แกล้งรัก [Yaoi/BL] NC

ตอนที่ 11  ความทรงจำ
 
 
 
หนึ่งวันหลังจากนั้น...
 
“เก็บของยังฟ่าง”
“เก็บของอะไรครับ”
“ของที่จะกลับบ้านไง” ดูท่าทางของเขาตอนนี้คือตื่นเต้นมากจริงๆ
“พี่บูม ฮะๆ ตื่นเต้นขนาดนั้นเลยเหรอครับ”
“ก็ใช่สิ ถ้าพ่อกับแม่ฟ่างไม่ชอบพี่จะทำยังไง” เขาเริ่มมาคลอเคลียผมเหมือนเสือตัวโตที่กำลังอ้อน ผมมองว่ามันน่ารักดี
“พ่อแม่ของผมพวกท่านใจดีมากครับ พี่ไม่ต้องกลัวหรอก”
“อย่างนั้นเหรอ พี่ว่าเราไปซื้อของฝากให้พ่อกับแม่ดีกว่านะ” ผมรู้สึกดีใจมากเลยครับที่เขานึกถึงพ่อกับแม่ของผมขนาดนี้
 
 
 
ณ ห้างสรรพสินค้า
 
“ผมเอาทั้งเซตนี้หมดเลยครับ” หลังจากที่เดินหาซื้อของฝากมาได้สักพักใหญ่ตอนนี้ลูกเขยของบ้านก็ตัดสินใจได้แล้วว่าจะซื้ออะไร ของที่เขาเลือกเป็นผลิตภัณฑ์ที่บำรุงสุขภาพ ทั้งยา สมุนไพรไทยและจีน
“พี่บูมเยอะไป เอาแค่สองชุดครับ” ผมอดที่จะหยุดเอ็ดพี่เขาไม่ได้ถ้าเอาทั้งหมดนี้ได้หมดตัวแน่ๆ ผมรู้ในความหวังของเขานะครับแต่ถ้าเอาไปเยอะอย่างนี้ผมก็เกรงใจ
“ทำไมละฟ่าง”
“เอาไปซื้ออย่างอื่นก็ได้ครับ”
 หลังจากจ่ายเงินเสร็จตอนนี้ได้เดินผ่านร้านเสื้อผ้าเป็นเสื้อไหมครับ คาดว่าน่าจะเป็นเสื้อใส่ออกงานทั้งของผู้หญิงและผู้ชาย
“พี่ว่าจะเข้าไปดูร้านนี้เถอะ”ผมมองดูเสื้อผ้าหลากหลายสีส่วนมากเป็นสีที่เหมาะกับวัยผู้ใหญ่มากกว่า
“ฟ่างช่วยพี่เลือกหน่อย พี่ว่าจะซื้อไปใหม่พ่อกับแม่ของฟ่าง”
“พี่บูมลองเลือกเองสิครับ พ่อกับแม่ผมอาจจะชอบเสื้อที่พี่เลือกก็ได้นะ”
“จะดีเหรอ” ผมไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้มาก่อนรู้สึกได้ว่าเขาตื่นเต้นและกังวลเป็นอย่างมาก เป็นภาพที่น่ารักดีครับอยากรู้จริงๆว่าเขาจะเป็นยังเวลาที่เจอพ่อกับแม่ผม
                   ตอนเลือกเสื้อเขาจริงจังมากเลยถามผมหลายรอบมากว่าพ่อเขาชอบสีอะไรแม่ชอบสีนั้นไหม ชอบเสื้อแบบไหน แบบนี้ได้รึเปล่า แต่ผมไม่ได้รู้สึกรำคาญเลยครับกลับสนุกไปอีก
“เลือกได้แล้วเหรอครับ”
“ฮะๆ นี่ประชดพี่รึเปล่า”
“เปล่าน่า ฟ่างถามจริงๆ”
“ได้แล้วครับ” ผมเกือบจะหนีไปจากตรงนี้เขาไม่พูดเฉยๆนี่สิกลับคว้าหัวผมแล้วหอมเบาๆ
“พี่บูม อื้ออ” ผมผละพี่เขาออกแล้วรีบมองซ้ายมองขวามว่าจะมีคนเห็นไหม และแล้วก็หันไปสบตากับพนักงานขายที่กำลังส่งยิ้มมาทางผม
“ปล่อยเลย!” แล้วผมก็รีบเดินออกมาจากร้านขายเสื้อใครจะอยู่กันละครับ ตอนนี้อายไปหมดแล้ว
“ฟ่าง! รอพี่ก่อน ฮะๆ แมวเอ๊ย” ร่างสูงพูดไล่ตามหลังคนตัวเล็กที่ตอนนี้วิ่งไปก้มหัวไปเกรงว่าแม่แมวของเขาจะสะดุดล้มนี่สิ
“โอกาสหน้าเชิญใหม่นะคะ”
 “ขอบคุณครับ”
 
 
“ฟ่าง!”
“หือ” เสียงเรียกจากใครบ้างคนทำให้ผมหันไปมองขณะที่ตัวเองกำลังหนีมาจากสถานการณ์ที่น่าอาย
“มาทำอะไร ไม่กลับบ้านเหรอ” เป็นจาร์นั่นเอง
“เรามาซื้อของน่ะ พรุ่งนี้ก็กลับแล้วละ”
“กินอะไรมายัง ไปกินด้วยกันป่ะ” จาร์ชวนผมแล้วชี้ไปทางร้านที่พวกเราทั้งผม จาร์ และเพียว มากินด้วยกันบ่อยๆ
“คือเรา..” ผมคิดว่าคงต้องปฏิเสธออกไปถ้าพี่บูมเจอกับจาร์เข้าต้องมีเรื่องให้เข้าใจผิดแน่ และจาร์เองก็คงสังเกตว่าผมคงไม่สะดวก
“มีธุระสินะ” จาร์พูดกับผมแล้วมองไปทางด้านหลัง แล้วนั่นทำให้ผมมองตามพี่บูมเดินเข้ามาพร้อมกับหอบของพะรุงพะรัง
“ฟ่างหนีพี่มาทำไมครับ” พี่บูมเดินมาข้างหลังผมจนหลังของผมชิดกับแผ่นอกของพี่เขาแล้วเอาคางตั้งกับหัวของผมโดยไม่สนใจจาร์ที่อยู่ตรงข้ามเลย ผมไม่รู้สีหน้าของพี่บูมตอนนี้ว่าเขาทำหน้าอย่างไรแต่ก็พอเดาว่าเป็นการหาเรื่องเพื่อนร่วมคณะของผมแน่ การกระทำของพี่เขาสร้างความไม่พอใจกับจาร์
“ไปก่อนนะฟ่าง” จาร์เตรียมจะโบกมือลา
“เราจะซื้อของมาฝากนะ” ตอนนี้สีหน้าของจาร์ดูไม่ดีนักตอนแรกที่เจอกับผมเมื่อกี้ยังยิ้มแย้มมากว่านี้เลย สาเหตุก็เพราะคนที่อยู่ข้างหลังผม
“ครับ” แล้วเขาก็เดินออก โดยไม่ได้ทักทายพี่บูมเลย ผมจะทำอย่างไรดีทั้งจาร์ก็เป็นเพื่อนและพี่บูมเขาคือคนรัก แต่ทั้งสองคนกลับไม่ถูกกันทำให้ผมรู้สึกอึดอัดจริงๆ
“พี่ทำอย่างนี้ไม่ถูก” ผมหันไปหาพี่เขาแล้วต่อว่าทันทีหลังจากที่เห็นว่าจาร์เดินออกไปจนลับตาแล้ว
“พี่ทำอะไร เป็นห่วงมันรึไง!” ผมเดาว่าตอนนี้เขาคงโมโหผมอยู่แน่ๆ แต่อยากเตือนหลายครั้งตั้งแต่คราวก่อนที่พบกันแล้ว
“ไม่ใช่ แต่พี่ไม่ควรทำแบบนี้นั่นเพื่อนผม”  ผมพูดเสียงอ่อนเพราะอยากให้พี่เขาใจเย็นและตอนนี้เราก็ไม่ได้อยู่ในพื้นที่ส่วนตัวแต่เป็นที่สาธารณะแล้วตอนที่พี่เขาพูดเสียงดังเมื่อกี้ทำให้ผู้คนที่เดินอยู่บริเวณรอบข้าง มองมาที่พวกเรา
“กลับกันเถอะครับ” ผมยื่นมือไปแต่ที่แขนของเขาเบา พยายามให้พี่เขาใจเย็น
        เขาสูดลมหายใจดังเฮือกแล้วถอนหายใจยาว มองไปทางคนที่เดินมองอยู่แล้วทำท่าเหมือนจะเข้าไปมีเรื่อง
“พี่บูม!” ผมเกือบจะจับแขนพี่เขาไว้ไม่ทัน
“กลับกันเถอะครับ ผมจะทำกับข้าวให้กินอร่อยๆนะครับ นะ” เขามีสีหน้าผ่อนคลายมากขึ้น เขาลดของในมือลงแล้วไว้ที่พื้นแล้วยื่นมือมาสัมผัสที่หน้าผากของผมแล้วปัดผมที่ปรกหน้าออก เขาคงจะเห็นเหงื่อที่ซึมบนในหน้าของผม
“พี่เกือบทำให้ฟ่างเสียน้ำตาเพราะคนอย่างพี่อีกแล้ว” เขาโอบศีรษะของผมไปพิงกับแผ่นอกของเขาเอง เสียงหัวใจพี่เขามันทั้งเต้นเร็วและแรง
 หลังจากเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้ผมเข้มแข็งมากขึ้น แต่ไม่ใช่ว่าการกระทำของเขาไม่ส่งผลต่อความรู้สึกของผมเลย เสียใจแต่ต้องอดทนผมต้องเข้มแข็ง ผมไม่อยากเห็นสภาพตัวเองเหมือนเหตุการณ์ได้อีกแล้ว ไม่วันใดวันหนึ่งก็ต้องมีการเลิกรากันเกิดขึ้น แต่มันยังไม่ใช่ตอนนี้ผมอยากทำวันนี้และทุกๆวันเป็นวันที่ดีที่สุด  เป็นความทรงจำที่สวยงามของเรา
 
        เรากลับมาทำอาหารกันที่ห้องพี่เขามาช่วยผมทำอาหารด้วยซึ่งส่วนมากงานของพี่เขาจะเป็นการล้างผักหรือไม่ก็เอาเครื่องปรุงไปเก็บมากกว่า เพราะถ้าให้ใช้มีดคงจะมีบาดไม้บาดมือแน่ นี่เขาเป็นลูกเจ้าของร้านอาหารยังไงกันนะ แต่เขาเป็นคนที่มีสไตล์การจัดจานนะครับซึ่งอาหารทุกอย่างที่ทำวันนี้เขาเป็นคนจัดหมดเลยและมันก็ทำให้อาหารน่ากินขึ้นมาก
        อาหารที่ผมทำไม่ได้อร่อยมากจนร้องว้าวแต่พี่เขาก็กินมันเหมือนกับว่าเป็นอาหารรสเลิศ นั้นทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจในการเรียนทำอาหารต่อไป
 
“พี่ขอโทษนะ” เรากำลังนั่งดูทีวีด้วยกันที่โซฟา พี่เขาโอบไหล่ผมเอาไว้
“พอได้แล้วครับ พี่ไม่ได้ทำอะไรผิดถ้าจะผิดก็คงเป็นผม ที่ทำให้เข้าใจผิด”
“ผิดที่พี่ห่วงเรามากเกินไป” มือของเขาจับหน้าของผมให้หันไปหาเขาแล้วเขาก็โน้มหน้าเข้ามาใกล้จนตอนนี้หน้าผากเราชิดกัน
การกระทำที่แสนอบอุ่นของพี่เขาทำให้ผมใจสั่นเหมือนกับฉากจากหนัง            โรแมนติก แค่ผมเผลอไผลไปชั่วครูตอนนี้ริมฝีปากของเขาก็แนบมาที่แก้มแล้วไล่มาที่ริมฝีปาก เขาจูบซับซ้ำไปซ้ำมาอย่างอ่อนโยนมือของเขาลูบไล้ที่ร่างกายของผมจากต้นขาจนถึงหน้าอก คลึงหน้าอกทั้งสองข้างอย่างอ่อนมือการปลุกเร้าอย่างอ่อนโยนทำให้ผมเคลิ้มไปกับสัมผัสของเขาที่เป็นคนเริ่ม จูบที่ตอนแรกอ่อนโยนตอนนี้กลายเป็นรสจูบที่น่าหลงใหล  ผมอยากลองใช้ประสบการณ์ที่ผ่านมาจึงใช้ลิ้นเกี่ยวกับปลายลิ้นของเขา เขาดูจะชอบใจไม่น้อยผมได้ยินเสียงหัวเราะในลำคอของเขาคงไม่อยากเชื่อว่าผมจะกล้า
ชุดนอนที่ใส่อยู่ตอนนี้เริ่มหลุดลุ่ยร่างของผมเหลือเพียงเสื้อที่ถูกถอดออกจนเกือบหมด เขาไล่สัมผัสตั้งแต่ลำคอใช้ลิ้นเลียลำคอเพื่อสร้างความเสียวซ่าน หน้าอกที่เคยถูกมือเขี่ยตอนนี้ถูกสัมผัสด้วยริมฝีปาก เขาเคลื่อนใบหน้าลงต่ำเรื่อยๆท่อนล่างที่เปื่อยเปล่าถูกครอบงำด้วยริมฝีปาก นั่นทำให้ผมสะดุ้ง รู้สึกอายจนไม่กล้ามองหน้าแต่ก็ได้เอามือชองตัวเองไปขย้ำที่ท้ายทอยของเขาคลึงเส้นผมเบาๆเพื่อระบายอารมณ์ที่พลุ่งพล่าน
“ขอโทษนะ ขอโทษ” เขาพูดซ้ำไปซ้ำมาพร้อมจูบวนส่วนปลาย เขาจับขาผมแยกออกใช้มือที่ว่างจากการเร้าอารมณ์จากส่วนบนมาคลึงที่รอยแยก
“อื้ออ พะ..บูม” เขาคลึงเบาๆช้าแล้วค่อยเคลื่อนใบหน้ามาใกล้ใช้ลิ้นสัมผัส มันทำให้ผมแทบจะเป็นบ้า
“อ่าส์ อืออ สะ...”
“ว่ายังไงนะครับ” เขาเงยหน้าขึ้นมาถามทั้งที่เขารู้ว่าผมจะพูดว่าอะไร ผมไม่อยากให้เขาทำอย่างนี้อีกแล้วมันรู้สึกดีเกินไป   ผมพยายามยันตัวขึ้นทั้งที่รู้สึกไม่มีแรงราวกับว่าเขาสูบเอาพลังของผมไปจนหมด ผลักพี่เขาให้นอนลงในท่าที่เขาทำกับผมเมื่อกี้ มือที่เคยขย้ำเส้นผมบัดนี้ได้เปลี่ยนตำแหน่งไปยังความเป็นชายของชายตรงหน้า มือที่สั่นทำให้คนที่ถูกสัมผัสรับรู้ได้ว่าร่างเล็กที่กำลังจะรุกเขาอยู่ตอนนี้กลัวอยู่ไม่น้อย และเขาก็เป็นคนช่างแกล้งภาพตรงหน้ามันช่างน่ารักนักทั้งๆที่กลัวแต่ยังทำเพราะอยากให้เขามีความสุข
“เอามันออกมาสิฟ่าง ทำเหมือนที่พี่ทำ” เสียงของพี่เขาเหมือนเป็นเสียงที่ไม่สามารถปฏิเสธได้เขาทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่ายเมื่อถอดกางเกงของพี่เขาออก ความเป็นชายของพี่เขาผงาดออกมาเมื่อเห็นสิ่งที่เคยเข้าไปอยู่ในตัวทำให้ผมสั่นไหว ค่อยๆใช้มือรูดขึ้นลงเบาๆเพียงเท่านั้นก็ทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าส่งเสียงครางอย่างพอใจได้
“อย่างนั้นแหละคนดี ช้าๆ อืมมม” ผมรู้สึกพอใจอยู่กลายๆ ริมฝีปากที่ว่างเว้นไม่นานก็ถูกประทับจากคนตัวสูงพอเริ่มขาดอากาศหายใจผมผละตัวเองออกช้าๆแล้วก้มตัวลงเข้าใกล้ท่อนแกร่งใช้ปากครอบอย่างที่เขาทำให้ผมเมื่อครู่
“ฟ่าง อื้มม พอก่อน” 
“ไม่ชอบเหรอครับ?” ผมมองเขาแล้วเอียงคอถามอย่างสงสัยแล้วคลานเข้าไปกอดคอแฟนหนุ่ม การกระทำของเขาเป็นการยั่วคนตรงหน้าเขาจงใจทำอย่างนั้น
“ชอบสิ แต่ตอนนี้พี่อยากเข้าไปในตัวฟ่างแล้ว” ไม่พูดเปล่าเขาดันตัวผมลงนอนแล้วเดินเข้าไปที่ห้องไม่นานก็กลับเข้ามาพร้อมกับ หลอดใสสีชมพู เขาเปิดฝาหลอดแล้วเทลงบนฝามือบรรจงลูบไล้ตรงรอยแยกจากตอนแรกที่คลึงเบาๆตอนนี้ใช้นิ้วกลางสอดเข้าไปข้างในก่อนเพื่อนให้ผมปรับตัว
“อื้ออ..อะ อ่า”
“เจ็บเหรอ หื้ม” เขาถามแล้วหอมที่แก้มเบาๆ
“ปะ..เปล่า” ผมตอบไปไม่เต็มเสียงแค่นิ้วของเขาแค่นิ้วเดียวแต่กลับทำให้ผมรู้สึกได้มากมายขนาดนี้
“หึ..” จากหนึ่งเพิ่มเป็นสองนิ้วคว้านหาจุดเสียวกระแทกซ้ำๆ ตรงจุดเดิมๆแรงๆ ผมทนไม่ไหวได้แต่จิกเล็บบนไหล่ของเขาเพื่อระบายสิ่งที่พี่เขาเป็นคนสร้างให้ผม เมื่อเห็นว่าอารมณ์ของผมกำลังจะถึงจุดสูงสุดเขาก็ถอนมือออกแล้วนำท่อนแกร่งมาสัมผัสตรงปากทาง แต่ไม่ยอมเข้ามาสักทีท่าทางของเขาในตอนนี้ทำให้ผมหงุดหงิด เพราะตอนนี้ผมกำลังจะไม่ไหว
“หือออ ชิ” ผมครางขัดใจเพราะเขายังไม่ทำอะไรนอกจากถูไถเร้าอารมณ์
“พี่เหนื่อยแล้ว ทำไงดีตอนนี้อยากนอนแล้วด้วย” ไม่พูดเฉยร่างกายเปลือยเปล่าเดินเข้าไปที่ห้องนอนทันที ถ้าจะอยากนอนก็มาช่วยกันก่อนสิทำอย่างนี้พี่เขาทำไม่ถูกเลย ผมเดินตามเข้าไปพบว่าเขากำลังนอนหงายแขนข้างหนึ่งพับเข้าที่ท้ายทอยเพื่อเป็นหมอนพยุงร่างส่วนบนให้สูงขึ้น แล้วมืออีกข้างก็ทำหน้าที่ปรนเปรอท่อนชายกลางลำตัว ผมเดินเข้าไปแล้วปัดมือที่กำลังขยับขึ้นลงนั้นออกจากนั้นก็นั่งคร่อมตรงหน้าท้องของเขาใช้มือสัมผัสหน้าอกทั้งสองข้างแล้วบีบให้เขารู้ถึงความไม่พอใจของผม
“เชิญทำโทษกระผมตามที่ต้องการเลยครับ นายน้อย”
“ฮะๆๆ พูดอะไรครับเนี่ย” คำพูดของเขาทำให้ผมหัวเราะออกมา เขานี่เล่นอะไรในสถานการณ์อย่างนี้นะ
“จะไม่เล่นกับพี่หน่อยเหรอ?” เขาทำหน้าตาอ้อนแล้วจีบปากจีบคอส่ายหน้าไปมาอย่างรวดเร็ว
“ไม่เอา ฟ่างอาย” แค่ผมทำอยู่ตอนนี้ก็สร้างความหน้าอายให้ผมอย่างมากมายแล้วครับ
“งั้นกระผมจะทำโทษนายน้อยแทนแล้วนะครับ” เขาจับผมนอนลงแล้วแยกขาทั้งสองแล้วใช้มือสัมผัสตรงนั้นอีกครั้งและจับท่อนเอ็นของเขาขยับขึ้นลงเพื่อสร้างความพร้อม ผ่านไปไม่กี่วินาทีก็สอดท่อนเอ็นที่แข็งเต็มที่เข้ามาภายในตัวผม
“อ๊ะ อ๊ะ ...อื้ออ” ความจุกเสียดแล่นเข้ามาแต่ก็แค่แปบเดียวไม่นานความเสียวซ่านก็เข้ามาแทนที่ เสียงเนื้อที่กระทบกันดังไปทั่วห้อง ผ่อนเบาไปตามอารมณ์ที่เกิดขึ้น ผมทนไม่ไหวจึงปล่อยความรู้สึกทั้งหมดออกมาเป็นน้ำสีขาวขุ่นจนหมด
“ไปก่อนพี่อย่างนี้ไม่ดีเลยนะครับ” เขาอุ้มตัวผมขึ้นมาในท่าเริ่มแรกในขณะที่ไม่ได้ถอดความเป็นชายออกจากตัวผม
“อ่ะ..” การขยับเมื่อกี้สร้างจุดกระสันใหม่จากความลึกที่เข้าไปมากกว่าเดิม ในตอนนี้ผมนั่งทับท่อนเอ็นแกร่งความรู้สึกหลายอย่างประทุขึ้นมา ทั้งความอาย ความเสียวซ่าน
“ขยับสิครับ ทำโทษผมที่ทำให้ต้องคุณร้องไห้” ผมขยับร่างกายตัวเองอย่างที่เขาบอกนั่นทำให้ผมคิดว่ามันไม่ใช่การทำทาคนที่อยู่ใต้ร่างแต่เป็นการทำโทษตัวเองมากกว่า
“อะ อะ อื้อออ ลึก” อยากบอกว่ากระที่ผมขยับลงนั่นทำให้ท่อนเอ็นของเขาเข้าไปสำรวจร่างกายผมได้ลึกขึ้น
“อะไรนะครับ อยากให้ทำมากกว่านี้เหรอ” แล้วเขาก็สวนสะโพกขึ้นมารัว ๆ ทำให้ยิ่งลึกเข้าไปอีก
พั่บ พั่บ พั่บ
“ไม่ บะ..แบบนี้ ไม่ไหว” และแล้วผมก็ปล่อยออกมาอีกรอบ
“รอบที่สองแล้วเหรอ” เขาพูดแล้วเอามือมาซับเหงื่อที่หน้าของผม ใช่รอบที่สองในการร่วมรักครั้งนี้แต่พี่เขายังไม่ปล่อยเลยสักรอบ ผมเลยโน้มตัวลงไปหาใบหน้าหนุ่มใช้ลิ้นเลียริมฝีปากสองถึงสามครั้งแล้วเคลื่อนมาที่ลำคออย่างที่เขาเคยทำกระแทกสะโพกของตัวเองให้สวนกับเขาที่กระแทกสวนขึ้นมา
“อืมมม แม่แมวน้อยของพี่กลายเป็นเสือตั้งแต่เมื่อไร” ผมอายที่จะตอบคำถามของเขายันตัวเองขึ้นในท่านั่งคร่อมแล้วเป็นคนคุมเกมที่พี่เขาเป็นคนเริ่มอีกครั้ง เป็นจังหวะที่ผมต้องการโดยที่มีเขาให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีมือที่บีบนั้นท้ายทำให้ผ่อนคลายมากขึ้น ไม่นานเขาก็กระตุกฉีดน้ำร้อนเข้าที่ตัวผมหลายครั้ง
“อ่าส์ ฟ่างงงงงงง” หลังจากที่เสียงของเขาดังขึ้นผมก็ไม่รู้อะไรอีกเลย
       
 
 
 
วันรุ่งขึ้น
 
บูม
 
“ฟ่างครับ” ผมกระซิบที่ข้างหูหลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ทำให้ผมหลงเขาขึ้นอีกเป็นหลายเท่า ผมคงไม่ไหนไม่รอดแล้ว ไปไหนไม่ได้แล้วจริง ๆ ยอมคนคนนี้ คนที่เปลี่ยนให้ผมเป็นคนที่มีหัวใจ
เมื่อคืนหลังจากผมสำเร็จความใคร่เขาก็หมดสติไปร่างกายอ่อนปวกเปียกแนบกับร่างของผมทำให้รู้ว่าฟ่างบอบบางมากแค่ไหน รู้สึกผิดจริงๆที่ทำให้เขาต้องเสียใจ เพราผมเป็นคนอารมณ์ร้อนบางอย่างอาจจะแย่เพราะนิสัยผม
ผมทำความสะอาดร่างกายให้ร่างเล็กที่นอนอยู่หวังว่าเขาจะนอนหลับสบาย แต่ผมกลับต้องไปช่วยตัวเองที่ห้องน้ำอีกทีเพราะแม้ว่าฟ่างจะหมดสติไปแต่ร่างกายของเขาตอบสนองสิ่งแปลกปลอมที่เข้าไปเพื่อทำความสะอาดให้กับเขา กว่าจะได้นอนก็หมดแรงไปเหมือนกัน
“ฟ่างเช้าแล้วนะ ฟ่างครับ เราจะไปหาพ่อกับแม่กันไง” วันนี้ผมตื่นมาตั้งแต่เช้าและออกไปซื้อโจ๊กร้านประจำของฟ่าง
ร่างกายที่อ่อนเพลียจากกิจกรรมเมื่อคืนลืมตาขึ้นมาอย่างช้า ๆ ยังดีที่พอสัมผัสที่หนาผากแล้วไม่ร้อนอย่างที่คิดตอนนี้ร่างเล็กตรงหน้าเขาสามารถปรับตัวได้แล้ว
“ตื่นเช้าจังครับ” แม้จะเบิกตากว้างไม่ได้แต่ก็เห็นแสงอาทิตย์จากข้างนอกเป็นสัญญาณว่าถึงเวลาเช้าแล้ว
“พี่ซื้อโจ๊กร้านโปรดฟ่างมาด้วยนะ” ผมบอกเขา
“แบบนี้ต้องรีบไปกินซะแล้ว” พอพูดถึงของกินแมวน้อยที่งัวเงียกับเตียงนอนก็รีบลุกขึ้นทันที การรีบลุกของฟ่างทำให้เกือบล้มเซลงไป
“ฟ่าง!” ยังที่ดีผมคว้าไว้ได้ทัน
“หน้ามืดนิดหน่อยครับ” ร่างเล็กแสร้งยิ้มมาหาผม ผมพยุงตัวเขาอย่างช้าๆมาที่โต๊ะกินข้าว
“เปลี่ยนเป็นกลับวันพรุ่งนี้ไหม” ผมถามเขาเพื่อความมั่นใจกลัวว่าฟ่างจะป่วยกลางคันให้ร่างกายได้พักผ่อนเต็มที่แล้วค่อยไปดีกว่า
“ไม่เป็นไรดีกว่าครับ ผมได้บอกพวกท่านไปแล้วว่าจะกลับวันนี้” พอเห็นว่าฟ่างยืนกรานว่าจะกลับวันนี้ผมก็ไม่ขัดของแต่ต้องดูแลเป็นพิเศษหน่อย
“อร่อยจังครับ”
“พี่ว่าเมื่อคืนฟ่างอร่อยกว่านะ”
“พี่บูม!” หว่า โดนแมวขู่ซะแล้ว
 
 
 
 
 
        พอคิดถึงเรื่องเมื่อคืนผมก็อายขึ้นมาทันทีนี่ผมกล้าทำอย่างนั้นไปได้ยังไงนะ ถ้ากับคนอื่นผมคงไม่กล้า ผมทำได้แค่กับพี่เขา ตอนนี้เราเริ่มออกเดินทางจากกรุงเทพไปเลยบ้านเกิดผม ใช้เวลาค่อนข้างนานวันนี้ถนนโล่งไม่ค่อยมีรถก็น่าจะไปถึงได้เร็วขึ้น
        ตอนแรกพี่บูมบอกผมว่าพี่ไม้กับพี่ไนซ์จะไปด้วยแต่พี่ไนซ์จะตามมาทีหลัง ด้วยเหตุผลที่ว่าไม่อยากเป็นก้างขว้างผมกับพี่บูม ให้พวกเราไปรับพี่เขาที่สนามบินเมื่อถึง พี่ไม้มากับเราด้วยเพราะมาช่วยขับรถเปลี่ยนกับพี่บูม
        ตอนนี้เราเดินทางมาได้สี่ชั่วโมงแล้วแวะจอดเติมน้ำมันที่ปั๊ม ได้มีเวลาให้คนที่ขับรถพักสายตาบาง และเราพักรับประทานอาหารที่ศูนย์อาหารของทางปั๊ม พอเราพักกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผมก็ไปซื้อของว่างกินเล่นต่าง ๆ และเครื่องบำรุงสายตาเพื่อรับประทานระหว่างการเดินทาง
“ต่อไปเดี๋ยวกูขับเอง” พี่ไม้บอกพี่บูมขณะที่กำลังเดินไปที่ฝั่งคนขับ ทำให้ผมต้องไปนั่งที่เบาะหลังกำลังจะปิดประตูลงแต่มีมือดันไว้ เป็นพี่บูมเองจะเข้ามานั่งกับผมที่ข้างหลังด้วย
“ไปนั่งข้างหน้าสิครับ” ผมบอกพี่เขาให้ไปนั่งเป็นเพื่อนพี่ไม้เพราะพี่ไม้เป็นคนขับรถหากไม่มีใครชวนคุยจะเบื่อไปเปล่าๆ
“พี่อยากนั่งกับฟ่าง” พี่เขาไม่ฟังผมเลย ปิดประตูแล้วเข้ามานั่งเลยด้วยซ้ำ
“ให้มันนั่งนั่นแหละครับ น้องฟ่างพี่ไม่เป็นอะไรหรอก แต่อย่าหวานกันให้มากนะพี่อิจฉา” พี่ไม้พูดติดตลก
“ไม่หรอกครับพี่ไม้”
“กูจะทำให้มึงอิจฉาสุดๆเลยคอยดู” พี่บูมพูดกวนแล้วก็กอดผมไปด้วย เป็นการสร้างความหงุดหงิดเล็กๆน้อยๆให้กับคนที่นั่งอยู่เบาะคนขับ
“สัส!” อาการฮึดฮัดของพี่ไม้สร้างความสนุกสนานให้กับคนที่นั่งข้างผม
 
 
 
 
 
        หากวันต่อ ๆ ไปเป็นอย่างวันนี้ก็คงดี มีความสุขกับปัจจุบันอย่าไปคิดถึงอดีตและคาดหวังกับอนาคต แต่เราคงห้ามตัวเองที่จะคิดถึงอดีตสวยงามไม่ได้
 
 
............................................................................................................................