รักนะ ยัยบ้าพลัง

                                             ห้องของคางุระ

                        คางุระ: เฮ้อ ที่ไหนอ่ะ เเต่เอ๋? นี้มันห้องฉันนี้หว่า

                        โอคิตะ: เธอสลบไปน่ะ ฉันเลยอุ้มมาที่ห้องเธอ

                 เเต่ว่านะฉันจำได้ว่าตอนอ่าบนํ้าเสร็จน่ะ ฉันคุยกับโอคิตะนี่

                     เอ๋? แต่ว่าฉันคุยกับนายเรื่องเอ่อ ลืมไปเเล้วนี่หว่า 

                        คางุระ: เอ๋อ ถ้าเรื่องนั้นล่ะก็ ตอนนั้นฉันบอกกับเธอว่า

                                 ฉันได้ยินทุกอย่างยังไงเล่า

                        คางุระ: ฉันยังไม่ได้พูดอะไรเลยนะ นายรู้ได้ไง

                                 หรือว่านายอ่านใจได้

                        โอคิตะ: ก็ใช่น่ะสิ เเหม ทำมาเป็นเผลอ เลิกเอ๋อได้เเล้วนะเธอน่ะ

                        คางุระ: ทะ..เเทงใจดำจริงๆเลยนะนายอ่

                        โอคิตะ: เมื่อไรเธอจะไปโรงเรียนล่ะ ก็เธอคิดในหัวว่าจะไม่ไปโรงเรียน

       เค้ารู้ได้ยังไงวะ ยังไม่ได้พูดให้ฟังเลยนี้ งั้นมีเเต่ต้องถามความจริงเท่านั้นเเล้วล่ะนะ

                        คางุระ: ฉันขอถามนายเลยละกัน นายน่ะอ่านใจได้ใช่ไหม 

                        โอคิตะ: ฉันก็เหมือนเธอนั้นล่ะ ตอนที่เธอคิดในใจฉันได้ยินหมดเลย

                                  นอกจากจะอยู่ห่างจากเธอฉันก็ไม่ได้ยินอะไรเเล้ว

                        คางุระ: อย่างที่นายรู้ ฉันเเค่ไม่อยากให้นายมายุ่งกับฉัน

  เพราะนายมายุ่งกับฉัน คนอื่นเลยมองนายเเปลกๆ อย่างกับว่าฉันเป็นคนที่ไม่ควรเข้าไกล้นาย

                       โอคิตะ: มันหน้าจะเป็นเธอ ไม่ใช้หรอที่โดนมองเเปลกๆ เเต่ว่านะ

                                 รู้สึกว่าตอนเดินไปมา ก็รู้สึกว่าจะโดนจับตามองเหมือนกัน

                        คางุระ: ฉันถึงบอกไงว่า ไม่ให้ข้าไกลไงเล่า

                                 เเละก็ออกไปจากห้องฉันซะ

                       โอคิตะ: คร้าบๆ รู้เเล้วคร้าบ เเต่ถ้าเธอมาโรงเรียนฉันก็จะไม่ยุ่งกับเธอ

                                 งั้นราตรีสวัส

                        คางุระ: ราตรีสวัส