เปรมวาดCome back (รักครั้งนี้ต้องดีกว่าเก่า)

          ทำงานๆๆๆๆ...อะไรของชีวิตวัยทำงานของผมเนี้ยน่าเบื่อสิ้นดีเช้าเข้างาน เที่ยงกินข้าว เย็นกลับบ้าน บางวันก็อยู่เคลียร์งานซ่ะดึก ไอ้เปรมนะไอ้เปรมชีวิตมึงจะหน้าเบื่อไปไหนว่ะ ผมนั่งเคลียร์งานอยู่จนเย็นก่อนจะหันไปรอบๆ อ้าวนี้มันกี่โมงแล้วคนอื่นเขากลับกันหมดแล้วซินะ เฮ้อ...นี้ทุกวันนี้ผมเริ่มรู้สึกเหมือนเป็นยามก็ไม่ต่างต้องปิดออฟฟิตทุกวัน ตื้อดึ่ง!...หื้อ...ใครส่งไรมาคลิปโป๊ของพวกเว็บที่ชอบแอดไลน์มาหรือเปล่า บ้านะผมไม่ได้สมัครไว้จะส่งมาได้ไง ผมหยิบมือถือขึ้นมามองก่อนที่ความรู้สึกหน้าเบื่อทั้งหมดจะหายไป “วาด....” (ทำไรอยู่หรอ...) ใครจะรอช้าละผมรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับไปในทันที “พึ่งเลิกงานครับ” (เลิกงานเย็นจังแบบนี้ได้กินข้าวบ้างไหม) “ครับเหนื่อยอ่ะ...แต่ก็ธรรมดาพี่เลิกมึดแบบนี้ทุกวัน” (ดูแลตัวเองด้วยนะ...ว่าแต่ที่ทำงานพี่เปรมอยู่ที่ไหนอ่ะ) “ก็แถวๆ...XXXX นั้นแหล่ะทำไมหรอ” (ก็ถามๆดูเพราะปีหน้าผมก็ต้องไปฝึกงาน) “วาดอยากมาฝึกกับพี่ไหมละ” (ไม่ดีกว่า...กลัว) “กลัว?...กลัวอะไรที่นี้เขาไม่ได้ดุขนาดนั้น” (ความลับ...งั้นผมไปกินข้าวก่อนนะไว้ว่างๆจะกวนไปหา) “กวนมาบ่อยๆก็ได้..พี่ชอบ” (อือ...ขอให้ชอบนานๆแล้วกัน) “นานมาก...กอไก่ล้านตัว” (ฮาๆๆๆ...คิดถึงนะ) คิดถึงคำนี้อีกแล้วหรอว่ะวาดใช้คำนี้กับผมเป็นครั้งที่สองแล้วนะคราวที่แล้วตอนหลังจากกลับจากไปรับน้อง แล้วนี้แค่ไม่กี่อาทิตย์วาดคิดถึงผมอีกแล้วหรอ ไม่ไหวแล้วโว้ยอยากได้ยินเสียง

          TRRRRRRR ผมยืนอมยิ้มคนเดียวอยู่ตตรงลานน้ำพุก่อนจะนั่งจับลูกบาสในมือก็ผมไม่คิดว่าพี่เปรมจะโทรมาหา แบบนี้ “ฮัลโหล” (วาดทำอะไรอยู่) “พึ่งเลิกซ้อมบาสแล้วพี่เปรมโทรมาทำไม” (ก็มีคนบ่นบอกว่าคิดถึง..ก็เลยโทรมาให้ได้ยินเสียง) “ใครคิดถึงหรอ...” (แมวมั่งขี้อ้อนขนาดนี้) “นั้นซินะแมวก็ต้องชอบอ้อน...ว่าแต่แมวอ้อนสำเร็จไหมละ” (ไม่สำเร็จจะทำให้พี่ยอมเสียค่าโทรโทรมาหาได้ไง) “พูดแบบนี้ถ้าทางจะชอบแมวมากนะ” (มาก...ชอบมากเลยละชอบมานานแล้วด้วย) “พี่เปรม...” (ครับ) ทำไมใจเต้นแรงอย่างนี้ว่ะ ที่บอกว่าชอบมานานหมายถึงผมหรือแมว โอ้ยไอ้วาดเอาไงดีว่ะ (ว่าแต่...แมวไม่ไปกินข้าวหรอ) “ห่ะ?...ไปแต่พอดีแมวคุยกับเจ้าของอยู่” (น่ารักจัง...งั้นแมวไปกินข้าวเถอะเดี๋ยวพี่ก็จะกลับบ้านแล้ว) “อือ...” (เดี๋ยวก่อนวาด) “ห่ะ” (พี่คิดถึงวาดนะ...) ความรู้สึกนี้มันคืออะไรความสุข ความรัก ความอะไรดีละ นี้จะมีใครรู้ไหมว่าพี่ว๊ากสายโหดอย่างพี่เปรมเนี้ยน่ารักที่สุดเลย อยากเจอจัง แต่พี่เปรมงานยุ่งขนาดพี่อาทิตย์ไอ้ก้องยังบ่นเลยว่าอาทิตย์หนึ่งกว่าจะได้เจอก็เล่นเอาแย่ถ้าไม่ไปหาก็คงไม่เจอ ไปหาหรอ?...จริงซิถ้าผมจะไปหาพี่เปรมบ้างได้ไหม แล้วถ้าไปพี่เปรมยุ่งอยู่จะลำบากใจหรือเปล่า เฮ้อ... อยากเจอพี่เปรมแล้วต้องทำไงว่ะเนี้ย

          “ป้าข้าวผัดไก่หนึ่งจานครับไม่ต้องใส่ต้นหอมนะ” “จ้าไปนั่งรอเลย” เหนื่อยกายแค่ไหนกับงานที่ทำมาในทุกๆวัน พอมาวันี้ความเหนื่อยล้าทั้งหมดมันเหมือนหายไปเลย แค่ได้เห็นข้อความแค่ได้ยินเสียง มันช่วยเติมพลังชีวิตอันน้อยนิดของผมได้ถึงขนาดนี้เลยหรอ “ก้องกินนี่ดิอร่อยนะ” “ขอบคุณครับพี่อาทิตย์” เดี๋ยวนะเสียงนี้มัน...ผมค่อยๆหันหลังกลับไปมองโต๊ะด้านหลังที่กำลังสนทนากันอยู่ “ไอ้อาทิตย์ ก้องภพ” “อ้าวพี่เปรมสวัสดีครับ” “เออ...” “อ้าวไอ้เปรม...ทำไรเนี้ยมากินข้าวหรอ” “เออ...” “มานั่งด้วยกันดิ” ผมหยิบแก้วน้ำก่อนจะย้ายไปนั่งร่วมโต๊ะของไอ้อาทิตย์และก้องภพที่นั่งกินข้าวกันอยู่ “พึ่งเลิกงานหรอว่ะกูเห็นไอ้ไบร์ทบอกว่ามึงทำงานจนไม่มีวันหยุดเลย” “เออดิ...เริ่มเป็นยามแล้วเนี้ยปิดออฟฟิตทุกวัน” “เหนื่อยแย่เลยนะครับแล้วนี่พี่เปรมสั่งข้าวยัง” “เออสั่งแล้วว่าแต่ทำไมมากินข้าวกันแถวนี้ได้ว่ะ” “ก็ก้องเขาบอกว่าร้านนี้อร่อย” “กูว่าร้านไหนแม่งก็อร่อยทุกร้านป่ะว่ะถ้าจะมีคนมากินด้วยขนาดนี้” “เออก็จริง” “แล้วพี่เปรมไม่ไปหาคนกินด้วยแบบนี้บ้างละครับจะได้กินข้าวอร่อยๆ” “คุณก็พูดไปนั้น...ผมจะเอาเวลาที่ไหนไปหาใครมากินข้าวด้วยละเลิกงานก็ดึกขนาดนี้แล้ว” “งั้น...พี่เปรมลองไปแถวสนามบาสมหาลัยไม่ก็ลานน้ำพุดูซิครับ” ก้องภพพูดพร้อมกับทำตามีนัยบางอย่างให้กับผม “ก้องที่สนามบาสมีอะไร” “พี่อาทิตย์ก็ลองถามพี่เปรมดูซิครับ...” ผมมองหน้าก้องภพก่อนจะรับข้าวจากป้าที่เดินมาเสริฟก่อนจะตักเข้าปากเคี้ยวอย่างเอร็ดอร่อย

          “พี่เปรมกลับก่อนนะครับ” ผมหันไปยกมือไหว้พี่เปรมก่อนจะวนกลับมาขึ้นรถที่พี่อาทิตย์ขึ้นไปประจำคนขับเรียบร้อย “ก้อง...ที่พูดกับไอ้เปรมหมายถึงใคร” “นี้พี่อาทิตย์ไม่รู้จริงหรอ” “ก็พอจะรู้แต่ไม่แน่ใจ...สรุปคือวาด” “ครับ...ช่วงนี้วาดมันก็แปลกๆตั้งแต่กลับมาจากรับน้อง” “ ห่วงเพื่อนจังเลยนะ” “ทำไมครับพี่อาทิตย์หึงหรอ” “ใครจะไปหึงคุณ...” “ครับ...ไม่ต้องหึงนะดีแล้วเพราะยังไงผมก็มีแค่พี่อาทิตย์คนเดียวผมสัญญา” “เออนะ” “วันนี้พี่อาทิตย์นอนหอผมไหม” “บ้า...พรุ่งนี้ผมมีงาน” “ก็เดี๋ยวผมปลุก...ตอนเช้าก็ได้นะครับ” “อือ...ก็ได้” ผมหันไปยิ้มให้กับพี่อาทิตย์ก่อนจะหันกลับมามองที่หน้าถนนเหมือนเดิม และผมหวังว่าคำใบ้ของผมจะสามารถทำให้พี่เปรมหาเวลาไปหาวาดบ้าง เพราะนี่เป็นเรื่องเดียวที่ผมพอจะช่วยได้ สู้ๆแล้วกันนะพี่

          สนามบาสหรอ หลังมหาลัยหรอ? งั้นก็หมายความว่าที่ๆผมกับวาดเคยถูกพวกเด็กคณะอื่นทำร้าย นี่วาสไปเล่นบาสที่นั้นอยู่หรอ แล้วที่ลานน้ำพุ ที่ๆผมเจอเขาครั้งแรก งั้นที่ก้องภพพูดก็หมายความว่าวาดไปตรงที่ผมกับเขา... เอาไงดีว่ะไม่ได้ละต้องเคลียร์งานให้เสร็จแล้วไอ้เปรม ไม่ไหวแล้วจริงๆแล้วที่วาดส่งข้อความมาบอกคิดถึง จะเป็นไปได้ไหมที่เขาคิดถึงแล้วก็... “ผมจะรอนะ” คำพูดวันนั้นหมายความว่า วาดรอผมงั้นหรอ

          แม้จะได้ยินเสียงแล้วทำให้มีความสุขมากเท่าไรแต่ยิ่งเป็นแบบนี้ความรู้สึกที่ต้องการจะพบเจอมันก็มากขึ้นเท่านั้น ไม่ๆพรุ่งนี้มีสอบไอ้วาดอ่านหนังสืออ่านหนังสือจะตกไม่ได้นะ เพราะพี่เปรมเคยบอกไว้ ผมคิดถึงคำพูดของพี่เปรมในวันที่ผูกข้อมือให้ผมได้เสมอ แม้จะรู้ว่าตอนนั้นพี่เขาพูดไปตามธรรมเนียมของรุ่นพี่รุ่นน้องก็ตามทีแต่ มันก็เป็นแรงผลักดันให้ผมเรียนผ่านมาได้จนทุกวันนี้ สายสิญจน์ที่ข้อมือที่ยังคงผูกไว้แม้จะผ่านมานานแต่ผมก็พยายามรักษามันมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ตั้งใจเรียนด้วยนะ ขอโทษด้วยนะ” คำพูดเหล่านี้ยังคงอยู่กับผม แม้มันจะนานแต่เวลาของผมที่มีให้พี่คนนี้พี่เปรมไม่เคยหายไปเลย พี่ว๊ากที่น้องๆกลัวในวันนั้นกับพี่ว๊ากที่กอดพยุงผมมันต่างกันเหลือเกิน “เอาว่ะสู้ๆ....ไอ้วาดเลิกเพ้อตั้งใจอ่านตั้งใจเรียน พี่เปรมบอกไว้”

           “แม่ง...สอบปุ๊บคะแนนออกปั๊บแล้วพวกมึงดูคะแนนกูดิเต็มสามสิบกูได้14” “ก็มึงเอาแต่เล่นเกมส์สมน้ำหน้า...มึงดูเพื่อนวาดของกูนี้อยู่ๆคะแนนตีเสมอกับไอ้ก้องทำได้ไงว่ะวาด” “ก็พูดเกินไปทิวกูก็ทำเหมือนพวกมึงนั้นแหล่ะแต่กูอ่านหนังสือไง” “แบบนี้ถ้ากูอยากคะแนนพุ่งแบบมึงกับไอ้ก้องกูต้องอ่านหนังสือเยอะๆอ่ะดิ” “เอออ่านเยอะเอ็ม...หรือไม่ก็นู้นคนติวให้” พูดจบผมก็ชี้นิ้วไปทางเมย์ที่เดินมากับมะปราง “เอองั้นกูไปแล้วโชคดีนะพวกมึง” “เห็นสาวแล้วทิ้งเพื่อนเลย ไอ้ก้อง ไอ้ทิว ไอ้วาดเราไปเล่นเกมส์กันไหม” “ก็เนี้ยๆมึงมันอย่างนี้ไอ้โอ๊ค...” “อะไรของมึงว่ะทิว” “ฮาๆๆ..ไม่ดีกว่าพวกมึงไปเถอะพอดีวันนี้พี่อาทิตย์เลิกงานเร็วนัดกันไปดูหนังเลยว่าจะไปรอว่ะกูไปก่อนนะ” “ไอ้นี่ก็อีกคนแล้วไง...เหลือเราสามคนไอ้ทิว ไอ้วาด” “กูไปซ่อมบาสนะบาย” “นั้นไง...สรุปเหลือมึงกับกูแล้วละไอ้ทิว” “เออกูไปกับมึงก็ได้”

          ส่งงานๆ เร็วๆ จะเที่ยงแล้วผมวิ่งหอบงานที่จะเสนอหัวหน้าไปส่งก่อนจะรีบออกมาท่ามกลางสายตาของคนในที่ทำงานที่ต่างพากันมองผมอย่างงงๆ “เปรมรีบไปไหนเนี้ย” “มีนัดพี่เที่ยงแล้วผมไปก่อนนะ” ลืมกระเป๋าตัง ลืมโทรศัพท์วันนี้จะถึงที่หมายไหมว่ะ “เออพี่ผมขอเข้าสายได้ไหมช่วงบ่าย งานผมเคลียร์หมดแล้ว” “เออๆ” ผมรีบวิ่งออกมาที่ลานจอดรถของบริษัทก่อนจะไขกุญแจสตาร์ทออกรถไปทันที วันนี้ยังไงผมต้องไปเจอวาดให้ได้ รถติดจังว่ะ  ไฟเขียวแล้วๆ อีกนิดนะอืม.... เป้าหมายของผมตอนนี้คือประตูมหาวิทยาลัย ใช่แล้วว่าแต่ผมจะเจอวาดได้ที่ไหนละอยากโทรไปหา แต่ก็อยากทำให้เขาแปลกใจ  ทันทีที่รถของผมจอดที่ลานจอดหน้าคณะผมก็มองซ้ายขวาแต่ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเริ่มจากที่ไหนดี รุ่นน้องหรอจะถามหรอ... นั้นไอ้แว่นเพื่อนวาดนี้หว่า “แว่น” “อ้าวพี่เปรมหวัดดีครับ” หวัดดีครับพี่เปรม” “วาดอยู่ไหน?” “อ๋อไอ้วาดหรอพี่มัน..โอ้ยอะไรของมึงไอ้โอ๊ค” ผมมองหน้าไอ้แว่นที่อยู่ๆก็ตีศอกใส่ทิวที่กำลังจะบอกผมก่อนที่มันจะหันไปทำหน้าดุใส่ “ตกลงวาดอยู่ไหน” “พี่ก็คิดเอาดิว่าอย่างไอ้วาดจะไปอยู่ที่ไหน” “หมายความว่า...” “อือ...หาเอานะผมว่าพี่หน้าจะรู้ผมสองคนไปละ” “อะไรของมึงเนี้ยไอ้โอ๊ค” วาด?...สนามบาสหลังมหาลัย พอคิดได้ดังนั้นผมก็ใช้แรงที่มีทั้งหมดวิ่งตามไปที่สนามบาสทันที

          ตื้อดึ่ง! เสียงไลน์แจ้งเตือนขึ้นผมวางลูกบาสก่อนจะเดินไปหยิบมือถือขึ้นมาดู (ใครบางคนที่มึงรอเขามาหามึงอย่าลืมละโอกาสนี้ห้ามหลุดมือนะเพื่อน) “พี่เปรม...” ผมรีบคว้ากระเป๋าก่อนจะวิ่งออกไปหาพี่เปรมทันทีพี่เปรมหน้าจะอยู่คณะตอนนี้แน่ๆ ในที่สุดเขาก็มา