[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Kakashi talk

  เวลาที่ผ่านไปเร็วเหมือนกับโกหก ตัดสินคดีที่เธอโดนยิงนั้นศาลยังตัดสินไม่ได้เลยสักนิด ต่างฝ่ายก็หาพยานมาสู้กันไม่จบไม่สิ้น จนเวลาล่วงเลยมาถึง2ปี

  2ปีต่อมา

  "โธ่เว่ย!! ดันหาพยานเท็จมาอีกจนได้! คดีนี้มันยื้อมาตั้ง2ปีแล้วนะ!"

  "มีอะไรหรอรุ่นพี่?"

  "พวกอุจิวะดันเลือกพยานจากคิริงากุเระมา"

  "อย่าบอกนะว่า2คนนั้น!"

  "โมโมจิ ซาบุสะ กับ ฮาคุ 2คนนี้ถูกปลดตำแหน่งงานออกเพราะทำงานพลาดแล้วก็มาทำงานรับจ้างเถื่อนนี่ล่ะสิ"

  "ฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้เพราะมีแค่ฉันที่เห็นซากุระโดนยิงกับตา!"

  "...."

  "ฉันต้องแพ้คดีนี้แน่ๆ"

  "อย่าลืมสิครับ ว่าซากุระน่ะหายแล้วนะ"

  "...!"

  "ตอนนี้ก็2ปีเต็มๆแล้วนะรุ่นพี่"

  "ฉันไม่กล้าให้เธอไปเผชิญหน้ากับพวกอุจิวะหรอก!"

  "รุ่นพี่เครียดมากไปจนทำให้ลืมว่าคุณหนูหายดีเป็นปกติแล้ว? แถมยังเป็นCEOอีกด้วย"

  "ก็ว่างั้น"

  "พรุ่งนี้ประธานระดับVIPทุกๆเมืองจะมีจัดงานครบรอบแห่งเศรษฐกิจที่มีการขยับรายได้ ซึ่งจะจัดที่โคโนฮะเซ็นเตอร์ มีเราติดอันดับด้วยนะรุ่นพี่ เราติดท็อปด้วยนะ!"

  ติดท็อปอีกแล้วเรอะ! น่าเบื่อเป็นบ้า!เวลาจัดงานพวกนี้ติดท็อปก็เป็นพวก อุจิวะ ยามานากะ นารา ฮาตาเคะ อันดับ1คงไม่พ้นอุสึมากิแน่ๆ

  "น่าเบื่อเต็มทน กลับมาจากศาลเพื่อเป็นทนายแล้วยังต้องมาทำงานบริษัทบ้าๆอีกหรอเนี่ย?!"

  ก๊อกๆๆ...

  "เข้ามา"

  "ชาเขียวผสมน้ำผึ้งมะนาวค่ะ.." ไม่ชอบกินเฟ้ย!

  "บอกแล้วไงว่า!...ว่า....."

  "คะ?"

  "ซะ...ซากุระ! เธอมาทำอะไรที่นี่!!"

  "ก็มาฟังพี่บ่นไงล่ะคะ"

  "แล้วเธอ..."

  "ฉันได้ยินสิ่งที่พี่พูดหมดทุกคำค่ะ ดื่มชาดีกว่านะฉันรู้ว่าพี่ไม่ค่อยชอบมันเท่าไหร่แต่ฉันสั่งให้คุณยามาโตะทำทุกครั้งเวลาพี่กลับจากงานต่างๆมาพักที่บริษัท เสียงก็ไม่มียังมาบอกว่าโอเคดีอีกเนี่ยนะ?"

  "ฉันขอโทษ ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเป็นห่วง"

  "ภายใน1ปีที่ผ่านมา อาจารย์บอกกับฉันว่าให้ฉันเรียนข้ามไปเลยหัวทึบเกินไปสำหรับข้อสอบพวกนี้ ชิกามารุกับเนจิก็ด้วยนะที่เรียนข้ามกัน"

  "ยินดีด้วยนะคนสวย แต่ยังไงเธอก็...."

  "ฉันไม่ใช่เด็กแล้วนะ ฉันเองก็จะ22แล้วนะ!"

  ".....(-_-||)"

  "เรื่องบางเรื่องพี่ก็มองฉันเป็นเด็กทุกครั้งแหละ"

  "เฮ่อ~ คือฉันกำลังเครียดเรื่องเธออยู่น่ะเลย...."

  "เรื่องฉัน...เรื่องอะไร?"

  "เรื่องเมื่อ2ปีที่แล้วที่เธอโดนยิง"

  "อ่อ...จะเครียดทำไมในเมื่อฉันหายดีแล้ว?"

  "พรุ่งนี้เช้าเธอต้องไปกับฉันที่ศาล"

  "ได้อยู่แล้วไม่มีปัญหา ฉันล่ะอยากบอกความจริงทุกอย่างให้คนบ้าๆพวกนี้ได้เข้าตาราง"

  หลังจากผ่านไป2ปีซากุระก็เปลี่ยนเป็นคนละคน เธอมีภาวะเป็นผู้นำมากขึ้น มีเหตุผลและฉลาดมากขึ้น เธอกำลังก้าวเป็นCEOเต็มตัวอีกไม่กี่ก้าว

  "มองหน้าฉันทำไมคะ หน้าฉันมีอะไรติดหรอ?" แต่ก็ใสซื่ออยู่ดี
  "เปล้า! ฉันแค่รู้สึกว่า...เธอดูดีขึ้น" รุปแบบการแต่ตัวเหมืิอนผู้ใหญ่เปี๊ยบ ผมคงไม่ต้องกังวลแล้วล่ะว่าจะพาไปที่ไหนแล้วจะมีคนทักว่าเธอเป็นน้องสาว

  "กลับไปสวีทที่บ้านดีกว่าค่ะที่รัก ตรงนี้มีกล้องวงจรปิดนะ"

  "ครับ~"

  "ฉันขอตัวก่อนนะคะคุณยามาโตะ"

  "ครับ คุณซากุระ"

  "หึๆๆ มานี่!" ผมขำแล้วดึงเธอเข้ามาโอบเอวไว้

  "ว้าย!ตาบ้า! นี่มันบริษัทนะ!" เธอตกใจที่ผมโฉยโอกาสในตอนที่เธอเผลอ

  "แล้วไง? ที่นี่คือบริษัทฉันเธอจะกลัวอะไร?"

  "ฉันไม่ได้กลัวแต่ฉันอาย!(>///<)"

  "งั้นก็เดินต่อไปสิ"

  "นี่!"

  "เร็วๆเลย ไม่งั้นฉันจะทำมากกว่านี้นะCEOมือใหม่"

  "คนบ้า!(>////<)"

  บ้านของคาคาชิ

  ผมจอดรถเสร็จเธอกับผมก็ออกจากรถพร้อมๆกันแล้วเดินเข้าบ้าน

  "กลับมาแล้วค่ะคุณพ่อ!..."

  "อ้าว! กลับมาพอดีเลย"

  "พ่อ! แม่!" หญิงวัยกลางคนกับชายวัยเดียวกับหญิงคนนั้นเขานั่งยิ้มอยู่ครู่หนึ่งที่ได้ยินเสียงใสของซากุระดังขึ้น

  "คิดถึงที่สุดเบย~~~"

  "หรอ~ ยัยตัวแสบ!"

  "สวัสดีครับคุณพ่อกับคุณแม่"

  "ว่าไงคาคาชิ ไหวกับยัยตัวแสบมั้ย?"

  "ต้องไหวสิครับ ถ้าไม่ไหวจะคบกันถึงปี6นี้หรอ?"

  "5555 เอาไหวแน่นะ เพราะแม่กับพ่อของเธอกำลังคุยเรื่องพวกเธอ2คน"

  "ห๊ะ! อะไรนะคะ!"

  "ว่าไงนะครับ!!"

  "งานแต่งงานของลูกทั้ง2ยังไงล่ะ" ผู้ใหญ่วัยกลางคนทั้ง3คนพูดอย่างยิ้มแย้ม

  คุณคิดบ้างมั้ยว่าเวลาการคบกับคนที่เรารักเข้าจริงๆมันผ่านไปเร็วขนาดไหน?! มันถึงเวลาจริงๆแล้วสินะ

  "ตะ..แต่งงาน เรื่องงานแต่งของหนูกับพี่คาคาชิ?(0///0)"

  "ใช่จ้ะ"

  "ซะ...ซากุระ?"

  "มันเร็วไปรึเปล่าคะ?"

  "ไม่นะ แม่ว่ามันพอดีกับลูกแล้วล่ะ คาคาชิเองก็ย่าง30แล้วนะ" คะ..คุณแม่~ ทำไมถึงได้พูดถึงอายุอย่างนี้ล่ะครับ(TOT) ผมแค่25เองนะ~

  "พี่คาคาชิ?"

  "ว่ายังไงก็แล้วแต่ซากุระเถอะ"

  "คือพ่อกับแม่ต้องขอโทษก่อนนะลูก คือ พ่อของคาคาชิกับแม่น่ะให้ลูกสองคนหมั้นตั้งแต่ลูกคนคบกันได้2ปีแล้วล่ะ"

  "ตอนไหนกัน!" ทั้งผมและซากุระก็ต่างกันพูดพร้อมกัน

  "เอาเป็นว่าแต่งเลยเนอะ?"

  "ห๊า!!!!!!!"แล้วก็พูดเหมือนกันอีกครั้ง

  "เอาเป็นว่าตกลงกันแล้วนะ"

  "แม่!!!!/พ่อ!!!!!"แล้วก็อีกครั้ง

  "มันเร็วไปนะแม่ หนูเพิ่งเป็นCEOเองนะ!"

  "พ่อคือถึงแม้ผมจะแต่งไม่ทันเพื่อนก็เถอะ แต่งทีหลังก็ได้"

  "ไม่ได้"

  "เพราะ?"

  "เราตกลงเรื่องสินสอดไว้หมดแล้วรวมถึงวันแต่งของลูกด้วยเพราะฉะนั้น...ไม่มีสิทธิ์ อีกอย่างลูก2คนไม่มีเวลาให้แม่กับพ่อก็เลยต้องของพลการลูกทั้ง2"

  "เฮ่อ~~~~~" ผมกับเธอเดินเหมือนหมดแรงแล้วเข้าห้องของตัวเอง

  "โอ้ย~ ทั้งงานแต่ง ทั้งงานปกติ ทั้งเรื่องทนายความ ทั้งชีวิตของตัวเองทำไมต้องมาเจอด้วย~"

Writer อัพวนไปค่ะ ไม่มีอะไรจะพูดนอกจากคำว่า ติดตามต่อด้วยนะ