The beast

     นับจากวันนั้นก็ผ่านมาเท่าไหร่แล้วนะ เธอมักแวะเวียนมาที่นี่บ่อยครั้งพร้อมเศษขนมชิ้นเล็กๆที่เธอบอกว่าแอบเก็บเอาไว้ให้ผม ความอบอุ่นที่ผมไม่รู้จักค่อยๆโอบกอดปราสาทหลังนี้ ไม่นานที่แห่งนี้ก็เต็มไปด้วยแสงสว่าง ผมเปลี่ยนพื้นที่รกร้างโดยรอบให้กลายเป็นทุ่งดอกไม้ที่เธอชอบ ดอกไม้ดอกเล็กสีฟ้าที่ทั้งอ่อนแอและบอบบาง ทุกครั้งที่เห็นสีเหล่านั้นก็พาลทำให้นึกถึงวันแรกที่ได้พบกับเธอ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังเห็นร่องรอยอันบอบช้ำบนร่างนั้นแม้เธอจะหลีกเลี่ยงพยายามซ่อนมันจากสายตาของผมก็ตาม ทุกครั้งที่ถามเกี่ยวกับมันเธอมักตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มอันแสนเศร้าและส่ายหน้าเบาๆว่าไม่เป็นไร จนกระทั่งวันนั้น...

     วันที่สายฝนโปรยปรายทำให้เธอต้องวิ่งฝ่าสายฝนกลับไป ด้วยความเป็นห่วงผมจึงแอบตามเธอไปเงียบๆโดยหลบซ่อนตัวอยู่ในเงามืด แล้วผมก็ได้เข้าใจถึงสาเหตุเเห่งรอยแผลเหล่านั้น

     "โอ้ย! หนูขอโทษ ขอโทษค่ะ จะไม่ทำอีกแล้ว ฮือๆ ขอโท..." อยู่ๆเสียงนั้นก็ขาดห้วง แต่ผมยังคงได้ยินเสียงเนื้อกระทบเนื้อและเงาวูบไหวที่สะท้อนภาพของร่างบางที่กระเด็นไปตามแรงเตะบนกำแพง ก่อนทุกอย่างจะหยุดลง พร้อมกับร่างของชายร่างใหญ่ที่ร่วงลงไปกองกับพื้น หยาดเลือดสีสดที่กระเซ็นเปื้อนผนัง หลอดเลือดที่ถูกตัดขาดพ่นหยาดน้ำสีแดงออกมาราวกับน้ำพุ เสียงกลิ้นหลุนๆของก้อนเนื้อที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นศรีษะหยุดลงตรงร่างของเธอที่สลบอยู่ 

     "พ่อที่ไม่ปกป้องลูกมันก็แค่ขยะ และเธอก็เป็นผลผลิตแห่งความรักที่ผิดพลาดเหมือนกับผม เพราะงั้นอย่าหวังว่าจะได้แตะต้องเธออีก" สิ้นเสียงก้อนเนื้อนั้นก็แตกกระจายจากแรงที่ส่งผ่านฝ่าเท้าของผม ผมค่อยๆอุ้มร่างของเธอขึ้นมาพร้อมกระซิบเบาๆ

     "จากนี้ผมจะปกป้องเธอเอง ตลอดไป..."