Idol Beloved ไอดอลที่รัก

     "แคท นี่คุณอย่าบอกนะว่าคุณจะไปหานักร้องคนนั้นน่ะ" ตอนนี้เราอยู่ใกล้ตรงแยกไฟแดงที่เกิดเหตุแล้ว แต่ว่ารีกวังจอดรถก่อน
     "..."
     "แคท..."
     "ตรงนี้ใช่มั้ยคะ?แคทไปก่อนนะคะ" ฉันไม่ต้องรอคำตอบจากรีกวังก่อนเลย เพราะภาพที่ผู้คนกำลังวุ่นวาย มีตำรวจเต็มไปหมดนั้นฉันก็เดาได้ไม่ยากว่าน่าจะเป็นที่นี่
     "เดี๋ยว!"
     "..." ยังไม่ทันที่ฉันจะก้าวออกจากรถ รีกวังก็คว้าแขนฉันไว้ก่อน
     "..." ทำไมเขามองหน้าฉันโดยไม่พูดอะไรเลยล่ะ ฉันควรบอกเขามั้ยนะ ว่าฉันรู้จักและตอนนี้ฉันรู้สึกยังไงกับพี่โจมิน แต่เขาอาจจะหัวเราะเยาะฉันก็ได้ ไปพูดแบบนี้ที่ได้ก็คงไม่มีใครเชื่อหรอกใช่มั้ย แต่ตาของรักวังตอนนี้มันกำลังบอกฉันว่าเขาต้องการรู้ เอาล่ะ...
     "..." ฉันปิดประตูรถ และกลับมานั่งดีๆ
     "..." รีกวังปล่อยแขนฉันและกลับไปนั่งที่ของเขาดีๆ เหมือนเขาพร้อมจะฟังแล้ว ที่จริงแล้วมันจะไม่น่าจะเป็นเรื่องใหญ่อะไรขนาดนี้ก็ได้ป่ะ ถ้าฉันบอกว่าฉันเป็นแฟนคลับพี่โจมินและที่มาที่นี่ก็เพราะว่าฉันเป็นห่วงเขา อยากมาเห็นกับตาว่าเขาไม่เป็นอะไรมาก ฉันทำเกินหน้าที่ของแฟนคลับไปหรือเปล่านะ
     "คือ..."
     "คุณรู้จักนักร้องคนนั้นหรอ?"
     "ค่ะ..."
     "คุณรู้ได้ไงว่าเขาเกิดอุบัติเหตุ?"
     "ฉันได้ยินผู้หญิงสองคนที่ร้านเนื้อย่างคุยกัน"
     "คุณ...เป็นแฟนคลับนักร้องคนนี้หรอ?"
     "...ใช่ค่ะ" ตอนแรกก่อนที่ฉันจะเจอกับพี่โจมินฉันคิดแค่นั้นจริงๆนะ แต่พอฉันได้มาเจอเขาฉันแทบไม่อยากไปไหนเลยล่ะ ฉันเป็นห่วงเขามาก ฉันก็ตกใจตัวเองเหมือนกันที่ทำอะไรแบบนั้นออกไป บางทีความชอบของฉันอาจจะกลายเป็นความรักแล้วก็ได้
     "ผมเข้าใจล่ะ ทีหลังมีเรื่องอะไรคุณต้องบอกผมนะ อย่าลืมว่านี่ไม่ใช่แถวบ้านคุณ ถ้าเกิดคุณเป็นอะไรขึ้นมาล่ะแคท"
     "...ฉันขอโทษค่ะ"
     "เอางี้ เดี๋ยวผมจะพาคุณไปหาเขาเอง" ฉันได้แต่ก้มหน้าสำนึกผิด สติฉันเริ่มกลับมาแล้วซินะ ฉันกำลังรู้สึกผิกมากๆเลยล่ะ ฉันกล้าขึ้นเสียง และไปตะคอกใส่คนที่ช่วยฉันมาตลอดแบบนี้ได้ยังไงว่ะ!!  ...แต่สุดท้ายฉันก็ไม่ได้บอกว่าสองสามวันก่อนฉันอยู่กับพี่โจมิน ไม่ใช่ที่โรงอาบน้ำสาธารณะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมฉันถึงตัดสินใจที่จะไม่บอก แต่ไม่บอกก็คือไม่บอก
---------------------------------------------------------------------------
          @โรงพยาบาล
     "ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่ห้องฉุกเฉินนะ"
     "แล้วเราจะเข้าไปได้หรอคะ?"
     "ได้สิ แต่ว่านักร้องคนนั้นน่ะ เป็นใคร?"
     "อ้อ คังโจมิน..."
     "อ๋ออ คังโจมิน โอเค ตามมาไม่ต้องเกรงนะ"
     "เอ่อ ขอโทษนะคะ ไม่ทราบว่าญาติใครคะ?" เมื่อเราเข้ามาในห้องฉุกเฉิน ก็มีพยาบาลคนหนึ่งมาถามเรา
     "คือผมมาหาคุณคังโจมินน่ะครับ"
     "คุณเป็นแฟนคลับหรอคะ? ขอโทษด้วยนะคะ แต่ว่าทางเรายังไม่ให้ใครเข้ามานะคะ กรุณาไปรอข้างนอกด้วยค่ะ"
     "แต่ว่าผมเป็นตำรวจ จะมา..."
     "พยาบาลจอง!!! คนไข้ห้องไอซียูแย่แล้ว รีบมาช่วยกันหน่อยเร็ว!!!"
     "ค่า!!! ...ผมคุณไปรอข้างนอกก่อนนะคะ ฉันขอร้อง" พูดจบพยาบาลคนนั้นก็รีบวิ่งออกไปเลย 
     "พี่โจมิน..." ใช่ พี่โจมินหรือเปล่า ฮืออออ แล้วน้ำตาของฉันก็ไหลออกมาอย่างอัตโนมัติ ฮืออออ พี่โจมิน... ไม่นะ เราเพิ่งเจอกันเอง ถ้าพี่ไม่อยากเจอหน้าฉันอีกก็อย่าเป็นแบบนี้เลย อย่าเป็นอะไร มีสุขภาพที่ดีแล้วฉันจะไปเอง ขอร้องนะคะ... ขอร้องใครก็ได้ที่ช่วยพี่โจมินในวันนี้ ฉันจะไม่มีวันลืมบุญคุณเลย
     "อาจจะไม่ใช่ก็ได้นะคุณ อย่าคิดมากแบบนี้สิครับ"
     "โชคร้ายเนอะเธอ เป็นนักร้องดังยังหนุ่มยังแน่น ไม่น่ามาเจออะไรแบบนี้เลย" ฉันอยากจะเชื่อที่รีกวังพูดเหมือนกันนะ แต่พอได้ยินคนไข้ในห้องฉุกเฉินที่อยู่ใกล้ๆเราพูดแบบนั้น มันเหมือนหัวใจฉันมันสลายไปแล้ว สติของฉันเริ่มหายไปอย่างช้าๆ ฉันนั่งลงร้องไห้อย่างกับคนบ้า จากที่พยายามกลั่นเอาไว้ แต่มันกลั่นไม่ไหวจริงๆ ไม่ไหวจริงๆ ฮืออออ พี่โจมิน...
     "แคท! คุณตั้งสติก่อนนะ แคท..." ฉันเหมือนไม่มีความรู้สึกอะไร หัวสมองช่างว่างเปล่า ฉันรู้แค่ว่ารีกวังอยู่ข้างหน้าฉันพยายามเรียกฉันกลับสู่สถานการณ์ปัจจุบัน เขาเขย่าฉัน พยายามเรียกชื่อฉัน ฉันรับรู้ทุกอย่างที่เขาทำ อยู่ภาพที่ฉันเห็นตรงหน้าก็รู้สึกมันช้าอะไรแบบนี้ ความรู้สึกเจ็บปวดมันผ่านไปช้าจริงๆ ฮือออออ พี่โจมิน...อย่าเป็นอะไรไปเลยนะ
     "แคท!!!!"
---------------------------------------------------------------------------
          @ICU
     นี่ฉันมาอยู่นี่ได้ไง ห้อง ICU หรอ? ฉันมองไปรอบๆก็ไม่เห็นมีใครสักคนเลยอ่ะ 
     "รีกวัง!!!" ฉันตัดสินใจตะโกนออกไปทั้งๆที่รู้ว่าคงไม่มีใครตอบกลับมา ไม่มีใครจริงๆสินะ แล้วฉันจะไปไหน หรือว่าฉันควรเข้าไปในห้องตรงหน้าฉัน ฉันลังเลอยู่นาน ในที่สุดก็ตัดสินใจที่จะเดินไปทางอื่น เพราะฉันรู้สึกกลัว...กลัวสิ่งที่อยู่เบื้องหลังประตูนี่ ฉันเลือกที่จะเดินไปทางอื่นเพื่อปฏิเสธความจริง
          @ICU
     ไม่ว่าฉันจะเดินหนีห้องนี้อีกกี่รอบ แต่ผลของมันก็ไม่ต่างไปจากเดิม คือฉันเดินกลับมาที่ห้องเดิม หรือว่ามันถึงเวลาแล้วที่จะยอมรับเรื่องบางอย่างนะ ฉันควรจะเข้มแข็งได้แล้วหรือเปล่า เฮ้อ! ฉันถอนหายเฮือกใหญ่เพื่อเตรียมความพร้อม
     ฉันเลื่อนประตูห้องออกอย่างช้าๆ ฉันพยายามมองเข้าไปอย่างระวัง แต่ก็เหมือนห้องในโรงพยาบาลทั่วไป คือมีเครื่องมือการแพทย์อยู่ ทุกอย่างดูเงียบสนิท ฉันขนลุกขึ้นมาอย่างไม่รู้สาเหตุ นี่ฉันยังไม่ได้ก้าวเข้าไปเลยนะ เพียงแต่เปิดประตูแต่ยืนมองข้างนอก นี่มันเหมือนในหนังโรคจิตทั่วไปเลยอ่ะ นี่จะบอกเลยว่าฉันกลัวพวกโรคจิตยิ่งกว่ากลัวพวกผีอีกนะ คนนี่แหละเป็นสิ่งที่น่ากลัวที่สุด เอาไงต่อดีอ่ะแคท? ฉันว่ามันไม่น่ามีอะไรนะ ฉันอาจจะคิดไปเองก็ได้ ฉันว่าฉันปิดห้องแล้วไปทางอื่นดีกว่าคราวนี้อาจจะเจอรีกวัง หรือคนอื่นๆแล้วก็ได้ คิดได้แบบนั้นฉันก็ค่อยๆเลื่อนประตูปิดอย่างช้าๆเช่นเดิม
     "ไปเลย!! ฉันไม่ชอบเธอ!! เธอมันตัวซวย!!!!" เอ๊ะ!! เสียงนี่มัน... ฉันรีบเปิดประตู เรียกว่ากระชากเลยก็ว่าได้ ให้เปิดออก ฉันว่าเสียงนี้มันใช่ ... จากห้องไอซียูที่เงียบสนิท กลับมีหมอและพยาบาลเต็มไปหมด กำลังรักษาใครคนหนึ่งที่อยู่บนเตียง และเตียงตรงกลางห้องนั่น... ฉันค่อยเดินเข้าไปในห้องที่มีแต่ผู้คนกำลังวุ่นวาย แต่ไม่มีใครสังเกตเห็นฉันเลยสักคน แถมฉันยังรู้สึกได้ว่าร่างของฉันโปร่งแสงด้วยซ้ำ เพราะมีพยาบาลหลายคนที่เดินผ่านตัวฉันไปเลยก็มีโดยที่ไม่ได้ชนกัน นี่ฉันตายแล้วหรอ? หรือว่า...ฉันถอดจิตได้ แต่ช่างเหอะ ฉันควนสนใจว่าคนไข้ที่เตียงนั่นเป็นใครไม่ใช่หรอ? 
     "ติ้ด ติ้ด ติ้ดดดดดดดดดดดดดดดด" ไม่นะ!! ยังไม่ทันที่ฉันจะเห็นว่าใคร เสียงเครื่องจับชีพจรที่ดังปกติแต่เหมือนฉันเข้าใกล้มันก็ร้องเหมือนว่าคนคนนี้ได้จากไปแล้ว ฉันกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปที่เตียงทันทีและ ...พี่โจมิน!!!!! ฮืออออออ พี่โจมิน!!!!! อย่าเป็นอะไรนะคะ ฉันอย่าทุบอกพี่โจมินให้เขาได้รู้สึกตัวแต่มันก็ไม่ได้ผล หมอและพยาบาลต่างก็รีบปฐมพยาบาลและใช้เครื่องซ๊อต แต่ก็ไม่ได้ผล
     "พี่โจมิน!!! ฟื้นขึ้นมาสิคะ!!"
     "ติ้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
     "ฮืออออ พี่โจมิน!!! อย่าไป!!!!"
     "เธอออกไปจากตัวฉันเดี๋ยวนี้นะ!"
     "พะ พี่โจมิน..." กรี้ดดดดด นี่พี่โจมินลืมตาแล้ว พี่โจมินยังไม่ตาย! แต่ทำไมหมอกับพยาบาลค่อยๆทยอยออกไปแบบนี้ล่ะ ไม่มีใครเห็นหรอว่าพี่โจมินฟื้นแล้วอ่ะ!!
     "หมอ!! พี่โจมินฟื้นแล้วนะ!! หมออออ" ฉันพยายามตะโกนบอกหมดที่กำลังเดินออกไปจากห้องและกำลังจะรีบวิ่งไปบอก
     "หึ ไม่มีประโยชน์หรอก" แต่พี่โจมินก็คว้าแขนฉันไว้ก่อน
     "พะ พี่โจมิน ...ไม่เอา! ยังไงพี่ก็ต้องหาย ฉันจะไปตามหมอ"
     "บอกว่าไม่ประโยชน์ไงล่ะ!!" นะ นี่พี่โจมินตะคอกใส่ฉันหรอ? ฉันนิ่งและหันมามองพี่โจมิน ดูสิ...พี่โจมินคงจะเจ็บมาก ทั้งบาดแผลตามตัว และบาดแผลที่โดนผ่าตัดนี่อีก เลือดก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้
     "พี่โจมิน พี่เจ็บมากมั้ยคะ?"
     "เธอ..."
     "..."
     "...ออกไปจากชีวิตฉันซะ" พะ พี่โจมิน...นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน
     "..."
     "ตั้งแต่เจอเธอ ชีวิตฉันก็ไม่มีวันไหนที่จะสงบได้เลย เธอมันตัวซวยสำหรับฉัน แม้ว่าฉันจะให้เธอกลับไปที่ที่พักของเธอแล้ว แต่ทำไม..."
     "ก็หายก่อนสิคะ ...อย่าเป็นอะไรแบบนี้อีกสิคะ ...รักษาสุขภาพให้มากกว่านี้สิคะ ...แล้วฉันจะไป" พี่โจมิน รู้มั้ย...กว่าจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาฉันต้องกลั่นใจแค่ไหน ฉันจะต้องเจ็บแค่ไหนเคยรู้บ้างมั้ย?
     "อย่าเลย ไม่ต้องมาสงสาร ไม่ต้องมาเป็นห่วง อะอั่ก!!!"
     "พี่โจมิน!!!!" อยู่ๆ พี่โจมินก็กระอักเลือกออกมาอ่ะ 
     "รออยู่นี่ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันไปตามหมอ!!"
     "บอกว่าไม่มีประโยชน์แล้วไงล่ะ..." พี่โจมินพูดออกมาด้วยความยากลำบาก 
     "..."ฉันได้แต่มองเขาด้วยความไม่รู้ความรู้สึก มันเจ็บมันปวดมาก ที่เห็นคนที่เรารักต้องตายไปต่อหน้าต่อตาโดยที่เราไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย ซ้ำที่หนักกว่านั้นคือในลมหายใจสุดท้ายที่ใกล้จะหมด เขาก็ยังไล่ให้ฉันออกไปจากชีวิตของเขา
     "เอาใจแล้วค่ะ พี่คงเกลียดฉันมาก ...ฉันเข้าใจแล้ว"
     "อะอั่ก!!"
     "..." เขากระเลือกออกมาอีกครั้ง ฉันเจ็บ ฉันไม่อาจจะมองภาพเขาได้อีกแล้วฉันทรุดลงกับพื้นข้างเตียง และเริ่มชันเข่าร้องไห้ออกมาอย่างหนัก ถึงแม้ว่าเขาจะไล่ฉันและฉันจะบอกเขาว่าฉันเข้าใจ แต่แท้จริงแล้วฉันไม่เข้าใจและฉันไม่สามารถปล่อยเขาไปได้ในเวลาแบบนี้
--------------------------------------------------------------------------
     "พี่โจมิน!!!!!!!!!!!" ฉันสะดุ้งเฮือกขึ้นมาด้วยความตกใจ นะ นี่ฉันฝันหรอ? ฉันมองไปรอบๆก็เห็นม่านกั้นไว้ทุกด้าน ข้างฉันก็มีรีกวังที่ตอนนี้มองฉันอย่าเป็นห่วง เฮ้อออ ฉันถอนหายใจอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างมันเป็นแค่ฝัน ขอให้เป็นแค่ฝันได้มั้ย?
     "แคท...แคทคุณโอเคมั้ย? ให้ผมตามหมอให้มั้ย?"
     "..." ฉันส่ายหัวเป็นการตอบรับและค่อยๆนอนลงกับเตียงเหมือนเดิม
     "คุณฝันร้ายหรอแคท?"
     "..."พอรีกวังพูดถึงฝันนั้น น้ำตาฉันมันก็ไหลออกมา ใช่! มันเป็นร้ายที่สุดในชีวิตของฉัน ทั้งเจ็บ ทั้งทรมานใจที่สุด
     "โอเค ผมจะไม่คาดคั้นคุณนะ..."
     "พี่โจมินเป็นยังไงบ้างคะ? ได้ข่าวอะไรมาบ้างมั้ยคะ?"
     "ยังเลย"
     "..."ฉันพยักหน้าตอบด้วยความอ่อนแรง หรือว่าความฝันของฉันจะเป็นจริง
     "เอ่อ แคทผมว่าคุณคงหิว ผมไปหาอะไรให้คุณกินนะ"
     "ค่ะ"
     พอรีกวังไปฉันก็คลุมโปงทันที มันไม่จริงใช่มั้ย?? ความฝันจะมาเป็นความจริงได้ยังไง พี่โจมินต้องไม่เป็นอะไรสิ ...ฮืออออ แล้วฉันก็หลอกตัวเองไม่สำเร็จเพราะรู้เต็มอกอยู่แล้วว่าความจริงก็คือความจริง ฮืออออ ตอนนี้ฉันสับสนมากเลย อันไหนว่าจริง ความฝัน หรือว่าตอนนี้พี่โจมินจะเป็นยังไง ทำไมฉันกลายเป็นคนที่้ทำอะไรไม่ได้สักอย่างเลย ฮือออออ น่าโมโหตัวเอง 
     "เธอ...หยุดร้องไห้ได้แล้วนะ เดี๋ยวน้ำตาก็หมดตัวหรอก พี่ไม่เป็นอะไรมาก เด็กน้อยของพี่" เสียงนี่มัน... สะดุ้งรีบลุกนั่งและเปิดผ้าห่มออกทันที ฉันหันไปข้างเตียง ก็เห็นพี่โจมินนั่งอยู่ข้างๆเตียงแล้วมองมาที่ฉัน หึ คราวนี้ฉันไม่ตกใจหรอก เพราะมันคือความฝันใช่มั้ยล่ะ? คราวนี้หลอกฉันไม่ได้แล้วนะ แต่พี่โจมินคนนี้รู้สึกว่าจะดูดีกว่าฝันเมื่อกี้เยอะมากเลยนะ แค่แขนหักแล้วก็มีแผลตามตัวแค่นั้นเอง
     "นี่เธอมองพี่แบบนั้น คิดว่าฝันอยู่ล่ะสิ"
     "..." นี่...ฉันฝันหรือไม่ได้ฝัน?
     "ไม่เชื่อล่ะสิ อ่ะ! ลองจับมือพี่สิ"
     "..." พี่โจมินยื่นมือมาข้างหน้าฉัน ฉันจึงค่อยเลื่อนมือไปจับมือพี่โจมินไว้ ร่างฉันไม่ได้โปร่งแสงแล้ว อีกอย่างพี่โจมินก็ไม่ได้ใจร้ายกับฉันแล้ว หรือว่านี่จะเป็นความจริงหรอ
     "คราวนี้เชื่อยัง?"
     "..."ฉันพยักหน้าตอบหงึกงัก
     "เด็กดี...นี่เธอเป็นห่วงพี่ขนาดถึงมาที่นี่เลยหรอ?"
     "แฮะๆ ก็...นิดหน่อย"
     "ไม่นิดแล้วม้างงง เห็นพยาบาลบอกว่าเธอร้องไห้ลั่นโรงพยาบาลเลย"
     "..." ฉันได้แต่ก้มหน้า เพราะอายน่ะสิ
     "ขอบคุณนะที่เป็นห่วงพี่ขนาดนี้" พี่โจมินพูดไม่พอ แถมยังเอามือมาลูบหัวฉันอีกอ่ะ อ๊ากกก!!! ใครปรับอารมณ์ทันบ้างงงงง เมื่อกี้ฉันยังดราม่าอยู่เลยอ่ะ ไหงเป็นแบบนี้ไปได้นะ แต่ในฝันพี่โจมินบอกว่าไม่ชอบฉัน อยากจะให้ฉันออกไปจากชีวิตเขา ฉันมันตัวซวยของเขานิ ...มันเป็นเรื่องจริงมั้ย? พี่โจมินจะรู้สึกแบบนี้มั้ย?
 

 
"ฝากติดตาม แนะนำ ติชมด้วยนะคะ"