[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Kakashi talk
  วันถัดมา
  08:10
  "ฉันไปทำงานก่อนนะ"
  "อย่าทำงานหนักนะคะ เดี๋ยวอาการจะหนักกว่าเดิม..."
  "อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันสัญญาว่าจะทำงานไม่หักโหมจนเกินไป ฉันสัญญา"
  "ค่ะ" เธอเข้ามากอดผมจนรู้สึกหายใจไม่ออก(×_×||)
  "ซะ..ซากุระมันแน่นไปแล้ว.."
  "กลับมาเร็วๆนะคะ"
  "อืม..." เธอละผมออกจากอ้อมกอดแล้วยิ้มอ่อนๆให้ผม ผมก็ยิ้มให้เธอกลับแล้วขับรถออกจากบ้าน
 
  ณ บริษัทฮาตาเคะ
  "ท่านประธาน!"
  "มีอะไรเท็นโซ?"
  "บอกให้เรียกยามาโตะไงครับท่าน!"
  "ก็คนเดียวกันนั่นแหละ มีอะไร?"
  "มีประชุมช่วงเช้าครับ"
  "กี่โมงล่ะ? เอ้อ!ส่วนเรื่องน้ำ ฉันขอแค่น้ำเปล่านะ"
  "ทำไมต้องน้ำเปล่าล่ะครับ?"
  "แค่ไม่อยากอาหารกับน้ำอื่นๆ"
  "ส่วนเวลาประชุมเก้าโมงตรงครับ(-_-)"
  "โอเค"
 
08:59
  ในห้องทำงาน
  "อืม~ โอย~ทำไมหุ้นถึงเยอะอย่างนี้เนี่ย~ ปวดหัวๆ~" ใบหน้าของผมมันช่างซีดเซียว แว่นที่ติดอยู่ตรงหน้าก็เริ่มพล่ามัวขึ้นทุกทีๆ
  "รุ่นพี่-"
  "รู้แล้ว"
  ห้องประชุม
  "ขอบคุณสำหรับห้องประชุมนะครับคุณฮาตาเคะ"
  "ก็แค่ห้องนี้เท่านั้นแหละครับ คุณกาอาระ"
  "ครับ"
  "เริ่มประชุมครับ...การเดินหุ้นของคุณกาอาระกำลังไปด้วยดีเพราะมีกำลังของอุจิวะอยู่แล้ว ที่สำคัญจาก10%ขึ้นมาถึง30% การขยายตัวหุ้นที่ซาบาคุโนะเลือกเสี่ยงที่จะทำให้ฝ่ายเราไม่อาจจะยอมรับได้เพราะเลือกอุจิวะเป็นหุ้นอยู่ด้วย" ผมฉีกยิ้มอันกวนประสาทให้กับCEOต่างเมืองอย่างกาอาระที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกรักของพ่อที่มีบริษัทใหญ่โตอยู่3บริษัท ซึ่งลูกคนสุดท้องอย่างเขาคงได้รับสิ่งที่ดีที่สุดอยู่แล้ว
(ไรท์ว่ามันหวงศรีภรรยามากกว่าตั้งแต่ในงานรับรางวัลละ :writer )
  "ผมไม่เข้าใจว่าฝ่ายคุณกับอุจิวะเกิดอะไรขึ้น ถึงได้บาดหมางกันถึงขนาดมองหน้ากันไม่ติดอ่ะนะ คุณรู้อะไรมั้ย? ว่าผมกับอุจิวะขอยกเลิกเรื่ิองหุ้นต่างๆจากเขาเพราะเขามีความผิดที่กำลังจะตามมา"
  "แสดงว่าคุณก็รู้สิินะ เอาเป็นว่าเราคุยเรื่องธุรกิจดีกว่านะครับไม่งั้นผู้คนที่นั่งอยู่ตรงนี้จะไม่เข้าใจเอา" ผมมองกาอาระด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างกระทันหัน
  "เอาเป็นว่าทางผมได้ละอุจิวะแล้ว"
  "ขอโทษนะครับ คุณฮาตาเคะ" ชายคนหนึ่งตัวแทนจากอุจิวะ
  "ครับ?"
  "แล้วเรื่องที่ว่าทางเราสร้างสัญญาใหม่กับคุณจะส่งผลกับทางซาบาคุโนะด้วยมั้ยครับ?" ตัวแทนประธานอุจิวะชายคนนั้นตัวสั่นฉี่แทบราดตัดสินใจลุกขึ้นถามด้วยเสียงสั่นเพราะความกลัว
  "สัญญานั่นเป็นโมฆะและไม่มีวันที่จะเอามาใช้ด้วย....." ผมถอดแว่นกรองแสงออกแล้วมองไปทางตัวแทนของอุจิวะ มันคิดจะขวางทางธุรกิจอีกนานมั้ย?!
  "....!" มันเป็นสัญญาณประกาศการทำสงครามธุรกิจกับอุจิวะทางอ้อมเพราะหักหน้าศัตรูต่อหน้าทัพอื่นโดยไม่รีรอ
  "มีใครสงสัยอะไรอีกหรือเปล่าครับ?"
  "ไม่แล้วครับ"กาอาระยิ้มตอบ
  "งั้นขอจบการประชุมครับ...."ผมก้มทำความเคารพกับนักธุรกิจที่มาประชุมแล้วเดินออกไป
  "รุ่นพี่! มันไม่แรงไปหน่อยหรอ?!ที่ไปเป่าประกาศให้คนอื่นรู้ด้วยว่าฝ่ายเราจะเป็นศัตรูกับอุจิวะน่ะ!"
  "ฉันบอกอะไรให้นะเท็นโซ ความบาดหมางมันเริ่มที่ฉันกับซาสึเกะไม่ใช่พ่อของฉันกับฟุงาคุ คนเริ่มเป็นฉัน ส่วนพวกที่เป็นหมาหวงก้างคืออุจิวะ สงครามมันเริ่มตั้งแต่งานแต่งของฉันแล้ว!"ผมตอบเท็นโซด้วยเสียงเย็นชา แล้วกลับไปทำงานต่อแต่ก่อนจะกลับก็รู้สึกว่า....มันเริ่มจะมาซะแล้วสิ!   "ฮึก!!" ผมใช้มือปิดที่ปากเอาไว้แล้วรีบเดิน
  'ทนไว้ๆ อย่าเพิ่งออกมานะเฟ้ย!'
  "รุ่นพี่?" อย่าเพิ่งเรียกสิวะ
  "กะ..กลับไปทำงานของตัวเองซะ! งานของฉันไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย?" ผมรีบพูดก่อนที่มันจะพุ่งออกมา
  "ไม่มีแล้วครับ!" เท็นโซที่เห็นอาการก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องCEOของบริษัทแล้วรีบตอบ
 
Writer talk
  2เดือนผ่านไป
  "นี่แก! มัน5เดือนแล้วนะเว้ย! ไม่คิดจะบอกหน่อยหรอวะ!?"
  "ก็ไม่รู้สิ ช่วงนี้เขาก็ไม่ค่อยสบายด้วยก็ไม่รู้จะบอกดีมั้ย?"
  "เห้ย! แต่ท้องแกป่องขนาดนี้แล้วนะ เขาไม่สงสัยหน่อยหรอ?" สองสาว..ไม่สิต้องใช้คำว่าคุณแม่กับเพื่อน มาคุยกันที่ร้านไอศครีมแห่งหนึ่งร่างบางผมชมพูมีท้องขนาดใหญ่กว่าเดิมขึ้นมาก ซึ่งร่างสูงก็ไม่รู้หรือสังเกตอะไรภรรยาของตนเลยตลอดที่ผ่านมาเขาจำเป็นต้องขอหยุดงานเพราะอาการดันประทุแรงขึ้นเรื่อยๆ
  "ไม่ล่ะเขาเอาแต่นอนอยู่ในห้องทั้งวัน น้ำหนักลงไป2-3โล แล้วนู้น!"
  "เออ...แล้วอากาแพ้ท้องอ่ะ?"
  "แพ้ท้อง? แพ้ท้องเป็นยังไงอ่ะ? ฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย?"
  "อ้าว! นี่แกท้องอยู่นะไม่สังเกตตัวเองเลยหรอ?"
  "ฉันก็กินดีอยู่ดีหนิ ไม่เห็นจะมีอาการอะไรเลยแล้วอาการมันเป็นยังไงอ่ะ?"
  "อาการมันจะเริ่มจากวีนเวียนศรีษะ ได้กลิ่นหอมเป็นกลิ่นเหม็น ชอบกินผลไม้รสเปรี้ยวเป็นพิเศษที่สำคัญจะมีอาการจะอาเจียนทุกครั้งไม่แน่ก็ชอบกินดอกไม้หรืออะไรบางอย่างเป็นพิเศษ"
  "!!! อาการสี่อย่างที่แกพูดมา!"
  "ทำไม?! แกมีหรอ?"
  "ฮึ! ไม่ใช่ฉัน แต่พี่คาคาชิน่ะมีครบเลย!"
  "อย่าบอกนะว่า!!!...."
 
  ตัดมาที่ร่างสูง
  "คุณชาย ทานข้าวแล้วทานยานะคะ"
  "ครับ..." ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้องของภรรยาตัวเองตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เขาเงยหน้ามองกระจกพบกับใบหน้าซีดเซียว น้ำหนักที่ลงไปถึง3กิโล ทำให้เขาแทบทรุดลงกับพื้นเพราะอาการแปลกๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
  "ห้ะ?!...นี่มันที่ตรวจครรภ์.." เมื่อเห็นลิ้นชักที่ปิดไม่สนิทเขาก็คิดที่จะเปิดออกมาดูเล็กน้อยก่อนจะพบกับที่ตรวจครรภ์ ที่ด้านตรวจพันด้วยเศษผ้าและเทปใส
  "2ขีด! อย่าบอกนะว่าซากุระ!..." ความช็อกที่เกิดขึ้นชั่วขณะทำให้เขาล้มทั้งยืนอีกครั้ง
  แกร็ก!! (เสียงเปิดประตู)
  "!!!" ร่างสูงตกใจที่เห็นเจ้าของห้องเปิดประตูออกมา เขามองไปที่ท้องของร่างบางที่มันป่อง
  "พี่คาคาชิมาทำอะไรที่ห้องฉัน-! นั่นมัน! เอาคืนมานะ!" ร่างบางเห็นที่ตรวจครรภ์ของเธอ เธอก็เอื้อมมือไปหยิบแต่คาคาชิกลับเหวี่ยงมือที่ถืออยู่ไปไว้ด้านหลัง
  "เดี๋ยวก่อน!!! เธอ...บอกฉันมาสิว่าเธอท้องน่ะ!" คาคาชิยังตกอยู่ในภวังค์ เขาช็อกทำตัวไม่ถูกมากกว่าเดิม
  "ชะ..ใช่! ฉันท้องกับพี่นั่นแหละ! นี่ฉันโกรธ-!" ก่อนที่เธอจะพูดอะไรมากกว่านั้นร่างสูงโผเข้ากอดร่างบางเบาๆแล้วเอาหน้าไซ้ที่คอระหงของร่างบางด้วยน้ำตา
  "....."
  "!!!.."
  'นี่ดีใจหรือเสียใจกันแน่เนี่ย?ถึงได้ตกใจขนาดนี้?'
  "ทำไม...ทำไมถึงไม่บอกฉันล่ะว่าเราจะมีลูกกันอีกไม่นาน...เธอปล่อยให้ฉันต้องนั่งต้องนอนคนเดียวเนี่ยนะ เธอใจร้ายเกินไปรึเปล่า?ที่จะปล่อยให้พ่อของลูกไม่รู้เรื่องอะไรเลย ในขณะที่ฉันมัวแต่บ้างานไม่รู้เรื่องอะไรกับภรรยาตัวเองเลยว่าท้องมาถึง5เดือนแล้วน่ะ!" ร่างสูงน้อยใจที่ร่างบางไม่เคยพูดเรื่องลูกให้เขาฟังแม้แต่น้อย น้ำตาที่แสดงความดีใจและน้อยใจก็ออกมาพร้อมๆกัน
  "ฉันอยากจะบอกพี่มานานแล้วแต่พี่ไม่มีเวลาให้ฉันเลย ฉันก็เลยเก็บมาตลอด ฉันเห็นว่าพี่กำลังตามเรื่องของซาสึเกะอยู่ด้วยแถมยังเรื่องบริษัทของพี่อีก ไหนจะไม่สบายอีก ฉันเลยไม่รู้จะเอาโอกาสตรงไหนมาบอกให้พี่รู้เรื่องลูกเลย ฉันขอโทษนะ" ร่างบางกอดร่างสูงกลับพร้อมกับลูบผมของร่างสูง
  "...." ร่างสูงหายใจเข้าลึกๆแล้วย่อเข่าลงให้ตัวเท่ากลางลำตัวร่างบางแล้วเอาหูแนบที่ท้อง
  "เธอรู้รึยังว่า...เด็กในท้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?"
  "ผู้ชายค่ะ"
  "งั้นหรอ? จะให้ชื่อว่าอะไรดีล่ะ?"
  "ฉันยังไม่ได้คิดเลยเพราะไม่รู้ว่าลูกจะมีผมสีอะไร?"
  "คิดชื่อลูกต้องรู้สีผมด้วยหรอ?"
  "เรื่องของฉันน่า!"
  "คุณแม่ใจร้าย~"
  "งั้นหรอ~คุณพ่อขี้แง~"
  "หึๆ!"
  "ฉันรู้อาการที่พี่เป็นอยู่แล้วล่ะ"
  "ฉันเป็นอะไร?"
  "แค่...แพ้ท้องแทนเมีย"
  "แพ้ท้องแทน?! ทำไมต้อง...เป็นฉันด้วยที่ต้องแพ้ท้องแทน?"
  "ทำไม? นี่ฉันมีเจ้าตัวเล็กไม่พอใช่มั้ย? แพ้ท้องให้แทนไม่ได้รึไง?!"
  "เปล่าๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย ช่างมันเถอะ"
  'ก็ไม่อยากนี่แหละ รู้มั้ยว่ากว่าจะมีน้ำหนักตามเกณฑ์ได้มันยากขนาดไหน?'
  "นี่ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมมะนาวกับเลม่อนในบ้านถึงหมด!"
  "...(-_-||)"
  "พี่เอาไปชงกับชากินใช่มั้ย?!"  "ชะ...ใช่ ก็มันอยากหนิ เผลอๆกินเปล่าๆด้วย"
  "งั้นไม่ต้องไปขโมยป้าแล้วนะ ฉันเอามาฝาก" ซากุระใช้มือหยิกแก้มคุณพ่อมือใหม่อย่างหมันเขี้ยว
  "สตอเบอรี่?"
  "เปรี้ยวๆทั้งนั้น แบ่งให้ฉันกินด้วยนะอย่ากินหมดล่ะ"
  "ขอบคุณนะครับ~"
 
  1ปีผ่านไป
  ในบ้านที่มีสมาชิกตัวน้อยหรือทายาทคนใหม่เกิดขึ้นทำให้บ้านมีสีสันมากมายประการตาท้้งคุณปู่คุณตาคุณยายต่างหลงหลานชายคนนี้เป็นอย่างมาก เด็กที่เกิดมาฉลาดเป็นว่าเล่นทั้งขี้เล่นอีกด้วย คุณพ่อที่กำลังย่าง30เรื่อยๆก็เริ่มหันมาสนใจกับครอบครัวมากขึ้นกว่างาน คุณแม่มือใหม่ยอมสละบริษัทให้สามีตั้งแต่สามีของเธอรู้ว่าเธอท้องได้5เดือน ทำให้เธอไม่พอใจเล็กน้อยแต่พอรู้ว่าเขาหวังจะให้เธออยู่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียวจะได้ไม่เหนื่อย
  เริ่มในเช้าวันสดใส
  "พี่คาคาชิ! ตื่นได้แล้วนะ!"
  "หาว~ รู้แล้วๆ~(~0~)"
 
....
 
  "กินข้าวเร็ว อ้าปากๆ อั้ม!"
  "แม่ลูกหวานกันอีกแล้วหรอเนี่ย~ ขอกินบ้างสิ"
  "อยู่นู้น~ กินคนเดียวเลย"
  "โห~ ป้อนให้หน่อยสิ"
  "มาๆ ...อร่อยมั้ยคะ?"
  "อร่อยมาก~"
 "มองหน้าคุณพ่อด้วย! โมโหใหญ่เลยดูสิ"
  "ว่าไง? มองหน้าหรอ?หึ!"
  "พอ...พ่อ!" ลูกชายมองหน้าคุณพ่อที่กำลังสวีทกับคุณแม่ต่อหน้าของเขา ทำให้ไม่พอใจถึงกับเรียกคุณพ่อ
  "ห้ะ?!" คุณพ่อที่กำลังหยอกล้อกับคุณแม่ก็หันควับทันทีเพราะตกใจกับเสียงเมื่อครู่
  "ลูกเรียกคุณว่า!..." ซากุระผู้เป็นแม่ก็ตกใจด้วยเช่นเดียวกัน
  "เห้ยๆ! เรียกอีกทีซิ!"
  "พอ~~พอ~ พ่อ!" ลูกชายคิ้วขมวดเล็กน้อยไม่พอใจที่แม่ของตนนั้นยังป้อนข้าวตนไม่เสร็จก็ไปป้อนคุณพ่อซะงั้น
(มันคือความบังเอิญของเด็ก10เดือนนะคุณพ่อ(-_-*) ท่าทางลูกต้องฉลาดเหมือนคาคาชิแน่ๆเพราะเรียกพ่อได้ตั้งแต่10เดือน:writer)
  "หึ้ย! หึ้ย! ซากุระ คาซารุเรียกฉันว่าพ่อ!" เจ้าตัวเล็กที่ว่า มีหน้าตาถอดแบบมาจากพ่อทั้งนั้นรวมถึงนิสัยด้วยแต่ส่วนที่เหมือนแม่น่ะหรอ คงเป็นที่การเถียงซะมากกว่า ผมสีเงินสะท้อนแสง ตาสีนิลลึกลับตั้งแต่เด็ก แต่สิ่งที่ลูกชายมีไม่เหมือนพ่อของเขาคือไฝเสน่ห์ตรงคาง
  "ได้ยินแล้วค่ะคุณพ่อ~"
  "คิดว่าลูกจะเรียกแม่คนเดียวซะแล้ว!(>///<)"
  "ไปทำงานได้แล้วนะคะ เดี๋ยวจะสายเอาฉันฝากบริษัทฉันด้วยนะคะ อย่าเอาอาการเห่อลูกไปเผยแพร่ที่บริษัทล่ะ"
  จุ๊บ!
  "ขอบคุณนะ ขอบคุณคาซารุคุงด้วยนะครับที่ทำให้พ่อ  มีกำลังใจในการทำงาน~ ไปแล้วนะครับ แฮร่~"
  "คุณชายยังคงเห่อที่ลูกเรียกตัวเองว่าพ่อน่ะค่ะ นี่ล่ะค่ะอาการของคนเป็นพ่อ"
  "555! คงใช่ละมั้งคะ กระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ"
  "วันนี้คุณชายมีประชุมแค่ช่วงเช้าน่ะค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"
  "แอะ! แอ๊!!"
  "คุณหนู!" ป้าที่เห็นคุณหนูของตัวเองเริ่มใช้มือน้อยๆดึงคุณแม่ก็ค่อยอุ้มขึ้นมากอด
  "คาซารุ! เป็นอะไรครับ?"
  "คงอยากให้อุ้มน่ะค่ะ "
  "ขี้อ้อนกว่าพ่ออีกนะเรา!"
  "แง่! ฮะๆ!"
  "ยังมาขำอีก!"
 
  จากนั้นทั้งคู่...ไม่สิ ครอบครัวนี้ก็มีความสุขตลอดไป..หรือเปล่า?
 
 
 
 
......
 
 
 
 
 
 
  "นายครับ! คุณซากุระมีลูกผู้ชายชื่อคาซารุครับ "
(ดี~ ไว้เจอกันนะ คาซารุ!)
 
 
~~~~~~~~~~The End~~~~~~~~~~~
 
 

 
 
 
 
!!ชี้แจงหลังจบเรื่อง!!
 
Writer แฮร่! จบแว้วน๊ากับเรื่องนี้ ไรท์แต่งเรื่องนี้สนุกมั้ยง่า? ถ้าชอบก็ช่วยแชร์หน่อยนะ~~~ เค้าขอร้อง~  ช่วยติดตามไรท์ด้วย(นิยายอื่นๆด้วย) มีอะไรทักไรท์มาได้นะทั้งในเว็บขีดเขียนและเฟสบุกส์ด้วยเพราะไรท์ทิ้งชื่อเฟสไรท์ไว้ในTimelineแล้ว ไรท์เหงา~
  อนิเมะกับอนิเมชั่นของดิสนีย์ที่ไรท์อาจจะทำคือ นารูโตะ แอทแท็คออนไททันแล้วก็ซูโทเปีย นะ มีเรื่องไหนไม่ชอบกันบ้าง? ไรท์ไม่ทราบนะเพราะไรท์เอาส่วนตัวไว้ก่อน หลักๆคือ3เรื่องอยู่นะ ตามเอานะจ๊า เรื่องที่ดำเนินอยู่ตอนนี้ คือเรื่อง {Fic Naruto}ซีรีย์ หมุนเวลามารักใครบางคน ตามอ่านได้ตะบายๆ ส่วนสามเรื่อง ที่ว่ามี นารูโตะ แอทแท็คออนไททัน ซูโทเปีย
ที่จะทำเป็นฟิคชั่นรูปแบบนิยายก็จะทำนะแต่อดใจรอชอบคู่ไหนเดี๋ยวแต่งให้
(ขอชายหญิงนะ พอดีไรท์มันไม่อินYaoiกับYuriเท่าไหร่ ถ้ามันชินเมื่อไหร่เดี๋ยวทำให้อิอิ(-_-*) ทนๆมันหน่อย)
แต่เดี๋ยวก่อน ไรท์ทิ้งไข่อิสเตอร์ไว้หนึ่งฟองในเรื่ิองนี้ ลุ้นๆเอาเนอะ (ไข่อิสเตอร์: ปริศนา) 
ไปละน๊าบาย~~