รักแรกเป็นอย่างไร

        พอกลับมาอยู่ห้องกับเมฆอีกครั้ง ความเปลี่ยนแปลงก็เกิดขึ้น ฉันจากหญิงสาวที่เงียบๆ ไม่มีเพื่อนผู้ชายมาแกล้ง ก็โดนแกล้งเพราะนายเมฆคนเดียว นายนั่นกล้าแกล้งฉัน ทำให้เพื่อนคนอื่นแกล้งฉันได้แต่มันก็ทำให้ฉันสนิทกับเพื่อนผู้ชายในห้องมากขึ้น มันก็มีข้อดีอยู่นะ

         เมฆ : นี่ฉันสูงขึ้นหรือเธอหยุดการเจริญเติบโตนะ

         เมฆยืนขวางประตูตอนที่ฉันกำลังเดินเข้าห้องเรียน คำพูดของนายนั่นมันชวนต่อยมาก มาบอกฉันหยุดการเจริญเติบโต เอาง่ายๆหลอกด่าว่าฉันเตี้ย ก็นายเมฆมาคราวนี้สูงกว่าฉันแล้วนี่ถึงพูดได้ แต่ก็ไม่ควรพูดแบบนี้เปล่าว่ะ

         ฉัน : ฉันเป็นสาวไซส์เล็ก น่าทะนุถนอม

         เมฆ : อ้อ! หมากกระเป๋า

         นั่นไง ปากแบบนี้มันน่าต่อยให้คว่ำแล้วกระทืบซ้ำจริงๆ แต่ตอนนั้นฉันพยายามไม่สนใจ แล้วเดินชชนเมฆเข้าห้องเรียนเลย แต่ถึงแม้นายเมฆจะคอยแกล้งฉันบ้าง แหย๋ฉันบ้าง แต่เขาก็เป็นคนที่คอยช่วยเรื่องเรียนฉันได้เหมือนกัน

        อย่างน้อยก็เอาคณิต วิชาที่ฉันเรียนแย่ที่สุดมาให้ลอก แถมยังคอยอธิบายให้อีกต่างหาก แต่ก็ไม่ใช่แค่เมฆ เพื่อนทุกคนในห้องดีมากๆ ทุกคนต่างจากที่ฉันคิด เด็กห้อง 1 ที่คิดไว้คือตั้งหน้าตั้งตาอ่านตั้งใจเรียน ทุกอย่างดูเหมือนตรงกันข้าม

         พวกเพื่อนก็เหมือนห้องอื่น เวลาเรียนก็ยังมีแอบคุยกัน แอบอ่านหนังสือการ์ตูนใต้โต๊ะ เวลาว่างก็นั่งเม้าท์เรื่องละคร ขนาดการ์ตูนยังเป็นประเด็น ก็จะแอบไร้สาระหน่อย ยิ่งช่วงฟุตบอลโลกนะวันแดงเดือดนี่ แบ่งพรรคสองฝ่ายพนันกันเลย บางครั้งก็หาสาระไม่ค่อยได้ แต่ไม่เข้าใจทำไมเวลาสอบได้คะแนนดีจัง

       ทุกวันที่นั่งเรียนฉันจะชอบนั่งมองไปที่หน้าต่าง แล้วฉันก็จะเจอเมฆนั่งตรงนั้น เวลาที่เมฆนั่งเรียน ทำไมมันดูดีนะ เขามองกระดานแล้วก้มจดมัน แสงสว่างที่ส่องจากหน้าทาง มันทำให้เขาดูมีออร่า

        ฉัน : คิดไรของแก อันนา

        หนุงหนิง : รู้นะว่าแอบมองเมฆ คิดไรป่ะนี่

        ฉัน : บ้า!พักสายตา ไม่ได้คิดอะไร นายนั่นชอบแกล้งเรา ไม่ชอบเลย

        หนุงหนิง : เคยสังเกตไม ทำไมเมฆชอบแกล้งอันนา ทั้งที่มีข่าวลือว่าคบกับดิว แต่ดูยังไงไม่เหมือนคบกันเลย

        เออ...มันก็จริงนะ ฉันมองไปที่เมฆที่นั่งติดหน้าต่าง แล้วก็มองดิวที่นั่งกลางห้อง มุมการนั่งของคนทั้งคู่ แทบจะไม่หันมาเจอกันได้เลย  คนคบกันมันต้องนั่งใกล้กันป่ะ ฉันหันกลับไปมองเมฆอีกครั้ง คราวนี้ฉันดันมองไปสบตากับเมฆพอดี ฉันจึงรีบหลบแล้วทำเป็นจดตามอาจารย์