[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Sakura talk 
   แกร็ก
  "ซะ..ซากุระ!"
  "เป็นอะไรมากรึเปล่า? โดนยิงตรงไหน? ซาสึเกะทำอะไรเธอมั่ง?! แล้ว-" พี่โอบิโตะเดินมาห้ามพี่รินไว้โดยเอามือมาปิดปาก
  "ทีละคำถามสิรินน้องเจ็บอยู่นะ"
  "ฉันลืมตัวไปหน่อยน่ะ"
  "คือ.." ฉันไม่กล้าให้ครอบครัวรู้เรื่องพวกนี้เลยมันดูน่าเกลียดเกินไป
  "อะ..เอ่อ...คือ..ซากุระต้องพักผ่อนน่ะ ริน โอบิโตะ"คาคาชิเห็นอย่างนั้นก็เลยห้ามไว้ก่อน
  "งั้นพี่ไม่กวนละนะ พักผ่อนเถอะ"
  "...." ฉันระแวงไปหมดความรู้สึกตอนนี้คือไม่อยากให้ใครถามเรื่องพวกนี้ซ้ำ
  "เดี๋ยวฉันจัดการเอง พักผ่อนนะครับเดี๋ยวแผลจะไม่หายนะ" พี่คาคาชิบอกกับฉันก่อนจะโน้มตัวมาจูบที่หน้าผากเบาๆ
  "...." ฉันเอนตัวลงนอนก่อนจะหลับไปอีกครั้ง
 
Kakashi talk
  13:30
  "อยากรู้อะไรมั่งนะริน?"
  "นายอยู่ในเหตุการณ์ที่ซากุระโดนยิงด้วยหรอกหรอ?" รินถามผมตอนที่จะ
  "ฉันเห็นเธอโดนยิงต่อหน้าต่อตา คำตอบนี้น่าจะมากกว่าอยู่ในเหตุการณ์นะ"
  "จริงดิ! เรื่องมันเป็นไงวะ?"
  "ซาสึเกะให้เซ็นสัญญาอีกฉบับนึงอ่านรวมๆแล้ว มันคือสัญญาต่อหุ้นที่ใช้หุ้นส่วนเป็นเงื่อนไข3ข้อ"
  "ห้ะ? ได้ไงแล้วเกี่ยวอะไรกับซากุระ?" รินรีบแย้งคำตอบที่ผมให้ไป
  "ถ้าไม่ใช้ซากระเป็นตัวล่อมันรู้ว่าฉันจะไม่มาเซ็นสัญญาแน่ๆ" ผมตอบเธอไปก่อนจะนั่งกอดอก
  "ชั่วเกินขอบเขตจริงๆ ตระกูลอะไรวะเนี่ย?!"
  "ตัวเองใจเย็นๆนะ เค้ารู้ว่าไอซาสึเกะมันผิดแต่ขอร้องอย่ายกตระกูลมาว่าได้มั้ย?"
  "มันจริงมั้ยล่ะ! ทั้งพ่อทั้งลูกเลย"
  "เฮ่อ~มันใช่สัญญาอันนี้รึเปล่า?"โอบิโตะหยิบกระดาษมา

 
ข้อเสนอการต่อหุ้นของอุจิวะและฮาตาเคะ
ประธานของบริษัทอุจิวะ อุจิวะ ซาสึเกะได้มีสัญญาใหม่ดังนี้ ต่อจากนี้อุจิวะกับฮาตาเคะจะยุติการแข่งขันระหว่างบริษัท และจะร่วมมือกันสร้างอนาคตและบริษัทของทั้งคู่ไปด้วยดี
เงื่อนไข
1.อุจิวะมีข้อยกเว้นหนึ่งข้อคือ อุจิวะจะต้องรู้หุ้นส่วนอื่นๆของฮาตาเคะทั้งหมด
2.อุจิวะจะต้องเป็นผู้นำที่เหนือกว่าฮาตาเคะหนึ่งข้อคือ การได้พูดคุยกับธุรกิจต่างๆของบริษัทอื่นๆ
3.ฮาตาเคะจะต้องยอมรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม
  เงื่อนไข ณ ที่นี้คือความจริงทุกประการ หุ้นส่วนของฮาตาเคะ ที่มีนามว่า ฮารุโนะ อุจิวะจะขอคุยเป็นการส่วนตัวที่บริษัทอุจิวะฮาตาเคะยอมรับข้อเสนอข้างบนทั้งหมด
ประธาน(......................................) 
พยาน(..........................................)

 
  "ใช่..."
  "นายตกลงง่ายๆเลยหรอวะ?"
  "...ถ้าฉันไม่เซ็นตอนนั้นซากุระอาจจะเป็นหนักกว่านั้นก็ได้" ถึงจะเซ็นหรือไม่เซ็นเธอก็โดนยิงอยู่ดี จริงมั้ย?
  "นายทำถูกแล้วล่ะที่ช่วยซากุระก่อน" รินตอบแล้วก้มหน้า
  "ฉันทำให้เธอต้องอยู่ในอันตรายมากกว่าเดิม ฉันไม่รู้จะทำยังไงต่อไปแล้วล่ะ"
  "คาคาชินายไม่ผิดเลยนะที่ทำลงไป"
  "แต่ยังไงก็รู้สึกผิดอยู่ดี"
  "เธอรอดตายแล้วล่ะ อย่ารู้สึกผิดเลย"
  "ขอบคุณที่ให้กำลังใจ ฉันคงต้องหาหลักฐานมากุมหมาสองตัว"
  "อย่าบอกนะว่าเป็น สองพี่น้องนั่น?!"
  "จะเหลือหรอ?"
  "หึ! คาคาชิฉันว่านายไปเฝ้าซากุระเถอะ ฝากบอกด้วยว่าฉันขอโทษที่ถามเรื่องนั้น" รินขำในลำคอก่อนจะให้ผมไปดูแลซากุระต่อ
  "ได้ ขอบคุณที่มาเยี่ยมซากุระนะ"
  "เดี๋ยว! ฉันเอากระเช้ามาให้น่ะ มีผลไม้ที่ซากุระชอบกินทั้งนั้นเลยนะอย่าลืมให้เธอกินล่ะ"  "โอเค~"
  "อาจารย์คะ/ครับ" นัดกันมารึไง มาทั้งแก๊งค์เลย?
  "ซากุระฟื้นแล้วหรอ?" อิโนะพุ่งมาหา
  "เธอเป็นยังไงบ้างครับ?" คิบะรีบแทรก
  "แล้วจะเอายังไงต่อไปครับ!" นารูโตะเปลี่ยนเรื่อง
  "ทีละคำถาม หูมีสองข้างปากมีปากเดียว"
  "เธอเป็นไงบ้าง?"
  "ตอนนี้ซากุระฟื้นแล้วและยังระแวงเรื่องก่อนโดนยิงเพราะมันทำให้เธอรู้สึกเศร้าและจะร้องไห้ตลอดเวลา"
  "พวกเราเข้าไปเยี่ยมเธอได้มั้ย?"
  "คงจะยังไม่ได้ ใครอยู่คณะเดียวกับเธอก็ช่วยจดรายละเอียดของงานด้วยล่ะ"
  "ได้ค่ะ ฝากบอกซากุระจังด้วยนะคะว่า พวกเราเป็นกำลังใจให้และจะช่วยให้เธอหายทรมาน"
  "ขอบคุณนะฮินาตะ"
  "ค่ะ"
  "งั้นพวกเราทุกคนขอลาตรงนี้นะคะ"
  "อืม"
 
  ตัดมาที่ซากุระที่นอนอยู่
 
  "ซากุระ?"ผมเรียกเธอเบาๆเพราะกลัวว่าเธอจะนอนอยู่
  "คะ?"เธอมองหน้าผม
  "รินฝากผลไม้ให้เธอเยอะแยะเลยล่ะ"
  "...."
  "ไม่ต้องระแวงอะไรแล้วล่ะ กินแอปเปิ้ลมั้ย?"
  "ก็ได้ค่ะ"
  "เดี๋ยวฉันจะปอกเปลือกให้นะ"ผมกำลังไปหามีดที่อยู่อีกฝั่ง
  "เดี๋ยวก่อนค่ะ!" ซากุระจับมือผมไว้
  "มีอะไรหรอ?"
  "ฉันจะบอกอะไรให้พี่ฟัง"
  "บอกอะไรหรอ?"
  "คือ..."
  "บอกมาเถอะฉันฟังได้ ไม่เป็นไร"
 
 
 
...
 
 
 
 
 
 
 
  "ฉันกลัวว่าฉันจะ...ท้องกับเขา"
 
 
 
 
 
 
 
 
   ประโยคท้ายเธอทำให้ผมเข่าอ่อน
  "ห๊ะ!!? ธะ..เธอ..." ผมเดินถอยหลังไปกับหน้าที่ตกใจจนซีด
  "ฉันถึงขอโทษพี่ยังไงล่ะ ฉันเสียใจที่ทำอะไรโง่ๆ!"
  "ซากุระไม่เป็นไรฉันรับมันได้ ฉัน..ฉันทำใจได้ เชื่อฉันสิ"
  "ฮือ...ฉัน..."
  "ไม่ต้องพูดแล้ว เงียบซะคนดี" ผมวางแอปเปิ้ลลงแล้วกอดเธอ 
  "ตะ...แต่...คารินเอายานี้มาให้ฉันก่อนที่พี่จะมาเจอฉัน" เธอยื่นยาแผงหนึ่งมาให้
  "ดะ...เดี๋ยว คารินเอายาคุมมาให้เธอกินงั้นหรอ?"
  "เธอไม่ได้บอกฉัน เธอแค่บอกฉันว่า"ฉันไม่อยากให้ความสุขของซาสึเกะหยุดลงหรอกนะ แต่เป็นเพราะฉันรักเขา เอายานี้ไปกินตลอดหนึ่งอาทิตย์จนกว่าจะกินยาหมด" เธอบอกฉันแค่นี้"
  "เธอไม่ต้องกลัวว่าจะท้องกับซาสึเกะแล้วล่ะ ทำตามที่คารินบอกเถอะ มันจะเป็นทางที่ดีที่สุด"
  "แน่ใจหรอ? ฉันไม่ได้ทำร้ายเด็กในท้องหรอกนะ?"
  "ถ้าเธอไม่อยากให้เขาเกิดจริงๆ ทางเลือกคือต้องกินยานี้เพื่อไม่ให้เขาเกิด เราไม่เจตนาให้เขาเกิดจริงๆเขาก็ไม่เกิดหรอก"
  "ค่ะ"
  "ไม่ว่าจะเป็นยังไง ฉันก็รักเธอตลอดเวลา"ผมกอดเธอแล้วหอมแก้มเธอ
  "ฉันก็รักพี่นะคะ พี่ดีกับฉันมากๆเลย" เธอกอดผมกลับก่อนน้ำตาจะไหล เธอคลายกอดออกมาเล็กน้อยก่อนจะใช้ปากประกบกับปากของผมเบาๆ
  "เอาล่ะ ฉะ.ฉัน..จะปอกแอปเปิ้ลแล้วล่ะ ดะ..เดี๋ยวก็ไม่ได้กินพอดี"(0////0)เข้าใจความเขินบ้างมั้ยเนี่ย?!
 
 
Writer ย่างก้าวสู่ตอนที่40แล้ว ถามว่าเมื่อไหร่จะจบ ตอบ...คงจะมากสุดที่50นี่แหละค่ะ เป็นกำลังใจให้หน่อยนะจ๊ะ~ บราย~~