เปรมวาดCome back (รักครั้งนี้ต้องดีกว่าเก่า)

          ผมและเพื่อนๆยืนส่งรุ่นน้องขึ้นรถเพื่อกลับมหาวิทยาลัย พร้อมกับสายตาของผมที่หันไปมองพี่ว๊ากที่กำลังพากันเดินมา ภาพที่เห็นไม่ได้ต่างไปจากสมัยที่พวกเขาเป็นรุ่นน้องและผมเป็นพี่ว๊ากเลย เด็กปีหนึ่งมักกลัวที่อยู่ใกล้ๆพี่ว๊ากเสมอ แต่เชื่อเถอะโซตัสมันมันดีจริงๆ แม้จะต้องแรกด้วยเกลียดก่อนก็ตาม เหมือนกับพี่ว๊ากคนหนึ่งที่กำลังเดินตรงมา “พี่อาทิตย์ครับ...เดี๋ยวผมกลับก่อนนะครับแล้วเจอกัน” “อือ...ถึงแล้วโทรบอกด้วยนะ” “ครับ..พี่อาทิตย์เองก็ขับรถกลับกันดีๆนะ” ยิ่งดูเพื่อนของตัวเองที่ยืนเกี๊ยวกับก้องภพแล้ว มันก็ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้ คู่นี้กว่าจะลงเอยกันได้ก็วุ่นวายทีเดียว มันก็เรื่องธรรมดาไหมครับจากผู้ชายปกติธรรมดาคนหนึ่งที่ชอบผู้หญิง แล้ววันหนึ่งต้องมารู้สึกพิเศษกับผู้ชายด้วยกัน พวกก้องภพและเพื่อนๆยกมือไหว้พวกผมก่อนจะเดินตามก้าวขาขึ้นรถทีละคน จนมาหยุดที่ วาด ผมอยากจะทำแบบที่ก้องภพทำกับอาทิตย์บ้างจัง “ยืนบื้อออะไรไอ้เปรมจะทำไรก็ทำเดี๋ยวพวกกูไปรอที่รถ” เสียงของไอ้ไบร์ทกระซิบบอกผมก่อนที่วาดกำลังจะก้าวขาขึ้นรถ ผมรีบคว้ามือของวาดไว้ก่อน “เดี่ยวซิวาด” “ครับ...” “กลับดีๆนะ” “อือ...เดี๋ยวถึงแล้วจะไลน์มาบอก” “โทรแทนได้ไหม” “ทำไมอ่ะ” “คือพี่อยากได้ยินเสียงมากกว่า” “ก็ได้...งั้นไปนะพี่ก็กลับดีละ” “ครับ” มันรู้สึกแบบนี้นี่เองแบบนี้ใช่ไหมที่ไอ้อาทิตย์กับก้องภพมันรู้สึก บ้าจริงนี้ผมหยุดยิ้มให้กับความสุขแค่เรื่องเล็กๆแค่นี้ไม่ได้เลย ใครก็ได้บอกผมที นี้ใช่ไหมเรียกว่ารักใช่หรือเปล่า ทุกอย่างมันสดใสไปหมด ความสุขแค่นี้มันล้นไปหมดแล้ว

          “คุยอะไรกับพี่เปรมว่ะไอ้วาด” เอ็มที่นั่งอยู่เบาะหน้าของผมหันมาถามแบบหน้าตาสงสัย ผมได้แต่หันไปยิ้มให้ไอ้โอ๊คที่นั่งข้างๆก่อนจะหันมายิ้มให้เอ็มที่ยังคงทำหน้างงต่อ “เออนะไอ้เอ็มมานอนๆเดี๋ยวเมารถ” “อะไรของมึงว่ะทิว...แล้วเนี้ยไม่เห็นมีของกินให้กูเลย” “มึงนี้กินอย่างเดียวแก้มออกแล้วเนี้ย...เอาไปแบ่งไอ้ก้องนู้นผอมขนาดนั้นหัดกินเยอะๆหน่อย” ผมได้แต่ขำกับท่าทางของเพื่อนๆก่อนจะหันหน้าออกไปมองนอกหน้าต่างแทน การมารับน้องนอกสถานที่มันดีแบบนี้นี่เอง อีกอย่างมันมีความทรงจำดีๆ แม้ผมจะไม่ได้มาในฐานะปีหนึ่งแต่ ความสุขที่ชดเชยจากใครบางคนมันก็มีค่าที่จดจำที่สุดแล้ว “เป็นไงวาดดาวสวยไหม” “ครับ...แล้วพี่เปรมหนักไหมให้ผมลงเดินก็ได้” “หนัก...แต่พี่ทนได้วาดชอบดูดาวไหม” “ก็ชอบนะ” “จริงซิวาดไม่ได้เกียร์รุ่นใช่ไหม” “ครับ...แต่ไม่เป็นไรหรอกก็ผมไม่ได้มา” “อืม” ภาพการเดินชมดาวในยามค่ำคืนของที่นี้สำหรับผมแล้วดาวที่นี้คงเป็นดาวที่สวยที่สุดแม้จะไม่ได้เดินข้ามสะพานดาวเหมือนคนอื่นๆ แต่สำหรับผมการที่มีใครคนหนึ่งพาขี่หลังชมดาวพิเศษกว่าใครๆตั้งเยอะ คุณว่าไหม “ยิ้มไม่หุบเลยนะไอ้วาด” “อะไรของมึงโอ๊ค” “ก็กูเห็นเพื่อนของกูมีความสุข” “เออ..ขอบใจ” “ว่าแต่กับพี่เปรมเป็นไงบ้าง” “ไม่รู้ว่ะ” “อะไรว่ะยังไม่ได้คุยกันอีกหรอ” “ก็คุย...” “แล้ว...” “ก็ในฐานะพี่น้องมั่งก็พี่เขายังไม่ได้บอกว่าเขารู้สึกยังไงกับกู” “แล้วแบบนี้เมื่อไรจะชัดเจนว่ะ” “ก็แบบนี้ก็ดีไม่ใช่หรอกูก็รู้สึกดีในตอนนี้นะ” “แล้วต่อไปละ...ไอ้วาดกูเชื่อว่าพี่เปรมเขารู้สึกดีกับมึงนะ ไม่จำเป็นป่ะว่ะที่มึงจะรอให้พี่เขาพูดก่อนกูแนะนำนะมึงชิงพูดก่อนเลย” “เอางั้นหรอว่ะ” “เออ...กูให้ลังเลแค่ตอนนี้นะหลังจากมึงก้าวขาลงรถที่มหาลัยมึงต้องลุยโอเคนะ” “อือ..” จริงอย่างไอ้โอ๊คว่าทุกอย่างจะกลัวอะไรว่ะที่หมัดที่ตีนก็โดนมาแล้วเจ็บมาแล้วกับแค่บอกความรู้สึกแค่นี้เอาว่ะ

          “ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างๆ เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน ทุกๆสิ่งทุกๆอย่างที่ผ่านมาด้วยกัน นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุดแม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน...เพราะเธอ” ผมได้แต่ร้องเพลงตามกับเครื่องเสียงในรถยนต์ของไอ้น๊อตที่มันให้ผมเป็นคนขับก่อนจะหันไปมองหน้าไอ้ตุ๊ต๊ะที่นั่งเบาะข้างๆซึ่งตอนนี้มันเอาแต่หันมามองผม “มองอะไรของมึง” “ฉันก็มองแกนี่แหล่ะอิเปรม...สรุปยังไง” “ยังไงอะไร” “เรื่องวาดอ่ะ...ตกลงเป็นแฟนกันแล้วหรอ” “บ้า...พี่น้องกัน” “แหม๋ๆๆ พี่น้องกัน ต้องส่งกันขึ้นรถจับไม้จับมือด้วยหรอว่ะ” “ไอ้ไบร์ทมึงก็ไปแซวเพื่อน...ไอ้เปรมมันก็แค่ทำหน้าที่เหมือนน้องก้องภพของไอ้อาทิตย์จริงไหมว่ะไอ้อาทิตย์” เสียงไอ้น๊อตที่หันไปสะกิดไอ้อาทิตย์ที่นั่งข้างๆกัน “ไม่เหมือนโว้ย” “เห็นไหมพวกมึงคิดไปเองขนาดไอ้อาทิตย์ยังบอกไม่เหมือนเลย” ผมพูดขึ้นพร้อมกับมองกระจกส่องท้ายเพื่อยิ้มให้กับไอ้อาทิตย์แต่เหมือนกับว่า มันไม่ได้เป็นอย่างที่ผมเข้าใจนะซิ “ไอ้อาทิตย์มึงหมายความว่าไง” เสียงไอ้ไบร์ทถามขึ้น “ก็ก้องภพเขาไม่ได้ทำตาซึ้งใส่กูเหมือนไอ้เปรมทำใส่วาดนี่หว่า” “ฮาๆๆๆๆๆๆๆ....จริงว่ะ” “ขี้เกียจฟังพวกมึงแล้วฟังเพลงของกูต่อดีกว่า “เออฟังไปเลยเพลงนะมีโอกาสก็ไม่พูดถ้าวาดมีแฟนมากูจะหัวเราะให้ฟันร่วงเป็นดอกมะลิเลย” “พอๆไอ้ไบร์ทมึงก็แซวไอ้เปรมจัง...ฉันว่านะไอ้เปรมไม่แห้วหรอก...เพราะน้องวาดคงชอบขี่หลังดูดาวฮาๆๆๆๆๆ” “ตุ๊ต๊ะ!!!....” “แหม๋บอกจะไปเดินเล่นนะเมื่อคืนกูเห็นนะว่าไปไหนมา” “เออ...พอแล้วพวกมึงเนี้ย” ผมได้อมยิ้มคนเดียวก่อนจะขับรรถต่อไม่พดอะไรอีก ก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรเหมือนกับว่าเพื่อนๆของผมทุกคนเขาก็คงอยากให้ผมสมหวังเสียที แล้วจะให้ทำไงว่ะปากมันหนักนี่หว่าอยากจะพูดก็ไม่กล้า ให้ผมตะโกนว๊ากหน้าห้องเชียร์ยังง่ายกว่าอีกนะสำหรับผมตอนนี้

          TRRRRRRRRRR “ครับพี่เปรม” “ถึงมหาลัยยัง...” “พึ่งถึง...กำลังจะลงจากรถ” “หรอ...แล้วนี้วาดกลับหอเลยไหมหรือว่าต้องไปนัดน้องก่อน” “หน้าจะต้องไปนัดน้องก่อน...แล้วพี่เปรมละถึงไหนกันแล้ว” “พี่ถึงบ้านแล้วไอ้น๊อตพึ่งมาส่งเมื่อกี้” “โอเค...งั้นเดี๋ยวผมไปช่วยเพื่อนก่อนนะ” “ครับ...ดูแลตัวเองด้วยนะ” “อือ” หลังจากวางสายไปผมก็เดินไปช่วยเพื่อนๆยกของลงจากรถก่อนจะนัดน้องแล้วพาแยกย้ายกันกลับหอ เวลาเย็นๆแบบนี้มหาลัยมันดูเงียบยังไงไม่รู้จนกระทั่งผมเดินมาหยุดตรงข้างกับลานน้ำพุที่ผมและพี่เปรมอาจจะสวนทางกันตรงนี้ ตรงที่ที่ทำให้ผมเข้าใจผิดและไม่ชอบหน้ากันในตอนแรก “วาด...” “อ้าวก้อง” “เป็นไรเนี้ยเดี่ยวยิ้มเดี๋ยวเหม่อ” “เปล่าๆ...แล้วนี้จะไปไหนไม่กลับหอหรอ” “พอดีพี่อาทิตย์ชวนไปกินข้าว” “อ๋อ...ดีเนอะ” “ไปด้วยกันไหม” “ไม่ดีกว่า..เดี๋ยวจะกลับหอเลย” “อือ...งั้นไปนะ...อ๋อจริงซิวาด” “ห่ะ??” “สู้ๆนะเรื่องพี่เปรม...” พูดจบก้องภพก็รีบวิ่งไปว่าแต่ก้องภพรู้เรื่องของผมกับพี่เปรมได้ไง แล้วแบบนี้ไม่แปลกหรอ ไม่ซิก็มึงบอกกับตัวเองแล้วไม่ใช่หรอว่ามึงจะเริ่มเป็นคนเข้าไปหาพี่เปรมเอง “เอาว่ะ...” ผมพูดกับตัวเองก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาพี่เปรมทันที (ว่าไงวาด) “พี่เปรม...ผมคิดถึง”

          (พี่เปรมผมคิดถึง) จากตอนแรกแค่รู้สึกดีใจแต่ตอนนี้มันเกินความรู้สึกดีใจแต่มันโคตรๆดีใจเลย ผมได้แต่ยืนนิ่งไปกับคำพูดสั้นๆของคนที่โทรเข้ามา “วาด” (ตอนนี้ผมอยู่ตรงลานน้ำพุที่เราเดินสวนกันครั้งแรก) ตึกๆ ตึกๆ วาดพูดแบบนี้หมายความว่าไงตรงลานน้ำพุที่เราสองคนสวนกันครั้งแรกงั้นหรอ “วาดรู้ตัวไหมพูดอะไรออกมา” (อือ...รู้ก็มันคิดถึงจริงๆ) “วาดพูดแบบนี้ทำให้พี่อยากไปหานะรู้ตัวไหม” (ก็มาดิ...วันไหนก็ได้) “วาดพูดจริงนะ” (อือ...ผมจะรอนะ) “ครับ...” (งั้นแค่นี้นะครับเดี๋ยวผมกลับหอแล้ว) “กลับดีๆนะ” หลังจากวางสายไปแล้วผมนี้แทบจะกระโดดโลดเต้นไปทั่วทั้งห้องอยากจะขับรถออกจากบ้านแล้วตรงไปหาวาดซ่ะให้รู้แล้วรู้รอด แต่มาติดตรงที่ม๊านัดผมกินข้าวเย็นไว้นี่ซิ ทำไมวาดต้องมาน่ารักแบบนี้ แล้วที่วาดทำมันคือการอ้อนใช่ไหม อยากไปหาโว้ย.... วาดดดดดด....

          พี่เปรมจะรู้สึกอะไรไหมว่ะที่ผมโทรไปหาแบบนี้ แล้วมันไม่แปลกใช่ไหม พี่เปรมจะคิดยังไงว่ะ คิดถึงหรออยากเจอหรอ กูพูดอะไรของกูว่ะวาด ใจเต้นมือไม้สั่นไปหมดแล้ว นี้ผมกำลังจะจีบพี่เปรมก่อนใช่ไหม ใช่ซิ ใจเย็นนะวาดใจเย็นๆ ปกติมึงเป็นคนสงบนิ่ง ขรึม มึงจะมาเสียความเป็นตัวเองแบบนี้ไม่ได้ ใจเย็นนะ ก็บอกเองว่าจะเริ่มก่อนเพราะฉะนั้นมึงต้องใจเย็นๆนะค่อยๆผมหยิบมือถือมาถ่ายรูปตรงบริเวณที่ผมได้รู้จักกันครั้งแรกแม้จะไม่ใช่การเริ่มต้นที่ดีเท่าไร แต่มันเป็นการเริ่มต้นที่พิเศษกว่าใครๆผมเชื่อ เมื่อภาพถ่ายที่ผมถ่ายเสร็จค่อยๆอัพสู่โลกที่ผมอยากให้ใครบางคนได้รู้ ผมค่อยๆพิมพ์ข้อความลงไป “สถานที่ที่เคยเริ่มต้นด้วยร้าย...และมันกำลังจะจลงท้ายด้วย..รัก”