เมื่อเธอจะไป

วันต่อมา เราตื่นจะไปมหาลัยปกติ ปกตินีนจะมารับเราไปเรียน แต่วันนี้9โมงแล้วนีนก็ยังไม่มาเราโทรไปก็ไม่รับ ไลน์ไปก็ไม่อ่าน เราโมโหมาก คือทำไมนีนไม่มีความรับผิดชอบแล้วถ้าเราเข้าคลาสสายอาจารย์ไม่เช็คชื่อล่ะ นีนก็ไม่ได้นึกถึง เรายืนรออีกประมาณ10นาที กำลังจะไปขึ้นรถเมล์ไปเองละพี่ภูก็ขับบิ๊กไบค์คันเมื่อวานมาจอดหน้าเราซะก่อน 
พี่ภู. อ้าวฝันข้าว มีเรียน9โมงครึ่งหนิยังไม่ไปมอ.อีกหรอคะ 
เรา.อ๋อ นีนบอกจะมารับฝันอ่ะพี่ แล้วนี่จะถึงเวลาเรียนฝันแล้วมันยังไม่มาเลย เนี่ยฝันจะไปขึ้นรถเมล์ไปมอ.แล้ว ไม่รอมันละพูดไรไม่เคยทำได้
พี่ภู.อ้าว เป็นแฟนภาษาอะไร งั้นไปกับพี่นะ เดี๋ยวทำหน้าที่แฟนแทนไอนีนมันเอง
เรา.งั้นพี่ไปส่งฝันที่ตึกคณะหน่อยน้ะ
พี่ภู.โอเคคร้าบบบบ
สรุปเราก็มากับพี่ภู เพราะเราจะสายแล้วถ้ามัวรอนีนอยู่เราสายแน่ๆก็ไม่ได้คิดอะไรนะ พี่ภูก็เป็นพี่รหัสน้องพึ่งพี่บ้างไม่เห็นแปลก
-ตึกคณะอักษรศาสตร์บริหารและธุรกิจการบิน-
เราเดินเข้าไปใต้ตึกที่โต๊ะเดิม เมี้ยว เฟื่อง พราว มันมาแล้วแน่นอน อิฝันข้าวสายสุด
เฟื่อง.แหนะ อิฝันใครมาส่งมึงคะ เสียงรถนี่ไม่ใช่ของไอนีนกุจำได้
พราว.อินี่จำได้แม้กระทั่งเสียงรถ
เมี้ยว.อิเฟื่องมันอัจฉริยะว่ะ เก่งกว่าหมาก็เฟื่องนี่แหละ
เฟื่อง.สรุปใครมาส่งคะอิฝัน
เรา.ก็ไอนีนมันบอกจะมารับกุแล้วเสือกไม่มากุจะสายแล้ว พี่ภูมันขี่รถผ่านมาเลยอาสามาส่งกุ อย่าเรียกมาส่งดีกว่าเพราะพี่แกก็อยู่คณะนี้ เรียกว่ากุติดรถมาน่าจะเหมาะกว่าว่ะ5555555555555
เฟื่อง.มากับพี่ภูเดี๋ยวไอเชี้ยนีนก็มาอาละวาดถึงคณะหรอกอิฝัน
เรา.กุผิดไรไหนตอบซิอิเมี้ยว
เมี้ยว.มึงไม่ผิดหรอกฝันไอนีนอะผิด บอกจะมารับแต่ไม่มาหรือมาสายอะ มันผิด
พราว.อิเมี้ยวเมื่อไหร่จะเลิกให้ท้ายอิฝันเสียนิสัยหมดแล้วอิเชี้ย
เรา.มึงเป็นแม่กุป้ะอิพราวววว
ทุกคน.5555555555555
เฟื่อง.กุพูดไม่ทันขาดคำ มาละอิฝันทูนหัวมึงอะ
พวกเราก็หันตามที่เฟื่องมันชี้ให้ดู ใช่นีนมันมา มาทำไมตอนนี้หรอ เพื่ออ? นีนมันก็เดินมาหาเรานั่นแหละ สีหน้านางน่ากลัวมาก ฆ่าคนได้อะ
นีน.ฝัน มึงมากับใคร กุบอกว่าไง กุจะมาส่งไม่ใช่รึไง!!
นีนบีบแขนเราสองข้างให้ลุกขึ้นยืนมองหน้าเหมือนจะฆ่าเราให้ได้แต่แล้วไงอิฝันข้าวต้องกลัวป้ะ ก้ไม่ผิดหนิ คนผิดคือนีนไม่ใช่เรา เราสะบัดแขนนีนออกแรงมาก นีนมันเซไปอีกทางเลยค่ะ แบบที่เป็นนางเอกบีบน้ำตาร้องไห้แล้วบอกเจ็บไม่ใช่อิฝันข้าวคนนี้แน่ๆ 
เรา.นี่เป็นไรมากป้ะใจเย็นไม่ได้ก้ไม่ต้องคุย มึงบอกมึงจะมาส่งกุใช่ม้ะ แหกตาดูเวลาดิกี่โมงแล้วกุมีเรียน9ครึ่ง กุยืนรอมึงถึง9โมง20 มึงก้ยังไม่มา จะให้กุยืนรอมึงถึงตอนนี้กุจะได้เรียนมั้ยวะ ทีหลังถ้าพูดแล้วทำไม่ได้มึงอย่าพูด คนฟังมันเสียความรู้สึก
นีน.มึงกลัวสายถึงขั้นต้องมากับไอเชี้ยนั่นเลยใช่มั้ย กุขับรถตามมึงมากุมองอยู่นานแล้ว อยากรู้ว่ามึงจะรอกุหรือไปกับมัน ตอนแรกกุคิดว่ามึงจะรอกุ แต่แล้วมึงเสือกไปกับมัน
เรา.นี่มึงลองใจกุหรอนีน แปลว่ามึงไม่ได้ไว้ใจกุเลยใช่ป้ะ ถ้าไม่ไว้ใจกันขนาดนี้ จะคบกันไปทำไมวะ ตอนเราเป็นเพื่อนกันมันดีกว่านี้น้ะเว้ย ถึงเราจะเป็นเพื่อนกันแค่แปปเดียว ตอนเป็นแฟนกันระยะที่ผ่านมามันก็ดีเว้ยดีมากมึงก็ยังเหมือนเพื่อนสนิทกุคนนึง แต่มาตอนนี้มึงเป็นอะไรวะ อยู่ๆก็มาจู้จี้บังคับยุ่งเรื่องกุทุกเรื่อง
นีน.ก็เราเป็นแฟนกันไม่ใช่หรอวะ
เรา.ถ้าเป้นแฟนกันแล้มึงต้องทำขนาดนี้กุดูก็รู้ว่ามึงเหนื่อย งั้นเรากลับมาเป็นเพื่อนกันดีกว่า
นีน.มึงพูดอะไรฝัน
เรา.กุว่าเราควรหยุด6ปีที่ผ่านมาของการเป็นแฟนไว้แค่นี้ แล้วเริ่มต้นใหม่ในสถานะเพื่อน โอเคกุว่ากุควรพูดให้ชัดเจน กุว่าเราควรเลิกกัน ขอบคุณสำหรับที่ผ่านมา มันดีนะแต่มันดีไม่พอ
นีน.มึงพูดอะไรออกมามึงรู้ตัวมั้ยฝัน มึงจะให้กุลืม6ปีที่ผ่านมาหรอวะ
เรา.กุไม่ได้บอกให้มึงลืมแต่กุบอกให้เราเปลี่ยนสถานะจากแฟนเป็นเพื่อน เราไม่ควรคบกันต่อเราควรเลิกกัน หวังว่ามึงจะเข้าใจนะเพราะกุว่ากุพูดชัดแล้ว
นีน.นีนไม่เลิกอะฝันนีนขอโทษ ฝันอย่าเลิกนะ ฮึก
เฟื่อง.เชี้ย อิฝัน ไอนีนแม่งร้องอะมึง สงสารมัน
เรา.ไปพวกมึงไปเรียนกันได้ละ
นีน.ฝันนีนขอร้อง ให้โอกาสนีนนะ /นีนกอดขาเราร้องไห้มันไม่แคร์สายตาใครเลยแต่เราว่าเราควรตัดพ้อตัดมันออกจากการเป็นแฟนเลยเราไม่อยากให้ความหวังมันเราดึงมือมันออกจากขาเราหันไปจับให้มันลุกขึ้นยืนแล้วจ้องหน้านาง
เรา.นีนฟังฝันนะ เราไปต่อกันไม่รอดแล้ว 6ปีที่ผ่านมา โอกาสของนีน และโอกาสของฝัน โอกาสของเราสองคนที่มีให้กัน มันจบลงแล้วนีน มันจบแล้ว เราไปกันไม่รอดแล้ว
แล้วเราก็เดินออกมาเลยปล่อยให้นีนสงบสติอารมณ์ตัวเองและยอมรับว่าเราไปต่อด้วยกันไม่ไหวแล้ว...