My dear อยากบอกว่ารักเธอ

ตอนที่ 10
          พอผมได้เล่าเรื่องทั้งหมดให้เอลลี่ฟัง ผมก็รู้สึกสบายใจขึ้น ส่วนเอลลี่เธอนั่งฟังผมเล่าตั้งแต่ต้นจนจบโดยไม่ถามอะไรผมสักคำ ผมเริ่มใจไม่ดี กลัวว่าเธอจะโกรธผมเหมือนฮาโลไปอีกคน
          “ขอบใจนะ ที่ยอมเล่าให้ฟัง” นี่เป็นประโยคแรกที่เธอพูดกับผมหลังจากที่เธอฟังเรื่องทุกอย่างจบ น้ำเสียงของเธอมันช่างดูเย็นชาเหลือเกิน เธอคงเกลียดผมไปอีกคนแล้วใช่ไหม
          “เธอรู้สึกอย่างไรกับเรื่องนี้” ผมถามเพราะอยากรู้ความรู้สึกของเธอในตอนนี้
          “ฉันดีใจ ที่นายไว้ใจฉัน ที่นายเชื่อใจฉัน และที่นายเล่าความจริงให้ฉันฟัง โดยไม่ปิดบังอะไร”
          “ฉันแค่ไม่อยากโกหกกับคนที่ฉันรู้สึกดีด้วย แล้วฉันก็อยากเริ่มต้นใหม่กับเธอ เอลลี่”
          “ไม่ได้นะ”
          “ทำไมล่ะ ฉันคิดว่าเราคิดตรงกันเสียอีก”
          “ก็นายห้ามรักกับคนที่ต่างดินแดนกันไม่ใช่หรอ”
          “ก็ใช่ แต่ฉันคิดว่าฉันรักเธอไปแล้วนะ การรักใครสักคนมันห้ามไม่ให้หยุดรักได้ง่ายๆหรอกนะ”
          “แต่นายจะลืมเอล่า คนที่นายรักเท่าชีวิตได้หรอ”
          “ฉันไม่เห็นจำเป็นต้องลืมเอล่าเลย เพราะเอล่าจะอยู่ในความทรงจำที่ดีของฉัน แต่กับเธอ เอลลี่ เธอจะอยู่ในใจของฉันตลอดไปนะ ได้โปรดเริ่มต้นใหม่กับฉันได้ไหม”
          “ไม่ได้เด็ดขาด ข้าไม่ยอมให้พี่รักกับมนุษย์หรอกนะ”
          “ฮาโล เจ้ามาตั้งแต่เมื่อไร แล้วเจ้าได้ยินอะไรบ้าง”
          “ข้ามาตั้งแต่ พี่เริ่มเล่าเรื่องให้เอลลี่ฟังนั่นล่ะ”
          “งั้นเจ้าก็ได้ยินเรื่องทุกอย่างแล้วใช่ไหม”
          “ใช่ และข้าก็จะไม่ยอมให้ไอ้คนผิดตัวจริงมันลอยนวลไปได้เด็ดขาด”
          “พอได้แล้วฮาโล ตอนนี้เจ้าวัลดัสโดนท่านพ่อคุมขังมันเพื่อเป็นการลงโทษแล้ว”
          “โบการ์ด พี่มาที่นี่ได้ยังไงกัน”
          “ข้าพามาเอง”
          “ฮอลลี่ เจ้านี่วุ่นวายจริงๆเลยนะ” ผมดุน้องสาวตัวป่วนของผมเอง
          “ก็ข้าเป็นห่วงพี่นี่ พี่วาเลน ข้าก็เลยไปฟ้องพี่โลเวล”
          “ใช่ น้องเจ้ามันตัววุ่นวาย ดีนะที่โลเวลแค่บอกให้ท่านพ่อของข้าทำโทษแค่ขังคุกไว้เท่านั้น”
          “ความจริงน่าจะฆ่ามันให้ตายเลยด้วยซ้ำ”
          “ใจเย็นๆ นะฮาโล เจ้าจงอย่าลืมกฎของพวกเราสิ” ผมเตือนสติของฮาโล
          “อือ ก็ได้ข้าจะเชื่อพี่ ว่าแต่แผลของพี่เป็นยังไงบ้าง”
          “ดีขึ้นแล้วล่ะ”
          “ถ้าดีขึ้นแล้วข้ากลับก่อนนะ แล้วไม่ต้องห่วงยัยตัวยุ่งนี่หรอกนะ ข้าจะพาไปส่งให้ถึงหน้าประตูเลย” โบการ์ดพูดก่อนจะหายตัวไปพร้อมฮอลลี่
          “ข้าขอโทษนะพี่วาเลน ที่ข้าเข้าใจพี่ผิดมาตลอด”
          “ไม่เป็นไร แค่เจ้ากลับมาเรียกข้าว่าพี่ด้วยความเต็มใจอีกครั้งก็ดีสำหรับข้ามากแล้ว”
          “ส่วนเรื่องมนุษย์ผู้นี้ข้าไม่มีวันยอมให้พี่รักกับนางเด็ดขาด เพราะมันจะทำให้พี่ต้องรับโทษอย่างหนัก”
          “แต่พี่รักนางไปแล้วนะ แล้วพี่ก็จะอยู่นางด้วย” ผมพูดเอาแต่ใจเหมือนเคย
          “แต่นางเป็นลูกผสม”
          “นั่นหมายความว่ายังไงกัน”
          “ตอนที่พี่สลบไป ข้าพาพี่มาส่งที่นี่แล้วก็กลับไปหาพี่โบการ์ด พี่โบการ์ดบอกความจริงเกี่ยวกับนางให้ข้าฟังหมดแล้ว”
          “เรื่องจริงเกี่ยวกับฉันหรอ คุณเล่าให้ฉันฟังหน่อยได้ไหม เพราะตั้งแต่ฉันโตมาฉันก็จะรู้สึกกลัวสุนัขมาก เหมือนมันทำร้ายครอบครัวฉัน แต่ฉันก็จำไม่ค่อยได้ ฉันจำได้แค่ว่าฉันถูกเอามาทิ้งไว้ที่หน้าร้านนับตังค์ตั้งแต่เกิด แล้วเจ้าของร้านนับตังค์ก็เอาฉันมาเลี้ยงดูเหมือนลูกแท้ๆ”
          “นี่เธอรู้เรื่องของตัวเองแค่นี้เองหรอ” ผมถามเธอเพราะสงสารเธอที่พาเธอมาเจอเรื่องแย่ๆ แบบนี้
          “ใช่ ฉันเองก็อยากรู้ที่มาที่ไปเหมือนกัน เพราะแม่ตังค์ ฉันหมายถึงแม่ที่เก็บฉันมาเลี้ยงน่ะ ท่านบอกว่าตอนเจอฉันที่หน้าร้าน ตัวฉันเปื้อนเลือดเต็มไปหมด แล้วยังมีผู้หญิงคนหนึ่งยืนตัวเปื้อนเลือด กับฝูงสุนัขฝูงหนึ่ง ซึ่งแม่ตังค์ก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่ผู้หญิงคนนั้นบอกว่าฝากดูแลฉันด้วย แล้วก็บอกว่าตัวฉันชื่อเอลลี่ ก็เท่านั้น”
          “ฉันขอโทษ ที่พาเธอมาเจอเรื่องแย่ๆนะ” ผมพูดด้วยความรู้สึกผิด
          “ไม่เป็นไรหรอก ความจริงไม่ใช่เรื่องที่แย่หรือเลวร้าย แต่ความที่ไม่รู้ต่างหากที่แย่และเลวร้ายสำหรับฉัน เพราะฉะนั้นได้โปรดให้ฮาโลเล่าทุกอย่างให้ฉันฟัง ฉันขอร้องวาเลน”
          “แต่ .....” ผมพูดไม่ออกกับสิ่งที่เธอขอร้อง เพราะแววตาของเธอดูเศร้ามาก
          “ไม่มีแต่ ถ้านายอยากเริ่มต้นใหม่ ฉันเองก็อยากเริ่มต้นใหม่เหมือนกัน”
          “ได้ ถ้าเธอต้องการอย่างนั้น ฉันก็จะไม่ขัดข้อง”
          “ถ้าตกลงกันได้แล้ว ข้าเล่าได้แล้วใช่ไหมพี่วาเลน” ฮาโลหันมาถามผมทันทีที่เห็นผมตกลงกับเอลลี่ได้
          “อือ เล่าเถอะ พี่เองก็อยากเริ่มต้นใหม่แล้ว” ผมพูดพร้อมหันไปยิ้มให้กับเอลลี่ และจับมือเธอไว้เพื่อเป็นกำลังใจให้เธอ เพราะตอนนี้ดูเอลลี่จะหมดแรง จนเธอต้องมานั่งบนเตียงข้างๆ ผม
          “คือเรื่องมันเป็นอย่างนี้นะ หลังจากที่พี่วาเลนสลบไป ผมได้ตามพี่โบการ์ดไปที่ดินแดนแห่งแวร์วูล์ฟ แล้วก็ได้ฟังความจริงจากพี่โบการ์ดว่า เอล่ากับเอลลี่เป็นพี่น้องที่หน้าเหมือนกัน เพียงแต่เอล่าเป็นแม่มด แต่เอลลี่เป็นลูกผสม เอลลี่เป็นลูกผสมระหว่างมนุษย์กับพ่อมด แม่ของนางเป็นมนุษย์ แล้วอีกเรื่องที่สำคัญก็คือ เรื่องเวทปกป้องความทรงจำ ไม่ได้เกิดจากการร่ายเวทมนตร์แต่อย่างไร แต่มันเป็นเวทชั้นสูงที่เกิดจากความรักที่บริสุทธิ์ที่แม่มีต่อลูก และมันจะไม่มีวันถอนเวทนั้นได้เด็ดขาด พูดง่ายๆก็คือเวทนี้ไม่ได้ใช้คาถา แต่ใช่ความรักที่แม่ของเจ้ามีให้เจ้า มันจะเกิดขึ้นเอง แต่มักจะเกิดขึ้นกับพวกลูกผสมเท่านั้น และมันมีโอกาสเกิดขึ้นน้อยมาก”
          “แล้วตอนนี้แม่และพ่อของฉันอยู่ที่ไหน” เอลลี่พูดพร้อมน้ำตาอาบแก้ม แววตาของเธอบ่งบอกถึงความกลัว กลัวว่าพ่อกับแม่ของเธอจะจากเธอไปเหมือนพี่สาวของเธอ
          “ว่าไงล่ะ ฮาโล ข้าก็อยากรู้เหมือนกัน” ผมถามย้ำเพื่อเอาคำตอบ
          “พ่อ กับแม่ของเอลลี่ พวกท่านสิ้นชีพแล้ว”
          “ไม่จริงใช่ไหม”
          “เป็นเรื่องจริง คืนที่พ่อของเจ้าโดนจับได้ว่าแอบมีความสัมพันธ์กับมนุษย์จนให้กำเนิดเจ้า พ่อของเจ้าได้โดนลงโทษจากราชาคนก่อนของดินแดนแห่งเวทมนตร์ ให้ถอนเวทในตัวทั้งหมด และให้ดื่มพิษงูพันชนิดจนสิ้นชีพ แต่ก่อนที่พ่อของเจ้าโดนบทลงโทษที่โหดร้าย พ่อของเจ้าได้ขอให้แม่ของเอล่า พาเจ้ากับแม่ของเจ้าหนีกลับไปยังโลกมนุษย์ โดยไม่รู้เลยว่ามีฝูงหมาป่าได้แอบตามไป ด้วยราชาแวร์วูล์ฟคนก่อนต้องการที่จะเป็นใหญ่ในสี่ดินแดน เลยคิดจะใส่ร้ายให้แม่มดทำร้ายมนุษย์ เพราะมันจะทำให้เกิดสงคราม นั่นเป็นกฎของพวกเรา”
          “แล้วยังไงต่อ คุณเล่าต่อสิ”
          “อือ พวกเราสี่ดินแดนมีข้อตกลงกันว่าพวกเราจะไม่ยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์ เพราะมนุษย์เป็นผู้ไร้เวทใดๆทั้งสิ้น ถ้าดินแดนใดฝ่าฝืนต้องส่งคนที่ฝ่าฝืนหรือทายาทของคนที่ฝ่าฝืนไปให้ดินแดนที่เป็นผู้ช่วยมนุษย์ไว้ได้ และราชาแห่งแวร์วูล์ฟคนก่อนก็สร้างเรื่องให้ทุกดินแดนเข้าใจว่าแม่ของเอล่าอิจฉาที่คู่ชีวิตของเธอนอกใจมารักกับมนุษย์ เลยวางแผนลวงมนุษย์ผู้นั้นไปฆ่า และราชาแวร์วูลฟ์คนก่อนก็ทำทีไปช่วย แต่ความจริงแล้วราชาแวร์วูล์ฟคนก่อนเป็นคนฆ่าแม่แท้ๆของเธอ เอลลี่ เขาจะฆ่าเจ้าเพราะเจ้าเป็นทารก แต่แม่ของเจ้าสู้กับเขา และปกป้องเจ้าด้วยความรัก สู้ทั้งๆที่รู้สู้ไม่ได้ แม่ของเจ้าสู้จนวินาทีสุดท้ายของลมหายใจ เมื่อแม่ของเจ้าสิ้นชีพลง ก็มีแสงประหลาดเกิดขึ้นที่ตัวเจ้าโดยไม่มีใครสงสัยว่ามันคืออะไร แต่ตอนนี้ข้ารู้ว่ามันคือสิ่งที่แม่เจ้าปกป้องเจ้ามากที่สุด นั่นคือเวทปกป้องความทรงจำของเจ้า เพื่อไม่ให้เจ้าโดนตามล่าจากพวกที่ชอบล่าพวกลูกผสม”
          “แล้วแม่ของพี่เอล่าเป็นยังไงบ้าง โดนส่งตัวไปที่ดินแดนแห่งแวร์วูล์ฟไหม”
          “ไม่ เพราะเธอกลับไปหาพ่อของเจ้าแล้วดื่มพิษงูพันชนิด เพื่อรับโทษที่ตนไม่ได้ทำ และที่น่าเจ็บใจที่สุดคือผู้ที่ต้องรับโทษเป็นเอล่า แต่เอล่าไม่ยอม และมีเหล่าพ่อมด แม่มดหลายตนไม่ชอบในกฎนี้ จึงขอให้ยกเลิกกฎ แต่ก็ไม่มีการยกเลิกกฎนี้ ราชาคนก่อนสงสารเอล่า แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากต้องส่งตัวเธอไป”
          “แล้วคุณเจอพี่เอล่าได้ยังไงกัน”
          “ข้าหลงเข้าไปในดินแดนแวร์วูล์ฟแล้วก็เจอกับเอล่า หลังจากนั้นพวกเราก็แอบมาเจอกันบ่อยขึ้น จนพวกเรารักกัน แต่ก็มีคำสั่งให้เอล่าต้องแต่งงานกับโลเวล เจ้าชายหมาป่า ซึ่งตอนนั้นโลเวลอยู่ในฐานะหลายชายคนโปรดของราชาแวร์วูล์ฟ แต่โลเวลไม่ได้รักเอล่า และไม่อยากแต่งงานกับเอล่าด้วย ข้าจึงขอให้เอล่าหนีกลับมาที่ดินแดนแห่งเวทมนตร์ โดยมีโลเวลเป็นผู้ให้ความช่วยเหลืออย่างลับๆ”
          “นี่โลเวลไม่เคยบอกเรื่องนี้กับข้าเลยนะ” ผมถามด้วยความสงสัย เพราะโลเวลกับผมเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กแล้ว
          “โลเวลเข้าก็พลาดเหมือนพี่นั่นล่ะ เพราะวัลดัสที่คิดจะขึ้นมาเป็นราชาแห่งแวร์วูล์ฟและไลแคนท์ได้เกิดรู้เรื่องเข้า ก็เลยตามมาดูเพื่อจัดการกับโลเวล เอล่า และข้า แต่มันเห็นหน้าเอล่า มันก็หลงรักเอล่า เลยปล่อยให้เอล่าหนีกลับมา พอราชาแวร์วูล์ฟคนก่อนรู้เรื่องจึงได้ปิดดินแดนแวร์วูล์ฟ และก็เกิดสงครามภายในระหว่างแวร์วูล์ฟกับไลแคนท์ ข้าก็รู้เพียงเท่านี้ล่ะ”
          “ขอบคุณนะที่เล่าความจริงให้ฉันฟัง”
          “ไม่เป็นไร ที่ข้ายอมเล่าให้เจ้าฟังก็เพราะอยากให้เจ้าเข้าใจว่าเจ้าจะรักกับพี่วาเลนไม่ได้”
          “เจ้าพูดแบบนี้ต้องการอะไรกันแน่ฮาโล” ผมถามด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ
          “ข้าไม่อยากเห็นพี่ชายของข้าต้องตาย”
          “นี่เจ้าหยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ เห็นไหมว่าเอลลี่นางร้องไห้ไม่หยุดแล้ว”
          “นายอย่าไปดุน้องเจ้าเลย ฉันเองไม่อยากเห็นนายต้องตายเหมือนกันนั่นล่ะ”
          “ฉันมีทางออก เธอไปกับฉัน”
          “นายจะพาฉันไปไหน”