The beast

     เสียงอีกาฝูงใหญ่ที่เกาะอยู่บนต้นไม้ข้างห้องนอนผมร้องเสียงดังต้อนรับสุริยาที่เริ่มแตะไล้ตามขอบฟ้าปลุกผมให้ตื่นจากนิทราอันเงียบสงบ ผมขยับตัวไล่ความเกียจคร้านเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นจากเตียง พลางใช้ความคิดที่ไม่ค่อยจะมีอะไรให้คิดว่าวันนี้ควรทำอะไรดี ระหว่างที่กำลังแต่งตัวเสียงบางอย่างก็ดังขึ้นดึงความสนใจทั้งหมดไปจากผมอย่างรวดเร็ว ทันทีที่วิ่งไปจนถึงต่นเสียงผมก็ได้พบกับเส้นบางอย่างที่ราวกับเส้นผมสีอ่อน เส้นผม...? เมื่อเลื่อนสายตาขึ้นไปผมก็ได้พบกับเธอ เด็กสาวในชุดสีฟ้าอ่อนดวงตาสีมรกตเข้ากับผิวสีขาวระเรื่อยของเธอหากแต่รอยแผลเหล่านั้นทำให้ผมนึกถึงตนเองในวันนั้น แต่นี้ไม่ใช่เวลามาสนใจอีกแล้ว ยัยนี้กระโดดเข้ามาในห้องแล้วเดินเข้ามายืนจ้องหน้าผมแล้วเฟร้ย!!! บ้าน่านี่มันชั้น2นะแถมยังเป็นเด็กผู้หญิงใส่ชุดกระโปรงอีก บ้าไปแล้ว! แต่ดูเหมือนความตกใจของผมจะไม่ได้ส่งไปถึงเธอเลยแม้แต่น้อย เธอเอื้อมมือมากุมมือผมไว้ด้วยรอยยิ้มอ่อนโยนที่ผมไม่เคยรู้จัก

     "ความโดดเดี่ยวนี่น่ะ คงเหงามาตลอดเลยสินะ" เธอว่าพลางจ้องมองเข้ามาในตาของผม ราวกับถูกดูดเข้าไป ผมรู้สึกได้ถึงความอบอุ่น ความรัก และความเห็นใจ เธอมีทุกอย่างที่ผมปรารถนาแต่ความหวาดกลัวในตอนนั้นกลับกัดกินจิตใจผมจนไม่มีเหลือ กว่าจะรู้ตัวกงเล็บที่แปดเปื้อดเลือดไปมากมายก็ตวัดลงบนร่างของเธอ ชุดสีฟ้าอ่อนถูกย้อมด้วยสีแดงฉานกลิ่นสนิมเหล็กลอยมาแตะจมูกผมพร้อมกับมือที่คลายออกและร่างของเธอที่ร่วงลง... 

     เป็นครั้งแรกที่ลนลานเพื่อช่วยใครสักคน พยายามทำให้เธอกลับมาจากเงื้อมือของมัจจุราช มัจจุราชที่เขาเป็นผู้ส่งไปให้ด้วยตนเอง วันแล้ววันเล่าผ่านไปนานนับสัปดาห์ที่เธออยู่ที่ปราสาทแห่งนี้ ผมพยายามรักษาบาดแผลบนร่างของเธอและนั่นทำให้ผมรู้บางอย่าง ร่างทั้งร่างของเธอเต็มไปด้วยบาดแผลจากการทุบตีและใช้ความรุนแรง เธอเป็นราวกับดอกไม้อันบอบบางที่ถูกกระชากมาอย่างไม่ระวัง และเมื่อบาดแผลทั้งหมดหายดีเธอก็จากไปโดยไร้คำร่ำลาทิ้งไว้เพียงดอกไม้สีฟ้าดอกเล็กกับกระดาษเขียนคำขอบคุณ ลงท้ายจิกะ...    

     สุดท้ายทุกอย่างก็เหมือนเดิม ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่เปลี่ยนแปลงแต่อย่างน้อยผมก็ได้รู้ชื่อของเธอ คนๆแรกที่กุมมือผมด้วยความอบอุ่นทั้งที่ร่างของเธอกลับเต็มไปด้วยบาดแผล สักวันผมคงได้พบเธอเธออีกครั้งและนับจากนั้นชีวิตประจำวันของผมก็เปลี่ยนไป