ยินดีที่ไม่รู้จัก

          นี่คือเหงา นี่แหล่ะเหงา นี่ความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน... เสียงเพลงในร้านปกติวันหยุดแบบนี้มันควรจะเป็นเพลงที่ครึกครื้นปลุกให้เราได้พักผ่อนหรือผ่อนคลายไม่ใช่หรือไง แล้วดูเพลงวันนี้ซิ ผมหยิบแก้วตรงหน้าขึ้นกระดกรวดเดียวหมดก่อนจะส่งแก้วให้ไอ้แบงค์ที่อยู่ข้างๆชงให้อีกที “อะไรของมึงว่ะไอ้กันกระดกเอาๆจะรีบไหนว่ะ” “เปล่าก็มากินไม่ใช่หรือไง แล้วนี้อะไรของพวกมึงยุงวางใครใส่แก้วแล้ว” “ไม่มีโว้ยยุงอะไรไอ้ซิงแดกหมดแล้ว” “ตลกแล้วไหมละไอ้แบงค์ ว่าแต่เฮียปาล์มจะมาไหมว่ะ” “มาดิแต่ไม่รู้ตอนนี้อยู่ไหน” “นั้นไงพูดจบมานู้นละ มาแต่ละทีหล่อกระชากลากไส้ลากพุง” “นั้นมึงชมใช่ไหมไอ้ซิง” “เออ...เฮียทางนี้ๆ” ผมมองเฮียปาล์มที่เดินมานั่งก่อนที่พนักงานจะเอาแก้วมาเพิ่มให้ “ไงพวกมึงนัดกูมามีไร” “ผมกับไอ้แบงค์อะไม่มีไรหรอกแต่ไอ้กันเนี้ยมี” “มีไรว่ะ” “มีอะไรละเฮียผมก็แค่อยากกินเหล้าไปเชื่ออะไรไอ้สองตัวนี้” “แน่ใจนะว่าไม่มีหน้าอย่างกับหมาเหงา” “ไม่มีไรทั้งนั้นเฮียอ่ะชนๆๆ” “เออแล้วไอ้น้องนั้นไปไหนว่ะ...ชื่อไรนะฟลุคป่ะ” “ใช่แล้วเฮีย...ฟลุคไปไหนว่ะกัน” “กลับไปแล้ว” “กลับไปแล้วไวจังว่ะ...โคตรถูกชะตานึกว่าจะได้เจออีก” “เลิกพูดถึงคนอื่นเถอะเฮียกินเร็ว” “คนอื่น?...”ผมละงงเหลือเกินกับท่าทีของเพื่อนตัวเองก็ฟลุคมันก็แค่คนบังเอิญที่มาอยู่ด้วยไม่กี่วันทำไมทุกคนต้องมาจับผิดผมด้วยว่ะ “เดี๋ยวผมไปห้องน้ำเดี๋ยวมา” สงสัยจะกระดกเร็วไปหน่อยผมหยิบมือถือขึ้นมาดูก่อนจะไล่เบอร์ที่เคยติดต่อจนมาหยุดที่เบอร์ 082xxxxxxx จะดูทำไมของมึงว่ะไอ้กันไปฉี่แล้วรีบไปกินเหล้าดีกว่า
 
          แสงแดงๆภายในห้องอัดรูปที่ผมยืนล้างรูปก่อนจะค่อยๆคีบขึ้นมาหนีบทีละใบๆ เรียงจนเต็มก่อนจะคีบอีกรูปลงไปแช่น้ำยาก่อนที่รูปจะค่อยๆปรากฏภาพขึ้นใช่แล้ว นี้มันรูปผู้ชายแปลกหน้าที่ผมได้รู้จักที่กรุงเทพ ภาพนี้หน้าจะเป็นตอนที่อยู่บนชิงช้าสวรรค์ ใบหน้าที่ดูตื่นกลัวกับความสูงแต่เขาก็ยอมที่จะขึ้นไปกับผม ยิ่งภาพที่ถูกน้ำยาหลายๆภาพค่อยๆปรากฏรูปของคนที่ผมไม่รู้ตัวว่าแอบเผลอไปถ่ายเยอะขนาดไหนค่อยๆเพิ่มขึ้น ทำไมมันคิดถึงไปได้ว่ะ ชื่อก็ไม่รู้จักยังจะไปคิดถึงอีก TRRRRRRRR “ครับแม่” (ฟลุคอยู่ไหนลูก) “ตอนนี้อยู่ห้องล้างรูปครับ” (แม่นึกว่าไปข้างนอกงั้นรีบลงมากินข้าวเร็วแม่ทำกับข้าวเยอะแยะเลย) “ครับ” นี้ซิความจริงผมเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างก่อนจะออกจากห้องลงไปด้านล่างที่ตอนนี้แม่ตั้งโต๊ะรอเรียบร้อยแล้ว “มาๆฟลุคแม่ทำแต่ของที่ฟลุคชอบเลย” “ขอบคุณครับ...มีน้ำพริกอ่องด้วย” “แม่รู้ไงว่าชอบกินเยอะๆดูซิเนี้ยผอมบางกว่าผู้หญิงอีก” “เห็นผอมๆแบบนี้ผมแข็งแรงนะแม่” “จ่ะ...ว่าแต่ไปกรุงเทพมาสนุกไหม” “ครับ...” มันก็สนุกอยู่หรอกเพียงแต่พอคิดถึงใครบางคนมันกับไม่อยากพูดถึงมากกว่า “เป็นอะไรลูกทำไมดูหน้าไม่สดชื่นเลย...หรือไปกรุงเทพแล้วเจอสาวถูกใจ” “ไม่มีหรอกครับแม่...อันนี้อะไรครับเนี้ยแกงแคน่าอร่อยนะครับ” “อ่ะแม่ตักให้”
 
          เฮ้อ...ทำงาน เลิกงาน กินเหล้า เมา กลับห้อง มันคงเป็นวงจรชีวิตของผมไปแล้วก็ได้ทันทีที่เปิดไฟในห้องมันทำไมดูหน้าเบื่อขนาดนี้ว่ะ ห้องกว้างไปหรอ แล้วโซฟานั้น... “เออ...ให้ฉันนอนตรงไหน” “ห่ะ?...” “จะให้ฉันนอนตรงไหน” “เออ...” “งั้นฉันนอนโซฟาแล้วกันขอผ้าห่มหน่อยดิ”  อยู่ๆทำไมภาพวันแรกที่ผมพาเขากลับมาที่คอนโดด้วยก็ผุดขึ้นมา ภาพสายตาที่ดูออดอ้อนขอตามกลับมาพักด้วย ภาพผู้ชายผมสั้นแบบมัธยมต้นนั่งอ่านหนังสือสี่แผ่นดินอยู่บนโซฟานั้น แล้วก็ กองผ้าห่มกับหมอที่พับวางไว้แต่ยังไม่ได้เก็บเข้าตู้ พอมองไปรอบๆห้องภาพที่เขาพยายามช่วยผมตากผ้าภาพที่เขานั่งเปิดกล้องไปมา “เป็นเอามากนะเนี้ยกู” ตื้อดึ่ง! “เฮียปาล์มส่งไรมาเนี้ย” (เหงาซิมึงโดนขโมยสิ่งมีค่าจากไปแบบนี้เป็นกูจะไม่อยู่เฉยหรอกนะตามไปเอาสิ่งมีค่ามาเติมให้เต็มเร็วๆเลย) “สิ่งมีค่าอะไรเฮีย” (ยังต้องถามหรอ...คนที่ทำให้มึงกล้าและไปในที่ๆมึงไม่เคยใครละ) “แต่ว่า...” (วันเสาว์นี้ได้ข่าวบริษัทมึงหยุดให้รวมกับวันอาทิตย์ก็สองวัน คืนวันศุกร์มึงก็เดินทางเลยดิว่ะ) เดินทางงั้นหรอตอนกลางคืนหรอ “ขอบคุณมากเฮีย” ใช่แล้วจะแก้ทุกอย่างมันก็ต้องแก้จากจุดเริ่มต้น ใช่ผมจะไปทริปแบบไม่มีอะไรเช่นกัน เอาว่ะจะใช่ไม่ใช่อย่างน้อยๆมันต้องเคลียร์ไม่ใช่หรอว่ะ
 
          วันนี้ทั้งวันผมนั่งทำงานตั้งแต่เช้าจรดเย็นไม่พอยังจะบ้าทำต่อจนดึกดื่นว่าแต่นี้มันกี่โมงกี่ยามแล้วว่ะ ผมกดมือถือขึ้นดูเวลาก่อนจะพบว่านี้มันเกือบจะตีสองอยู่แล้วนอนดีกว่าพรุ่งนี้ค่อยตื่นมาวางเรเอ้าท์งานต่อปวดตาเป็นบ้าเลย ผมค่อยๆถอดแว่นตาออกวางก่อนจะลุกไปนอนที่เตียง “ฝันดีโว้ยฟลุค” จะมีใครซักกี่คนที่จะบอกฝันดีกับตัวเองถ้าไม่บ้าก็เพี้ยนได้เท่าๆกับผม ความเหนื่อยล้ากับความหนาวเย็นในภาคเหนือตอนกลางคืนแบบนี้แหล่ะที่ทำให้ผมหลับได้อย่างสบาย TRRRRRRRRR เหมือนกับว่าผมพึ่งจะล้มตัวนอนไม่ใช่หรอ ใครโทรมาตอนนี้ว่ะ ผมค่อยๆลุกก่อนจะหยิบโทรศัพท์ที่โต๊ะข้างหัวเตียงขึ้นมาดู “เบอร์นี้มัน....” นี้กูฝันอยู่หรอผมค่อยๆกระพริบตาก่อนจะเลื่อนรับสาย (เฮ้ย...มารับหน่อยดิอยู่สนามบินเชียงใหม่แล้วเนี้ย) “ห่ะ?...” (เออเร็วๆนะกูรออยู่หน้าสนามบินแล้ว มาเร็วๆละกูโคตรเหนื่อยเลย) สิ้นเสียงผมได้แต่ใจเต้นแรงจนแทบจะทำอะไรไม่ถูกนี้หมายความว่าไง เขามาหาผมหรอไม่รู้ตัวเองว่าตอนนี้จะยิ้มกว้างแค่ไหน ผมรีบลุกไปใส่เสื้อผ้าก่อนจะรีบวิ่งลงจากห้องแล้วขับรถออกไปที่สนามบินทันที
 
          ไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนเลยเหมือนกันปกติไปไหนอย่างน้อยๆก็มีพวกไอ้แบงค์ไอ้ซิงมาด้วยแท้ๆแต่ครั้งนี้ผมเลือกที่จะเดินทางมาที่นี้คนเดียวเพื่อตามหาคนที่ไม่รู้จัก แต่วันนี้ผมจะเริ่มรู้จักกับเขาแล้ว ผมยืนรอคนมารับที่ไม่รู้จะยอมออกมารับดีๆหรือว่าตกใจที่ผมโทรไปหาในเวลาแบบนี้ไปแล้วก็ไม่รู้ ผ่านไปประมาณยี่สิบนาทีหน้าจะได้ก็มีรถเก๋งสีขาวตีไฟเลี้ยวจอดเทียบกับฟุตบาตรตรงทางเข้าสนามบินใส่ผม ก่อนที่เจ้าของรถจะเปิดประตูออกมา “...นายใช่ไหมที่มารับฉัน” “ห่ะ?...”
 
          อะไรของผู้ชายคนนี้รู้ก็รู้อยู่แล้วว่าผมมารับเขาแล้วทำไมถึงถามแบบนั้นละ ผมมองหน้าเขาอยู่พักใหญ่ก่อนจะนึกขึ้นมาได้ว่าใช่ซิครั้งแรกที่ผมโทรให้เขามารับเขาก็ไม่รู้จักผมเช่นกัน ผมยิ้มให้กับคนตรงหน้าก่อนจะเล่นตามไปกับคนตรงหน้านั้น “เรารู้จักกันหรอ” “ฉันไม่รู้จักนายหรอกแต่แค่พอจะจำได้ว่าเบอร์ที่ฉันโทรหาอยู่เชียงใหม่” “แล้วรู้ได้ไงว่าเบอร์ฉันอยู่เชียงใหม่” “ก็...คิดถึงคนเชียงใหม่มั่งเลยโทรดูว่าใช่ไหม” “แต่ฉันไม่รู้จักนายเพราะฉะนั้นฉันไม่รับคนแปลกหน้าขึ้นรถนะ” “ฉันชื่อกัน อยู่กรุงเทพตอนนี้เราก็รู้จักกันแล้วฉันขึ้นรถได้หรือยัง” “ยัง...” “ทำไมอ่ะ...” “เพราะฉันยังไม่ได้กอดนายให้หายคิดถึงเลย” พดจบผมก้าวขายาวๆเข้าไปก่อนจะดึงคนที่ยืนตรงหน้าเข้ามากอด ในที่สุดผมก็ได้รู้จักชื่อเขาแล้ว “นายมันใจร้ายมากเลยนะ” “ใจร้ายอะไร” “ก็ทำไมไม่บอกชื่อฉันให้เร็วกว่านี้รู้ไหมฉันคิดถึงนายแค่ไหน” “อือ...รีบไปเถอะจอดนานเดี๋ยวยามไล่” ผมพยักหน้าก่อนจะรีบพาคนที่พึ่งมาถึงกลับบ้านทันที
 
          ไม่นานมากนักผมก็มาถึงบ้านของเขาที่เต็มไปด้วยต้นไม้ล้อมรอบแม้บ้านอาจจะไม่ได้เป็นแบบชาวเหนือแท้แต่ก็ยังมีกลิ่นอายความเป็นล้านนาผสมเล็กน้อยผมมองไปรอบๆบริเวณบ้านและสวนก่อนที่จะมีคนเปิดประตูออกมา “ฟลุคไปไหนมาลูกดึกๆดื่นๆ” “ฟลุคไปรับเพื่อนมาครับแม่ นี้กันเพื่อนฟลุคครับ” “สวัสดีครับ...” “มาดึกดื้นขนาดนี้กินข้าวกินปลามายังลูก” “ยังเลยครับแต่ไว้กินตอนเช้าทีเดียวดีกว่า” “อ๋อ...มากะทันหันไม่ได้เตรียมห้องไว้ให้เลย” “ไม่เป็นไรครับแม่เดี๋ยวกันนอนกับฟลุคได้” “จ่ะงั้นตามสบายนะแม่ไปนอนแล้ว” “ครับ”  ผมยิ้มให้กับแม่ของฟลุคก่อนจะแบกกระเป๋าเดินตามเจ้าของบ้านขึ้นไปบนห้อง “เดี๋ยวนายไปอาบน้ำอาบท่านะแล้วก็ค่อยมานอน” เสียงเจ้าของบ้านบอกผมก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ผม “มองอะไรไปอาบน้ำดิ” “บ้านหน้าอยู่เนอะ” “อือ...ไปอาบน้ำ” “เดี๋ยวค่อยอาบไม่ได้หรอคุยกันก่อนดิ” “คุยอะไรอีกดึกแล้วเนี้ย” “ก็...อยากคุยให้หายคิดถึง” “พูดบ้าอะไรไปอาบน้ำเดี๋ยวฉันจะเตรียมที่นอนให้” “ไม่ต้องเตรียมเตียงนายกว้างขนาดนั้นฉันนอนกับนายก็ได้” “ไม่...ทีตอนฉันไปนอนห้องนายฉันยังต้องนอนโซฟาเลย” “ก็ฉันกลัว” “กลัวอะไร กลัวฉันฆ่าปาดคอหรือไง” “เปล่า...” “แล้วกลัวอะไร...” “ก็..พอนายอาบน้ำเสร็จโกนหนวดโกนเคราเดินออกมาตั้งแต่ที่เห็นฉันก็ใจเต้นแรงแล้ว” “พูดอะไรของนาย...” “ไม่เคยเป็นหรือไงเวลาเจอคนที่ตรงสเปกแล้วใจเต้นแรง” “ห่ะ?”
 
          ตรงสเปกอะไรนี้หมายความว่า ผมทำหน้าตกใจแค่ไหนตอนนี้ผมไม่รู้หรอกแต่ไม่ใช่แค่เขาหรอกตอนนี้ผมใจเต้นแรงเสียยิ่งกว่าอะไรอีก นี้ผมกำลังโดนผู้ชายคนนี้สารภาพว่าชอบหรอ “เออ...ไปอาบน้ำก่อนเถอะเดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคุย” “เขินหรอ” “เออ...ไปเลย” “อาบก็ได้ แต่ฉันบอกนายไว้ก่อนนะว่าฉันบินจากกรุงเทพมาหานายถึงที่ขนาดนี้ฉันไม่ได้มาแค่จะมาตอบว่ายินดีที่ได้รู้จักหรือยินดีที่ได้เป็นเพื่อนกับนาย แต่ฉันมาตามหาของมีค่าที่นายขโมยมาจนทำให้ฉันไม่เป็นอันกินอันนอน” พูดจบผมก็เดินเข้าห้องน้ำไปส่วนคนข้างนอกหรอไม่รู้ละแต่ที่แน่ๆจากนี้เตรียมใจเต้นแรงทุกวินาทีที่อยู่ใกล้ผมได้เลย