We love... เรื่องรักของเรา

หลังจากที่ได้คุยกับแม่ของซินหวู่ แม่เขาไม่ได้โกรธเคืองอะไรฉัน เธอบอกว่าตอนแรกเธอดีใจด้วยซ้ำที่ลูกชายมีแฟนเป็นผู้หญิงเหมือนคนอื่นกับเขาสักที แต่สุดท้ายก็ต้องfailเพราะมันเป็นเรื่องหลอกๆ
 
ซินหวู่ยังคงมาที่ร้านฉันปกติเหมือนเดิม แต่ก็แค่น้อยลงจากวันละ 3เวลาหลังอาหารเป็นแค่วันละครั้ง และแต่ละครั้งก็มักจะเป็นการนัดพบลูกค้า แต่น่าสนใจยิ่งกว่านั้นคือลูกค้าของเขาดันเป็นผู้ชายทั้งนั้น มะ...ไม่จริงใช่มั้ย?
 
“พี่อาเหม่ย... เป็นอะไรรึเปล่า? ฉันเห็นพี่ยืนมองพี่ซินหวู่นานแล้วนะ” เสี่ยวจูที่เดินเข้า-ออกครัวกับหน้าร้านถามฉัน
 
“เสี่ยวจู! เธอเคยมีเพื่อนที่เป็นชายรักชายมั้ย?”
 
“พี่หมายถึงเกย์น่ะหรอ?” เสี่ยวจูทำหน้าคิดก่อนจะตอบออกมา “มีค่ะ เป็นลูกครึ่งไต้หวัน-อเมริกัน ทำไมหรอ?”
 
“แล้วเพื่อนของเธอคนนั้นมีลักษณะเป็นยังไง?”
 
“มันก็ดูยากนะค่ะ เพราะเขาเหมือนผู้ชายทุกอย่าง หล่อ สุภาพบุรุษ ใจดี ยิ้มเก่ง เข้ากับคนได้ง่าย บลาๆๆๆๆ”
 
หลังจากจบสนทนากับเสี่ยวจูเรื่องของชายรักชาย ซินหวู่...นายเข้าข่ายมากเลย เพื่อพิสูจน์ความจริงมีเพียงหนึ่งเดียว ยอดนักสืบอาเหม่ยต้องออกปฏิบัติการ ฉันแอบสะกดรอยตามซินหวู่กลับไปยังบ้าน ตลอดการเดินทางเขามักจะแวะเข้าร้านโน่นร้านนี่ กว่าจะถึงบ้านก็ดึกเอามากๆ
 
...ถ้านายจะแวะขนาดนี้ ซื้อกิจการพวกนั้นมาไว้ที่บ้านเลยดีกว่า
 
เขาขนข้าวของที่ซื้อมากองไว้ที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะเดินขึ้นไปยังชั้นบน โปรดอย่าสงสัยทำไมฉันถึงเข้าบ้านเขาได้ ก็เพราะตอนที่ฉันเป็นแฟนหลอกๆของเขา เขาดันให้กุญแจบ้าน(สำรอง)กับฉันไว้พวงหนึ่ง เพื่อพิสูจน์ว่า(ตอนนั้น)เราเป็นแฟนกันจริงๆ
 
ฉันแกะข้าวของที่เขากองไว้ เครื่องประดับ เสื้อผ้า รองเท้า เครื่องสำอาง ซึ่งอาจมองดูแล้วมันเป็นข้าวของธรรมดาที่ใช้กัน แต่ที่ไม่ธรรมดาก็ตรงที่ของทุกชิ้นเป็นของผู้หญิงหมดเลย อย่าบอกนะว่างานอดิเรกของนายคือ แต่งหญิงน่ะ!!!
 
ปัง ปัง ปัง ปัง
 
ฉันเดินขึ้นไปเคาะประตูห้องนอนของเขา ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็เดินออกมาเปิดประตู เขาอยู่ในชุดนอนเสื้อยืดคอกลมสีเทากับกางเกงขายาวสีดำ ผมดูยุ่งเหยิงเพราะยังเช็ดผมไม่เสร็จ บนบ่ายังคงมีผ้าเช็ดผมวางพาดไว้อยู่
 
“เธอเข้ามาได้ยังไง?”
 
“กุญแจที่นายให้ฉันไว้ตอนนั้นไง”
 
“เธอยังเก็บมันไว้อยู่หรอเนี่ย?”
 
“ไม่ต้องมาถาม ลงมาคุยกับฉันให้รู้เรื่อง” ฉันลากแขนเขาลงมายังห้องนั่งเล่นที่มีข้าวของผู้หญิงวางกระจายเต็มไปหมด เพราะฝีมือการรื้อของฉันเอง เขาดูตกใจมากเมื่อเห็นห้องนั่งเล่นกลายเป็นสนามรบ
 
“อาหม่ย! เธอรื้อของฉันอย่างนั้นหรอ?”
 
“ใช่! นายอย่ามาเปลี่ยนเรื่องที่ฉันจะถาม...”
 
...เดี๋ยวก่อนนะ เมื่อกี้เขาบอกว่า ของฉัน? อย่างนั้นหรอ?
 
“ของทั้งหมดนี่ของนายหมดเลยหรอ?”
 
“ใช่” เขาก้มลงไปเก็บข้าวของที่กระจายเต็มห้องก่อนจะบ่นพึมพำออกมา “พรุ่งนี้ฉันต้องใช้ด้วยเนี่ย”
 
...พะ...พรุ่งนี้นายต้องใช้ เขาคงไม่ได้หมายความว่าพรุ่งนี้เขาจะเปิดตัวด้วยการแต่งหญิงออกจากบ้านหรอกนะ ไม่นะ... ม๊ายยยยยยยยยยยยย นายเป็นถึงบก. เป็นถึงลูกชายเจ้าของบริษัทนายจะมาเปิดตัวว่าเป็นเกย์สาวแตกตอนนี้... แบบนี้... ไม่ได้! ไม่ได้การแล้ว... ฉันต้องหยุดเขา
 
“พรุ่งนี้ห้ามนายออกจากบ้านจนกว่าฉันจะมาถึง เข้าใจมั้ย!!!?”