รักนะ ยัยบ้าพลัง

                                           สนามโรงเรียน
 
                        โอคิตะ: นี้เธอทำไมมาช้าจัง ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา
                         คางุระ: นี่ลื้อนะ ช่วยเขียนเเผนที่สนามให้มันรู้เรื่องหน่อยได้มั้ยน่อ
                        โอคิตะ: เธอนั่นเเหละยัยหมวย เธอซื่อบื่อมาก
                                  ทำไมเธอไม่ถามทางคนอื่นเเทนเล่า เธอเเหละซื่อบื่อมาก
                   อั้วลำใยเหลือทน ฉันกำหมัดอย่างเเน่นเเละชกเข้าให้ทีนึง
                         โอคิตะ: นี่เธอทำอะไรเนี่ยยัยหมวย ขาฉันจะหักมั้ยวะเนี่ย
                         คางุระ: นายเนี่ยท่าทาง จะอ่อนเเอมากเลยนะ
                        โอคิตะ: เอาน่าเเต่ช่วยพา ฉะ....เอ๋? เดี๋ยวนะเธอ
                                  พูดไทยได้เเบบว่า ไม่ออกสำเนียงจีนได้เเล้วนี่
                         คางุระ: ใช่ ฉันพูดได้เเล้วทำไมล่ะ ก็ฉันชอบพูดเเบบนี้
                                  เเล้วจะไม่ไปห้องพยาบาลเเล้วหรอ
                        โอคิตะ: เออ โอ้ยเจ็บๆ เจ็บมากเลย โอ้ยยไม่รู้ว่าจะมีใครเห็นใจบ้างน้า
                สำออยน่ะเนี่ย  เดี๋ยวก็โดนอีกข้างเลยเอามั้ย อาอาพยุงก็ได้
                        โอคิตะ: ค่อยๆ หน่อย
                  ฉันเอาเเขนมาค้องคาไหล่ไว้ เเละค่อยๆพากันเดินไปห้องพยาบาล
                                                         
                                              ห้องพยาบาล
                        โอคิตะ: เบาๆนะ โอ้ยยยยยยเจ็บโอ้ยยยยยยยยยยย
                      ยังไม่ทันจะโดนเลย ก็ร้องเเละ อ่อนชะมัดสำออย
                          ได้นี่เเน่ หนำใจยัง คราวนี้โดนของจริงเป็นไง
                        โอคิตะ: นี้มันเจ็บนะ 
                        คางุระ: โทษทีมือมันลั่น
                       โอคิตะ: อ๋อ มือลั่นได้ งั้นเอามานี้ ฉันถามหน่อยนะร่มเอามาทำไมเนี่ย
                        คางุระ: นายเอามานี่นะ เอารมฉันมานะ นี่ฉันขอร้องนะ
                       โอคิตะ: ไม่จะทำไม
                        คางุระ: ฉันขอร้อง เอาร่มมาคืนฉันเถอะนะขอร้อง
                       โอคิตะ: เฮ้ยๆ เธอจะร้องไห้หรอ อ่ะ ฉันคืนให้เเล้วหยุดร้องได้เเล้ว 
                        คางุระ: ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
                       โอคิตะ: โอเคๆ ขอโทษ
                      เดี๋ยวนะนาย จะปรอบฉันไม่ว่าเเต่อย่ามากอดได้มั้ย
                         คางุระ: นะ....นาย กอดฉันทำไม
                        ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
                                 เอ๋ เราเป็นอะไร เเค่ถูกกอดเองนะ
                        โอคิตะ: นี่ เงยหน้าขึ้น  ดูไปดูมา เเล้ว 
                                       ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก
                                           (เธอน่ารักจัง)
                ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก หัวใจฉันเต้นไม่หยุดเลย เอ๋ ทำไมหน้าเราเเดง
                                    มันอะไรกันนะ ความรู้สึกนี้