The beast

     ตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมานานเท่าไรแล้วนะ สำหรับผมแล้วร่างนี้ช่างดีจริงๆไม่จำเป็นต้องทานอาหาร ไม่มีทั้งความหิวและกระหาย ไร้ซึ่งความเหนื่อยล้า ไม่มีผมที่น่าเกลียดและหิวโหยราวสุนัขจรจัดอีกต่อไป ผมคงต้องขอบคุณคำสาปนี้วันละร้อยครั้งที่ทำให้ผมได้ทุกอย่างที่ต้องการ ใช่!ไม่ต้องเจอการดูถูกเหยียดหยามของพวกมนุษย์นั่นอีกต่อไป ในทุกๆวันผมใช้เวลาไปกับการนั่งอยู่ที่ขอบหน้าต่างจ้องมองผู้คนที่สัญจรไปมา ถักทอเรื่องราวความรักที่ดูจะสูงขึ้นทุกวัน ของแบบนั้นผมไม่ต้องการหรอกมันก็แค่เรื่องราวที่สักวันก็ต้องหายไป เต็มไปด้วยความเจ็บปวดและสิ้นหวัง ทำไมถึงได้รู้นะเหรอ? ก็ผมคือผลผลิตของความรักที่ผิดพลาดนั้นนี่นา ใช่...ไม่มีใครต้องการ

     วันแล้ววันเล่าที่ผมเฝ้ามองอยู่อย่างนั้น ในบางวันก็จะมีพวกเด็กๆที่คิดจะมารองดีหรือไม่ก็พวกหัวขโมยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว คนแล้วคนเล่าที่ผมส่งไปนอนอยู่ในสวนหลังบ้านเป็นอาหารของหมาป่าไม่ก็ปุ๋ยของต้นไม้ รู้ตัวอีกที่มือนี้ก็ย้อมไปด้วยเลือดและน้ำตาก็เหือดแห้งไปจนหมด บาดแผลและเรื่องราวที่ได้รับเริ่มเกาะกุมหัวใจของผมทีละนิดๆจนในที่สุดผมก็ปิดตายปราสาทแห่งนี้ด้วยความทรนงของผมเอง ปราสาทอันเดียวดายที่มีเพียงความว่างเปล่าเป้นเพื่อนการใช้ชีวิตอย่างยาวนานทำให้ผมคิดว่าสามารถทำทุกอย่างได้ด้วยตัวคนเดียว...และเมื่อนั้นผมจึงได้รับรู้ถึงเลห์เหลี่ยมที่แท้จริงของพระผูเป้นเจ้า