เปรมวาดCome back (รักครั้งนี้ต้องดีกว่าเก่า)

          หลังจากกิจกรรมรับน้องมาทั้งวันแล้วความเหนื่อยล้าของผมก็ทำให้อยากออกไปสูดลมหายใจคนเดียว สถานที่ที่มาก็เป็นที่เดิมๆเหมือนทุกๆปี แต่ก็หน้าเสียดายตอนนั้นผมไม่มีโอกาสได้มากับเพื่อนๆเพราะตอนนั้นผมยังไม่หายดีจากที่โดนพวกเด็กวิทยารุมทำร้ายร่างกาย แต่พอคิดถึงตอนนั้นแล้ว ก็ทำให้ผมห้วนไปคิดถึง...พี่เปรม ผมไม่คิดว่าพี่เขาจะเป็นคนที่มาช่วยเหลือผมในตอนนั้นด้วยซ้ำ บางทีถ้าตอนนั้นเป็นพี่เปรมที่โดนทำร้ายอยู่แล้วผมผ่านไปเห็นผมอาจจะใจร้ายเดินผ่านไปเฉยๆก็ได้ แต่กับพี่เปรมเขาไม่เลย เขาไม่คิดว่าผมคือรุ่นน้องที่เขาเกลียดขี้หน้าเขาวิ่งเข้ามาช่วยเหลือและปกป้องผมในวันนั้น เพราะแบบนี้ไงที่ทำให้ผมเข้าใจระบบโซตัสที่ใครๆต่างเกลียดกัน เวลามืดๆที่ท้องฟ้ามีแต่ดาวกับเสียงคลื่นที่ซัดมากระชายหาดผมถอดรองเท้าถือไว้ก่อนจะเดินเหยียบไปกับพื้นทรายละเอียดเรื่อยๆ ไม่ใช่ว่าเพราะผมติสหรืออินดี้อะไรทั้งนั้นแหล่ะผมก็แค่ชอบที่จะอยู่เงียบๆก็แค่นั้น “ไม่นอนอีกหรอ” “พี่เปรม” “ทำไมยังไม่นอนดึกแล้วนะ” “พอดีเพื่อนมันกินเหล้ากันอยู่แล้วเสียงดัง แล้วพี่เปรมละ” “ก็เหมือนกันพี่ก็กินเหล้ากับพวกไอ้อาทิตย์อยู่ตรงหน้าบ้านพักแต่พอดีเห็นคนแถวนี้เดินออกมาก็เลยตามมา” “หื้อ?...พี่ตามผมมาหรอ” “อือ..ก็เป็นห่วงเห็นว่าดึกแล้ว” “บ้านะพี่..ผมเป็นผู้ชายจะมาห่วงผมทำไม” “ผู้ชายก็เถอะ ไม่รู้ตัวเองหรือไงว่าไว้ผมยาวๆแบบนี้ตัวบางๆแบบนี้น่ารักขนาดไหน” “น่ารัก?”

          ทันทีที่เห็นว่าวาดเดินแยกออกมาจากกลุ่มเพื่อนคนเดียวผมก็เดินตามออกมาจากวงเหล้าของเพื่อนตัวเองเช่นกัน แม้ไม่รู้ว่าจะมาคุยอะไรแต่..มันก็อยากคุยถึงจะมีไลน์แต่พอจะทักไปหาก็ยังไม่กล้า จะให้ทำไงได้ไม่เคยจีบใครมาก่อน เฮ้ย...จีบหรอนี้ผมจะจีบวาดหรอ “พี่เปรมเมาป่ะเนี้ย” “ห่ะ?...เปล่าไม่ได้เมา” “แน่นะ?” “อือ..ทำไมวาดคิดว่าพี่เมาละ” “ก็เมื่อกี้พี่บอกว่าผมน่ารัก” “อ๋อ...ใช่ก็วาดน่ารักจริงๆ” “ผู้ชายที่ไหนเขาชมกันน่ารักบ้าป่ะเนี้ย” “ฮาๆๆ...เออมารับน้องที่นี้แล้วคิดถึงตอนที่เป็นพี่ว๊ากเหมือนกัน ตอนนั้นพี่โคตรรู้สึกว่าแบกรับอะไรไว้เยอะเลยขนาดไม่ได้เป็นเฮดว๊ากนะเนี้ย ตอนนั้นสงสารไอ้อาทิตย์โคตรๆ” “แต่พี่ก็เป็นพี่ที่ดีนะ...แต่เสียดายผมไม่ได้มารับน้องที่นี่ด้วย” จริงซิตอนนั้นวาดไม่ได้มาที่นี้จริงๆด้วย ถ้าผมจำไม่ผิดตอนนั้นวาดยังไม่หายดีที่โดนคนรุมทำร้าย “แล้วตอนนั้นวาดอยากมาไหมละ” “ก็...อยากมามั่งฮาๆๆๆ...ก็ผมเห็นรูปกิจกรรมแล้วอดเสียดายไม่หาย” “ทำไมหรอเสียดายเรื่องอะไร” “ก็ไม่ได้เดินสะพานดาวมั่ง...เห็นไอ้ก้องเล่าว่าพี่อาทิตย์ถึงกับต้องนวดยาเลย” “อ๋อ...อยากข้ามสะพานดาวแค่นั้นเนี้ยนะ” “อือ...แต่ไม่มีโอกาสละ” “งั้น...พี่ชดเชยให้เอาไหมแต่พี่คนเดียวทำสะพานดาวไม่ได้นะ” “ชดเชยยังไง” “พี่จะให้วาดขี่คอดูดาวคืนนี้แทน โอเคป่ะละ” “พูดเป็นเล่นนะพี่เปรม” “พูดจริง...มาดิ”

          พูดจบพี่เปรมเดินมาย่อมตัวลงตรงหน้าผมที่ยืนมองกับท่าทางของอีกคนอย่างตกใจ นี้พี่เปรมเขาทำอะไรอยู่เขารู้ตัวไหม นี้เขากำลังจะแบบผู้ชายอย่างผมขี่หลังเขานะ “ทำอะไรเนี้ยพี่เปรม” “ขี่หลังดูดาวไง..” “บ้า...ไม่ดีมั่ง” “เร็ว...ชดเชยเวลาตอนนั้นไง” “แน่ใจนะ” ผมค่อยๆขยับเข้าไปใกล้ๆแต่ก็ยังคงรู้สึกกล้าๆกลัวก่อนที่คนที่นั่งจะคว้าเอาแขนผมไปกอดที่คอของเขาไว้แล้วหันมายิ้มให้ผมที่ตอนนี้ผมเองก็ทำหน้าไม่ถูกว่าจะทำยังไง “พี่นี้บ้าเนอะเล่นอะไรเนี้ย” “ไม่ได้เล่นก็แค่ชดเชยเวลาที่หายไปของวาดไง...ถ้าวันนั้นพี่ผ่านไปแถวนั้นแล้วช่วยวาดได้เร็วกว่านั้นหน่อยวาดก็คงไม่ต้องโดนพวกนั้นทำร้าย แล้ววาดก็อาจจะได้มารับน้องที่นี้ก็ได้” “ไม่เกี่ยวกับพี่หรอก ต้องขอบคุณพี่มากกว่าถ้าวันนั้นพี่ไม่ผ่านทางนั้นผมอาจจะ แขนหัก ซีกโครงหัก ไม่ก็ม้ามแตกก็ได้ดูจากที่พวกมันรุมผม” “ใครจะไปยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้น” “แล้วพี่คิดยังไงตอนนั้นที่ไปช่วยผม” “ห่วง..” “แค่นี้?” “อือ...” “ทั้งที่ตอนนั้นพี่ไม่ชอบหน้าผมเนี้ยนะ” “ไม่ใช่ไม่ชอบ..” “งง...แล้วมันยังไงพี่ช่วยอธิบายให้ผมเข้าใจง่ายๆได้ป่ะ” “ก็คือวาดเคยแบบเวลาชอบใครแล้วไม่รู้จะทำยังไงไหมก็เลยหาวิธีทำให้เขาจำเราได้” ที่พี่เปรมพูดตอนนี้ผมไม่ได้เข้าใจอะไรผิดใช่ไหมพี่เปรมบอกว่าชอบผมอยู่ใช่ไหม มือที่กอดคอของพี่เปรมไว้ผมค่อยๆกระชับมันก่อนจะเกยค้างไปที่ไหล่พี่เปรมเบาๆ เผื่อบางทีความรู้สึกที่ผมมีให้พี่เปรมนี้จะทำให้เรารับรู้ถึงมันได้บ้าง

          หลังจากที่ผมพาวาดขี่คอเดินเรียบชายหาดอยู่พักใหญ่จนตอนนี้ผมเองก็รู้สึกง่วงขึ้นมาบ้างแล้ว และพวกเพื่อนๆทั้งของผมและวาดหน้าจะเลิกกินเหล้ากันแล้วละผมเลยพาวาดกลับมาที่บ้านพัก “พี่เปรม...ให้ผมลงตรงนี้ก็ได้” “ทำไมอ่ะ” “เดี๋ยวคนอื่นเห็น” “วาดอายหรอ” “ก็เออดิ...มีที่ไหนผู้ชายพากันทำแบบนี้” “ก็มีพี่นี้แหล่ะ...” “อือ...แต่ให้ผมลงเถอะนะ” “ก็ได้ว่าแต่วาดนอนที่ไหน” “ผมนอนกับไอ้โอ๊ค พี่ถามทำไม” “ก็เป็นห่วงกลัวไม่มีที่นอน...” “ทำไมจะให้ผมไปนอนกับพี่หรือไง” “แล้วไปป่ะละ” “บ้า...ไปแล้ว” ผมมองตามหลังของวาดที่เดินเข้าบ้านพักไปแล้วก็อดอมยิ้มให้กับตัวเองไม่ได้ เพราะแผ่นหลังนี้แหล่ะที่ผมมองตามตลอด แผ่นหลังที่ดูโดดเดี่ยวแบบนั้น “ไอ้เปรมมึงไปไหนกับวาดมาว่ะ” “ไอ้ไบร์ท” ผมหันไปมองคนที่เดินถือแก้วเหล้าท่าทางเมานิดๆมายืนจ้องหน้าผมแบบต้องการคำตอบ “เปล่า...มึงเมาแล้วไปนอนไป” “เมาอะไรตอนแรกกูก็ว่าจะไปยืนฉี่ข้างทะเลท้าคลื่นซ่ะหน่อย” “แล้วไงว่ะมึงจะบอกกูทำไมว่าไปฉี่” “ก็เพราะมึงไง...ทำกูหดฉี่ไม่ออกเลย ตกลงมึงกับวาดนี้ยังไงว่ะ” “ก็พี่น้องกันไง...” “พี่น้องเชี้ยไรพากันขี่คอชมดาว” “แล้วจะให้กูพูดอะไรว่ะ...ก็กูกับวาดยัง...” “มึงยังไม่ได้บอกชอบเขาหรอว่ะ ทำไมมึงไม่ชอบวาดหรอ” เอาไงดีละผมว่างานนี้ยาวแน่ๆเพราะท่าทางไอ้ไบร์ทไม่ยอมปล่อยผมไปง่ายๆถ้าไม่ได้คำตอบที่มันพอใจ และคำตอบที่ไอ้ไบร์ทอยากรู้มันก็เป็นสิ่งที่ผมเองก็อยากบอกวาดเหมือนกันแต่ไม่รู้ว่าจะสามารถพูดออกไปได้ไหม “ไอ้เปรมกูจะบอกมึงให้นะ โลกเราเนี้ยกว้างมากจะมีซักกี่คนที่จะได้มาเจอกันแบบพวกเรา อย่างมึงก็เหมือนพรหมลิขิตของพวกกูเพราะพรหมลิขิตเขาขีดให้พวกเรามาเจอกันเป็นเพื่อนกัน แล้วมันก็เหมือนกับมึงและวาดมึงไม่คิดหรอว่าการที่มึงกับวาดกลับมาเจอกันอีกครั้งมันจะเพราะพรหมลิขิต มันไม่ง่ายเลยนะที่มึงกับเขาจะกลับมาเจอกัน แล้วที่สำคัญคนอย่างวาดไม่ได้ยอมให้ใครเข้าไปอยู่ในชีวิตง่ายๆนะ แต่เขายอมมึงแล้วนะ เพราะฉะนั้นนี้เป็นโอกาสของมึงทำในสิ่งที่อยากทำเถอะ กูเชื่อว่ามันเป็นไปได้ ดูอย่างไอ้สองตัวนู้นดิ” ไอ้ไบร์ทพูดจบก็ชี้นิ้วไปที่ชายหาดอีกด้านที่มีไอ้อาทิตย์กับก้องภพนั่งพิงซบกัน จริงอย่างไอ้ไบร์ทพูดผมควรมีความกล้ามากกว่านี้ “เออขอบใจ...มึงจะไปไหนก็ไปเถอะ” “โอ๊ย...ไปฉี่ก่อนเพราะมึงเลยเนี้ยไอ้เปรม” อะไรของมันมาพูดแบบนั้นเหมือนไม่ใช่ไอ้ไบร์ทเสร็จก็กลับมาเป็นมันแล้ววิ่งหายเข้าไปในบ้านพักทันที

          ผมนอนมองเพดานห้องผ่านกับความมืดที่มีเพียงแสงไฟจากด้านนอนรอดเข้ามาทางหน้าต่างพร่างกับคิดถึงเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น ผู้ชายที่ผมเกลียดขี้หน้าในตอนนั้น วันนี้เขากับยอมที่จะย่อตัวลงมาแบกผมขึ้นหลัง นี้ผมกับพี่เปรมเรา... ไม่หรอกพี่เปรมคงไม่ได้คิดอะไร เขาฮอตในหมู่สาวๆแค่ไหนผมก็รู้จะมาเป็นแบบที่ผมคิดได้ไง พี่เปรมไม่มีทางชอบผมหรอก แต่ยิ่งคิดถึงก็ยิ่ง... “น้องเป็นยังไงบ้าง” เสียงที่หอบวิ่งเอาตัวมาบังผมในวันนั้นกับมือที่ค่อยๆกอดพยุงผมขึ้นมายืนก่อนที่ผมจะหันไปมองว่าเขาคือใคร มันทำให้ผมแปลกใจมากเพราะเขาคือคนที่ผมไม่เคยคิดเลยว่าจะช่วยอะไรผมเลย “เป็นยังไงบ้างเจ็บไหม” “เจ็บครับ” “เดี๋ยวพี่พาไปหาหมอ” เสียงว๊ากที่คอยตะคอกผมทุกครั้งที่เจอหน้ากันกลับกลายเป็นเสียงที่แสดงความห่วงใย มันเป็นความรู้สึกดีมากๆที่ผมไม่เคยได้รับเลย มืออีกข้างค่อยๆลูบที่ข้อมือที่ยังคงมีสายสิญจน์  ผูกไว้ในวันชิงธงเป็นเส้นเดียวที่ผมยอมให้รุ่นพี่แค่คนนี้คนเดียวผูกให้ และตอนนั้นผมตั้งใจกับตัวเองแล้วว่าผมจะยอมเป็นรุ่นน้องของพี่เปรมคนนี้คนเดียว ตื้อดึ่ง! .. เสียงไลน์เด้งขึ้นมาปลุกให้ผมหลุดออกจากห้วงความคิดเก่าๆก่อนจะหยิบมือถือข้างตัวมาเปิดดู (นอนยัง) พี่เปรม... “ยัง...แล้วพี่เปรมละ” (ยัง...นอนไม่ค่อยหลับนะ) “ทำไมครับแปลกที่หรอ” (เปล่า...แค่คิดถึงใครบางคน) “....แล้วไม่โทรไปหาเขาละ” (โทรไปหาได้จริงหรอ) “ก็พี่คิดถึงเขาก็แค่โทรไปหา” “ขอบคุณสำหรับคำแนะนำครับ”  พี่เปรมมีแฟนแล้วซินะเฮ้อ...ใช่ซิจะแปลกตรงไหน “ยังไม่นอนอีกหรอว่ะไอ้วาด” “อ้าวไอ้โอ๊ค...กูนึกว่ามึงหลับไปแล้ว” TRRRRRRR ระหว่างที่ผมกำลังคุยกับไอ้โอ๊คอยู่พี่เปรมก็โทรเข้ามา เดี๋ยวนะแล้วพี่เขาโทรมาทำไม “ไม่รับสายว่ะ..ใครโทรมา” “พี่เปรม...” “พี่เปรม?...ก็รอเขามาตั้งนานมีโอกาสก็รีบๆละกูนอนแล้ว” ใช่ซิไอ้โอ๊คมันรู้ตลอดว่าผมอยากเจอพี่เปรมอีกครั้งแล้วครั้งนี้ผมคิดว่าผมก็ได้มีโอกาสมาพบกับเขาอีกครั้ง ควรจะปล่อยผ่าน หรือว่า.... “รับสายเถอะมึงจะรอให้โอกาสหลุดไปอีกหรือไง” “อือ...ฮัลโคครับพี่เปรม”

          ถ้าเลือกที่จะก้าวต่อผมก็ต้องหยุดที่ความกลัว ใช่แล้วอย่างที่ไอ้ไบร์ทบอกพรหมลิขิตมันเกิดขึ้นกับผมแล้ว มีคนมากมายมีโอกาสให้แยกจากกันแล้วจะมีซักกี่เปอร์เซ็นที่มันจะหมุนให้ผมกลับมาเจอกับวาดอีกครั้ง แล้วทำไมผมจะปฏิเสธโอกาสของตัวเองในเมื่อผมคิดว่ามันใช่ ยังไงก็คือใช่ “พี่คิดถึงวาดนะ”

          ในเมื่อการรอคอยมันถึงเวลาที่ผมรอได้มาพบใครอีกซักคนแล้วแบบนี้ผมทำไมจะต้องหลบหนีโอกาสที่อยู่ตรงหน้าด้วยมันไม่ง่ายเลยนะ ที่ผมจะมีโอกาสแบบนี้อีกครั้ง (พี่คิดถึงวาดนะ) “ผมก็คิดถึงพี่นะ” (แค่นี้นะฝันดีครับ) “ครับฝันดีนะครับพี่เปรม” เมื่อสิ้นเสียงสิ่งเดียวที่เข้ามาในหัวใจของผมในตอนนี้ก็คือ ไม่ ไม่มีทางแล้วนะที่ผมจะปล่อยให้ความรู้สึกนี้ผ่านไป ถ้าพี่เปรมเขาไม่ได้รู้สึกเดียวกับผม ผมเองนี่แหล่ะจะสร้างความรู้สึกที่ดีให้พี่เขา และผมนี่แหล่ะจะเป็นคนที่ทำให้เขารักผมให้หมดหัวใจอย่างที่ไอ้ก้องทำให้พี่อาทิตย์เช่นกัน