We love... เรื่องรักของเรา

ลงตามสัญญาจ๊ะ เรทไปสักหน่อยไม่ว่ากันเนอะ

ฉันพยายามตื้อถามเขาเรื่องที่เราเคยจูบกันมาก่อน...เหรอ? แต่เขากลับเปลี่ยนประเด็นเรื่องที่คุยกันตลอด และฉันก็ดันคล้อยตามเขาไปด้วยทุกครั้งไป -_- แต่คราวนี้ไม่แน่นอน

“จื่อเหว่ย.... อ้าว~ เขาไม่อยู่ที่ห้องหรอเนี่ย?”

เรายังคงออกเดินทางไปเรื่อยเปื่อยไม่ไม่จุดหมายเหมือนเดิม เรามาหยุดอยู่ที่ทะเลอันดามัน...ซะเมื่อไหร่ล่ะ?

ฉันเดินตามหาจื่อเหว่ยอยู่บนหาดทรายสีแดง แสงพระอาทิตย์ยามเย็นกำลังถูกขอบทะเลกลืนกิน เสียงคลื่นกระทบกับโขดหินดังมาแต่ไกล นี่ฉันเดินมาหลายนาทีแล้วนะ นายไปอยู่ไหนของนายเนี่ยจื่อเหว่ย!?

“กรี๊ดดดดดดด~”

เสียงกรี๊ดกร๊าดของเหล่าเงือก(นุ่ง-ห่ม)น้อยทั้งหลายดังมาจากอีกด้านของหาด ฉันรีบเดินเข้าไปร่วมวงด้วยแต่ก็ต้องชะงักเมื่อรู้ว่า ผู้ที่อยู่ท่ามกลางเหล่าเงือก(นุ่ง-ห่ม)น้อยคือ จื่อเหว่ย เขากำลังยิ้มร่า หัวเราะอย่างอารมณ์ดีเหมือน คนบ้า

ภาพตรงหน้ามันทำให้ฉันรู้สึกหงุดหงิด ฉันเดินหันหลังกลับอย่างรวดเร็ว ขืนอยู่ดูต่อได้โยนระเบิดฝ่าเข้าไปกลางวงแน่ๆ ระหว่างทางกลับแขกไม่ได้รับเชิญก็มาปรากฏตัวตรงหน้าฉัน -_-;

“น้องสาว...เดินคนเดียวมันเหงานะ”

“ไม่เหงาค่ะ กำลังเดินกลับไปหาแฟน”

“มีแฟนแล้วด้วย อิจฉาจัง พี่น่ะ...ยังไม่มีเลย อยู่คนเดียวมันเหงามากเลยนะ”

...เรื่องของแก แม้อยากจะตอบออกไปเช่นนั้นแต่ก็มิอาจทำได้ กลัวว่าพูดจาไม่เข้าหูเดี๋ยวจะโดนกล้ามปู(แขน)โบกเข้าให้ ชีวิตของฉันคงหมดอายุขัย ณ ตอนนี้แน่

ไอ้หมอนี่ก็ยังไม่ลดละความพยายาม เดินตามตื้อฉันมาตลอดทางจนมาหยุดอยู่หน้าลิฟต์ของโรงแรม ไอ้หมอนี่มันพักที่นี่ด้วยหรอเนี่ย บ้าจริง! ฉันต้องหาทางหลบให้ได้ แต่คงไม่ทันแล้ว -_-^ ฉันถูกดึงให้เข้าไปในลิฟต์โดยไม่ทันตั้งตัว ไม่รอดแน่ยัยเหม่ยลี่ TT_TT

ตึ่ง!

เสียงประตูลิฟต์ที่กำลังจะปิดถูกเปิดออก ฉันมองไม่เห็นว่าคนที่กำลังจะเดินเข้ามานั้นเป็นใครเพราะไอ้หมอนี่ยืนประชันหน้ากับฉันอยู่ แต่แล้วเขาก็ถูกกระชากตัวออกไปด้วยแรงมหาศาล O_O

“อย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉัน!” ฉันรีบกระโดดเข้าไปแกะแขนจื่อเหว่ย 

หลังจากที่ไอ้ตามตื้อนั่นออกจากลิฟต์ไป บรรยากาศก็มืดมนลงทุกที ถ้าฉันกำลังยืนอยู่นอกโรงแรมก็คงกำลังคิดว่า พายุกำลังเข้าสินะ แต่ตอนนี้ฉันกำลังอยู่ในลิฟต์ มันคงเป็นแบบนั้นไม่ได้

“จื่อเหว่ย...”

“อะไร” เขาตอบออกมาแบบห้วนๆโดยไม่มองหน้าฉัน

“ฉันอยากรู้ว่าเราเคย...”

“เธอยอมให้ไอ้หมอนั่นเดินตามมาได้ยังไง!” ยังไม่ทันที่จะพูดจบประโยคเขาก็หันมาขึ้นเสียงใส่ฉันก่อนแล้วแถมยังเปลี่ยนประเด็นอีกด้วย “ไม่รู้รึไงว่าฉันมาไม่ทันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”

“ฉันไม่คิดว่าไอ้หมอนั่นจะพักที่โรงแรมนี้เหมือนกันหนิ”

“ไม่คิด? วันหลังก็หันคิดซะบ้างสิ!”

“นี่นายโกรธฉันหรือหึงฉันกันแน่!?”

“ก็หึ...” เขาหันมาตะโกนใส่หน้าฉันก่อนจะหยุดชะงักไป เป็นจังหวะเดียวกับที่ประตูลิฟต์เปิดออก เขาเดินออกไปโดยไม่สนใจฉัน

ในเช้าวันต่อมาเขาลากฉันออกจากเตียงแต่เช้าตรู่ เอ่อ...เราพักกันคนละห้องนะ อย่าคิดไปไกล และเขาก็พาฉันกลับบ้าน ห๊ะ!? เดี๋ยวนะ... บทจะพาออกมาก็ออกไม่ให้กลับ บทจะพากลับก็ลากกลับเฉยเลย อารมณ์เขาเปลี่ยนยิ่งกว่าประจำเดือนฉันมาไม่ตรงวันซะอีก