รักนะ ยัยบ้าพลัง

                                           สนามโรงเรียน

                        โอคิตะ: นี้เธอทำไมมาช้าจัง ไปมุดหัวอยู่ที่ไหนมา

                         คางุระ: นี่ลื้อนะ ช่วยเขียนเเผนที่สนามให้มันรู้เรื่องหน่อยได้มั้ยน่อ

                        โอคิตะ: เธอนั่นเเหละยัยหมวย เธอซื่อบื่อมาก

                                  ทำไมเธอไม่ถามทางคนอื่นเเทนเล่า เธอเเหละซื่อบื่อมาก

                   อั้วลำใยเหลือทน ฉันกำหมัดอย่างเเน่นเเละชกเข้าให้ทีนึง

                         โอคิตะ: นี่เธอทำอะไรเนี่ยยัยหมวย ขาฉันจะหักมั้ยวะเนี่ย

                         คางุระ: นายเนี่ยท่าทาง จะอ่อนเเอมากเลยนะ

                        โอคิตะ: เอาน่าเเต่ช่วยพา ฉะ....เอ๋? เดี๋ยวนะเธอ

                                  พูดไทยได้เเบบว่า ไม่ออกสำเนียงจีนได้เเล้วนี่

                         คางุระ: ใช่ ฉันพูดได้เเล้วทำไมล่ะ ก็ฉันชอบพูดเเบบนี้

                                  เเล้วจะไม่ไปห้องพยาบาลเเล้วหรอ

                        โอคิตะ: เออ โอ้ยเจ็บๆ เจ็บมากเลย โอ้ยยไม่รู้ว่าจะมีใครเห็นใจบ้างน้า

                สำออยน่ะเนี่ย  เดี๋ยวก็โดนอีกข้างเลยเอามั้ย อาอาพยุงก็ได้

                        โอคิตะ: ค่อยๆ หน่อย

                  ฉันเอาเเขนมาค้องคาไหล่ไว้ เเละค่อยๆพากันเดินไปห้องพยาบาล

                                              ห้องพยาบาล

                        โอคิตะ: เบาๆนะ โอ้ยยยยยยเจ็บโอ้ยยยยยยยยยยย

                      ยังไม่ทันจะโดนเลย ก็ร้องเเละ อ่อนชะมัดสำออย

                          ได้นี่เเน่ หนำใจยัง คราวนี้โดนของจริงเป็นไง

                        โอคิตะ: นี้มันเจ็บนะ 

                        คางุระ: โทษทีมือมันลั่น

                       โอคิตะ: อ๋อ มือลั่นได้ งั้นเอามานี้ ฉันถามหน่อยนะร่มเอามาทำไมเนี่ย

                        คางุระ: นายเอามานี่นะ เอารมฉันมานะ นี่ฉันขอร้องนะ

                       โอคิตะ: ไม่จะทำไม

                        คางุระ: ฉันขอร้อง เอาร่มมาคืนฉันเถอะนะขอร้อง

                       โอคิตะ: เฮ้ยๆ เธอจะร้องไห้หรอ อ่ะ ฉันคืนให้เเล้วหยุดร้องได้เเล้ว 

                        คางุระ: ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

                       โอคิตะ: โอเคๆ ขอโทษ

                      เดี๋ยวนะนาย จะปรอบฉันไม่ว่าเเต่อย่ามากอดได้มั้ย

                         คางุระ: นะ....นาย กอดฉันทำไม

                        ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

                                 เอ๋ เราเป็นอะไร เเค่ถูกกอดเองนะ

                        โอคิตะ: นี่ เงยหน้าขึ้น  ดูไปดูมา เเล้ว 

                                       ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก

                                           (เธอน่ารักจัง)

                ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก หัวใจฉันเต้นไม่หยุดเลย เอ๋ ทำไมหน้าเราเเดง

                                    มันอะไรกันนะ ความรู้สึกนี้