[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Kakashi talk

  วันถัดมา

  08:10

  "ฉันไปทำงานก่อนนะ"

  "อย่าทำงานหนักนะคะ เดี๋ยวอาการจะหนักกว่าเดิม..."

  "อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ ฉันสัญญาว่าจะทำงานไม่หักโหมจนเกินไป ฉันสัญญา"

  "ค่ะ" เธอเข้ามากอดผมจนรู้สึกหายใจไม่ออก(×_×||)

  "ซะ..ซากุระมันแน่นไปแล้ว.."

  "กลับมาเร็วๆนะคะ"

  "อืม..." เธอละผมออกจากอ้อมกอดแล้วยิ้มอ่อนๆให้ผม ผมก็ยิ้มให้เธอกลับแล้วขับรถออกจากบ้าน

 

  ณ บริษัทฮาตาเคะ

  "ท่านประธาน!"

  "มีอะไรเท็นโซ?"

  "บอกให้เรียกยามาโตะไงครับท่าน!"

  "ก็คนเดียวกันนั่นแหละ มีอะไร?"

  "มีประชุมช่วงเช้าครับ"

  "กี่โมงล่ะ? เอ้อ!ส่วนเรื่องน้ำ ฉันขอแค่น้ำเปล่านะ"

  "ทำไมต้องน้ำเปล่าล่ะครับ?"

  "แค่ไม่อยากอาหารกับน้ำอื่นๆ"

  "ส่วนเวลาประชุมเก้าโมงตรงครับ(-_-)"

  "โอเค"

 

08:59

  ในห้องทำงาน

  "อืม~ โอย~ทำไมหุ้นถึงเยอะอย่างนี้เนี่ย~ ปวดหัวๆ~" ใบหน้าของผมมันช่างซีดเซียว แว่นที่ติดอยู่ตรงหน้าก็เริ่มพล่ามัวขึ้นทุกทีๆ

  "รุ่นพี่-"

  "รู้แล้ว"

  ห้องประชุม

  "ขอบคุณสำหรับห้องประชุมนะครับคุณฮาตาเคะ"

  "ก็แค่ห้องนี้เท่านั้นแหละครับ คุณกาอาระ"

  "ครับ"

  "เริ่มประชุมครับ...การเดินหุ้นของคุณกาอาระกำลังไปด้วยดีเพราะมีกำลังของอุจิวะอยู่แล้ว ที่สำคัญจาก10%ขึ้นมาถึง30% การขยายตัวหุ้นที่ซาบาคุโนะเลือกเสี่ยงที่จะทำให้ฝ่ายเราไม่อาจจะยอมรับได้เพราะเลือกอุจิวะเป็นหุ้นอยู่ด้วย" ผมฉีกยิ้มอันกวนประสาทให้กับCEOต่างเมืองอย่างกาอาระที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นลูกรักของพ่อที่มีบริษัทใหญ่โตอยู่3บริษัท ซึ่งลูกคนสุดท้องอย่างเขาคงได้รับสิ่งที่ดีที่สุดอยู่แล้ว

(ไรท์ว่ามันหวงศรีภรรยามากกว่าตั้งแต่ในงานรับรางวัลละ :writer )

  "ผมไม่เข้าใจว่าฝ่ายคุณกับอุจิวะเกิดอะไรขึ้น ถึงได้บาดหมางกันถึงขนาดมองหน้ากันไม่ติดอ่ะนะ คุณรู้อะไรมั้ย? ว่าผมกับอุจิวะขอยกเลิกเรื่ิองหุ้นต่างๆจากเขาเพราะเขามีความผิดที่กำลังจะตามมา"

  "แสดงว่าคุณก็รู้สิินะ เอาเป็นว่าเราคุยเรื่องธุรกิจดีกว่านะครับไม่งั้นผู้คนที่นั่งอยู่ตรงนี้จะไม่เข้าใจเอา" ผมมองกาอาระด้วยสีหน้าเย็นชาแล้วเปลี่ยนเรื่องคุยอย่างกระทันหัน

  "เอาเป็นว่าทางผมได้ละอุจิวะแล้ว"

  "ขอโทษนะครับ คุณฮาตาเคะ" ชายคนหนึ่งตัวแทนจากอุจิวะ

  "ครับ?"

  "แล้วเรื่องที่ว่าทางเราสร้างสัญญาใหม่กับคุณจะส่งผลกับทางซาบาคุโนะด้วยมั้ยครับ?" ตัวแทนประธานอุจิวะชายคนนั้นตัวสั่นฉี่แทบราดตัดสินใจลุกขึ้นถามด้วยเสียงสั่นเพราะความกลัว

  "สัญญานั่นเป็นโมฆะและไม่มีวันที่จะเอามาใช้ด้วย....." ผมถอดแว่นกรองแสงออกแล้วมองไปทางตัวแทนของอุจิวะ มันคิดจะขวางทางธุรกิจอีกนานมั้ย?!

  "....!" มันเป็นสัญญาณประกาศการทำสงครามธุรกิจกับอุจิวะทางอ้อมเพราะหักหน้าศัตรูต่อหน้าทัพอื่นโดยไม่รีรอ

  "มีใครสงสัยอะไรอีกหรือเปล่าครับ?"

  "ไม่แล้วครับ"กาอาระยิ้มตอบ

  "งั้นขอจบการประชุมครับ...."ผมก้มทำความเคารพกับนักธุรกิจที่มาประชุมแล้วเดินออกไป

  "รุ่นพี่! มันไม่แรงไปหน่อยหรอ?!ที่ไปเป่าประกาศให้คนอื่นรู้ด้วยว่าฝ่ายเราจะเป็นศัตรูกับอุจิวะน่ะ!"

  "ฉันบอกอะไรให้นะเท็นโซ ความบาดหมางมันเริ่มที่ฉันกับซาสึเกะไม่ใช่พ่อของฉันกับฟุงาคุ คนเริ่มเป็นฉัน ส่วนพวกที่เป็นหมาหวงก้างคืออุจิวะ สงครามมันเริ่มตั้งแต่งานแต่งของฉันแล้ว!"ผมตอบเท็นโซด้วยเสียงเย็นชา แล้วกลับไปทำงานต่อแต่ก่อนจะกลับก็รู้สึกว่า....มันเริ่มจะมาซะแล้วสิ!
   "ฮึก!!" ผมใช้มือปิดที่ปากเอาไว้แล้วรีบเดิน

  'ทนไว้ๆ อย่าเพิ่งออกมานะเฟ้ย!'

  "รุ่นพี่?" อย่าเพิ่งเรียกสิวะ

  "กะ..กลับไปทำงานของตัวเองซะ! งานของฉันไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย?" ผมรีบพูดก่อนที่มันจะพุ่งออกมา

  "ไม่มีแล้วครับ!" เท็นโซที่เห็นอาการก็หยุดอยู่ที่หน้าห้องCEOของบริษัทแล้วรีบตอบ

 

Writer talk

  2เดือนผ่านไป

  "นี่แก! มัน5เดือนแล้วนะเว้ย! ไม่คิดจะบอกหน่อยหรอวะ!?"

  "ก็ไม่รู้สิ ช่วงนี้เขาก็ไม่ค่อยสบายด้วยก็ไม่รู้จะบอกดีมั้ย?"

  "เห้ย! แต่ท้องแกป่องขนาดนี้แล้วนะ เขาไม่สงสัยหน่อยหรอ?" สองสาว..ไม่สิต้องใช้คำว่าคุณแม่กับเพื่อน มาคุยกันที่ร้านไอศครีมแห่งหนึ่งร่างบางผมชมพูมีท้องขนาดใหญ่กว่าเดิมขึ้นมาก ซึ่งร่างสูงก็ไม่รู้หรือสังเกตอะไรภรรยาของตนเลยตลอดที่ผ่านมาเขาจำเป็นต้องขอหยุดงานเพราะอาการดันประทุแรงขึ้นเรื่อยๆ

  "ไม่ล่ะเขาเอาแต่นอนอยู่ในห้องทั้งวัน น้ำหนักลงไป2-3โล แล้วนู้น!"

  "เออ...แล้วอากาแพ้ท้องอ่ะ?"

  "แพ้ท้อง? แพ้ท้องเป็นยังไงอ่ะ? ฉันยังไม่รู้สึกอะไรเลย?"

  "อ้าว! นี่แกท้องอยู่นะไม่สังเกตตัวเองเลยหรอ?"

  "ฉันก็กินดีอยู่ดีหนิ ไม่เห็นจะมีอาการอะไรเลยแล้วอาการมันเป็นยังไงอ่ะ?"

  "อาการมันจะเริ่มจากวีนเวียนศรีษะ ได้กลิ่นหอมเป็นกลิ่นเหม็น ชอบกินผลไม้รสเปรี้ยวเป็นพิเศษที่สำคัญจะมีอาการจะอาเจียนทุกครั้งไม่แน่ก็ชอบกินดอกไม้หรืออะไรบางอย่างเป็นพิเศษ"

  "!!! อาการสี่อย่างที่แกพูดมา!"

  "ทำไม?! แกมีหรอ?"

  "ฮึ! ไม่ใช่ฉัน แต่พี่คาคาชิน่ะมีครบเลย!"

  "อย่าบอกนะว่า!!!...."

 

  ตัดมาที่ร่างสูง

  "คุณชาย ทานข้าวแล้วทานยานะคะ"

  "ครับ..." ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงแล้วเดินไปที่ห้องของภรรยาตัวเองตรงไปที่โต๊ะเครื่องแป้ง เขาเงยหน้ามองกระจกพบกับใบหน้าซีดเซียว น้ำหนักที่ลงไปถึง3กิโล ทำให้เขาแทบทรุดลงกับพื้นเพราะอาการแปลกๆที่ไม่เคยเป็นมาก่อน

  "ห้ะ?!...นี่มันที่ตรวจครรภ์.." เมื่อเห็นลิ้นชักที่ปิดไม่สนิทเขาก็คิดที่จะเปิดออกมาดูเล็กน้อยก่อนจะพบกับที่ตรวจครรภ์ ที่ด้านตรวจพันด้วยเศษผ้าและเทปใส

  "2ขีด! อย่าบอกนะว่าซากุระ!..." ความช็อกที่เกิดขึ้นชั่วขณะทำให้เขาล้มทั้งยืนอีกครั้ง

  แกร็ก!! (เสียงเปิดประตู)

  "!!!" ร่างสูงตกใจที่เห็นเจ้าของห้องเปิดประตูออกมา เขามองไปที่ท้องของร่างบางที่มันป่อง

  "พี่คาคาชิมาทำอะไรที่ห้องฉัน-! นั่นมัน! เอาคืนมานะ!" ร่างบางเห็นที่ตรวจครรภ์ของเธอ เธอก็เอื้อมมือไปหยิบแต่คาคาชิกลับเหวี่ยงมือที่ถืออยู่ไปไว้ด้านหลัง

  "เดี๋ยวก่อน!!! เธอ...บอกฉันมาสิว่าเธอท้องน่ะ!" คาคาชิยังตกอยู่ในภวังค์ เขาช็อกทำตัวไม่ถูกมากกว่าเดิม

  "ชะ..ใช่! ฉันท้องกับพี่นั่นแหละ! นี่ฉันโกรธ-!" ก่อนที่เธอจะพูดอะไรมากกว่านั้นร่างสูงโผเข้ากอดร่างบางเบาๆแล้วเอาหน้าไซ้ที่คอระหงของร่างบางด้วยน้ำตา

  "....."

  "!!!.."

  'นี่ดีใจหรือเสียใจกันแน่เนี่ย?ถึงได้ตกใจขนาดนี้?'

  "ทำไม...ทำไมถึงไม่บอกฉันล่ะว่าเราจะมีลูกกันอีกไม่นาน...เธอปล่อยให้ฉันต้องนั่งต้องนอนคนเดียวเนี่ยนะ เธอใจร้ายเกินไปรึเปล่า?ที่จะปล่อยให้พ่อของลูกไม่รู้เรื่องอะไรเลย ในขณะที่ฉันมัวแต่บ้างานไม่รู้เรื่องอะไรกับภรรยาตัวเองเลยว่าท้องมาถึง5เดือนแล้วน่ะ!" ร่างสูงน้อยใจที่ร่างบางไม่เคยพูดเรื่องลูกให้เขาฟังแม้แต่น้อย น้ำตาที่แสดงความดีใจและน้อยใจก็ออกมาพร้อมๆกัน

  "ฉันอยากจะบอกพี่มานานแล้วแต่พี่ไม่มีเวลาให้ฉันเลย ฉันก็เลยเก็บมาตลอด ฉันเห็นว่าพี่กำลังตามเรื่องของซาสึเกะอยู่ด้วยแถมยังเรื่องบริษัทของพี่อีก ไหนจะไม่สบายอีก ฉันเลยไม่รู้จะเอาโอกาสตรงไหนมาบอกให้พี่รู้เรื่องลูกเลย ฉันขอโทษนะ" ร่างบางกอดร่างสูงกลับพร้อมกับลูบผมของร่างสูง

  "...." ร่างสูงหายใจเข้าลึกๆแล้วย่อเข่าลงให้ตัวเท่ากลางลำตัวร่างบางแล้วเอาหูแนบที่ท้อง

  "เธอรู้รึยังว่า...เด็กในท้องเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย?"

  "ผู้ชายค่ะ"

  "งั้นหรอ? จะให้ชื่อว่าอะไรดีล่ะ?"

  "ฉันยังไม่ได้คิดเลยเพราะไม่รู้ว่าลูกจะมีผมสีอะไร?"

  "คิดชื่อลูกต้องรู้สีผมด้วยหรอ?"

  "เรื่องของฉันน่า!"

  "คุณแม่ใจร้าย~"

  "งั้นหรอ~คุณพ่อขี้แง~"

  "หึๆ!"

  "ฉันรู้อาการที่พี่เป็นอยู่แล้วล่ะ"

  "ฉันเป็นอะไร?"

  "แค่...แพ้ท้องแทนเมีย"

  "แพ้ท้องแทน?! ทำไมต้อง...เป็นฉันด้วยที่ต้องแพ้ท้องแทน?"

  "ทำไม? นี่ฉันมีเจ้าตัวเล็กไม่พอใช่มั้ย? แพ้ท้องให้แทนไม่ได้รึไง?!"

  "เปล่าๆๆ ไม่ใช่อย่างนั้นซะหน่อย ช่างมันเถอะ"

  'ก็ไม่อยากนี่แหละ รู้มั้ยว่ากว่าจะมีน้ำหนักตามเกณฑ์ได้มันยากขนาดไหน?'

  "นี่ฉันรู้แล้วล่ะว่าทำไมมะนาวกับเลม่อนในบ้านถึงหมด!"

  "...(-_-||)"

  "พี่เอาไปชงกับชากินใช่มั้ย?!"
  "ชะ...ใช่ ก็มันอยากหนิ เผลอๆกินเปล่าๆด้วย"

  "งั้นไม่ต้องไปขโมยป้าแล้วนะ ฉันเอามาฝาก" ซากุระใช้มือหยิกแก้มคุณพ่อมือใหม่อย่างหมันเขี้ยว

  "สตอเบอรี่?"

  "เปรี้ยวๆทั้งนั้น แบ่งให้ฉันกินด้วยนะอย่ากินหมดล่ะ"

  "ขอบคุณนะครับ~"

 

  1ปีผ่านไป

  ในบ้านที่มีสมาชิกตัวน้อยหรือทายาทคนใหม่เกิดขึ้นทำให้บ้านมีสีสันมากมายประการตาท้้งคุณปู่คุณตาคุณยายต่างหลงหลานชายคนนี้เป็นอย่างมาก เด็กที่เกิดมาฉลาดเป็นว่าเล่นทั้งขี้เล่นอีกด้วย คุณพ่อที่กำลังย่าง30เรื่อยๆก็เริ่มหันมาสนใจกับครอบครัวมากขึ้นกว่างาน คุณแม่มือใหม่ยอมสละบริษัทให้สามีตั้งแต่สามีของเธอรู้ว่าเธอท้องได้5เดือน ทำให้เธอไม่พอใจเล็กน้อยแต่พอรู้ว่าเขาหวังจะให้เธออยู่บ้านเลี้ยงลูกอย่างเดียวจะได้ไม่เหนื่อย

  เริ่มในเช้าวันสดใส

  "พี่คาคาชิ! ตื่นได้แล้วนะ!"

  "หาว~ รู้แล้วๆ~(~0~)"

 

....

 

  "กินข้าวเร็ว อ้าปากๆ อั้ม!"

  "แม่ลูกหวานกันอีกแล้วหรอเนี่ย~ ขอกินบ้างสิ"

  "อยู่นู้น~ กินคนเดียวเลย"

  "โห~ ป้อนให้หน่อยสิ"

  "มาๆ ...อร่อยมั้ยคะ?"

  "อร่อยมาก~"

 "มองหน้าคุณพ่อด้วย! โมโหใหญ่เลยดูสิ"

  "ว่าไง? มองหน้าหรอ?หึ!"

  "พอ...พ่อ!" ลูกชายมองหน้าคุณพ่อที่กำลังสวีทกับคุณแม่ต่อหน้าของเขา ทำให้ไม่พอใจถึงกับเรียกคุณพ่อ

  "ห้ะ?!" คุณพ่อที่กำลังหยอกล้อกับคุณแม่ก็หันควับทันทีเพราะตกใจกับเสียงเมื่อครู่

  "ลูกเรียกคุณว่า!..." ซากุระผู้เป็นแม่ก็ตกใจด้วยเช่นเดียวกัน

  "เห้ยๆ! เรียกอีกทีซิ!"

  "พอ~~พอ~ พ่อ!" ลูกชายคิ้วขมวดเล็กน้อยไม่พอใจที่แม่ของตนนั้นยังป้อนข้าวตนไม่เสร็จก็ไปป้อนคุณพ่อซะงั้น

(มันคือความบังเอิญของเด็ก10เดือนนะคุณพ่อ(-_-*) ท่าทางลูกต้องฉลาดเหมือนคาคาชิแน่ๆเพราะเรียกพ่อได้ตั้งแต่10เดือน:writer)

  "หึ้ย! หึ้ย! ซากุระ คาซารุเรียกฉันว่าพ่อ!" เจ้าตัวเล็กที่ว่า มีหน้าตาถอดแบบมาจากพ่อทั้งนั้นรวมถึงนิสัยด้วยแต่ส่วนที่เหมือนแม่น่ะหรอ คงเป็นที่การเถียงซะมากกว่า ผมสีเงินสะท้อนแสง ตาสีนิลลึกลับตั้งแต่เด็ก แต่สิ่งที่ลูกชายมีไม่เหมือนพ่อของเขาคือไฝเสน่ห์ตรงคาง

  "ได้ยินแล้วค่ะคุณพ่อ~"

  "คิดว่าลูกจะเรียกแม่คนเดียวซะแล้ว!(>///<)"

  "ไปทำงานได้แล้วนะคะ เดี๋ยวจะสายเอาฉันฝากบริษัทฉันด้วยนะคะ อย่าเอาอาการเห่อลูกไปเผยแพร่ที่บริษัทล่ะ"

  จุ๊บ!

  "ขอบคุณนะ ขอบคุณคาซารุคุงด้วยนะครับที่ทำให้พ่อ  มีกำลังใจในการทำงาน~ ไปแล้วนะครับ แฮร่~"

  "คุณชายยังคงเห่อที่ลูกเรียกตัวเองว่าพ่อน่ะค่ะ นี่ล่ะค่ะอาการของคนเป็นพ่อ"

  "555! คงใช่ละมั้งคะ กระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษ"

  "วันนี้คุณชายมีประชุมแค่ช่วงเช้าน่ะค่ะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้ว"

  "แอะ! แอ๊!!"

  "คุณหนู!" ป้าที่เห็นคุณหนูของตัวเองเริ่มใช้มือน้อยๆดึงคุณแม่ก็ค่อยอุ้มขึ้นมากอด

  "คาซารุ! เป็นอะไรครับ?"

  "คงอยากให้อุ้มน่ะค่ะ "

  "ขี้อ้อนกว่าพ่ออีกนะเรา!"

  "แง่! ฮะๆ!"

  "ยังมาขำอีก!"

 

  จากนั้นทั้งคู่...ไม่สิ ครอบครัวนี้ก็มีความสุขตลอดไป..หรือเปล่า?

 

 

 

 

......

 

 

 

 

 

 

  "นายครับ! คุณซากุระมีลูกผู้ชายชื่อคาซารุครับ "

(ดี~ ไว้เจอกันนะ คาซารุ!)

 

 

~~~~~~~~~~The End~~~~~~~~~~~

 

 

---

 

 

 

 

!!ชี้แจงหลังจบเรื่อง!!

 

Writer แฮร่! จบแว้วน๊ากับเรื่องนี้ ไรท์แต่งเรื่องนี้สนุกมั้ยง่า? ถ้าชอบก็ช่วยแชร์หน่อยนะ~~~ เค้าขอร้อง~  ช่วยติดตามไรท์ด้วย(นิยายอื่นๆด้วย) มีอะไรทักไรท์มาได้นะทั้งในเว็บขีดเขียนและเฟสบุกส์ด้วยเพราะไรท์ทิ้งชื่อเฟสไรท์ไว้ในTimelineแล้ว ไรท์เหงา~

  อนิเมะกับอนิเมชั่นของดิสนีย์ที่ไรท์อาจจะทำคือ นารูโตะ แอทแท็คออนไททันแล้วก็ซูโทเปีย นะ มีเรื่องไหนไม่ชอบกันบ้าง? ไรท์ไม่ทราบนะเพราะไรท์เอาส่วนตัวไว้ก่อน หลักๆคือ3เรื่องอยู่นะ ตามเอานะจ๊า เรื่องที่ดำเนินอยู่ตอนนี้ คือเรื่อง {Fic Naruto}ซีรีย์ หมุนเวลามารักใครบางคน ตามอ่านได้ตะบายๆ ส่วนสามเรื่อง ที่ว่ามี นารูโตะ แอทแท็คออนไททัน ซูโทเปีย

ที่จะทำเป็นฟิคชั่นรูปแบบนิยายก็จะทำนะแต่อดใจรอชอบคู่ไหนเดี๋ยวแต่งให้

(ขอชายหญิงนะ พอดีไรท์มันไม่อินYaoiกับYuriเท่าไหร่ ถ้ามันชินเมื่อไหร่เดี๋ยวทำให้อิอิ(-_-*) ทนๆมันหน่อย)

แต่เดี๋ยวก่อน ไรท์ทิ้งไข่อิสเตอร์ไว้หนึ่งฟองในเรื่ิองนี้ ลุ้นๆเอาเนอะ (ไข่อิสเตอร์: ปริศนา)
 

ไปละน๊าบาย~~