เกือบสาย

~ก๊อก~

      ฉันเปิดประตูห้องเข้าไปตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติคือ พี่มาร์คนั่งหน้าเคียดรออยู่ที่โซฟา และจ้องมองมาที่ฉัน

มาร์ค:แบมไปไหนมา

แบม:บ้านเพื่อน

มาร์ค:คนไหน

แบม:ยัยแตงไง

มาร์ค:พี่โทรไปถามแตงแล้วแตงบอกแบมไม่ได้ไป ทำไมต้องโกหก

แบม:แบมจะไปไหนเกี่ยวอะไรกับพี่หละ ทีพี่ไปไหนไม่เคยบอก แล้วก็ยังโกหกแบมเลย

มาร์ค:แบม

แบม : แบมไปหาหมอมาแบมปวดหัว แบมเลยไปหาหมอ ทำไมแบมไม่บอกนะเหรอ ก็พี่บอกว่ารถก็มีทำไมแบมไม่ไปเอง แบมก็ไปเองแล้วไงจะเอาอะไรกับแบมอีก

     น้ำใส่เริ่มไหล่ออกมาจากตา โดยอัตโนมัติ ฉันมองไปที่พี่มาร์ค ที่กำลังทำหน้านิ่งปนรู้สึกผิดอยู่ตรงนั้น

มาร์ค:แบมพี่ขอโทษ วันนั้นพี่ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น แต่เพราะ..

แบม:เพราะอะไร เพราะพี่ไม่สนใจแบมไง

มาร์ค:ไม่ใช่แบบนั้นนะแบม

แบม :พอเถอะ แบมเหนื่อยแบมอยากไปอาบน้ำนอน

     สุดท้ายฉันก็เดินหนีเขาออกมาอีกตามเคย ฉันเหนื่อยกับการทะเลาะกัน

12/04/2018 10:00น

~โรงพยาบาล~

เชิญคุณ แบมที่ห้องตรวจ 2 ค่ะ

หมอ:จากอาการปวดหัวของคุณ คุณกำลังเป็นเนื้องอกในสมองซึ่งทางเรายังไม่สามารถหาวิธีการผ่าตัดมันออกมาได้เลยครับ

แบม : มันไม่มีทางรักษาเลยเหรอคะ

หมอ : มันอยู่ในจุดเสี่ยงมากโอกาศจะรอด
ชีวิตในห้องผ่าตัดแค่ 20%

แบม : เหลืออีกตั้ง 20% นะคะหมอ

หมอ : หมอเข้าใจนะแต่20% ที่หมอบอกคือ หมอไม่รู้ว่าเนื้อก้อนนั้น คือเนื้อดีหรือเนื้อร้าย เพราะว่าเราไม่สามารถเอามันออกมาตรวจได้แต่ถ้าทำได้ในครั้งนี้ ถ้ามีการผ่าตัดคุณรอบที่ 2 โอการที่คุณจะรอดแค่ 5% แต่เด็กในท้องคุณปลอดภัยแน่นอนครับ

แบม : อะไรนะคะหมอ แบมท้องเหรอ

     ฉันทั้งดีใจและเสียใจไปพร้อมกัน แต่ทำไมลูกต้องมาเกิดตอนฉันเป็นแบบนี้ ถ้าฉันตายลูกก็ตายไปกับฉัน

แบม: แบมเข้าใจแล้วค่ะหมอ แบมเหลือเวลาเท้าไหร่คะ

หมอ : เออ....ครับ ! ถ้ายังหาทางผ่าตัดเนื้อชิ้นนั้นออกมาไม่ได้ ก็...!

แบม :หมอบอกมาเถอะค่ะ

หมอ : 1ปี ครับ หมอเสียใจด้วยนะครับ

แบม :ขอบคุณค่ะ

     ฉันได้แต่คิดในใจตลอดทางกลับบ้าน พ่อคะ แม่คะ พี่มาร์ค แบมจะทำไงดี ลูกแม่จะทำไงดีคะ ฉันได้แต่บ่นกันตัวเอง

~มาร์ค ~
พิธีกร : ขอขอบคุณวง GAS มากนะที่มารวมในรายการวันนี้

นิคุณ: วันนี้เหนื่อยมากเลยไปหาไรกินกันดีพวกเรา

แจ็ค : กุ้งเผา

เจบี : หมูย่าง

นยอง : ปลาเผา

นิคุณ : งั้นไปร้านทะเลซีฟูดดีกว่าว่าไหมมาร์ค มาร์คนายฟังพวกฉันไหม วันนี้มึงเป็นอะไรวะเคียดๆ ทะเลาะกับแบมเหรอวันนั้นแบมโทรมาหากูอย่าบอกนะมึงไม่ได้กลับบ้าน

มาร์ค :ฟังโอเคร ตามนั้นนะ เออทะเลาะกับแบมอยู่ เรื่องใหญ่เลย เพราะมึงเลยแจ็ค กูเลยไม่ได้กลับบ้าน ทำไมแบมไม่รับโทรศัพท์นะ โทรไปจะเป็น 10 สายแล้ว

แบม : พี่มาร์ค !!!

มาร์ค : แบมพี่โทรหาตั้งนานทำไมไม่รับ

นิคุณ : สงสัยเราต้องไปกินกันแค่4 คนและแหละ

แบม : ไม่เป็นไรแบมไปด้วยร้านทะเลซีฟูดใช่ไหมแบมได้ยิน

     ร้านทะเลซีฟูดวันนั้นที่ร้านคนเยอะมากเลย แฟนคลับก็ตามไปเยอะมากจริงๆ ผมก็อดห่วงแบมไม่ได้ แต่แบมเคยขอไว้ถ้าแฟนคลับเยอะๆให้ออกห่างแบม แบมไม่อยากให้แฟนคลับรู้ว่าผมมีแฟน ถึงผมจะไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ต้องทำตาม ทุกคนกินกันอย่างอร่อย

แบม : พี่มาร์คแบมมีไรจะบอก

มาร์ค :ว่าไงครับๆๆ หายงอลพี่แล้วเหรอ

แบม : เราเลิกกันเถอะ

     ทุกคนในโต๊ะเงียบทำให้ได้ยินแบมพูดชัดเจน เหมือนช่วยให้ผมช็อคเร็วขึ้นสะอย่างงั้น ผมงงไปหมดไม่รู้จะพูดหรือตอบอะไร

มาร์ค : ไม่พี่ไม่ยอมเลิก พี่ขอโทษ ต่อไปพี่จะไปเที่ยวแล้ว แบมพี่ไม่เลิกนะ

แจ็ค:ใจเย็นนะแบม วันนั้นมันอยู่กับเฮีย จนเช้าเฮียทะเลาะกับแฟน เฮียเลยขอให้มันอยู่ด้วย

     แบมลุกขึ้นเดินออกไปโดนไม่ฟังผมหรือ แจ็ค พูดเลยและสายตาแฟนคลับที่กำลังมองแบบงงๆ ผมไม่เคยเข้าใจเลยว่าทำไมแบมถึงทิ้งไปแบบนั้น เพราะเรื่องแค่นี้เหรอ แล้วเวลาที่ผ่านมาหละ ผมร้องไห้หนักมากงานก็ต้องทำผมได้แต่แอบร้องไห้ตามห้องแต่งตัวนักแสดง ทุกคนในวงพยายามปลอบใจผม ขนาดเวลามันผ่านมา 3อาทิตย์แล้ว แต่ผมไม่สามารถหยุดร้องได้เลย

~แบม~

     พี่มาร์ค แบมขอโทษแต่นี่คือสิ่งที่ดีที่สุดสำหรับเรานะ ฉันได้แต่บ่นแบบนี้ เสียงข้อความที่พี่มาร์คส่งมาฉบับที่ 179 แล้ว ฉันได้แต่แอบไปดูพี่มาร์คตามสตรูดิโอ และงานต่างๆโดยไม่ให้เขารู้

นิคุณ : แบมหยุด แบมหยุดก่อน

     ตายจริงทำไมฉันไม่เห็นเขานะ นิคุณลากฉันไปคุยในห้องแต่งตัวอีกห้องที่ห่างออกไป 2 ห้อง

นิคุณ : ทำไมอะแบมทำไมทำแบบนี้รู้ไหมมาร์คมันเป็นยังไงบ้างเหมือนคนตายเลยแบมรู้ไหม แค่เรื่องมาร์คเที่ยว แถมแจ็คมันก็เป็นพยานให้แล้วหนิ มาร์คมันไม่ได้มีใคร

แบม : เรื่องนั้นแบมเข้าใจแล้วพี่คุณ แบมเองก็เจ็บไม่ต่างกันเลยแต่นี่เป็นสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว

นิคุณ : ดีตรงไหนแบมมีไรทำไมไม่พูดหะแบม

     ฉันยืนนิ่งเพราะความปวดหัวมันเริ่มแสดงอาการและฉันไม่ได้ยินเสียงพี่คุณเลย เหมือนมีน้ำอะไรไหลออกมาจากจมูกของฉันเลย

นิคุณ : แบมๆ เป็นไรแบมทำไมเลือดไหลแบมๆ

แบม : พี่คุณ

     ฉันร้องไห้และกอดพี่คุณแน่นจนพี่คุณหายใจไม่ออก เลือดกำเดาก็ไปเปอะเสื้อพี่คุณเต็มไปหมด

นิคุณ : มีไรไหนบอกพี่มาสิแบม

แบม: สัญญานะจะไม่บอกใครสัญญานะพี่คุณโดนเฉพาะพี่มาร์ค

นิคุณ:พี่สัญญา

     ฉันส่งผลตรวจให้พี่คุณ

นิคุณ : แบม !!!!!!!

     พี่คุณดึงฉันไปกอด ฉันได้แต่ร้องไห้และพูดอย่างเดี่ยวว่าฉันกำลังจะตาย ลูกก็คงจะตายไปพร้อมแบมด้วย