รักแรกเป็นอย่างไร

        แต่วันฉันก็จะชอบมองไปที่เมฆบ้าง บางครั้งก็รู้สึกเหมือนถูกมอง จนบางครั้งมองกลับไปก็เจอสายตาและรอยยิ้มกวนๆของเมฆบ้าง อะไรของเขานะ หรือว่าฉันชอบมองไปทางนั้นบ่อย นายนั่นก็เลยกวนฉัน

         ชั่วโมงพละ ม.3 จะเรียนบาสเกตบอล วันนี้มีการสอบเลย์อัพบาส ถ้าลง7ลูกขึ้นไปจะได้คะแนนเต็ม และวันนั้นฉันยืนต่อแถวรอคิว เมฆก็มาต่อยืนอยู่ข้างหลังของฉัน

          ฉัน : เมฆ ทำไมมายืนต่อเราอ่ะ ไม่ไปพร้อมๆเพื่อนนาย

          เมฆ : แบบนี้ล่ะดีแล้ว

          ดียังไง ไม่เข้าใจ แต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไร ฉันก็สอบของฉันไป แต่พอถึงประมาณลูกที่ 6 ฉันดันลงพลาด ทำให้เจ็บเท้า แต่ว่ามันอีกแค่ลูกเดียวฉันก็ได้เต็ม ฉันจะยอมไม่ได้

           เมฆ : อันนาเป็นไร

           ฉัน : เจ็บข้อเท้า สงสัยจะเป็นตอนลงแล้วพลิก

           เมฆ : พอไหม เดี๋ยวบอกอาจารย์ให้

           ฉัน : ไม่ต้อง ฉันไหว

           ฉันบอกแล้วยังคงดื้อฝืนต่อไป แค่ลูกเดียวเองส่วนที่เหลือก็แค่ทำให้ผ่านๆไป และฉันเองก็ทำได้อย่างที่คิด หลังจากจบลูกสุดท้ายฉันก็ค่อยเดิน ก่อนที่เมฆจะเข้ามาพยุง ฉันมองเขาอย่างอึ้งๆ นี่ทำไมมาทำดีด้วยล่ะเนี่ย

           ตึก ตัก แล้วทำไมใจต้องเต้นเร็วด้วย บ้าล่ะ ฉันเป็นอะไรของฉันนะ เมฆพาฉันไปนั่งกับหนุงหนิง ก่อนที่เขาจะไปหาเพื่อนในกลุ่ม 

           ในวันหนึ่งของม.3 ฉันนั่งอ่านหนังสือในช่วงพักเที่ยงในห้องเรียน ส่วนหนุงหนิงไปห้องน้ำ ระหว่างนั้นเมฆก็เดินเข้ามาหา พร้อมกับยื่นดอกไม้ให้ ตอนนั้นฉันรู้สึกงุนงง อึ้งไปเล็กน้อย แต่ก็รับมันมา 

           เมฆ : แบ่งให้เพื่อนคนอื่นด้วยนะ

           เมฆบอกก่อนจะเดินไปที่นั่งตัวเอง คราวนี้เล่นอึ้งหนักมาก จะแบ่งยังไง แบ่งเป็นกลีบหรอ มีดอกเดียวป่ะ ฉันมองไปที่เพื่อนๆข้างหลังแถวเดียวกัน ไม่มีใครนี่ ฉันหัวเราะเบาๆมองดอกไม้ที่ดูแล้วถูกเก็บมาจากในโรงเรียนนี่เเหละ ฉันหันไปมองทางเมฆ ก่อนจะรีบหันกลับเมื่อหันไปเจอเมฆที่มองอยู่ 

            หนุงหนิง : ไปเอามาจากไหนน่ะ

            หนุงหนิงถามเมื่อเดินกลับมาเจอดอกไม้ในมือฉัน ฉันจึงรีบเอาไว้ในหนังสือภาษาไทยที่กำลังอ่านแล้วปิดมัน ก่อนจะตอบไปว่ามีคนเอามาให้ แต่ฉันก็ไม่บอกหรอกนะว่าใครเอามาให้ แม้หนุงหนิงอยากจะรู้มากแค่ไหน