[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Writer talk

  "เดี๋ยวนะ พี่พยาบาลที่เอาเรื่องของซากุระกับพี่คาคาชิมาโม้นิ!"

  "เดี๋ยวค่ะ พี่พยาบาล"

  "มีอะไรรึเปล่าคะ?"

  "เพื่อนของหนูเป็นยังไงบ้างหรอคะ?"

  "ชีพจรเดินปกติแล้วค่ะไม่มีอาการน่าเป็นห่วง"

  "พี่คือ...พยาบาลที่เอาเรื่องของฮาตาเคะกับฮารุโนะมาพูดเมื่อ4ปีที่แล้วใช่มั้ย?!"

  "คะ...คือ...ไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ! คือทุกคนก็ไม่อยากทราบเรื่องของทั้งสองคนนั้นหรอกค่ะแต่ว่า ทั้งสองคนนั้นเขาดูเหมาะสมสมกันดีก็เลยมีแต่คนรู้ตั้งแต่แรกแล้วค่ะ!"

  ตัดไปที่คาคาชิ

  "ซากุระเป็นยังไงบ้าง?"

  "ตอนนี้ ชีพจรเดินปกติแล้วครับ"

  "อย่างนั้นหรอ? เธอดูอ่อนโยนกว่าที่พ่อคิดนะคาคาชิ"

  "ครับ...อ่อนโยนมากและเสียสละมากกว่าผมอีก"

  "หมายความว่ายังไง?"

  "เธอบอกอะไรบางอย่างก่อนจะถูกยิง เธอพูดว่าถ้าเธอไม่ทำพ่อแม่ของเธอรวมถึงตัวผมด้วยจะเกิดอันตราย"

  "ที่ผ่านมาเธออยู่กับซาสึเกะ?"

  "คนวางแผนไม่ใช่ซาสึเกะแต่เป็นอิทาจิ"

  "นี่ยอมทำเพื่อน้องชายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?"

  "....." ร่างสูงจับมือของร่างบางที่ไร้สติไว้แล้วจูบลงหลังมือเบาๆ ถึงแม้ร่างบางจะรอดจากเงื้อมือของมัจจุราชแล้วก็ตาม ร่างสูงยังคงเป็นห่วงเธอและสีหน้าที่เศร้าอยู่ตลอดเวลา

  "ผมไม่หิว ขอบคุณนะครับ ผมอยากอยู่ข้างๆเธอมากกว่า"

  "เอาอย่างงั้นก็ได้เดี๋ยวพ่อไปหาของกินมาให้ละกัน"

  "ขอบคุณครับ"

  แกร็ก..(เสียงปิดประตู)

  "เธอแค่ฝันร้ายเท่านั้นซากุระ...ตื่นมามองหน้าฉันหน่อยสิ ขอร้องล่ะซากุระ...สักครั้งก็ยังดี" สุดท้ายน้ำตาที่อัดอั้นมานานก็ไหลออกมา

  "ฉันรักเธอซากุระ..." เขาพูดกับคนที่ไร้สติที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้ ตาคู่สวยที่หลับตาอยู่นั้นมีน้ำใสๆไหลจากตาออกมาเช่นเดียวกัน

  "...ฟื้นขึ้นมาคุยกับฉันเร็วๆนะ จะนานแค่ไหนฉันก็จะรอ" ร่างสูงเห็นก็ใช้นิ้วปาดน้ำตาให้แล้วพูดกับเธอในใบหน้าที่มีรอยยิ้ม

  "ซากุระ? โธ่...ลูก" อยู่ๆหญิงวัยกลางคนผมสีเหลืองปนน้ำตาลเข้มก็วิ่งมาจับหน้าลูกสาว

  "คุณแม่?!" ร่างสูงตกใจที่หันหลังมาอีกทีก็เจอกับหญิงวัยกลางคน

  "ซากุระไม่เป็นอะไรแล้วใช่มั้ย?"

  "ครับ เธอ...ปลอดภัยแล้ว"

  "คาคาชิ ซากุระน่ะยังอยู่กับเรานะอย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ"

  "แต่เธอบอบบางเกินไปกับแผลนี้ เธออาจจะ.."

  "เชื่อแม่สิ คนที่ซากุระต้องการที่สุดคือคาคาชินะ"

  "ผมจะอยู่ข้างๆเธอตลอดไป"

  "รักและห่วงใยคือสายสัมพันธ์ที่ดีนะแต่ถ้ามาภวังค์เรื่องการเจ็บไข้ได้ป่วยมากเกินไปก็เป็นทุกข์"

  "ผมคงคิดมากไปเอง"

  "งั้นก็ไปนั่งพักก่อนก็ได้นะ ดูแล้วท่าทางเธอจะห่วงซากุระทั้งวัน"

  "....."

  "ขอบคุณที่อยู่ข้างๆซากุระนะ.."

  "....." คาคาชิเงียบแล้วยิ้มให้กับหญิงวัยกลางคน

Sakura talk

 วันถัดมา

  ฉันเป็นอะไรไป...ทำไมฉันถึงได้หน้ามืดตามัวแบบนี้

  "....."ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นภาพทุกอย่างมันมัวไปหมด

  "zzZZ"

  "....."ใครมานอนอยู่ข้างๆเตียง? ภาพที่เห็นมันไม่โฟกัสเลยสักนิด

  "ซากุระ? เธอฟื้นแล้ว!" ใครบางคนจับมือฉันไว้ด้วยความดีใจ

  "เสียงนี้มัน...พี่คาคาชิ!"ฉันพยายามมองให้ชัดที่สุด คนตรงหน้าคือพี่คาคาชิ ฉันพยายามลุกขึ้นมาเพื่อมองหน้าของเขา

  "วันหลังอย่าทำแบบนั้นอีกรู้มั้ย! ฉันเจ็บแค่คนเดียวก็พอ"

  "ก็ร่างกายมันขยับไปเองหนิ"

  "ค่อยๆลุกนะ ถ้าลุกเร็วเกินไปแผลที่เย็บไว้อาจจะแตกเอาได้นะ"

  "ขอบคุณนะคะที่ช่วย"

  "ฉันขอถามอะไรหน่อยสิซากุระ"

  "ว่าอะไรคะ?"

  "เรื่องที่เธอกับซาสึเกะน่ะ...มันจริงรึเปล่า?"

  "จริงค่ะ เขาเป็นคนทำ ทั้งๆที่พี่รู้เรื่องนี้ทำไมยังรักฉันอยู่อีกล่ะ?"

  "เพราะว่าเธอคือคนแรกและคนสุดท้ายที่ฉันจะรักตลอดไปยังไงล่ะ"

  "แต่ว่าฉันเสียตัวให้คนอื่นไปแล้วนะ!"

  "ฟังฉันนะซากุระ ฉันรักเธอไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ ฉันก็จะรักเธอ การเสียสละร่างกายของตัวเองเพื่อผลประโยชน์ที่มากกว่า นั่นยิ่งทำให้ฉันรักเธอมากขึ้นด้วยซ้ำ เพราะฉันไม่อยากให้เธอต้องมารับภาระแบบนี้อีก"

  "!!!"

  "ฉันรักเธอมากนะเพราะฉะนั้นอยู่กับฉันต่อไปอย่าเสี่ยงกับเรื่องแบบนี้อีก"

  "ค่ะ ฉันรักพี่..รักมากๆด้วย ถึงทำเรื่องแบบนั้น"

  "ฉันประมาทเองที่ปล่อยให้เธออยู่ที่มหาลัยคนเดียว"

  "ไม่ใช่หรอกค่ะ ผิดที่ฉันไปหลงเชื่ิอฮาคุต่างหาก" ฉันกอดพี่เขาแล้วน้ำตาค่อยๆไหลออกมา

  "ร้องไห้อีกแล้วหรอ? เธอรู้รึเปล่าว่าตอนที่เธอหายไปฉันได้แต่นั่งร้องไห้ทั้งวัน"

  "ขอโทษนะคะ"

  "ฉันรับคำขอโทษของเธอก็ได้แต่เธออย่าร้องไห้นะ"เขากอดฉันกลับ

  "อะ..โอ้ย!" พี่เขาเผลอลงแรงไปเยอะทำให้ฉันร้องเจ็บขึ้นมา"

  "ขอโทษๆ พอดีลืมตัวไปว่าเธอโดนยิงที่หลัง"

  "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่นี้เอง"

Writer มาเร็วขึ้นกว่าเดิมนิสนึง 555 อ่านต่อๆ ฝากกดติดตาม คอมเมนต์ แชร์ด้วยนะ อยากติดตามไรท์ให้สมัครบัญชีเพื่อเป็นสมาชิกขีดเขียนและยังสมารถแต่งนิยาย/เรื่องสั้น ฯลฯ และยังติดตามนักเขียนคนอื่นได้ด้วยนะ บัย~~