Life Game เกมพลิกชีวิต

"เฮ้อ ให้ตายๆ ยัยเด็กนั่นไม่ฉลาดเอาซะเลยแฮะ"เนตรมองจอภาพในหนังสือเล่มหนา สายตาใต้กรอบแว่นเพ่งพินิจและคิดว่าทอฝันจะทำอะไรต่อไป

.

.

.

'ไม่...จริง'น้ำตาใสไหลลงมาอาบแก้ม เธอมองภาพมือของคนตรงหน้าที่ง้างมือเตรียมฟาดลงมา มือของคนที่เคยเป็นเพื่อน ไม่สิ เคยเรียกว่าเพื่อนมากกว่า ทอฝันหลับตาลงกัดฟันพร้อมรับความเจ็บปวด

ชิ้ง...

'เอ๊ะ ทำไม ไม่ตบล่ะ'เธอคิดก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้น ทุกสิ่งทุกอย่างหยุดนิ่งเป็นสีขาวดำ ตัวอักษรที่ปรากฏขึ้นกลางอากาศคือคำว่า PAUSE

"หยุด..งั้นเหรอ"

"ไม่ไหวๆ ดูไม่ได้เลยนะ คุณทอฝัน"เสียงฝีเท้าดังมาจากข้างหลัง

"เนตร?"

"ให้ตายเถอะ ถ้านับตามจริงฉันเป็นรุ่นพี่คุณนะคะ"เนตรขมวดคิ้วเล็กน้อย

"แต่ก็ช่างเถอะ ยังไงในโลกความจริงเราก็ไม่ได้เจอกันอยู่แล้วนี่นะ"เนตรไล่ความคิดออกจากหัวแล้วมองคนตรงหน้า

"ข ขอร้องล่ะ! ขอเริ่มใหม่ได้มั้ย ขอร้องล่ะ"ทอฝันขอร้อง

"นี่ รู้สินะคะ ว่าโลกความจริงมันเป็นไปไม่ได้น่ะ"เธอมองพร้อมขมวดคิ้ว คนตรงหน้าชะงักไปเล็กน้อย

"ต แต่ว่า ยังไงที่นี่ก็ไม่ใช่ความจริงนี่ พ เพราะงั้น ขอร้องล่ะ"

'ขอร้องล่ะ resetอีกแค่ครั้งเดียวเท่านั้น ขอร้องล่ะ เนตร'

เสียงทุ้มดังขึ้นมาในความคิดของเนตร สมองสั่งให้เห็นภาพตรงหน้าซ้อนกับอดีตทันที เธอสะบัดหัวแรงๆทีนึง ก่อนจะยอมใจอ่อน

"...ทำไม ฉันต้องใจอ่อน กับคนประเภทนี้ทุกทีเลยนะ"เธอพูดออกมาเบาๆจนเหมือนเป็นการพูดกับตัวเอง พร้อมยื่นมือมาตรงหน้าผากทอฝัน

"โลกแห่งความจริงน่ะ คุณทำไม่ได้หรอกนะคะ"เนตรพูดเสียงเบาพร้อมหน้าผากทอฝันมีตัวอักษรสีขาวก่อนสีขาวจะสว่างไปทุกที่

"RESET"เนตรพูดเสียงเบาก่อนที่พวกเธอจะค่อยๆถูกสีขาวกลืนหายไปด้วย

'คิดไปเองรึเปล่านะ ว่าสายตาของเนตรอ่อนลงกว่าครั้งไหนๆ อ่อนลงจนเหมือนเศร้า'ความคิดสุดท้ายก่อนเธอจะตื่นขึ้นอีกครั้งเพราะหัวหน้ามาปลุก

ครั้งนี้เธอเลือกที่จะกลับบ้านแทน ก่อนจะมองหัวหน้าแล้วพูดว่า

"ฉันว่าเธอเลิกทำแบบนี้ดีกว่านะ อย่าแม้แต่จะคิด ที่จะทำเรื่องระยำแบบนั้นกับฉัน เอาเวลามาดักตบคนอื่น ไปเช็คสมองตัวเองเถอะ"ทอฝันพูดทิ้งไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกไป

"อ้าว ฝัน เพิ่งกลับเหรอ"เพื่อนอีกคนที่ง้างมือตบเธอในครั้งนั้นกลับพูดออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

"อีตอแหล"ทอฝันพึมพำเบาๆ

"เมื่อกี้เธอว่า..."เพื่อนคนนั้นเอียงคอถาม

"เลิกคิดที่จะทำเรื่อง---ๆกับฉันซะไม่งั้นฉันจะบอกเรื่องนี้ถึงอาจารย์ แล้วถึงพวกแกจะมีเยอะ แต่ก็คิดดูแล้วกัน ว่าอาจารย์จะเชื่อเด็กที่ดีแต่ก่อเรื่องอย่างแกหรือท็อปของสายชั้นอย่างฉัน มันก็น่าสนุกดีนะ ลองมาเดิมพันกันมั้ยล่ะ"เธอแสยะยิ้มกระซิบข้างของอดีตเพื่อนแล้วเดินออกไปถึงให้เพื่อนคนนั้นยืนตัวสั่น

.

.

.

"เปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยแฮะ"เสียงๆหนึ่งดังขึ้นข้างหูเนตร

"แบบนี้สนุกกว่ากันเยอะเลย"เนตรท้าวคางมองจอภาพที่ตอนนี้ปรากฏอยู่กลางอากาศ

"แต่เธอน่ะ ไม่ใจดีกับเด็กนั่นไปเหรอ"

"หึ ยุ่งจังนะ ฝน ไม่รู้สิ คงแพ้คนประเภทนี้ล่ะมั้ง"เนตรพูดพร้อมเอนตัวไปพิงพนักพิง

"คนประเภทนี้ที่ว่าเนี่ยหรือว่า"

"อืม เหมือนกันเลยล่ะ กับเขาคนนั้นน่ะ"เนตรยิ้มออกมาเศร้าๆ

"อิ๊นซ์น่ะเหรอ ฉันเองก็หวังว่าสักวันเขาจะกลับมาเหมือนกัน"ฝนพูดก่อนจะเดินจากไปจากตรงนั้น เชื่อว่าเพื่อนรักของเธอคงจะอยากใช้ความคิดอย่คนเดียวเงียบๆแน่ๆ

'หายไปไหนกันแน่นะ พี่อิ๊นซ์'

'ถ้าเป็นไปได้ ตัวฉันเองก็อยากย้อนกลับไปเหมือนกัน ย้อนกลับไปแก้ไข ถ้าฉันทำได้ พี่จะอยู่ตรงนี้กับฉันใช่มั้ย'