Idol Beloved ไอดอลที่รัก

9.0

เขียนโดย VintageG

วันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2559 เวลา 22.37 น.

9 chapter

0 วิจารณ์

11.56K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.51 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

6) ห่วง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

"ไม่! ฉันชอบเธอ เพราะงั้นไม่อยู่กับฉันเถอะนะ"

"ห้ะ!?" เขาพูดอะไรตลกๆแบบนี้ออกมาได้ไง ชื่อฉันเขายังไม่รู้เลย ไม่สิ เจอกันไม่ถึง 10 นาทีเขาบอกว่าชอบฉันหรอ

"หยุดล้อเล่นได้แล้ว" พี่โจมินพูดขึ้นมา แถมยังพยายามลากนายมาร์คอะไรนี่ออกไป

"โอ้ยยๆ อย่าเพิ่งงงง" แล้วผู้ชายสองคนก็หายออกไปจากห้อง ฉันหันกลับมาขำให้กับทั้งสองคน ไม่คิดเลยว่าพี่โจมินเวลาอยู่กับเพื่อนจะเป็นอีกบุคลิกนึงเลยล่ะ เฮ้ออ ดีใจจังที่ได้รู้จักพี่โจมินแล้ว แต่! พี่โจมินยังไม่เคยถามชื่อฉันสักคำเลยอ่ะ เรียกแต่ "เธอๆ" หึ เขาก็คงไม่อยากรู้แหละ คำตอบง่ายๆไม่เห็นต้องคิดไรมากมายเลยนะยัยแคท

#ผ่านไป 10 นาที

"วู่!กว่าจะไปได้..."

"เขาไปแล้วหรอคะ?"

"อืมม อย่าไปใส่ใจกับคำพูดมันเลยนะ มันชอบเพ้อเจ้อน่ะ"

"แหะๆ แต่ก็น่ารักดีนะคะ"

"นี่เธอ..."

"คะ?" พี่โจมินพูดออกมาแค่นั้น ทำให้ฉันหันไปมองหน้าพี่โจมิน

"...กล้าชมคนอื่นต่อหน้าพี่หรอเนี่ย?!"

"คริคริ" ฉันไม่ได้ตอบไปเพียงแต่ขำตอบกลับไป ฉันไม่คิดเลยว่าพี่โจมินจะเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยแบบนี้ แต่ก็น่ารักดีเนอะ...

"มา เหลือทายาที่ตัวสินะ รอยไม้กวาดชัดมากเลยอ่ะ เจ็บมากมั้ย?" พี่โจมินนั่งข้างฉันและระหว่างที่พูดก็เอายามาทาตามแขนฉัน

"ไม่ค่ะ" ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่โจมิน แลกกับการที่ฉันได้มาที่นี่และได้นั่งให้พี่ทายาให้แบบนี้มันดีมากๆเลยแหละ ถึงจะเจ็บกว่านี้ก็คงต้องยอม

"ต่อไปนี้เราคงไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ"

"..." พี่โจมินพูดโดยไม่ได้มองหน้าฉัน

"แต่ยังไงก็...ยินดีที่ได้รู้จักนะ พี่จะไม่ลืมเลยว่าได้ช่วยแฟนคลับของพี่เอาไว้"

"...ขอบคุณนะค่ะ ที่ช่วยและดูแล ฉันก็จะไม่มีวันลืมช่วงเวลานี้ ไม่มีวันลืมสถานที่แห่งนี้ และไม่มีวันลืมพี่เลย ฉันอยากให้พี่ได้รู้ว่าในวันที่พี่ไม่มีใคร ก็ยังมีพวกเราแฟนคลับของพี่ที่จะรักและให้กำลังใจพี่เสมอนะคะ"

"ขอบคุณนะ"

-------------------------------------------------------------------------

เฮ้อออออ แล้ววันนี้ฉันก็ตื่นขึ้นมาด้วยความเซ็งอีกแล้ว ฉันกลับมาจากอพาร์ทเม้นต์พี่โจมินตั้งแต่เมื่อวาน ตั้งแต่กลับมาฉันก็รีบเขียนไดอารี่เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฉันอย่างละเอียด เรื่องแบบนี้ใครจะไม่อยากจะล่ะเนอะ บล็อกที่ฉันเขียนถึงซังกิฉันก็ลบไปหมดแล้วด้วย ชิ!ผู้ชายเฮงซวย เอ้ะ! ไม่สิ ฉันควรจะขอบคุณมากกว่านะที่ทำให้ฉันได้เจอพี่โจมินน่ะ แต่...ครั้งสุดท้ายพี่โจมินยังไม่รู้จักชื่อฉันเลยอ่ะ เฮ้อออ ตอนนี้ฉันก็คงทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ได้แต่นอนถอนหายใจเล่นอยู่แบบนี้จนกว่าจะถึงกำหนดกลับมั้งเนี่ยยย อีกตั้งสองอาทิตย์จะให้ฉันอยู่แต่ในห้องแบบนี้คงไม่ไหวแน่ๆเลย ฮือออ เศร้าใจ รักก็พัง ตังค์ก็ไม่มี

"ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก!" ใครมาเคาะห้องฉันว่ะ ฉันลุกไปเปิดประตูทั้งสภาพที่เหมือนศพก็ไม่แตกต่างกัน

"คุณแคท! คุณกลับมาแล้วจริงๆ เห็นป้าเฝ้าที่นี่บอกว่าคุณกลับมาแล้ว ผมก็เลยมาดูน่ะ" รีกวัง...เอ่อ ฉันลืมรีกวังไปสนิทเลยอ่ะ แหะๆ

"ค่ะ"

"คุณไปไหนมาอ่ะตั้งสองสามวัน ผมเป็นห่วงคุณแทบแย่"

"เอ่อ...คือแคทไป..." ไปไหนดีว่ะ สถานที่ก็ไม่ค่อยรู้จักมีที่ไหนในซีรี่ย์ที่ฉันเคยดูบ้างมั้ยว่ะ คิดสิ!

"ไปไหนครับ? ตอนแรกผมคิดว่าคุณแคทโกรธผมที่ไม่ได้ไปตามนัด ผมไปที่ร้านก็ไม่เจอคุณแล้วอ่ะ วันนั้นผมขอโทษด้วยนะครับ วันนี้ไปกันใหม่นะครับถือว่าเป็นการไถ่โทษ"

"อ๋อออออ ไม่เป็นไรเลยค่ะ ไม่ต้องคิดมากนะคะ"

"ครับๆ แล้วตกลงคุณแคทไปไหนมาครับ?" น่านน วกกลับมาจนได้สินะ ไปไหน...เอ้อออ!!

"คือแคทไป...ที่อาบน้ำสาธารณะน่ะค่ะ"

"คะ ครับ?"

"จริงๆค่ะ คือแคทเคยเห็นในซีรี่ย์น่ะคะ ก็เลยอยากลองไปดูบ้าง"

"อ้ออ ครับๆ" ดูเหมือนรีกวังจะไม่เชื่อฉันสักเท่าไหร่ แต่ก็ช่างมันเถอะ ฉันไม่สนอยู่แล้วล่ะว่าเขาจะเชื่อหรือไม่

"แล้วนั้น! แขนคุณไปโดนอะไรหรอครับ?"

"อ้ออ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ฉันสุมส่ามเอง เอ่ออ ถ้าคุณไม่มีอะไรแล้วก็...เย็นนี้เจอกันนะคะ"

"ครั..." รีกวังยังไม่ทับตอบอะไรมากฉันก็รีบปิดประตูอย่างรวดเร็ว วู่ เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เขายิ่งเป็นตำรวจขี้สงสัยอยู่ ถ้าเขารู้ขึ้นมานี่เรื่องใหญ่แน่ๆ เฮ้อออ ฉันไปนอนต่อดีกว่า กว่าจะเย็นก็อีกตั้งหลายชั่วโมง

----------------------------------------------------------------------------

-ร้านเนื้อย่าง-

"เดี๋ยวผมสั่งให้นะ อ้อ! ผมลืมไป วันนั้นคุณคงได้กินแล้ว ผมไม่น่าพาคุณมาร้านนี้เลยอ่ะ ขอโทษนะ ผมลืมไปเลยอ่ะ"

"อ้อออ ไม่เป็นไร ร้านนี้ก็อร่อยดีค่ะ" มั้งนะ...ฉันจำอะไรไม่ค่อยได้เลย รู้แต่ว่าดื่มไปเยอะมาก ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันได้สั่งอย่างอื่นหรือเปล่า

"งั้นเอานี้ ...อันนี้ครับ ...นี้ด้วยนะครับ" ระหว่างที่รีกวังสั่ง ฉันก็พยายามหลบหน้าหลบตายัยป้าเจ้าของร้านน่ะสิ จ้องฉันขนาดนี้แสดงว่าจำได้แน่ๆเลยอ่ะ

"รออาหารสักครู่นะค่ะ" เฮ้อออ แล้วยัยป้าก็ไป

"แคท คุณมาที่นี่คุณยังไม่ได้ไปเที่ยวไหนเลยใช่มั้ย?"

"ก็...น่าจะอย่างนั้นแหละค่ะ"

"งั้นผมอาสาเป็นไกด์โดยคุณไม่ต้องจ่ายเงินเลยได้มั้ยครับ?"

"เหอะๆ ก็แล้วแต่เลยค่ะ ยังไงฉันก็ต้องใช้เงินของคุณอยู่แล้ว"

"ฮ่า คุณนี่ตลกนะครับ"

"หรอคะ เหอะๆ" ฉันได้แต่ขำแห้งๆตอบกลับไป ตอนนี้ทำไมฉันรู้สึกว่าฉันรำคาญผู้ชายคนนี้จังนะ ทั้งๆที่รีกวังไม่ได้ทำอะไรผิดเลยสักนิด แต่ทำไมฉันกลับมองว่าทุกการกระทำของเขามันช่างน่าเบื่อและก็น่ารำคาญมากๆแบบนี้ล่ะ

"แคทผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ"

"เชิญค่ะ"

"นี่เธอๆ เมื่อกี้เพื่อนฉันที่ทำงานที่ตึกสภานีวิทยุแห่งหนึ่งน่ะ โทรมาบอกว่าดาราที่ได้รับเชิญในวันนี้น่ะ พอจัดรายการจบแล้วระหว่างทางกลับบ้านก็เกิดอุบัติเหตุล่ะ ตอนนี้ก็ถูกส่งโรงพยาบาลแล้วล่ะ พรุ่งนี้ก็คงจะเป็นข่าวใหญ่น่าดูเลยแหละ" ระหว่างที่ฉันนั่งรอทั้งอาหาร ทั้งรีกวัง ฉันก็บังเอิญได้ยินผู้หญิงสองคนที่นั่งโต๊ะถัดไปคุยกัน

"ตายแล้วเธอ!ใครอ่ะ?"

"ฉันก็ไม่รู้อ่ะ"

"อ้าวววว"

"เดี๋ยวๆ ฉันเสิร์ชดูว่าใครเป็นดารารับเชิญวันนี้"

"โอเคๆ" ทำไมพอฟังมาถึงตรงนี้แล้วฉันรู้สึกว่าฉันไม่อยากฟังต่อเลยจริงๆ แต่อีกใจก็อยากที่จะยืนยันว่าไม่ใช่คนที่ฉันคิดไว้ อย่าเลยนะคะ ขอร้องล่ะ...

"นี่ไงๆ 'คัง โจมิน' เธอรู้จักมะ?"

"อ้อออ รู้จักสิ ออกจะร้องเพลงเพราะ แต่ไม่น่าเลยเนอะไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง"

"นั่นน่ะสิ เฮ้ออ" คังโจมิน...คังโจมิน...คังโจมิน ชื่อนี้ทำให้ฉันหยุดหายใจไปชั่วขณะเลยล่ะ ฉันจะทำยังไง...ฉันจะทำยังไงดี ฉะ ฉัน ฉันจะทำยังไง ฉันได้แต่คิดว่าฉันจะทำยังไง น้ำตาของฉันมันร่วงลงมาอย่างอัตโนมัติ ฉะ ฉันต้องไป ฉะ ฉันต้องไปหาเขา

"แคท!คุณจะไปไหนอ่ะ?" ทันทีที่ฉันลุกขึ้นจะวิ่งออกไป รีกวังก็มาคว้าแขนฉันไว้ก่อน

"ฉะ ฉันต้องไป ฮืออ ฉะ ฉันต้องไป"

"แคท!คุณร้องไห้ทำไม แล้วคุณจะไปไหน?!"

"ฉะ ฉันต้องไป ไม่เวลาแล้ว ปล่อย"

"ไม่แคท! คุณตั้งสติดีๆก่อนนะ ค่อยๆพูดกับผมนะ"

"บอกให้ปล่อยไง!!!!" ฉันตะคอกใส่รีกวังพร้อมกับสะบัดแขนออกจากมือเขา และรีบวิ่งออกจากร้าน ฉะ ฉันไม่รู้ว่าฉันต้องไปที่ไหน ฉันรู้อย่างเดียวว่าฉันต้องไป ตอนนี้ฉันร้อนใจ ฉันเป็นห่วงเขาแทบบ้า ฉันวิ่งแล้วก็วิ่งไปตามถนนในทางที่ไปบ้านพี่โจมิน เจอโรงพยาบาลไหนฉันก็หยุดแวะถามทุกโรงพยาบาลที่ผ่าน ฉันจะทำยังไง หากพี่โจมินเป็นอะไรไป น้ำตายังคงทำหน้าที่ของมันตลอดทาง ฉันวิ่งไปชนคนไปทั่วเพราะน้ำตาของฉันมันไหลอย่างต่อเนื่องทำให้ภาพที่ฉันเห็นมันลางมาก ตอนนี้ขาฉันแทบจะไปต่อไม่ไหว ไม่ว่าโรงพยาบาลไหนที่ฉันผ่านมาก็บอกว่าไม่มีทั้งนั้น แล้วพี่โจมินไปอยู่ไหนนะตอนนี้ แล้วตอนนี้พี่จะเป็นยังไงบ้าง สุดท้ายฉันก็นั่งลงที่ป้ายรถเมล์...

"แคท!รีบขึ้นมา!"รีกวัง!!เขายังอยู่อีกหรอ? ...ฉันไม่รู้อะไรแล้ว ฉันค่อยเดินไปขึ้นรถของรีกวังอย่างหมดหนทาง พี่โจมิน...อย่าเป็นอะไรเลยนะคะ

"เอาล่ะ คุณค่อยๆบอกผมมานะ ว่าเกิดอะไรขึ้น?"

"..." ฉันไม่ตอบ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ได้ยินนะ แต่ฉันไม่มีสติแล้ว สติฉันหายไปตั้งแต่ได้ยินชื่อพี่โจมินนั่นแหละ ฉันไม่อยากพูด ไม่อยากทำอะไรทั้งนั้น

"คุณเงียบไปก็ไม่มีอะไรดีนะแคท"

"..."

"เอาล่ะ ผมจะให้เวลาคุณดึงสติกลับมานะ"

"..."

"วอๆ เรียกรีกวัง" อยู่ๆวิทยุวอของรีกวังก็ดังขึ้น

"รีกวังพูดครับ"

"คุณช่วยไปตรวจสอบที่ XXX มีอุบัติเหตุนักร้องคนหนึ่งกับผู้จัดการน่ะ แต่ตอนนี้ส่งโรงพยาบาลใกล้ๆนั้นแล้ว ผมขอให้คุณไปตรวจที่เกิดเหตุ พร้อมกับกล้องวงจรปิดแถวนั้นให้หมดเลยนะ"

"ครับๆทราบแล้วครับ"

"ไป" ใช่ ต้องใช่รถพี่โจมินแน่ๆ

"ห้ะ?"

"ไปที่นั่นเดี๋ยวนี้"

"แคทคุณจะไปทำไม?"

"บอกให้ไปเดี๋ยวนี้ไงล่ะ!!!!!" ฉันตะคอกเขาอีกรอบแถมยังตวัดสายตาไปที่เขาด้วย ฉันก็แปลกใจเหมือนกันนะว่าทำไมฉันถึงเป็นได้ขนาดนี้ ปกติฉันไม่ใช่คนโมโหร้ายแบบนี้ แต่เพราะเป็นห่วงพี่โจมินมากไม่ว่าอะไรที่จะทำให้ฉันได้เจอเขาได้ตอนนี้ ฉันจะทำ...