เกือบสาย

            สวัสดีครับ ผมชื่อ มาร์คครับ เป็นเป็นผู้ชายที่เหมือนชีวิตจะไม่มีอะไรดีเลยครับ แต่ก็ยังมีสิ่งดีอยู่อย่างหนึ่งครับ ผมมีแฟนครับและแฟนผมชื่อ แบม
แบมเป็นผู้หญิงน่ารักน่าทนุถนอม ตาโต จมูกโด่ง ตัวเล็กๆขาวๆ สูง 158 ซม น้ำหนัก 42 กิโล ตัวเล็กมาก เวลาอยู่ใก้ลผมอยากจะกัด จะหอมแก้มป่องๆของแบมตลอดเวลา
          ส่วนผม ตรงกันข้ามกับแบมเลย สูง 185 ซม ผิวแทน ตาก็ข้าม(ตี๋มาก) จมูกก็ถือว่าโด่งครับ ผมมีความฝันอยากเป็นศิลปินครับ และในที่สุดผมก็ได้เป็นศิลปิน
ผมคบกันมาตั้งแต่มัธยมครับ ถามเรื่องเวลาเหรอก็จะ 7 ปีและครับ เธอคอยช่วยเหลือสนับสนุนผมทุกอย่างจนผมมีทุกอย่างได้ แต่ในวันนี้สิ่งที่ผมขาดไปกลับเป็นเธอครับ ใช่ครับ แบมทิ่งผมไป ผมไม่เข้าใจครับมันเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา 

    1 ปีก่อน

~มาร์ค~

     ผมเข้าประกวดรายการร้องเต้นกับเพื่อนร่วมกัน 5 คนและพวกผมก็เข้ารอบ 3 ทีมสุดท้าย จนในที่สุดผมชนะการประกวดในครั้งนี้ ผมได้เซ็นสัญญากับค่ายเพลงแห่งหนึ่งและได้เริ่มเป็นศิลปินกลุ่มแบบเต็มตัว

มาร์ค : แบม มาร์คทำได้ มาร์คได้เป็นศิลปินแบบที่มาร์คตั้งใจแล้ว

แบม :จริงเหรอ

มาร์ค :มาร์คมีเพื่อนจะแนะนำให้รู้จัก นี่พี่ใหญ่นิคุณ นยอง เจบี แจ็ค เรา 5 คนเป็นศิลปินวงเดี๋ยวกัน ชื่อวง GAS

เจบี :แบบนี้ต้องฉลองนะพี่มาร์ค

มาร์ค :ได้เลย

แบม :แบมไม่ค่อยสบายเลยแบมขอไปนอนก่อนนะ

มาร์ค : เป็นอะไรมากป่าวแบม พี่ไม่ไปก็ได้นะ

แบม : บ้า แค่ปวดหัวพี่มาร์คไปกับเพื่อนเถอะ

มาร์ค : เครเดี๋ยวพี่โทรหานะ

     ผมทำงานเยอะขึ้น เวลาที่มีให้แบมก็เริ่มน้อยลง ผมกับแบมเราเริ่มมีปากเสียงกันเล็กน้อย แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกเริ่มเบื่อกับการต้องมาทะเลาะและกลับมาเจอแบม

แบม:พี่มาร์คเมื่อคืนไปไหนมา

มาร์ค:สตูดิโอไง

แบม:แต่แบมไปหาไม่เห็นเจอเลย

     แบมเป็นคนฉลาดมาก เธอสามารถดักทางผมได้ทุกทาง ถึงผมจะพยายามโกหกก็ตามเธอจับได้หมด

มาร์ค:ตอนไหนทำไมพี่ไม่เห็น

แบม:4ทุ่ม

มาร์ค:ออกมากินข้าวกันเจบี

     แบมแอบมาหาผมอยู่บ่อยๆ เพราะผมกลับบ้านดึกอันที่จริงคือผมเริ่มสนุกกับการเที่ยวกับเพื่อนใหม่ ศิลปินใหม่ๆอยู่เสมอ มันเป็นแบบนี้ประจำจนตอนนี้ผ่านมา 6 เดือนแล้ว วงของผมก็เริ่ม ดังขึ้นเรื่อยๆจากมีแฟนคลับไม่ถึงร้อย ตอนนี้แฟนคลับผมมีเป็นแสนคน ทุกอย่างกำลังไปได้ดี

~แบม~

     ช่วงนี้ฉันไม่ค่อยสบายร่างการอ่อนเพลีย จนบางทีไม่อยากตื่นขึ้นมาเลย เพราะอาการปวดหัวในทุกๆเช้า

แบม:โอ้ย ปวดหัวจัง พี่มาร์คเมื่อไหร่จะมานะจะให้พาไปหาหมอสักหน่อย

     เวลาผ่านไปจนตอนนี้ 5 ทุ่มแล้ว ฉันกินยาเข้าไปเลยทำให้เผลอหลับไป จนเช้าเลยเดินไปหาพี่มาร์คที่ห้อง

แบม:พี่มาร์ค พี่มาร์ค

     นี่มันอะไรกันพี่มาร์คไม่กลับบ้าน โทรไปก็ไม่รับ หรือว่าจะเกิดเรื่องอะไรหรือป่าว ทำไงดี งั้นลองโทรไปหาเจบีดีกว่า

แบม:ฮาโหล พี่เจบี แบมเองนะ

เจบี:ว่าไงแบม

แบม:พี่มาร์คนอนบ้านพี่หรือป่าว

เจบี:เอ้ย ป่าวนะเราแยกกันตั้งแต่2ทุ่มแล้ว มีอะไรหรือป่าว

แบม:ป่าวค่ะ

~แก๊ะ เสียงประตูเปิด~

     มาร์คเดินเข้ามาในสภาพเสื้อผ้ายับเยินเนื้อตัวมีแต่กลิ่นเหล้าเต็มไปหมด 

แบม:พี่มาร์ค ไปไหนมา ทำไมไม่กลับบ้าน รู้ไหมแบมเป็นห่วง

มาร์ค:บ้านเจบี

แบม:แบมพึ่งวางสายจากพี่เจบีมา

มาร์ค:เออ....บ้านเพื่อนไง

แบม:พี่มาร์ครู้ไหมว่าเมื่อคืนแบมปวดหัวมาก แบมรอพี่เพื่อที่จะให้พี่พาไปหาหมอ แบมโทรไปพี่ก็ไม่รับ

มาร์ค:รถก็มีทำไมแบมไม่ไปเองหละ จะรอพี่ทำไม

แบม:พี่มาร์ค พี่ยังคิดว่าแบมเป็นแฟนพี่ไหม

มาร์:แบมอย่าชวนทะเลาะได้ไหม คนกำลังปวดหัว พี่จะนอน

แบม:โอเคร แบมไปก็ได้

     ถ้าในคืนนั้นเราล้มหัวแตกหรือตกบรรได เราคงตายไปแล้ว ความรู้สึกน้อยใจถาถมเข้าใส่ฉันตลอดเวลามันทำให้ฉันรู้สึกเสียใจทุกครั้งที่ต้องทะเลาะกัน

~มาร์ค~

มาร์ค:โอ้ย ปวดหัวจังกี่โมงและเนี่ย

     ผมมองไปรอบๆห้อง ตรงหน้าต่างเห็นแสงอาทิตย์มืดลงเลื่อยๆ ฟ้าเริ่มมืดแล้วหนิแต่ทำไมบ้านถึงมืดไปหมด ปกติแบมไม่ชอบความมืด

มาร์ค:แบม แบมครับ

     ไม่มีเสียงแบมตอบรับกลับมา ผมรู้สึกตัวว่าแบมไม่อยู่ในห้อง ซึ่งมันทำให้ผมเริ่มใจหาย แต่แบมไม่เคยออกไปไหนโดยไม่มีผม ผมมานึกถึงเรื่องที่เราทะเลาะกันเมื่อเช้า ที่แบมบอกปวดหัวมาก หรือแบมอาจจะไปหาหมอเองก็ได้

มาร์ค:ลองโทรหาก่อนดีกว่า

~ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก~

มาร์ค:ปิดเครื่อง อะไรกันแบมไม่เคยปิดเครื่อง

     ประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินแบมพูดกับผม มันลอยเข้ามาในหูผมและเริ่มดังขึ้นเลื่อยๆ "โอเครแบมไปก็ได้"

มาร์ค :ไม่นะแบม

~แก๊ะ~ เสียงเปิดประตู

     ผมดีใจมากเมื่อเห็นคนที่เปิดประตู้เข้ามาคือแบม ผู้หญิงตัวเล็กคนนั้น ผมรีบเดินเข้าไปหาเธอแต่เธอถอยหลังหนีผม

มาร์ค: แบมไปไหนมารู้ไหมว่าพี่เป็นห่วง

แบม:ห่วงแบมด้วยเหรอ

มาร์ค:ปิดเครื่องทำไม

แบม:ไม่อยากเปิด

มาร์ค:อย่ามาประชดพี่แบบนี้นะแบม

แบม:เราห่างกันดูไหม แบมเหนื่อย แบมไม่อยากทะเลาะ แบมไม่อยากต้องมานั่งรอพี่ทั้งๆที่พี่ไม่เคยคิดที่จะสนใจแบมเลย

มาร์ค:ไม่นะแบม พี่ขอโทษ แบม

แบม:ปล่อยแบม แบมเหนื่อย แบมจะไปอาบน้ำ

     แบมเดินหนีผมออกไปโดยไม่ฟังเสียงเรียกของผมเลย จนถึงตอนนี้ผมก็พยายามอธิบายให้แบมเข้าใจ

แบม:ทีเมื่อคืนแบมต้องการให้พี่อธิบายทำไมพี่ไม่อธิบาย จะมาพูดทำไมตอนนี้

     ตาของแบมแดงไปหมดมันทำให้ผมรู้ว่าแบมร้องไห้ และคิดเรื่องนี้มาตลอดทางกลับบ้าน ตอนนี้ผมกลัวมาก กลัวแบมจะทิ้งผมไป เมื่อคืนผมรู้ว่าตัวเองผิดที่โกหก แถมไม่กลับบ้าน โทรศัพท์ก็ไม่รับ แต่ผมไม่ได้มีคนอื่นนะ

~แบม~

     การที่เราเริ่มรู้สึกเหนื่อยกับใครบางคนมันทำให้เราไม่อยากจะพูด เห็นหน้า เขาเลย
ฉันบ่นอยู่คนเดียว และคิดส่งสัยถึงอาการปวดหัว

~กรี้ง เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น~

ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมความปวดหัวเช่นเคยเหมือนทุกๆวันแต่ก็ยังไม่ชินกับมันสักที แต่วันนี้มีเลือดกำเดาไหล่ออกมาเล็กน้อย

แบม:สงสัยเราต้องรักษาอาการปวดหัวของเราให้ดีๆและ

     ฉันเป็นโรคปวดหัวมาก ทุกๆเช้าฉันจะปวดหัวและอยากจะอวกอยู่ตลอด แต่ฉันไม่อยากทำให้พี่มาร์คเห็นเดี๋ยวจะเป็นห่วงจนทำงานไม่ได้ แต่ตอนนี้ฉันนี้ไม่รู้เขายังห่วงฉันอยู่ไหม ฉันรีบออกมาแต่เช้าเพราะไม่อยากให้พี่มาร์ครู้ว่าฉันไปไหน

!โรงพยาบาล !

หมอ:คนไข้มีอาการยังไงบ้างครับ

แบม:ปวดหัวค่ะหมอ ปวดทุกวัน อาเจียน
ตอนเช้าบ่อยๆด้วยค่ะ

หมอ:ประจำเดือนมาปกติไหมครับ

แบม:ปกตินะคะ แต่แค่มันมาน้อยเฉยๆแต่ก็มา

หมอ:งั้นวันนี้หมอขอแสกนสมองนะครับ

แบม:ค่ะ

พยาบาล:เชิญคนไข้มาทางนี้เลยค่ะ

แบม:ค่ะ

พยาบาล:สแกนเสร็จเรียบร้อยแล้วนะค่ะ เดี๋ยวขอไปเอาบัตรนัดฟังผลสแกนสมองนะคะ

แบม:ค่ะ

พยาบาล:ได้แล้วค่ะ นี่คะวันที่12 นะคะ 10:00 น ตามนี้นะคะคนไข้

แบม:ขอบคุณค่ะ