full fight

                "ว่าแต่เซนะ//ถามชื่อกันแล้ว// ยื่นมือมาสิ(มีอะไรจะให้น่ะ)"
                "มืออย่างงั้นหรือครับ"
                 ทันใดนั้นเธอก็ได้เอามือล้วงเข้าไปในเสื้อตรงร่องอกพร้อมกับหยิบกระเป๋าตังค์ที่ดูคุ้นๆเหมือนผมเคยเห็นที่ไหนออกมาแล้วยื่นมันมาวางที่มือผมไออุ่นจากร่องอกของเธอได้ติดกับกระเป๋าตังค์นั้นมาด้วยทำให้ผมรู้สึกเหมือนกับว่ามีคุณแม่อยู่ข้างๆผมเลย
                  จากนั้นเธอก็ได้พูดในแบบของพี่สาว
                 "คราวหน้าก็เก็บไว้ให้ดีๆล่ะนี่โชคดีนะที่ฉันเห็นทัน"
                 "เห็นทัน...? หรือว่านี่จะเป็นกระเป๋าตังค์ของผม"
                 "yes! นายทำมันหล่นตอนเดินสวนกับฉันน่ะ"
                 "เดินสวน แต่ผมจำไม่เห็นเคยได้เลยว่าผมเดินสวนกับคุณตอนไหน"//โดนถีบจนจำไม่ได้//
                  ทันใดนั้นเธอก็ได้พุ่งเข้ามาเบียดเสียดร่างผมจนใบหน้าของพวกเราสองคนใกล้กันจนจะจูบกันอยู่แล้ว  นี่นายน่ะ...
                 "กล้าดียังไงถึงจำฉันไม่ได้!"
                 "คะ คือว่า ถะ ถอยไปหน่อยเถอะครับ(จะไม่ไหวแล้วนะ)"
                 แต่ดูเหมือนมันจะเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาเธอ เธอไม่ฟังอะไรผมเลย
                 "ฉันคือโซเฟียเป็นดาวของโรงเรียนชิโอมิที่แม้แต่อาจารย์ก็ยังต้องหลงรักฉันเชียวนะแล้วนายกลับไม่เห็นหัวฉันเลยนี่มันหมายความว่ายังไงกัน"
                 "ขอ ล่ะครับ แฮ่ก แฮ่ก..ถะ  ถอย ไป ทีเถอะ.."
                 "ไม่ย่ะ!"
                   ทันทีที่เธอพุ่งมือไปจับที่ไหล่ของเซนะเขาก็ได้ล้มลงไปนอนกับพื้นด้วยท่าทางเหมือนกับไม่สบายจนโซเฟียถึงกับขาสั่นทำอะไรไม่ถูกเลย
                  ไม่นะ เขาจะไม่ตายใช่ไหม เขาจะ เขาจะ....
                   แต่อยู่ๆก็มีเสียงของใครไม่รู้ดังเข้ามาในหัวเธอ
                  "ท่านโซเฟียโปรดใจเย็นๆก่อนค่ะ ท่านเซนะก็แค่ล้มไปเพราะทนอยู่ใกล้ท่านไม่ไหวก็เท่านั้นเองค่ะ"
                  "ทนอยู่ใกล้ไม่ไหว?? ว่าแต่เธอเป็นใครแล้วอยู่ไหนกัน  (ทำไมถึงได้ยินแต่เสียงล่ะ)"
                  "ชื่อของฉันคือ เรเพียร์ เป็นดาบของท่านเซนะคะ"
                  "ดาบของเซนะ"
                  "ใช่ค่ะ ส่วนสาเหตุที่ฉันไม่สามารถออกไปหาท่านได้นั่นก็เพราะท่านเซนะเป็นคนสั่งค่ะแต่ก่อนอื่นรีบพาท่านเซนะขึ้นเตียงเถอะคะ"
                  "ขึ้นเตียง!"
                  เธอได้คิดไปไกลจนเข้าข่ายไปทางลามกจนเรเพียร์ดูออกได้อย่างง่ายดายเธอจึงพูดขึ้นมาเป็นการดึงสติของโซเฟียกลับมา
                  เอาแบบเบาะๆก่อนละกัน....
                  "จะทำกันอย่างนั้นบนเตียงเลยไหมคะ"
                  "มะ ไม่นะ คะ คือว่า ฉะ ฉันยัง มะ ไม่พร้อม"
                  "แต่ตรงนั้นแฉะได้ที่แล้วนิคะ"
                   เธอที่ถูกรู้ความจริงเข้าจึงได้เอามือกดกระโปรงตัวเองพร้อมกับตระโกนออกมาอย่างน่ารักน่ากด   ฉันเกลียดเธอเรเพียร์......!!!
                   หลังจากที่พาเซนะอุ้มขึ้นไปบนเตียงนอนเขาก็ได้รู้จากเรเพียร์ว่าเซนะนั้นเป็นโรคอินโนเซ้นเธอจึงโล่งอกเพราะนึกว่าเซนะอาจจะเป็นโรคร้ายแรงจนถึงขั้นเสียชีวิตและเพราะเธอจึงทำให้ความทรงจำที่เจ็บปวดของโซเฟียหวนคืนกลับมาอีกครั้ง
                   ในวันที่พระอาทิตย์กำลังจะตกดินเขาและเด็กสาวผมทองซึ่งเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันกำลังเดินเล่นกันอยู่ที่ชายหาดพร้อมกับเกี่ยวก้อยสัญญากันและคำสัญญาที่เด็กสาวคนนั้นให้ไว้กับเขาก็คือ โตขึ้นพวกเราสองคนมาแต่งงานกันนะ เขาจึงตอบกลับไปหาเด็กสาวด้วยแววตาที่แน่วแน่ ได้สิ ฮิคาริ
                   แล้วหลังจากวันนั้นเด็กสาวที่ชื่อฮิคาริก็ได้หายตัวไปอย่างลึกลับและไม่กลับมาเขาอีกต่อไปเลย แต่เขาก็ยังคงเชื่อมั่นในตัวเธอถึงแม้ว่าจะนานสักเท่าไหร่ ถึงแม้จะผ่านไปกี่ปี สัญญานั้นก็ไม่มีทางลืมได้
                   รอแล้ว รอเล่า
                   หนึ่งปีผ่านไป....  ห้าปีผ่านไป... สิบปีผ่านไป...
                   จนตอนนี้โซเฟียอายุได้สิบสามปีแล้ว
                   เธอที่หวนกลับไปคิดถึงมันอีกครั้งจึงได้สะบัดหน้าไปมาเพื่อสลัดความคิดนั้นทิ้งไปแล้วหันกลับมามองใบหน้าของเซนะที่กำลังหลับปุ๋ยอยู่
                   ไม่รู้ว่าทำไมแต่เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเขากำลังมองเพื่อนสมัยเด็กอยู่เลยเธอจึงเดินเข้าไปใกล้ๆแล้วทำอย่างที่เขาเคยทำให้ฮิคาริในสมัยตอนที่พวกเขายังเด็กๆอยู่ นั่นก็คือการจูบ
                    เธอได้ประทับรอยจูบอันหอมหวานของตนลงไปบนริมฝีปากของเซนะพร้อมกับใช้ลิ้นชอนไชเข้าไปอย่างช่ำชองจนสัมผัสได้ถึงความอุ่นผ่านทางน้ำลายราวกับวิญญาณของทั้งสองรวมกันเป็นหนึ่ง
                    ภายในความอบอุ่นนั้นเองเธอสัมผัสได้ถึงสิ่งที่ดำทมิฬสักยิ่งกว่าความมืด ตัวตนของความชั่วร้ายทั้งมวล ความตาย ความหนาวเหน็บ ความเดียวดายทุกสิ่งทุกอย่างถูกมันกลืนหายเข้าไปในนั้น
                    ใจกลางของมัน ที่นั่น ซูมเข้าไป ซูมแล้ว ซูมอีก 
 
                    ......นั่นมันเซนะอย่างงั้นเหรอ!!!?