We love... เรื่องรักของเรา

ฉันกำลังเตรียมตัวออกจากบ้าน(หรือร้าน)เพื่อตรงไปยังบ้านของซินหวู่ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อออกมาเจอบุคคลที่ไม่คาดฝันว่าจะได้เจอกัน

“พี่เหม่ยลี่!!!” ฉันวิ่งเข้าไปสวมกอดพี่สาวที่หายสาบสูญไปหลายวัน และเมื่อมองออกไปไกลอีกนิดคุณจะเจอผู้ชายร่างสูงรูปหล่อ ‘พี่จื่อเหว่ย’ นายแบบและอดีตนายจ้างของพี่สาวฉัน

...ยะ...อย่าบอกนะว่าพวกเขาหายไปด้วยกัน ฉันมองหน้าพี่สาวสลับกับหน้าพี่จื่อเหว่ย ตอนนี้ทั้งคู่ทำหน้าเหมือนกันอย่างกับแกะคือ ไม่สบอารมณ์ -_-^

“ฉันรู้ว่าไม่ควรจะถามแต่พวกพี่หายไปด้วยกันแบบนี้ เรียบร้อยแล้วใช่มั้ย?”

“อะ...อะไรเรียบร้อย อาเหม่ย!? o///o?” พี่เหม่ยลี่หน้าแดงถึงใบหูหันมาถามฉัน

...พี่สาวฉันคิดอะไรไปไกลรึเปล่าเนี่ย?

“ฉันหมายถึงเคลียร์ปัญหากันเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย? พี่คิดอะไรเนี่ย?”

ไม่บอกก็รู้ว่าปัญหายังไม่ได้เคลียร์และคาดว่าต้องมีปัญหาเพิ่มอีกแน่นอน พี่เหม่ยลี่เดินหน้าบึงเข้าบ้านไป ส่วนพี่จื่อเหว่ยก็ขับรถออกไปโดยไม่พูดจาอะไร เอ่อ...ฉันควรจะถามต่อหรือปล่อยมันไปดีนะ? ฉันเดินเข้ามาพี่เหม่ยลี่ที่ไปอาบน้ำแต่งตัวหลังร้าน

“พวกพี่ยังไม่คุยกันให้เรียบร้อยอีกหรอ?”

“คุยทำไม? ไม่มีอะไรต้องคุย ไม่มีอะไรต้องเคลียร์”

“โกหก! พี่คิดว่าฉันไม่รู้หรอว่าที่พี่ลาออกเพราะพี่กำลังหลบหน้าพี่จื่อเหว่ยอยู่” พี่เหม่ยลี่มองหน้าฉันที่รู้ทันความคิด “เวลาพูดถึงพี่จื่อเหว่ยทีไรพี่ก็มักจะเปลี่ยนเรื่องตลอด พอตกเย็นพี่ก็จะมีอาการซึมเศร้าเพ้อคิดถึงพี่จื่อเหว่ย จริงใช่มั้ยล่ะ?”

“ไม่จริ...”

“โกหกใครก็โกหกได้ แต่พี่ไม่สามารถที่จะโกหกใจตัวเองได้หรอกนะ”

ฉันพูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นก่อนจะเดินออกจากห้องมาเพื่อให้เวลาพี่สาวได้คิดทบทวนให้ดี ฉันรู้ดีว่าพี่เหม่ยลี่กับพี่จื่อเหว่ยพวกเขาน่ะชอบกัน แต่ติดตรงที่พี่สาวฉันไม่กล้าพอที่จะเสี่ยงกับเรื่องพวกนี้เพราะไม่อยากเสียเพื่อน

ส่วนพี่จื่อเหว่ยไม่ต้องพูดถึง... ขานั้นแคร์ความรู้สึกพี่สาวฉันเอามากๆ มากขนาดที่ยอมให้ญาติตัวเองเข้ามาจีบคนที่ตัวเองชอบได้ เพียงเพราะเขาสามารถสอนงานพี่เหม่ยลี่ได้ดีกว่า ดีนะที่พี่สาวฉันไม่ตกลงปลงใจไปกับไอ้หมอนั่นด้วย ที่สำคัญปากร้ายๆอย่างพี่จื่อเหว่ยให้ตายก็บอกชอบพี่สาวฉันไม่ได้หรอก

...ว่าแต่ฉันกำลังลืมเรื่องสำคัญอะไรไปรึเปล่า? ซินหวู่!!!!

ทันทีที่ฉันนึกขึ้นมาได้ฉันรีบตรงไปยังบ้านของซินหวู่ทันที ไม่นะ!!! เขาออกไปแล้ว บ้านล็อค... รถก็ไม่อยู่... เขาคงไปได้ไม่ไกล ฉันคว้ามอ’ไซค์ที่ยืมอู๋หมิงมาขี่ออกจากบ้านซินหวู่ตรงไปบริษัท จะให้เขาออกไปเจอผู้คนในสภาพนั้นไม่ได้ ม๊ายยยยยยยยย~

ฉันมาถึงลานจอดรถที่เต็มไปด้วยรถจำนวนมาก นายอยู่ไหนนะวินหวู่? จังหวะนั้นเองฉันกำลังเห็นรถหรูสีดำกำลังถอยหลังจอดเข้าช่อง รถของซินหวู่ ฉันรีบตรงไปจอดมอ’ไซค์ขวางหน้ารถ กระจกฟิล์มดำทำให้ฉันไม่สามารถมองเห็นคนในรถได้

จะเห็นหรือไม่เห็นก็ช่าง ขอแค่ทำให้เขาไม่สามารถออกมาจากรถได้เป็นพอ...

ประตูรถฝั่งคนขับถูกเปิดออก ไม่นะ! ฉับรีบกระโดดลงจากมอ’ไซค์ลากตัวเขาขึ้นไปนั่งบนรถไม่ให้ลงมา ตอนนี้คนตรงหน้าฉันกำลังมองฉันด้วยสายตาที่มึนงง

นัยน์ตาที่ใส ดวงตาที่กลมโต จมูกที่โด่ง หน้าขาวๆเนียนใส ปากอมชมพู อ๊ายยยยย~ หน้าเขาเนียนและสวยกว่าฉันอีก >///<

“อาเหม่ย...” เขาเรียกสติฉันกลับมา

“ห้ามนายลงจากรถเด็ดขาด!”

“ทำไม?” เขาเอียงคอเล็กน้อย นายจะทำหน้าตาได้บ๊องแบ๊วมากเกินไปแล้วนะ!

“ยังมีหน้ามาถามฉันอีก ฉันบอกนายแล้วใช่มั้ยว่าห้ามออกจากบ้านจนกว่าฉันจะไปถึงบ้านนายแล้วทำไมนายไม่รอ แถมยังแต่งตัวแบบ...แบบ...”