Idol Beloved ไอดอลที่รัก
เขียนโดย 
VintageG
วันที่ 5 ตุลาคม พ.ศ. 2559 เวลา 22.37 น.
แก้ไขเมื่อ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2559 20.51 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น
8) คนดูแล
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ@โรงพยาบาล
"วันนี้กลับบ้านได้แล้วนะครับคุณโจมิน"
"ขอบคุณครับ อ่อ แล้วผู้จัดการของผมเป็นยังไงบ้างครับ?"
"ขาหักแล้วก็ช้ำตามตัวเท่านั้นครับ"
"ครับๆ ขอบคุณครับ"
ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องพักคนไข้ของพี่โจมิน ฉันกลับที่พักตั้งแต่เมื่อคืนแล้ววันนี้ก็ติดรถของรีกวังมาด้วย เพราะรีกวังต้องมาสอบปากคำกับพี่โจมินอยู่แล้วด้วย
"คุณโจมิน ผมขอเวลาสักครู่ได้มั้ยครับ?"
"ได้เลยครับ" แล้วทั้งสองคนก็พูดเรื่องอุบัติเหตุของพี่โจมิน ฉันที่นั่งอยู่ด้วยก็จับใจความได้ประมาณว่าผู้จัดการพี่โจมินหลับในน่ะ เนื่องจากไม่ได้พักผ่อนเพียงพอ ดีนะที่ไม่ได้ไปชนกับรถอื่นน่ะ
"โอเคครับ เสร็จแล้วครับ" เห้ยยยย ทำไมเสร็จเร็วล่ะ ฉันยังไม่หายคิดถึงพี่โจมินเลยนะ นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วนะ อยู่ให้นานกว่านี้สิหรือว่าฉันต้องทำอะไรสักอย่างว่ะ คิดสิๆ
"ผมเสร็จแล้วไปเถอะแคท หรือว่าคุณจะอยู่เป็นเพื่อนคุณโจมินก่อน" คือ...ฉันอยากอยู่นะ แต่พี่โจมินอาจจะไม่อยากให้อยู่ก็ได้ ฉันมองไปที่พี่โจมินก็เห็นเขาหันหน้าไปทางอื่น เฮ้ออ กำลังหวังอะไรอยู่หรอแคท มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอก
"อ๋อ ไม่หรอก รบกวนพี่โจมินเปล่าๆ"ฉันตอบรีกวังและคว้ากระเป๋ามาสะพาย ฉันไม่ได้มองไปที่พี่โจมินเลย ไม่รู้ว่าเขาจะรู้สึกยังไง อาจจะดีใจมากก็ได้มั้ง
"งั้นพวกเราไปก่อนนะครับ แคทตามมานะเดี๋ยวผมไปเอารถก่อน"
"ค่ะ" ฉันเดินไปถึงประตูแล้วและก็กลับหันมามองพี่โจมินอีกที ก็เห็นกำลังกดโทรศัพท์อยู่ ฮือออ ฉันมันไม่น่าสนใจขนาดนั้นเลยหรออ จะร้องแล้วนะ ฮือออ เขาเกลียดฉันจริงๆด้วย แล้วเมื่อคืนมาแกล้งทำดีกับฉันทำไมอ่ะ
"ติ้ด!" ...ข้อความฉันเข้าน่ะ ไม่มีไรหรอก ฉันต้องอยู่ได้นานแค่นี้แหละ ลาก่อนนะคะพี่โจมิน
"ไม่ดูข้อความก่อนหรอ?" เสียงพี่โจมินนิ ฉันเลื่อนประตูเกือบปิดสนิทแล้วก็ได้ยินเสียงพี่โจมินตะโกนออกมา ฉันก็เลยเลื่อนประตูเปิดอีกรอบ
"ดูก่อนสิ" พี่โจมินย้ำอีกรอบเมื่อฉันเปิดประตูออกมา
"รับสมัครดูแล 1 ตำแหน่ง ไม่รู้เวลาสิ้นสุด ค่าตอบแทนทั้งชีวิต" ฉันพูดไม่ออกเลยล่ะ ใจเต้นรัวยิ่งกว่าคนรัวกลองฉันค่อยไล่สายตาจากหน้าจอไปที่เตียง ไปที่ขา ไปที่ตัว และหยุดที่สายตาที่พี่โจมินมองมาเหมือนกัน
"เธอสนใจมั้ย?"
"...พี่โจมิน"
"ถ้าเธอไม่สนก็ไม่เป็น..."
"สนค่ะ!!"เขาก็รู้อยู่ว่าสำหรับฉันยังไงก็มีคำตอบเดียวอยู่แล้ว ทำไมต้องมาแกล้งกันด้วย
"ติ้ด!ติ้ด!ติ้ด!" รีกวัง...
"เธออยู่ไหน?" ทันทีที่ฉันรับสาย รีกวังก็ชิงพูดมาก่อน
"คือแคท..."
"อย่าบอกนะว่ายังอยู่กับคุณโจมิน"
"คือรีกวังแคทขอโทษนะ แต่คุณกลับก่อนเลยนะ เดี๋ยวแคทกลับเอง"
"..."
"...รีกวัง" ทำไมเขาไม่ตอบฉันว่ะ ถือสายอยู่มั้ยเนี่ย
"เขาคงจะสำคัญกับเธอมากสินะ"
"...ใช่ค่ะ"
"หึ มันไม่มีทางเป็นไปได้หรอกนะแคท แต่ยังไงผมก็ขอให้คุณมีความสุขกับทางที่คุณเลือกก็แล้วกัน ตู๊ด!"
"รีกวัง! รีกวัง!!" อ้าววว วางไปและ นี่ฉันยังไม่ทันพูดอะไรมากเลยนะ แล้วนี่จะทำยังไงฉันเสียเพื่อนแบบเขาไม่ได้นะ เรื่องเงินนั่นอีกล่ะที่ฉันยืมเขามาน่ะ ฉันว่าฉันต้องไปคุยกับรีกวังให้รู้เรื่องก่อนน่ะ
"คือพี่โจมิน เดี๋ยวแคทต้องไปหารักวังก่อนนะ แปบเดียวเดี๋ยวแคทมา"
"โอ้ยยยยย..." พี่โจมิน!! ฉันที่ยังไม่ทันได้ก้าวออกจากห้อง ก็ได้ยินเสียงพี่โจมินร้องขึ้น พอฉันหันกลับไปดู พี่โจมินก็เหมือนจะเจ็บพี่แขนข้างที่หักนะ จากที่ฉันจะต้องไปหารีกวัง ฉันก็ต้องกลับไปหาพี่โจมินและเรียกหมอมาดูแทน สรุปวันนั้นฉันก็ไม่ได้ไปหารีกวัง จากที่ฉันคิดว่าวันนั้นฉันจะได้เจอพี่โจมินเป็นครั้งสุดท้าย แต่มันไม่ใช่คนที่ฉันได้เจอเป็นครั้งสุดท้ายคือรีกวังเพื่อนคนเดียวในเกาหลีที่พร้อมจะช่วยฉันเสมอนั่นเอง
-------------------------------------------------------------------------
@อพาร์ทเม้นต์พี่โจมิน
หลังจากจบเรื่องที่โรงพยาบาลแล้ว เมื่อวานฉันก็เก็บเสื้อผ้าหนีตามผู้ชาย อุย! ไม่ช่ายย พี่โจมินบอกว่ามันจะลำบากเทียวไปเทียวมา ให้มาอยู่ด้วยกันเลย แต่ว่าฉันก็ยัง งง นะ ตอนแรกจะไล่ให้ฉันไปให้ได้เลย แต่ทำไมตอนนี้ฉันไม่ได้ขอร้องสักคำกลับให้มาอยู่ได้ง่ายๆ แต่ยังไงก็เถอะยังไงพี่โจมินก็ยังเป็นนักร้อง เอาเข้าจริงๆฉันก็ไม่ค่อยแน่ใจแล้วอ่ะว่าฉันเลือกทางที่ดีที่สุด และฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเลือกทางนี้เพื่อใคร ฉันแค่อยากดูแลพี่โจมินแค่ในช่วงนี้เขาเจ็บแบบนี้เอง
"แคท!!"
"คะ...ค่ะ" พี่โจมินโผล่มาตอนไหนเนี่ยย
"ใจลอยไปหาใครเนี่ย พี่อยู่ตรงนี้ทั้งคนแล้วนะ เธอนี่หลาบใจชะมัด" ห้ะ!! คำพูดแอ็บแบ๊วพวกนี้ พี่โจมินพูดเป็นด้วยหรอ ฮ่าา เห็บอยู่บนเวทีนิ่งๆเงียบๆ ไม่คิดเลยว่าตัวจริงจะน่ารักขนาดนี้ แอร็ยยยยย!!!
"ไปเถอะ!"
"ไปไหนคะ?" อยู่ก็บอกให้ไป อย่าบอกนะว่านี่ไล่ฉันอีกแล้วหรอกนะ
"ฉันอยากกินอาหารไทย ไปซุปเปอร์กันเถอะ" ฮะ?! ซวยแล้วตรู อาหารไทยที่เคยทำๆมามีอะไรบ้างว่ะที่พอจะโชว์ได้ บ่อยสุดก็ไคงไม่พ้นเมนูไข่
"ไปกัน!!"พี่โจมินพูดพร้อมกับดึงมือฉันให้ไปด้วยโดยมือข้างเดียวที่เหลืออยู่นั่นแหละ ฉันเดินตามเขาอย่างว่าไง ร้อยทั้งร้อยเจอแบบนี้ก็ละลายย่ะ ฉันรู้สึกว่านี่แหละ เวลาแบบนี้แหละที่ฉันมีควาสุขที่สุด ว่าแต่...มื้อนี้ฉันจะทำอารายยยยยย
@ซุปเปอร์มาร์เก็ต
"เธอเลือกได้หรือยังว่าวันนี้จะทำอะไร?"
"เอ่อ คือ..."
"พี่เคยไปที่ไทย แล้วเคยกินหลายอย่างเลยล่ะ พี่ชอบนะ" เอ่อพี่คะ นั่นมันร้านอาหารนะคะ แล้วนี่คิดว่าฉันจะทำอะไรได้บ้าง เฮ้อออ
"ต้ม-ย้าม-กุง มั้ย?" เฮือกกกก ต้มยำกุ้งเลยเรอะ ชิบหายแล้วฉัน ไม่น่าพูดไปเลยว่าทำอาหารไทยได้ ไกว่เท้าหาเสี้ยนจริงเล้ยย
"แหะๆ ก็คงได้มั้งคะ"
"ใส่อะไรบ้างล่ะ พี่จะได้ไปหยิบให้" ต้มยำกุ้งหรอ ใส่พวกข่า ตะไคร้ ใบมะกรูดอะไรแบบนี้ป่ะ ใช่ๆ ฉันเคยช่วยแม่ทำอยู่นี่น่า
"ใส่..." แล้วฉันก็ร่ายส่วนประกอบให้กับพี่โจมิน และแล้วเมนูหลักวันนี้ก็คือต้มยำกุ้ง ไข่เจียวหอยนางรม ผัดผักรวม นี่แหละเอาให้รอดล่ะกันวันนี้
"แกรร คนนั่นอ่ะ คนที่แขนหักอ่ะแกร คือดีย์ ดูดิๆ" ฉันที่เดินตามพี่โจมินไปห่างๆเพราะค่อนข้างที่จะตื่นเต้นกับพวกสินค้าเกาหลีอยู่ ก็เดินผ่านผู้หญิงสองคนที่กำลังมาตามหลังพี่โจมินไป
"ไหนๆ เฮ้ยยหล่ออ่ะแกร เอ๊ะ!! แต่ว่าก็เหมือน คังโจมิน นะเธอว่ามั้ย?"
"เหมือนหรอ? เออใช่ๆ อย่างกับแกะแหนะ แต่ว่าตอนนี้เข้าโรงพยาบาลนิ ออกแล้วหรอ?"
"นั่นสิอาจจะไม่ใช่ก็ได้ ไปเถอะ" เฮ้ออออ ฉันนี่ใจหายแวปเลย นึกว่าจะมีคนจำพี่โจมินได้ แต่วันนี้พี่โจมินก็ใส่แมสใส่หมวกอยู่นะ ไม่น่ามีคนจำได้ คนที่ผ่านไปอาจจะสะดุดที่ความความสูงพี่โจมินก็ได้ถึงได้มอง ฉันนี่ไม่กล้าเดินเข้าไปใกล้พี่โจมินเลยล่ะ ได้แต่เดินตามห่างๆ กลัวใครจะถ่ายรูปเราไว้แล้วเล่นงานพี่โจมินน่ะสิ
"ไปกัน ของครบแล้ว" ระหว่างที่ฉันคิดอะไรเรื่อยเปื่อยพี่โจมินมาจากไหนไม่รู้มาจับมือฉันให้เดินไปกับเขา
"พี่โจมิน..."
"คิดอะไรมากมาย ยัยโง่" พูดไม่พอแถมยังเอามือมายีผมฉันอีก เฮ้อออ ผมฉันยิ่งฟูๆอยู่น้า ชิ!
------------------------------------------------------------------------
"นี่...เราจะไปไหนกันหรอคะ?"นี่พี่โจมินขับรถออกนอกเส้นทางกลับบ้านมาหลายนาทีแล้วนะ เขาจะพาฉันไปไหนน่ะ
"สถานที่นึง"
"ที่ไหนหรอคะ?"
"เดี๋ยวก็ถึงแล้วล่ะ" เมื่อไม่ยอมบอกฉันก็เลยต้องนั่งเงียบๆต่อไป อ้อ!ลืมบอก พี่โจมินเป็นคนขับนะด้วยแขนข้างเดียวนั่นแหละ คือจริงๆแล้วฉันก็ขับเป็นนะ แต่พี่โจมินไม่ให้ขับบอกว่ากลัวจะเกิดอุบัติเหตุรอบสอง ชิ ฉันก็ขับได้อยู่หรอกไม่ถึงขนาดนั้นป่ะ
@Cat Cafe
แคท คาเฟ่หรอ? พี่โจมินมาทำไมที่นี่อ่ะ ฉันได้แต่มองไปรอบๆอย่างสนใจ คือการตกแต่งมันน่ารักมาก ตั้งแต่เลี้ยวรถเข้ามาของตกแต่งทุกอย่างคือแบบเกี่ยวกับแมว จริงๆแล้วชื่อฉันก็คือแมว แต่ฉันก็รู้สึกเฉยๆนะตอนที่ไปคาเฟ่แมวกับเพื่อนที่เมืองไทย แต่ทำไมตอนนี้ฉันกลับรู้สึกตื่นเต้นแปลกๆ
"ลงกันเถอะ" ฉันคิดว่าพี่โจมินคงมาทำธุระสักอย่างโดยที่ฉันคงไม่เกี่ยว พอจอดรถเสร็จฉันก็เลยนั่งนัิ่งยังไม่ขยับไปไหน จนพี่โจมินต้องบอกให้ลง
"คะ? อ้อ ค่ะ"
"เรามาที่นี่ทำไมหรอคะ?"
"คือที่จริงแล้วพี่เคยเลี้ยงแมว แล้วพี่ก็เลิกเลี้ยงก็เลยเอามาฝากไว้ที่นี่น่ะ"
"อ้อ" คือจะบอกว่ามาที่นี่เพราะอยากมาเยี่ยมแมวที่เคยเลี้ยงสินะ งั้นทำไมถึงเลิกเลี้ยงล่ะ?
"เข้าข้างในกัน"
"ค่ะ"
ตอนนี้รอบตัวฉันมีแต่แมวน่ารักๆทั้งนั้นเลย พี่โจมินก็เหมือนไปคุยอะไรกับเจ้าของร้าน เหมือนจะเป็นเพื่อนกันด้วยแหละมั้ง
"เมี๊ยว!เมี๊ยว!" โอ้ะ! อยู่ดีๆก็มีแมวตัวนึงสีส้ม ลายคล้ายเสือตัวอ้วนขึ้นมานั่งบนตักฉัน แล้วมันก็มองหน้าฉัน ฉันก็มองหน้ามันนะ
"มีอะไรหรอแมวน้อย จ้องฉันทำไม?" ฉันก็เลยพูดกับมันแล้วก็เอามือลูบหัวมันด้วย แต่มันก็ยังจ้องฉันอยู่
"หิวขนมหรอ?" ฉันยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆมันอีก
"อย่านะ!!" ฉันสะดุ้งเฮือกทันที ที่มีคนตะโกนมาและหันไปทางต้นเสียงทันที นั่นเจ้าของร้านกับพี่โจมินนิ อย่าอะไรหรอ? ฉันมองทั้งสองคนด้วยสายตาสงสัยว่าอย่าอะไร? ฉันก็แค่เล่นกับแมวตัวนึงเองนะ และตอนนี้เหไมือนแมวจะตกใจกับเสียงด้วยก็เลยเอาหน้ามาซุกที่ตัวฉัน
"เธอไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?" ทั้งสองคนเดินเข้ามาใกล้ฉันและพี่โจมินก็ถามขึ้น
"ไม่เป็นไรนิคะ มี...อะไรหรือป่าวคะ?" คือแบบฉันก็ตกใจนะ อยู่ๆก็ตะโกนมาแล้วก็ถามว่าฉันเป็นอะไรมั้ย หมายความว่ายังไง?
"ถ้าเธอไม่เป็นไรก็ดีแล้ว งั้นแกฉันขอบใจมากนะที่ช่วยดูแล แต่ฉันคิดว่าถึงเวลาที่ฉันจะดูแลมันเองแล้วล่ะ แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่แมวตัวนี้เคยสร้างปัญหาให้แกเยอะแยะเลย ขอบใจจริงๆ"
"เออ ไม่เป็นไรหรอก งั้นฉันไปนะ"
"อืมๆ ค่อยเจอกันเพื่อน" แล้วเจ้าของร้านก็ออกไป พี่โจมินก็เดินมานั่งข้างฉัน พลางเอามือมาลูบหัวแมวตัวอ้วนนี้ด้วย
"มันเดินมาหาเธอเองหรอ?"
"ค่ะ อยู่ๆก็มานั่งบนตักฉันเฉยเลย หึๆ น่ารักมากเลยนะคะ"
"ใช่ แมวตัวนี้แหละที่พี่เคยเลี้ยง พี่ไม่คิดเลยว่ามันจะดีกับเธอ เพราะเพื่อนพี่บอกว่าหลังจากที่พี่เอามันมาฝากไว้ที่นี่มันก็นิสัยเปลี่ยนไปก้าวร้าวขึ้น มาใหม่ๆถึงกับไปข่วนคนที่มาเล่นกับมันเกือบทุกคน จนเพื่อนพี่ต้องขังมันไว้ แต่วันนี้ปล่อยมันออกมาเพราะพี่บอกว่าพี่จะมารับมันน่ะ แคท...ที่จริงแล้ว พี่รู้ชื่อเธอตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกันแล้วล่ะ พี่ไม่อยากเรียกชื่อเราเพราะว่าพี่กลัวว่าเธอจะตัดใจจากพี่ไม่ได้ หลังจากที่เธอไป มันกลับเป็นพี่เองที่ตัดใจจากเธอไม่ได้ พี่เป็นห่วงเธอแต่พี่ก็ต้องทำหน้าที่ของพี่เหมือนกัน ด้วยความที่เรารู้จักกันไม่นานพี่คิดว่ามันคงไม่เป็นไร แต่มันไม่ได้เป็นแบบนั้น ถึงแม้ว่าเราจะอยู่ด้วยกันแค่ไม่กี่วัน แต่พี่กลับจำหน้า ท่าทางของเธอได้อย่างชัดเจน นั่นคือเหตุผลที่พี่รั้งเธอเอาไว้ในครั้งนี้ พี่คิดว่าเราจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วหลังจากนั้น พี่ได้แต่คิดในใจว่าถ้าเราเป็นพรหมลิขิตของกันจริงๆ พี่ขอได้เจอเธออีกครั้งแล้วพี่จะไม่ปล่อยหรือไล่เธอไปอีก ...แล้วพี่ก็เจอเธออีกจริงๆ ขอบคุณนะที่ไม่เคยทิ้งพี่ไปไหน และแมวตัวนี้พี่คิดถึงมันตอนที่เจอเธอ มันเป็นพรหมลิขิตของเราจริงๆแคท..."
"แปะ!แปะ!แปะ!" ฉันกำลังซึ้งอยู่แล้วเชียวก็มีเสียงปรบมือแทรกเข้ามา ทำให้เราสองคนต้องหันไปมอง เธอเป็นผู้หญิงสวยคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตู
"เฮ้อออ โจมินฉันไม่คิดเลยนะคะว่าคุณจะรสนิยมต่ำไปมากขนาดนี้" ยัยนั่นพูดและปรายสายตามาทางฉัน อ้าววว พูดแบบนี้ก็สวยสิครับ ฉันไม่ใช่คนที่จะยอมคนง่ายๆหรอกนะ ฉันไม่ใช่นางเอกที่จะทำตัวไร้เดียงสา ให้อภัยคนนู่นคนนี่หรอกนะ
"ซานะ คุณมาได้ยังไง?"ฉันหันไปมองพี่โจมิน ทำไมพี่โจมินต้องสายตาดูสั่นๆ น้ำเสียงดูสั่นๆด้วยนะ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่
"หึ!โจมินคุณคงไม่เคยรู้เลยสินะ ว่าฉันน่ะมันหานิน แมวที่รักของเราสองคนทุกวัน" แมวที่รักของเราสองคนหรอ? นี่อย่าบอกนะ...
"มันไม่ใช่แล้วล่ะซานะ"
"หรอ? แล้วกับแม่นั่นน่ะ ใช่แล้วหรอ" ฉันล่ะเกลียดสายตาของยัยนี่จริงๆ มองฉันอย่างกับฉันเป็นแค่อะไรสักอย่างที่มันแบบไม่มีค่า ส่วนเธอคงคิดว่าเป็นนางฟ้าสูงส่งหรือไง เชอะ! ดูจากคำพูดที่พูดมาไม่น่าจะเป็นได้นะนางฟ้าน่ะ!
"ไม่ใช่เรื่องของคุณ"
"นี่คุณกล้าพูดกับฉันแบบนี้แล้วหรอ วันนั้นยังขอร้องให้ฉันอยู่อยู่เลยนะโจมิน จำไม่ได้แล้วหรอคะ? นี่ไงคะ ฉันกลับมาแล้ว ฉันจะมาอยู่กับคุณแล้วไงคะ" เหอะ! นี่นางคิดว่ากำลังเล่นละครดราม่าอยู่หรือไง ฉันไม่เคยเจอใครที่หน้าด้านขนาดนี้เลยนะเอาจริง
"มันสายไปแล้ว..."
"ไม่!คุณยังรักฉันอยู่ คุณจะต้องกลับมาหาฉัน คอยดู!!" แล้วยัยนั่นก็เดินตึงตังออกไป ยัยนั่นคงเคยเป็นคนแรกของพี่โจมินสินะ เอ้ะ! ทำไมแฟนคลับอย่างฉันถึงไม่เคยรู้เรื่องแบบนี้มาก่อนนะ
"แคท..."
"ไม่เป็นไรค่ะ แคทเข้าใจ โอ้ะ!" พอฉันพูดจบ พี่โจมินก็เข้ามากอดฉันเลย ฉันเข้าใจก็คือฉันเข้าใจ พี่โจมินก็เป็นคนพี่โจมินก็มีหัวใจ ยังมีความรู้สึกรัก โกรธ หลง ธรรมดาแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช่ว่าจะไม่สวย มีอีกหลายเรื่องเลยสินะที่ฉันยังไม่รู้จักกับผู้ชายคนนี้จริงๆ พี่โจมินคงจะเสียใจมากจนต้องเอาแมวมาฝากไว้ที่นี่ เฮ้อออ
"พี่ขอโทษนะ"
"...ไม่เป็นไรค่ะ"
"ต่อไปพี่จะไม่ให้ใครมาว่าแคทได้นะ"
"..." ฉันไม่ได้ตอบพี่โจมินเป็นคำพูด แต่ฉันกระชับอ้อมแขนของฉันให้แน่นอีก เฮ้อออ อุ่นจัง ...ฉันเชื่อพี่โจมินนะ แต่ก็มีบางอย่างที่ฉันรู้สึกว่าจะมีบางเรื่องเกิดขึ้นตามมาหลังจากนี้ และมันก็จะไม่ใช่เรื่องดีด้วย
"ฝากติดตาม ติชม วิจารณ์ด้วยนะคะ"
คำยืนยันของเจ้าของเรื่องสั้น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
