My dear อยากบอกว่ารักเธอ

ตอนที่ 9

          ‘ลืมข้าเถอะ เพราะเจ้ากำลังจะเจอสิ่งที่เจ้าตามหา และนั่นไม่ใช่ข้า’ นั่นคือเสียงสุดท้ายที่ผมได้ยินเอล่าบอก เธอบอกให้ผมลืมเธอ ใครจะทำกันได้ง่ายๆล่ะ ผมทำผิดกับเธอไว้มากมายเหลือเกิน เพราะผมเห็นแก่ตัวเลยทำให้คนที่ผมรักต้องผิดหวังในตัวผม

          “วาเลน นายฟื้นแล้ว นายเป็นยังไงบ้าง” นี่ก็อีกเสียงที่ปลุกให้ผมตื้นขึ้นมา และแววตาคู่นั้นของเธอดูเป็นห่วงผมมาก มากจนทำให้ผมรู้สึกหัวใจเต้นแรงอย่างที่ไม่เคยเป็นกับแม่มดตนไหนมาก่อน

          “เอลลี่ เธอเป็นอะไรหรือเปล่า” ผมถามด้วยความเป็นห่วงเธอ กลัวว่าตอนที่ผมสลบไปไอ้วัลดัสจะทำร้ายเธอ แล้วไม่มีใครปกป้องเธอ เพราะเธอเป็นแค่มนุษย์ธรรมดา

          “ฉันไม่เป็นอะไร นายไม่ต้องห่วงฉัน ห่วงตัวนายเองเถอะ” ดูเธอพูดกับผมสิ

          “ฉันไม่เป็นอะไรมากหรอก แล้วนี่ฉันหลับไปนานแค่ไหน”

          “ไม่เป็นอะไรมากที่ไหนล่ะ แผลเต็มตัวขนาดนี้ ถ้าเป็นคนธรรมดาก็ตายไปแล้ว แต่นี่นายเป็นพ่อมดเลยยังไม่ตาย ดีนะที่ฮาโล กับฮอลลี่พานายมาพักรักษาตัวที่ห้องฉันก่อน” ห้องเธอ นี่ผมมีโอกาสมาห้องเธอด้วย ผมต้องใช้โอกาสนี้เพื่อหาความจริงให้ได้

          “ห้องเธอหรอ แล้วไม่กลัวคนอื่นเข้าใจผิดหรอ” ผมแกล้งถามเพื่อกวนประสาทเธอเล่น เพราะเวลาที่เธอโมโหและด่าผมเธอดูน่ารักมาก ว่าแต่ผมมองว่าเธอน่ารักในแบบของเธอตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย นี่ผมไม่ได้เห็นเธอเป็นเอล่าตั้งแต่เมื่อไรกัน มันเกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย

          “ถ้ากวนฉันได้ขนาดนี้ นายคงหายดีแล้วสินะ” เธอกำลังจะลุกจากเก้าอี้ที่นั่งเฝ้าผมอยู่ แต่ถึงผมจะบาดเจ็บแต่ผมก็ยังมือไวเหมือนเดิม ผมดึงมือเธอไว้แล้วกระชากเธอมาเพื่อที่จะกอดเธอ และผมก็ทำเสร็จ เพราะตอนนี้เธอแนบหน้าอยู่ตรงอกอุ่นๆ ของผม

          “เธอยังไปไหนไม่ได้ เพราะเธอยังไม่ตอบคำถามของฉัน”

          “คำถามบ้าอะไรของนาย”

          “ก็ เธอไม่กลัวคนอื่นเข้าใจผิดหรอ” ผมทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่เธอ ทั้งๆที่ผมยังกอดเธอไว้กับอก

          “เข้าใจผิดเรื่องอะไร” เธอตอบเสียงเบา

          “ก็ที่พวกเราอยู่ด้วยกันสองคนไง มนุษย์เป็นพวกชอบคิดมากไม่ใช่หรอ”

          “ตอนฮาโล กับฮอลลี่ พานายมาพวกเขาหายตัวมานี่ ไม่ได้เดินเข้ามา”

          “งั้นก็แล้วไป ว่าแต่ทำไมคราวนี้เธอไม่ตบฉัน ที่ฉันกอดเธอ หรือว่าเธอก็อยากกอดฉัน”

          “ปะ ป่ะ เปล่า เปล่าซะหน่อย หรือนายอยากโดนตบ”

          “ฮ่าๆ เธอนี่ตลกดีนะ แถมน่ารักด้วย”

          “ไอ้บ้า ปล่อยฉันได้แล้ว”

          “จะรีบไปไหนล่ะ อยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม” ผมทำเสียงเศร้า แล้วจู่ๆ น้ำตาของผมก็ไหลออกมา

          “นายร้องไห้หรอ นายเจ็บแผลหรือเปล่า ปล่อยฉันก่อน ให้ฉันดูแผลนายก่อน” เธอพูดไปพร้อมกับดิ้นอยู่ในอ้อมแขนของผม และผมไม่แปลกใจเลยที่เธอรู้ว่าผมร้องไห้ เพราะน้ำตาของผมหยดใส่แก้มขาวๆของเธอ

          “ฉันจะเจ็บแผลก็เพราะเธอดิ้นนี่ล่ะ ฉันขอเวลาอยู่แบบนี้ก็ได้ไหม ฉันขอร้อง”

          “ก็ได้ แต่นายต้องเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ฉันฟัง เข้าใจไหม” เธอยอมให้ผมกอดเธออยู่อย่างนั้น แต่เธอก็มีข้อแลกเปลี่ยน สมกับที่เป็นเธอจริงๆ

          “ได้สิ ฉันจะเล่าให้เธอฟังทุกเรื่อง” ผมตกลง และกอดเธออยู่อย่างนั้น จนเวลาผ่านไปเนินนานจนผมและเธอเผลอหลับไป

     เช้าวันรุ่งขึ้น

          ผมลืมตาตื่นขึ้นมาเห็นเธอนอนคู่กับผมบนเตียง ผมเลยเอื้อมมือไปกอดเธอจากด้านหลังของเธอ ผมรู้สึกหัวใจเต้นแรงอีกแล้ว ผมมีความสุข และรู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก นี่อย่าบอกนะว่าผมหลงรักเธอเข้าแล้ว จู่ๆ ความคิดของผมก็หยุดลงเมื่อเธอพลิกตัวหันหน้ามาหาผมจนจมูกของเราสองคนชนกัน แล้วเธอก็ค่อยๆ ลืมตาตื่น แต่เมื่อเธอเห็นหน้าผม เธอก็ตกใจจนต้องพลิกตัวหนี แล้วตกเตียงไป

          “ฮ่า ฮ่า ฮ่า นี่เธอเขินขนาดตกเตียงเลยหรอ” ผมแกล้งแซวเธอ ก็เวลาเธอเขินมันน่ารักดีนี่หน่า

          “ขำบ้าอะไรของนายกัน นี่ฉันยอมให้นายกอดนานเกินไปแล้วนะ เพราะอย่างนั้นนายต้องเล่าทุกเรื่องที่ฉันสงสัยให้ฉันฟัง โดยเฉพาะเรื่องที่ทำให้นายร้องไห้เมื่อวานนี้ เข้าใจไหม” เธอพูดไม่เว้นให้ผมได้ตอบเลย

          “เข้าใจครับ คนน่ารัก” นี่ผมกำลังจะจีบเธอใช่ไหมเนี่ย ผมเขินเป็นบ้าเลย ผมยังไม่เคยจีบใครมาก่อนเลย

          “น่ารักบ้านนายสิ ฉันไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะทำแผลให้นาย และจะมาฟังเรื่องเล่าจากนายด้วย เข้าใจนะ” “ครับผม” ผมตอบรับเสร็จ เธอก็เดินหายเข้าไปอีกห้องหนึ่ง แต่ผมก็ยังคิดไม่ตกว่าเธอจะรับกับความจริงได้ไหม แล้วถ้าเธอรู้ว่าที่ผมมาวุ่นวายกับเธอในตอนแรก เพราะเห็นเธอเป็นแค่ตัวแทนของเอล่าล่ะ เธอจะโกรธผมไหม ผมไม่อยากให้เธอโกรธผมเลย ให้ตายสิ

          “วาเลน นายลุกขึ้นมานั่งก่อน ฉันจะทำแผลให้” นี่เธอเข้ามาตั้งแต่เมื่อไรกัน

          “นี่เธอหอบยามาทำแผลให้ฉันเยอะขนาดนี้เลยหรอ ฉันจะบอกให้นะว่ายาโลกมนุษย์มันรักษาบาดแผลของพ่อมดไม่ได้หรอก”

          “แล้วจะให้ฉันทำไงล่ะ”

          “เปลี่ยนผ้าปิดแผลอย่างเดียวก็พอ”

          “ไม่ ฉันจะใช้ยาที่ฉันมีอยู่นี่ล่ะ นายอยู่เฉยๆ เลย” ในเมื่อเธอพูดไม่ฟัง ผมก็ปล่อยให้เธอทำแผลไป แต่เมื่อเธอเห็นแผลของผม น้ำตาก็ไหลออกจากดวงตาคู่สวยของเธอทันที เธอค่อยๆ บรรจงทำแผลให้ผมจนเสร็จ

          “เธอร้องไห้ทำไม ฉันไม่เป็นอะไรไปหรอกนะ” ผมพูดปลอบใจเธอ

          “เพราะฉันนายเลยต้องเจ็บตัวแบบนี้ ฉันขอโทษนะ”

          “ไม่ต้องขอโทษฉันหรอกนะ เธอไม่ได้ทำอะไรผิด และฉันว่าเธอควรฟังเรื่องที่เธอถามฉันได้แล้วนะ”

          “นายพร้อมจะเล่าแล้วใช่ไหม”

          “อือ คือ เริ่มแรกที่ฉันเข้ามาตีสนิทกับเธอก็เพราะฉันเห็นเธอหน้าเหมือนกับเอล่า ไม่ต้องสงสัยว่าเอล่าเป็นใคร เอล่าเป็นว่าที่เจ้าสาวของฮาโล และฉันก็รักเอล่า แต่เอล่ารักฮาโล เอล่ารักฉันเหมือนพี่ชายคนหนึ่ง แต่มีบางเรื่องที่ทำให้เอล่าต้องแต่งงานกับฉัน เรื่องนั้นก็คือ วัลดัส หมาป่าตัวที่มันกัดฉันนั่นล่ะ มันก็รักเอล่าเหมือนกัน แต่พวกเรามีกฎว่าห้ามรักข้ามดินแดนกัน มันเลยคิดจะฆ่าฮาโลในคืนแต่งงาน พอฉันรู้เรื่อง ฉันเลยบอกเอล่าให้แต่งงานกับฉันเพื่อช่วยฮาโล เอล่าตกลงทันที พอฮาโลรู้เรื่องก็เลยโกรธและเกลียดฉันเอามากๆ เลยล่ะ เธอคงสงสัยใช่ไหมว่าทำไมฉันไม่บอกความจริงกับฮาโล ที่ไม่บอกความจริงก็เพราะว่า ไม่อยากให้เกิดสงครามระหว่างดินแดน เพราะถ้าใครเริ่มเรื่องก่อน ดินแดนนั้นต้องรับผิดชอบ โดยการส่งคนของดินแดนนั้นไปให้อีกดินแดนหนึ่ง ซึ่งคนที่ถูกเลือกไม่ว่าจะเต็มใจหรือไม่เต็มก็ต้องไป แล้วจะสั่งให้อยู่ในฐานะอะไรก็ต้องยอม แต่พวกเราจะส่งไปให้พวกที่เชื้อสายชั้นสูงเท่านั้น เพื่อป้องกันคนของดินแดนเราไม่ให้โดยทำร้ายอย่าป่าเถื่อน และนั่นคือสาเหตุที่ทำให้ฉันบอกความจริงกับฮาโลไม่ได้ เพราะน้องชายฉันคนนี้เป็นคนใจร้อน แต่ฉันก็พลาด เพราะในวันแต่งงานของฉันกับเอล่า วัลดัสมันบุกมาทำลายงานแต่งจนพังพินาศ แล้วพอมันรู้ว่าฉันไม่ใช่ฮาโลมันก็โกรธมากจนขาดสติและกลายร่างเป็นหมาป่า แล้วเรื่องที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นเมื่อ วัลดัสพุ่งเข้าไปขย้ำที่คอของเอล่าจนเธอสิ้นลมหายใจ โดยที่ผมช่วยอะไรเธอไม่ได้เลย พอฮาโลเข้ามาเห็นเหตุการณ์ มันก็โทษว่าเป็นความผิดของผม และผมก็เห็นด้วย ผมเลยให้คำสัจว่าจะไม่แก้แค้นวัลดัส ขอแค่มันเลิกยุ่งกับฮาโลซะ แล้วมันก็ตกลง เรื่องทั้งหมดก็มีอยู่แค่นี้ล่ะ ฉันขอบใจเธอนะที่ยอมรับฟังความผิดร้ายแรงที่ฉันทำกับคนที่ฉันรัก”