วิ่งไป!! ให้ทะลุใจเธอ

      หลังจากที่นัตสึเมะแยกกับมิคุโอะก็รีบวิ่งมาที่ห้องพักผู้ป่วยทันที จากนั้นนัตสึเมะก็ค่อยๆหยุดวิ่งและยืนเอามือกุมหน้าอกไว้หน้าประตูห้องพักของ ฮิคุ นางิฮิโกะ
     ในจังหวะนั้นเองที่มีพยาบาลเดินผ่านเห็นนัตสึเมะที่หน้าซีดเผือกเหงื่อท่วมตัวจึงเดินตรงไปหาทันที
     "เป็นอะไรมากมั๊ยจ๊ะ หน้าซีดเชียว"
     "แค่เหนื่อยนิดหน่อยนิดหน่อยนะค่ะ แต่ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะพักสักแป็บก็หายแล้วละค่ะ"
     "อย่างนั้นหรอ เธอนะจะลองไปตรวจสุขภาพกับพี่สาวดูมั๊ย"
     "ไม่ดีกว่าค่ะ หนูแค่จะมาเยี่ยมน้องสาวแล้วเดี๋ยวก็กลับค่ะ"
     "งันไม่เป็นไรจ๊ะ ถ้าว่างเมื่อไหร่ก็มาตรวจสุขภาพบ้างนะ"
     เมื่อทั้งคู่สนทนากันจบนัตสึเมะก็ค่อยๆเปิดประตูเข้าไปในห้องอย่างเงียบๆ
     สิ่งที่นัตสึเมะเห็นคือร่างของเด็กสาวที่นอนหลับอยู่ท่ามกลางแสงอาทิตย์ตกดินสีแดงฉานและไม่มีท่าทีที่จะตื่นเลยแม้แต่น้อย นัตสึเมะค่อยๆเดินมานั่งที่เก้าอี่ข้างเตียงผู้ป่วยและเอามือมาลูบที่แก้มอย่างช้าๆ
     "นี่นางิ ตื่นสักทีสิ เธอช่วยตื่นมาเจอท่านพ่อเป็นครั้งสุดท้ายจะได้มั๊ยพี่ขอร้อง ท่านพ่อนะตายแล้วถ้าเธอยังไม่ยอมตื่นละก็เธอจะไม่ได้เห็นหน้าของท่านอีกเลยนะนางิ นางิตอบพี่บ้างสิ นางิ"
     ทันใดนั้นนัตสึเมะก็ค่อยๆเอามือมากุมไว้แล้วร้องไห้ไปเรื่อยๆจนพร่อยหลับไป
     ตึก ตึก ตึก แอ๊ด
     "พี่นัตสึเมะคะนี้พี่นัตสึเมะตื่นสักทีสิคะนี้ได้เวลาไปเข้าเรียนแล้วนะคะพี่"
     เสียงเสียงใครนะ
     "นี้พี่คะ พี่นัตสึเมะ"
     "อ่าวนางิเองหรอ"
     "หมายความว่าไงกันคะก็หนูเองไงนางิพี่ฝันอะไรอยู่ละเนี้ย"
     "สวยจังเลยดอกซากุระนะ"
     "นี้พี่คะวันนี้กิจกรรมชมรมของหนูเขายกเลิกนะคะเลยกลับบ้านเร็วนะค่ะหนูขอไปดูพี่ซ้อมวิ่งได้รึป่าวคะ"
     "ได้สิเธอนี้ชอบดูพี่วิ่งมากเลยรึไงเนี้ยวันๆก็เอาแต่มาดูพี่ซ้อมวิ่งนะ"
     "ก็หนูอยากดูพี่ในฐานะควีนนี้คะควีนที่สูงศักดิ์ที่โลดแล่นอยู่ในลู่วิ่งพี่เด่นออกขนาดนี้แค่สีผมก็เด่นเป็นสง่าแล้ว"
     "จะล้อพี่เล่นรึไงนะแค่พี่มีสีผมเหมือนท่านแม่แค่นี้นะไม่พอใจรึไงที่จริงพี่นะอยากมีสีผมเหมือนท่านพ่อมากกว่า"
     "ไม่หลอกค่ะท่านพ่อที่มีสีผมสีดำสนิดนะก็เหมือนกับทุกคนทั่วไปละค่ะแต่ว่าท่านแม่นะแตกต่างเพราะสีผมของท่านแม่นะเป็นสีส้มแสดที่สวยมากเลยละคะพอผมโดนแดดมันก็จะออกสีเข้มกลายเป็นสีแดงและดูระยิบระยับยิ่งเวลาที่พี่วิ่งด้วยแล้วมันก็พริ้วไปตามลมยิ่งสวยขึ้นไปอีกหนูชอบมันมากเลยละค่ะ"
     "ถึงเธอจะพูดอย่างนั้นก็เถอะแต่พี่ก็ยังอยากได้สีดำอยู่ดีการที่พวกเราพี่น้อง  4 คนมีสีผมแตกต่างกันนะพี่ไม่ชอบเลยและการที่พี่มิคุโอะพี่ฮารุโกะแล้วนางิมีสีผมเป็นสีดำพี่ว่าดีออกแต่พี่มีสีผมสีส้มแสดมันทำให้พี่รู้สึกแตกต่างออกไปพี่รู้สึกเหมือนว่าพี่เป็นตัวประหลาดนะ"
     "อย่าพูดอย่างนั้นเลยค่ะหนูนะอิจฉาพี่นะค่ะ เอาละไปเข้าเรียนกันเถอะค่ะ"
     "ไม่ละขอนอนต่ออีกสักแป็บนะ"
     "พี่นี้ละก็ซากุระปีนี้ก็ยังสวยเหมือนเดิมเลยนะคะพี่"
     "นั้นละสินะสวยจังนี้ขนาดอยู่บนดาดฟ้าก็ยังเห็นต้นซากุระเลยดีจังนะ"
     "นี้ๆนางิพี่ได้ลงแข่งระดับประเทศด้วยละรู้สึกว่าผู้ท้าแข่งคราวนี้จะเป็นคนเมื่อปีที่แล้วนี้นะ"
     "อดีตควีนไงค่ะพี่คนที่พี่เอาชนะได้อย่างสบายๆโดยที่เหงื่อไม่ไหลเลยนะค่ะ"
     "อ่อคนนั้นนะหรอจะเก่งขึ้นไหมนะคงจะมาทวงตำแหน่งคืนนั้นละ แล้วนางิจะไปดูพี่แข่งรึป่าว"
     "ของมันแน่อยู่แล้วละค่ะ"
     เฮ่เฮ่เฮ่เฮ่
     "เอาละครับและแล้วก็ถึงการแข่งระดับประเทศระหว่าง ฮิคุ นัตสึเมะ ที่ได้รับการขนานนามว่าควีนที่เก่งที่สุด และคู่แข่งในวันนี้คือ ฮาเสงาวะ อายุมุ อดีตควีนนั้นเอง ในวันนี้ฮาเสงาวะคงจะมาทวงตำแหน่งควีนคืนเธอจะทำได้รึป่าวเรามาดูการแข่งกันเลยนะครับ
     "พี่ไหวแน่นะคะ"
     "ไหวสิ แล้วเธอมาถึงรึยังเนี้ยนางิจะเริ่มแล้วนะ"
     "ยังเลยค่ะ พอทุกคนรู้ว่าแข่งคราวนี้เป็นศึกล้างตาเลยแห่กันมาดูจนรถติดยาวเลยละค่ะ งันแค่นี้ก่อนนะคะพี่นัตสึเมะชนะให้ได้คะ"
     "อืมเข้าใจแล้วยังไงพี่ก็จะรักษาตำแหน่งควีนไว้ให้ได้งันแค่นี้นะ"
     "ค่ะ ลุงคอนโดคะหนูลงตรงนี้ละคะเพราะตอนนี้รถคงผ่านเข้าไปไม่ได้แล้วละค่ะ งันหลังการแข่งจบมารับหนูที่เดิมนะคะไปละค่ะ"
     "คะคุณหนูระวัง"
     เมื่อนางิลงจากรถมาได้ 5 นาทีก็ถูกรถบรรทุกขนาดมหึมาที่วิ่งฝ่าไฟแดงมาชนเข้าอย่างจังจนทำให้มีเลือดออกมาเยอะเลยทีเดียว และทางด้านทีนัตสึเมะแข่งวิ่งเสร็จแล้วก็ได้โทรหานางิด้วยความดีใจ
     "นางินางินางินี้พี่นะรักษาตำแหน่งควีนได้แล้วละชนะแบบสบายๆเลยละนี้นางินางิอย่าเงียบสินางินางิยัยบ็องนางิ"
     "คุณหนูนัตสึเมะครับ"
     "อ้าวคุณคอนโดทำไมละแล้วนางิละคะ นี้อย่าบอกนะว่ายัยนั้นลืมโทรศัพท์อีกแล้วนะค่ะ"
     "ป่าวหลอกครับ"
     "แล้วนางิละคะ"
     "คุณหนูนางิประสบอุบัติเหตุตอนนี้ยังไม่ออกมาจากห้องฉุกเฉินครับ"
     "ไม่ไม่จริงไม่จริงไม่จริงไม่ไม่"
     "ไม่นะ"
     นัตสึเมะตะโกนออกมาเพราะฝันร้าย
     "อ๊ะฝันนี้นาแล้วเราหลับไปตอนไหนเนี้ยกี่โมงแล้วนะ ค่ำแล้วหรอเนี้ย"
     "นี้นางิพี่กลับก่อนนะแล้วก็เธอนะรีบๆตื่นมาได้แล้วนะนางิเพราะนี้ใกล้จะได้เวลาแข่งขันวิ่งชิงตำแหน่งควีนแล้วนะ”
     /////โปรดติดตามตอนต่อไป/////