[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Kakashi talk

  "หึๆ ขนาดฉันไม่สบายนะปากของฉันมันไม่หวานขนาดนั้นหรอก พี่ถึงกับขั้นหน้าแดงพูดไม่รู้เรื่องเลยหรอ?"

  "ปากเธอก็หวานทุกครั้งที่ปากของฉันสัมผัสนั้นแหละ" ผมพยายามให้เธอกลับมาเป็นตัวของตัวเองโดยพูดเสียงเจ้าเล่ห์ให้เธอ

  "พูดอะไรน่ะ!"

  "เรื่องจริงหนิ?"

  "(-/////-)" หน้าแดงเลยถึงแม้ว่าจะป่วยอยู่แต่ก็ยังคงความน่ารักอยู่เหมือนเดิม

  "คนป่วยหน้าแดงด้วยเป็นเพราะอะไรน้า?~"ผมพูดไปพลางปอกแอปเปิ้ลไป

  "ฉันอยากกินแอปเปิ้ลแล้วเร็วๆเลย" เปลี่ยนเรื่องเฉย?

  "อย่ามาเปลี่ยนเรื่องสาวน้อย~"

  "..!!" เธอทำแก้มป่องแล้วขมวดคิ้วเป็นสัญญาณบอกว่าเธอไม่พอใจ อายุ19แล้วนะยังเหมือนตอนอายุ15เลย

  "ไม่แกล้งแล้ว~ อ่ะ.."ผมยื่นแอปเปิ้ลที่หั่นแล้วให้เธอกิน

  "...."เธอนั่งเคี้ยวแอปเปิ้ลไปพลางมองหน้าต่างที่มีระเบียงอยู่

  "มีอะไรรึเปล่า?"

  "แค่รู้สึกคิดถึงพี่น่ะ ฉันเห็นพี่ตอนนี้รู้สึกว่าพี่ผอมลงไปเยอะเลย ทำอะไรมาน่ะ?"

  "แค่..."

  "ตอบมาดีๆนะ ขอความจริงด้วย"

  "เฮ่อ~ ฉันกังวลเรื่องที่เธอหายไป ข้าวกินแค่มื้อเดียวทุกวัน ออกกำลังแบบหักโหมแล้วก็...สาเก"

  "ไม่รักตัวเองหรือไง?!ถึงได้ทำแบบนั้นตลอด2อาทิตย์! ฉันรู้ว่าพี่เป็นห่วงฉันแต่ก็ต้องรักตัวเองด้วยไม่ใช่ห่วงแต่คนอื่น" เธอโกรธผมเพราะว่าผมทำอะไรแล้วไม่ดูตัวเอง ทำตัวเหมือน..แม่เลย

  "คร้าบ~ เธออยู่กับฉันแล้ว ฉันไม่ทำแบบนั้นแล้วล่ะ"

  "ถ้าเกิดฉันตายจริงๆ พี่ไม่อดข้าวหนึ่งปีเลยหรอห๊ะ?"
  "ไม่เอาสิ~อย่าพูดเรื่องตายจะได้มั้ย?มันทำให้ฉันกลัวนะ!"

 

  แกร็ก

 

  "ฮารุโนะ ซากุระ อาการเป็นยังไงบ้าง?" ชิซุยเดินเข้ามาถามซากุระที่กำลังนั่งกินแอปเปิ้ลอยู่

  "ดีขึ้นแล้วค่ะแต่มันยังรู้สึกเจ็บหลังเวลางอตัวไม่ก็ยืดตัว"

  "งั้นหรอ? ถ้าเป็นแบบนั้นเวลาจะงอตัวหรือยืดตัวให้ค่อยๆทำนะเพราะทำแรงก็จะทำให้แผลแตกได้ ทางที่ดีพยายามนั่งตัวตรงไว้"

  "ขอบคุณนะคะ คุณหมอ" ท่าทางยังไม่รู้ว่านี่คือชิซุย?

  "รุ่นพี่!" ชิซุยส่งสายตาแล้วกระซิบ

  "..ซากุระฉันขอไปคุยกับหมอก่อนนะ"

  "ค่ะ ตามสบายเลย"

  "อะไร?"

  "ถ้าผมบอกไปว่าเป็นเพื่อนไออิทาจิเธอจะไม่ช็อกหรอ?"

  "ที่แน่ๆตอนนี้อย่างเพิ่งบอกดีกว่า นายรู้มั้ยว่าอุจิวะสร้างสัญญาขึ้นมาใหม่?"

   "งั้นเรื่องที่รุ่นพี่โอบิโตะพูด ก็จริงล่ะสิ"

  "นายรู้?"

  "แค่เล็กน้อยเท่านั้นล่ะ แต่พวกที่สร้างสัญญาคือพวกแสงอุษาไม่ใช่อุจิวะอย่างเดียว"

  "แสงอุษา?"

  "เรื่องนี้ยังไม่มีใครรู้ พวกอุจิวะใช้องค์กรแสงอุษามาเป็นพวกด้วย"

  "ดูจากตอนที่ไปช่วยซากุระ ฉันก็รู้แล้วล่ะ"

  "ไหวพริบพี่เนี่ยยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลยนะ?"

  "อยู่แล้ว"

  "ผมคงต้องไปแล้วล่ะ ไม่แน่พวกอิทาจิจะจับตามองผมอยู่ก็ได้ มีข่าวอะไรคืบหน้าผมจะรายงานให้นะ"

  "ขอบคุณ"

  "...."

 

Sakura talk

  "พี่คุยอะไรกับหมอหรอคะ?"

  "คุยเรื่อง เธอนี่แหละ ฉันถามว่าเธอจะออกจากโรงพยาบาลได้เมื่อไหร่แค่นั้นเอง"  

  "แล้วจะได้ออกตอนไหนหรอคะ?"

  "คงจะอีก2-3สัปดาห์นึงอ่ะไม่ก็เดือนนึง ถึงได้ออก"

  "โห~ ฉันเรียนไม่ทันเพื่อนแน่เลย"

  "ฉันบอกพวกอิโนะแล้วล่ะ ไม่ต้องห่วง"

  "ลำบากเพื่อนจะตาย"

  "พวกนั้นอยากทำให้เธอจะตายซากุระ ไม่ต้องกลัวว่าจะไปลำบากอะไรพวกนั้นหรอก"

  "ถ้าเป็นอย่างนั้นขอลอกของฮินาตะนะ"
  "แล้วแต่เธอเลย วันนี้พวกอิโนะจะมาเยี่ยมเธอตอนห้าโมงนะ"

  "ค่ะ~"

  "ไปฝึกเดินมั้ย? เดี๋ยวฉันพาไป"

  "ไปสิ! ฉันอยากออกจากที่นี่เร็วๆจะได้ไม่มีใครเป็นห่วง"

  "เด็กน้อยจริงๆ" บางทีก็กวนไปนะ(-_-#)

  "ใครเด็กกัน!"

  "หึๆ ไปเถอะเดี๋ยวเธอจะเป็นง่อยซะก่อน" เอ้ย!! ยังไม่หยุดอีก!(>_<!)

  "พี่ง่า! ล้อเล่นตลอดเลย!"

  "555 สนุกดีแหะได้แกล้งแฟนตัวเอง"

  "แต่ฉันไม่สนุกเลย รอฉันหายดีก่อนเหอะฉันจะรักหมามากกว่าเจ้าของอีก!"

  "เอาหมามาเป็นข้ออ้างอีกเนอะ ค่อยๆลงนะ"

  "..โอ้ย! เจ็บๆไม่ไหวจริงๆ"

  "มานี่มา" พี่เขาค่อยๆช้อนตัวฉันขึ้นมาอุ้ม

  "..."(>_<!!) มันเขินนะ

  "ค่อยๆนั่ง" พี่เขาค่อยๆปล่อยฉันให้ฉันนั่งรถวิวแชร์

  "ขอบคุณนะคะ น่ารักที่สุดเลย"

  "คร้าบ~"

 

  แกร็ก!

  "ซากุระ!" เสียงผู้หญิงคนนึงที่ทำให้ฉันต้องหันไปมองตาม

  "แม่!!" แม่ของฉันเอง ท่านวิ่งมากอดฉันทั้งน้ำตา

  "ซากุระ! ลูกฟื้นแล้วลูกไม่เป็นไรแล้ว!" พี่คาคาชิยิ้มที่เห็นแม่มากอดฉัน

  "โอ้ย! หนูเจ็บนะแม่เบาๆหน่อยก็ได้"

  "เผลอไปหน่อยน่ะ ขอโทษนะ" แม่ค่อยๆเงยหน้าแล้วปาดน้ำตา

  "ไม่เป็นไรค่ะ  

  "แล้วจะไปไหนกันเนี่ย?"

  "พาซากุระไปฝึกเดินนิดหน่อยครับ เพราะแผลที่เกิดจากหลัง มีส่วนที่จะให้เธอเดินลำบากขึ้น"

  "งั้นแม่ไปด้วยนะ"

  "เชิญครับ"

 

  1ชั่วโมงผ่านไป

  ฉันฝึกเดินอยู่หลายครั้ง บางครั้งก็รู้สึกเจ็บที่หลังทำให้เดินลำบากมาก ความจริงคิดว่ามันง่ายด้วยซ้ำแต่พอทำก็ลำบากกว่าที่คิดเยอะเลย

  "พอได้แล้วล่ะซากุระ เดินมากเดี๋ยวหน้าทิ่มนะ"

  "แม่หนูอยากหายไวๆนะ"

  "อย่าเถียงแม่สิ พอแค่นี้ก่อนเถอะซากุระ"

  "ก็ได้ค่ะ"

  "ทีแม่ห้ามนี่ไม่คิดจะทำ พอคาคาชิห้ามทำตามตลอดเลยนะ"

  "แม่จะแซวหนูทำไม?"

  "มันจริงมั้ยล่ะ?"

  "จริงก็ได้"

  "หึๆ!"

  "แม่กลับก่อนนะซากุระ วันนี้พ่อกลับบ้านเร็วซะด้วย"

  "ค่ะ บอกพ่อด้วยนะคะว่าหนูดีขึ้น"

  "จ้า~ คาคาชิฝากตัวแสบด้วยนะ"

  "ไม่ต้องห่วงครับคุณแม่"

  "โชคดีนะคะแม่"

  "จ้ะ"

  หลังจากที่แม่ออกไปพี่คาคาชิก็เข็นรถไปที่ห้องคนไข้ของฉัน

  "ฉันคิดถึงบ้านแล้วล่ะ"

  "เอาไว้หายดีก่อนละกันนะ แล้วฉันจะพากลับบ้าน"

  "จริงหรอ?"

  "จริงสิ ฉันจะปล่อยให้เธออยู่ที่โรงพยาบาลได้ไงล่ะ"

 

  ปัง! (เสียงเปิดประตูอีกครั้ง)

 

  "ยัยเถิกอาการดีขึ้นแล้ว!!"

  "ไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ยคะ?"

  "ซากุระจัง ไหวรึเปล่า?"

  "โอ้ย!!! ฉันล่ะปวดหัวกับพวกแก"

  "คือ..มันเป็นอย่างที่พวกเธอเห็นนี่แหละ" พี่คาคาชิช่วยพูด

  "พี่คะ..ฉันขึ้นเตียงไม่ได้!" พี่เขายืนเหม่อลอยจนลืมว่าฉันลุกขึ้นไม่ค่อยได้

  "ลืมไป ขอโทษนะ"พี่คาคาชิค่อยๆเอาที่ลองเท้าออกก่อนจะช้อนตัวฉัน

  "เห้ยๆ!อะไรอ่ะ?"
  "ช่วยหลบไปกันหน่อยได้มั้ยพวกเธอ?" พี่คาคาชิยืนค้างในท่าที่ฉันกำลังกอดคอเขาอยู่

  ". . (0_0!)/(0o0!)" แล้วเขาก็วางฉันลงบนเตียง

  "ค่อยๆเอนตัวลงนะ"

  "อะไรกันเนี่ย?มีสวีทกันที่โรงพยาบาลอีกแล้วหรอ?~"

  "เลิกเอานิสัยแซวเพื่อนมาได้แล้วนะอิโนะ"

  "จ้า~ แต่พวกแกรักกันจริงๆหนิ"

  "ไม่ต้องมาพูดเลย"

  "อิโนะ! ซาอิมา!"
  "ไหนๆ?! ฉันไม่ได้เรียกมาด้วยหนิ!"

  "แค่ชื่อซาอิ หน้าก็เบี้ยวไปทางอื่นละ"

  "ปากจัดจังเลยนะยัยเถิก!"

  "พอเลยทั้งคู่ วันนี้ฉันลืมบอกเธอเรื่องนึงซากุระ"

  "เรื่องอะไรคะ?"

  "ฉันไม่ได้อยู่เฝ้าเธอวันนี้นะ"

  "ฉันเข้าใจว่าพี่ไม่ได้ทำงานตั้งแต่ที่ฉันหายตัวไปแถมยังต้องมาเฝ้าฉันอีก"

  "เรื่องงานฉันฝากเท็น....เอ่อ..ยามาโตะทำน่ะ"

  "งั้นหรอคะ งั้นก็เหนื่อยคุณยามาโตะน่าดู ไปทำงานของตัวเองเลยไป"

  "ไล่หรอ? ได้~"

 

  ฟอด!

 

  "เห้ย!! คนบ้า!"

  "ว่าอีก เดี๋ยวก็เอาอีกข้างซะเลย"

  "บางทีความสวีทมากไป ก็ทำให้เราเลี่ยนนะ" อิโนะพูด

  "5555" เทมาริขำ

  "โมเม้นท์แบบนี้ฉันก็อยากมีบ้างนะ แต่ความคิดนี้คงเอาไว้ทีหลังอ่ะ หึๆ!" เท็นๆพูดอย่างอิจฉา

  "อิโนะเธอจะเฝ้าซากุระด้วยหรอ?"

  "ก็คุณบอกฉันหนิว่าฝากยัยเถิก! เอ้ย! ยัยตัวแสบด้วย"

  "สรุปเธอจะนอนเฝ้า งั้นฉันไปละนะ"

  "ค่า!!!"

  "ไปละนะอย่าซนอย่าดื้อเข้าใจมั้ย....ที่รัก~" เขาก้มตัวมากระซิบที่หูของฉันในคำสุดท้าย

  "(0/////0)" มันทำให้หน้าของฉันแดงไม่หยุด

  "หายไวๆนะครับ(^//^)"

  "เห้ยๆๆ~~~"

  "อะไร?!"

  "เปล่าๆ แค่นี้มันยังเล็กน้อยใช่มั้ยซากุระ~"

  "อะไรของพวกแกเนี่ย!"

  "เลิกแกล้งยัยซากุระเหอะอิโนะ พอดีมันไม่ได้พักผ่อน"เท็นๆพูด

  "ก็ได้ๆ"

  "เขินอ่ะสิ" ยังไม่หยุดอีก!

  "ยัยบ้าแฟนทิ้ง!"

  "หู้ย! แรงไปละนะ!!"

  "สม!" 555 รู้จักมากก็น่าจะรู้นะว่าเป็นยังไง เท็นๆถึงกับเข้าข้างฉัน
  "อ้าว! จะเข้าข้างมันทำไมเนี่ย?"

  "ไปล้อเล่นกับคนป่วยมันถูกป้ะละ!"

  "ไม่เล่นก็ได้(T_T)"

 

Writer ความน่ารักของคู่จิ้นคู่นี้ยังน่ารักอยู่ทุกครั้งนะ คู่จริงจะเป็นยังไงบ้างหว่า ก็ลองลุ้นต่อไปนะว่าจะมีมั้ย? ตอนนี้ไปละจ้า~