วิ่งไป!! ให้ทะลุใจเธอ

    เมื่อนัตสึเมะออกจากห้องของนางิฮิโกะก้เจอกับพวกมิคุโอะที่กำลังเดินมาตามทางเดิน

     "นัตสึเมะจะกลับรึยัง อาการนางิเป็นยังไงบ้าง มีท่าทีว่าจะฟื้นมั๊ย??"

      มิคุโอะถามนัตสึเมะด้วยความเป็นห่วงจากนั้นก็ค่อยๆเอามือลูบไปที่หัวของน้องสาวแล้วยิ้มให้ด้วยความรัก

     "นี่พี่มิคุโอะถ้านางิไม่ยอมฟื้นขึ้นมาละ พวกพี่จะโกรธฉันมั๊ย??"

     "พวกพี่ไม่โกรธหรอกถึงยังไงนางิก็จะอยู่ในใจของพวกเราตลอดไป"

     เมื่อสิ้นเสียงพูดของมิคุโอะน้ำตาที่ค่อยๆไหลของนัตสึเมะก็เอ่อล้นออกมาโดยที่ไม่มีเสียงร้องสักวินาทีเดียวแล้วจู่ๆนัตสึเมะก็หยุดร้องไห้ขึ้นมา

     "นี่พี่มิคุโอะ เมื่อไหร่จะเลิกจับหัวฉันสักทีผมมันยุ่งหมดแล้วนะ"

     "แหม่ๆๆ นานๆทีนัตสึเมะจะยอมให้พี่ทำอย่างนี้นี่นา พี่ขอจับนานๆหน่อยนะ หรือว่าจะตลอดไปดี"

     "นี่พี่พอน่า ผมมันยุ่งหมดแล้วนะ"

     มิคุโอะหยอกนัตสึเมะจนนัตสึเมะโกรธจนโดนต่อยไปทีหนึ่ง จากนั้นพวกมิคุโอะก็กลับบ้านทันที

     "นี่พี่พามาที่ไหนเนี้ย ฉันอยากกลับบ้านไม่ได้อยากมาที่อื่น"

     "วันนี่เธอต้องนอนที่นี่ละนัตสึเมะะ เธอมาอยู่ที่นี่สักพักจนกว่างเรื่องที่บ้านพวกพี่จะจัดการเสร็จ ทั้งเรื่องงานศพท่านพ่อและก็การขึ้นตำแหน่งผู้นำคนใหม่ พี่ไม่อยากให้เธอมาเหนื่อยกับเรื่องพวกนี้นะ"

     "แต่ว่าฉันอยากกลับบ้าน"

     "บ้านที่เธอมีแต่ความทรงจำของท่านพ่อนะหรอ เธอกลับไปตอนนี้มีแต่จะร้องไห้เสียใจไปป่าวๆ อยู่ที่นี่สักพักพอเรื่องเสร็จก็ค่อยกลับไป"

     จากนั้นมิคุโอะก็พานัตสึเมะมาที่หน้าประตูบ้าน ทันใดนั้นประตูก็ค่อยๆเปิดออกมาคนที่ยืนอยู่ก็คือซาวาโกะ

     "ยินดีต้อนรับจ้ามิคุโอะ นัตสึเมะจัง ไม่ต้องเกรงใจนะบ้านฉันเองละ"

     "อาจารย์เป็นใครกันแน่หรอคะ แล้วรู้จักกับอีตานี่ได้ยังไง"

     "อืม บรรพบุรุตของฉันเป็นผู้ดีฝรั่งเศสนะ แล้วเมื่อ 20 ปีก่อน พ่อกับแม่ของฉันก็มาอาศัยอยู่ที่นี้นะจ๊ะ ถ้าถามว่ารู้จักกับมิคุโอะยังไงละก็ รู้จักกันตอนงานเลี้ยงที่มาเชลซ่านะตอนนั้นมิคุโอะเป็นคนพาฉันเข้าไปในงานเพราะว่าฉันหาที่จัดงานไม่เจอนะ เรื่องก็เป็นอย่างนี้ละ"

     "ถ้ายังไงฉันฝากนัตสึเมะหน่อยนะซาว่า"

     "ไม่ต้องห่วงคะ ฉันจะดูแลอย่างดีเลย"

     จากนั้นมิคุโอะก็กลับไปทันที

     "กว้างจังเลยนะคะอาจารย์ซาว่า การออกแบบก็ใช้ได้เลย ดูเหมือนภายนอกจะเป็นการออกแบบแบบอังกฤษ ส่วนภายในก็แบบฝรั่งเศส ใช่มั๊ยคะ"

     "ใช่จ๊ะเก่งจริงๆเลยนะนัตสึเมะจังเนี้ย"

     "คนที่ออกแบบภายนอกกับภายในน่าจะคนละคนกัน คนที่ออกแบบภายนอกนี่นาจะเก่งนะคะฝีมือดีมากเลย"

     จากนั้นก็มีเสียงชายปริศนาพูดดังลงมาจากชั้น 2 ของบ้าน

     "ขอบใจที่ชมนะคุโจซัง"

     "อ้าวอางาตะกลับมาแล้วหรอ คราวนี้จะไปไหนอีกละ"

     "ก็ว่าจะขอพักอยู่ที่นี่สักพักแล้วก็จะไปที่ยุโรปเหนือต่อนะ มีงานออกแบบที่นั้น"

     "คุณอางาตะทำงานเป็นนักออกแบบภายนอกหรอคะ"

     "ป่าวหรอกครับ ผมนะสามารถออกแบบอะไรก็ได้นะครับแม้แต่เสื้อผ้าหรือทรงผมผู้หญิงผมก็ทำได้ แต่ก็ที่คุโจซังว่านั้นแหระครับที่บอกว่าภายนอกกับภายในเป็นนักออกแบบคนละคนกันเพราะตอนนั้นผมมีงานด่วนเข้ามาซะก่อนผมเลยให้น้องชายทำนะครับ"

     "พี่อางาตะพอเถอะครับถึงจะพูดไปฝีมือผมก็ยังเทียบกับพี่ไม่ได้หรอก หวัดีคุโจเจอกันอีกแล้วนะ"

     ทันใดนั้นชายหนุ่มคนนหนึ่งก็เดินออกมาจากห้องบนชั้น 2 แล้วกล่าวทักทายนัตสึเมะทันใดนั้นเองนัตสึเมะก็ทำหน้าตกใจสุดขีด

     "ทำไมนายมาอยู่ที่นี่ละคาสึโตะ"

     "ทำไมนะหรอ ก็นี่มันบ้านฉันนี่แล้วเธอจะให้ฉันไปอยู่ไหนนัตสึเมะ

/////ติดตามตอนต่อไป/////