[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Sakura talk 

   แกร็ก

  "ซะ..ซากุระ!"

  "เป็นอะไรมากรึเปล่า? โดนยิงตรงไหน? ซาสึเกะทำอะไรเธอมั่ง?! แล้ว-" พี่โอบิโตะเดินมาห้ามพี่รินไว้โดยเอามือมาปิดปาก

  "ทีละคำถามสิรินน้องเจ็บอยู่นะ"

  "ฉันลืมตัวไปหน่อยน่ะ"

  "คือ.." ฉันไม่กล้าให้ครอบครัวรู้เรื่องพวกนี้เลยมันดูน่าเกลียดเกินไป

  "อะ..เอ่อ...คือ..ซากุระต้องพักผ่อนน่ะ ริน โอบิโตะ"คาคาชิเห็นอย่างนั้นก็เลยห้ามไว้ก่อน

  "งั้นพี่ไม่กวนละนะ พักผ่อนเถอะ"

  "...." ฉันระแวงไปหมดความรู้สึกตอนนี้คือไม่อยากให้ใครถามเรื่องพวกนี้ซ้ำ

  "เดี๋ยวฉันจัดการเอง พักผ่อนนะครับเดี๋ยวแผลจะไม่หายนะ" พี่คาคาชิบอกกับฉันก่อนจะโน้มตัวมาจูบที่หน้าผากเบาๆ

  "...." ฉันเอนตัวลงนอนก่อนจะหลับไปอีกครั้ง

 

Kakashi talk

  13:30

  "อยากรู้อะไรมั่งนะริน?"

  "นายอยู่ในเหตุการณ์ที่ซากุระโดนยิงด้วยหรอกหรอ?" รินถามผมตอนที่จะ

  "ฉันเห็นเธอโดนยิงต่อหน้าต่อตา คำตอบนี้น่าจะมากกว่าอยู่ในเหตุการณ์นะ"

  "จริงดิ! เรื่องมันเป็นไงวะ?"

  "ซาสึเกะให้เซ็นสัญญาอีกฉบับนึงอ่านรวมๆแล้ว มันคือสัญญาต่อหุ้นที่ใช้หุ้นส่วนเป็นเงื่อนไข3ข้อ"

  "ห้ะ? ได้ไงแล้วเกี่ยวอะไรกับซากุระ?" รินรีบแย้งคำตอบที่ผมให้ไป

  "ถ้าไม่ใช้ซากระเป็นตัวล่อมันรู้ว่าฉันจะไม่มาเซ็นสัญญาแน่ๆ" ผมตอบเธอไปก่อนจะนั่งกอดอก

  "ชั่วเกินขอบเขตจริงๆ ตระกูลอะไรวะเนี่ย?!"

  "ตัวเองใจเย็นๆนะ เค้ารู้ว่าไอซาสึเกะมันผิดแต่ขอร้องอย่ายกตระกูลมาว่าได้มั้ย?"

  "มันจริงมั้ยล่ะ! ทั้งพ่อทั้งลูกเลย"

  "เฮ่อ~มันใช่สัญญาอันนี้รึเปล่า?"โอบิโตะหยิบกระดาษมา

---

 

ข้อเสนอการต่อหุ้นของอุจิวะและฮาตาเคะ

ประธานของบริษัทอุจิวะ อุจิวะ ซาสึเกะได้มีสัญญาใหม่ดังนี้ ต่อจากนี้อุจิวะกับฮาตาเคะจะยุติการแข่งขันระหว่างบริษัท และจะร่วมมือกันสร้างอนาคตและบริษัทของทั้งคู่ไปด้วยดี

เงื่อนไข

1.อุจิวะมีข้อยกเว้นหนึ่งข้อคือ อุจิวะจะต้องรู้หุ้นส่วนอื่นๆของฮาตาเคะทั้งหมด

2.อุจิวะจะต้องเป็นผู้นำที่เหนือกว่าฮาตาเคะหนึ่งข้อคือ การได้พูดคุยกับธุรกิจต่างๆของบริษัทอื่นๆ

3.ฮาตาเคะจะต้องยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม

  เงื่อนไข ณ ที่นี้คือความจริงทุกประการ หุ้นส่วนของฮาตาเคะ ที่มีนามว่า ฮารุโนะ อุจิวะจะขอคุยเป็นการส่วนตัวที่บริษัทอุจิวะ
ฮาตาเคะยอมรับข้อเสนอข้างบนทั้งหมด

ประธาน(......................................) 

พยาน(..........................................)

---

 

  "ใช่..."

  "นายตกลงง่ายๆเลยหรอวะ?"

  "...ถ้าฉันไม่เซ็นตอนนั้นซากุระอาจจะเป็นหนักกว่านั้นก็ได้" ถึงจะเซ็นหรือไม่เซ็นเธอก็โดนยิงอยู่ดี จริงมั้ย?

  "นายทำถูกแล้วล่ะที่ช่วยซากุระก่อน" รินตอบแล้วก้มหน้า

  "ฉันทำให้เธอต้องอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิม ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วล่ะ"

  "คาคาชินายไม่ผิดเลยนะที่ทำลงไป"

  "แต่ยังไงก็รู้สึกผิดอยู่ดี"

  "เธอรอดตายแล้วล่ะ อย่ารู้สึกผิดเลย"

  "ขอบคุณที่ให้กำลังใจ ฉันคงต้องหาหลักฐานมากุมหมาสองตัว"

  "อย่าบอกนะว่าเป็น สองพี่น้องนั่น?!"

  "จะเหลือหรอ?"

  "หึ! คาคาชิฉันว่านายไปเฝ้าซากุระเถอะ ฝากบอกด้วยว่าฉันขอโทษที่ถามเรื่องนั้น" รินขำในลำคอก่อนจะให้ผมไปดูแลซากุระต่อ

  "ได้ ขอบคุณที่มาเยี่ยมซากุระนะ"

  "เดี๋ยว! ฉันเอากระเช้ามาให้น่ะ มีผลไม้ที่ซากุระชอบกินทั้งนั้นเลยนะอย่าลืมให้เธอกินล่ะ"
  "โอเค~"

  "อาจารย์คะ/ครับ" นัดกันมารึไง มาทั้งแก๊งค์เลย?

  "ซากุระฟื้นแล้วหรอ?" อิโนะพุ่งมาหา

  "เธอเป็นยังไงบ้างครับ?" คิบะรีบแทรก

  "แล้วจะเอายังไงต่อไปครับ!" นารูโตะเปลี่ยนเรื่อง

  "ทีละคำถาม หูมีสองข้างปากมีปากเดียว"

  "เธอเป็นไงบ้าง?"

  "ตอนนี้ซากุระฟื้นแล้วและยังระแวงเรื่องก่อนโดนยิงเพราะมันทำให้เธอรู้สึกเศร้าและจะร้องไห้ตลอดเวลา"

  "พวกเราเข้าไปเยี่ยมเธอได้มั้ย?"

  "คงจะยังไม่ได้ ใครอยู่คณะเดียวกับเธอก็ช่วยจดรายละเอียดของงานด้วยล่ะ"

  "ได้ค่ะ ฝากบอกซากุระจังด้วยนะคะว่า พวกเราเป็นกำลังใจให้และจะช่วยให้เธอหายทรมาน"

  "ขอบคุณนะฮินาตะ"

  "ค่ะ"

  "งั้นพวกเราทุกคนขอลาตรงนี้นะคะ"

  "อืม"

 

  ตัดมาที่ซากุระที่นอนอยู่

 

  "ซากุระ?"ผมเรียกเธอเบาๆเพราะกลัวว่าเธอจะนอนอยู่

  "คะ?"เธอมองหน้าผม

  "รินฝากผลไม้ให้เธอเยอะแยะเลยล่ะ"

  "...."

  "ไม่ต้องระแวงอะไรแล้วล่ะ กินแอปเปิ้ลมั้ย?"

  "ก็ได้ค่ะ"

  "เดี๋ยวฉันจะปอกเปลือกให้นะ"ผมกำลังไปหามีดที่อยู่อีกฝั่ง

  "เดี๋ยวก่อนค่ะ!" ซากุระจับมือผมไว้

  "มีอะไรหรอ?"

  "ฉันจะบอกอะไรให้พี่ฟัง"

  "บอกอะไรหรอ?"

  "คือ..."

  "บอกมาเถอะฉันฟังได้ ไม่เป็นไร"

 

 

 

...

 

 

 

 

 

 

 

  "ฉันกลัวว่าฉันจะ...ท้องกับเขา"

 

 

 

 

 

 

 

 

   ประโยคท้ายเธอทำให้ผมเข่าอ่อน

  "ห๊ะ!!? ธะ..เธอ..." ผมเดินถอยหลังไปกับหน้าที่ตกใจจนซีด

  "ฉันถึงขอโทษพี่ยังไงล่ะ ฉันเสียใจที่ทำอะไรโง่ๆ!"

  "ซากุระไม่เป็นไรฉันรับมันได้ ฉัน..ฉันทำใจได้ เชื่อฉันสิ"

  "ฮือ...ฉัน..."

  "ไม่ต้องพูดแล้ว เงียบซะคนดี" ผมวางแอปเปิ้ลลงแล้วกอดเธอ 

  "ตะ...แต่...คารินเอายานี้มาให้ฉันก่อนที่พี่จะมาเจอฉัน" เธอยื่นยาแผงหนึ่งมาให้

  "ดะ...เดี๋ยว คารินเอายาคุมมาให้เธอกินงั้นหรอ?"

  "เธอไม่ได้บอกฉัน เธอแค่บอกฉันว่า"ฉันไม่อยากให้ความสุขของซาสึเกะหยุดลงหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันรักเขา เอายานี้ไปกินตลอดหนึ่งอาทิตย์จนกว่าจะกินยาหมด" เธอบอกฉันแค่นี้"

  "เธอไม่ต้องกลัวว่าจะท้องกับซาสึเกะแล้วล่ะ ทำตามที่คารินบอกเถอะ มันจะเป็นทางที่ดีที่สุด"

  "แน่ใจหรอ? ฉันไม่ได้ทำร้ายเด็กในท้องหรอกนะ?"

  "ถ้าเธอไม่อยากให้เขาเกิดจริงๆ ทางเลือกคือต้องกินยานี้เพื่อไม่ให้เขาเกิด เราไม่เจตนาให้เขาเกิดจริงๆเขาก็ไม่เกิดหรอก"

  "ค่ะ"

  "ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันก็รักเธอตลอดเวลา"ผมกอดเธอแล้วหอมแก้มเธอ

  "ฉันก็รักพี่นะคะ พี่ดีกับฉันมากๆเลย" เธอกอดผมกลับก่อนน้ำตาจะไหล เธอคลายกอดออกมาเล็กน้อยก่อนจะใช้ปากประกบกับปากของผมเบาๆ

  "เอาล่ะ ฉะ.ฉัน..จะปอกแอปเปิ้ลแล้วล่ะ ดะ..เดี๋ยวก็ไม่ได้กินพอดี"(0////0)เข้าใจความเขินบ้างมั้ยเนี่ย?!

 

 

Writer ย่างก้าวสู่ตอนที่40แล้ว ถามว่าเมื่อไหร่จะจบ ตอบ...คงจะมากสุดที่50นี่แหละค่ะ เป็นกำลังใจให้หน่อยนะจ๊ะ~ บราย~~