[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

 
Sakura talk
  "ฉัน...ต้องการให้นายไปเจอคนที่ใช่นะซาสึเกะ" เขาค่อยๆผลักฉันนอนลงกับพื้นแล้วคร่อมฉันไว้กันหนี
  "แต่ฉันไม่ต้องการคนที่ใช่ซากุระ ฉันขอแค่เธอก็พอ"
  "ฮึด...ฉันไม่ต้องการนายซาสึเกะ ฉันไม่ต้องการกระทำป่าเถื่อนแบบนี้!"
  "....เธอไม่ต้องการฉัน?....แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร?!"
  "มันเป็นเพราะฉันเชื่อใจนาย!แล้วมันเป็นเพราะ....ฉันน่ะ....รักนาย!"
  "ถ้ารักแล้วทำไมเธอถึงหนีฉันในเวลาที่ฉันอยากเจอเธอ?แล้วทำไมเธอถึงไปอยู่กับคนหลอกลวงอย่างคาคาชิ"
  "คนอย่างเขาน่ะหรอจะหลอกลวง? เขาดีกว่านายเป็นร้อยเท่าซาสึเกะ! นายมันโรคจิต!ป่าเถื่อน!"
  "เลิกด่าว่าฉันได้แล้ว....ไม่งั้นเธอจะเจ็บหนัก!"
  "...........ชั่วได้โล่"ฉันว่าเขาด้วยเสียงเบาๆ
  "อย่าคิดว่าฉันไม่ได้ยินนะซากุระ?"
  "ได้ยินก็ดี! ชั่วได้โล่!!"ว่าขนาดนี้ยังไม่อายตัวเองอีกเนอะ ด้านเกิน!
  "หึ!! ปากดีนัก!"เขามองที่ตัวฉันแล้วกำเสื้อฉันไว้พร้อมที่จะดึงออก
  "ไม่! หยุดเดี๋ยวนี้นะ!!!"
  "ก็แค่เสื้อบางๆ ดึงทีเดียวก็เห็นหมดแล้ว!...อ่อ!แล้วก็นะตรงพื้นน่ะไม่มีของให้เธอทุบหัวฉันแน่ๆซากุระ!!"ไอหื่นกาม! ยังไงน้ำตาของฉันก็ไหลอยู่ดีถึงแม้จะด่าว่าเขาไปมากมายแต่ในใจคิดว่า...ฉันไม่อยากยู่ตรงนี้แล้ว
  "ม่าย!!!!!!"เขาไม่สนใจกับสิ่งที่ฉันบอกให้หยุดเลย
 
  แคว้ก!!!
 
  "หยุด! หยุดอยู่แค่นั้น!!! ฮึด...อย่าทำไปมากกว่านี้! นายยังเป็นคนอยู่รึเปล่าซาสึเกะ"
  "..........."เขาไม่สนใจกับสิ่งที่ฉันว่าไปเขายังคงทำสิ่งที่ฉันไม่อยากเจออยู่ต่อไป
  ".....ยะ..หยุด.."ฉันต้องเสียตัวของฉันให้กับคนอย่างนี้จริงหรอ?....ฉันได้แต่หลับตาพร้อมน้ำตากับความรู้สึกน่าขยะแขยงนี้แล้วสลบไปโดยไม่รู้เรื่องอะไรอีกเลย
  ......
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
.........
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  คลืด!!!!(เสียงของใครบางคนเปิดประตู)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Writer talk
  "ซาสึเกะ!!!!!"มีร่างสูงอีกคนนึง เขาเปิดประตูเข้ามาพร้อมกับเรียกชื่อชายผมสีน้ำเงินเข้ม
  "..!!!!!!!"ร่างของชายผมสีน้ำเงินเข้มสะดุ้งตกใจเล็กน้อยก่อนจะเงยหน้ามองผู้มาเรียก
 
  ปั่ก!!!
 
  "ถ้านายยังไม่หยุดทำร้ายจิตใจซากุระล่ะก็...."ชายผมสีเงินกล่าวอย่างเย็นชาแล้ววิ่งมาข้างหลังของชายผมสีน้ำเงินเข้มอย่างรวดเร็วถึงกับทำให้อีกฝ่ายไม่รู้ว่ามีใครอยู่ข้างหลัง
(เดอะแฟลชชัดๆ!:writer)
  "....!!"ซาสึเกะที่ถูกต่อยก็ลุกขึ้น เนตรวงแหวนที่เกิดจากความโทสะก็เกิดขึ้นไปพร้อมๆกัน
  "นายจะโดนฉันฆ่ากับมือ!หรือ...จะรายงานให้กับอุจิวะ ฟุงาคุ ดีนะที่มีลูกชายแย่ๆอย่างนาย..."ร่างสูงผมเทาโผล่มาด้านหลังแล้วกระซิบข้างหูให้อีกฝ่ายฟัง
  "คาคาชิ!!!!"ซาสึเกะกำหมัดแล้วจะต่อยหน้าของคาคาชิแต่สิ่งที่เขาต้องการมันกลับไม่เกิดขึ้นตามสิ่งที่คิด
  "นายควรปล่อยหมัดให้เร็วกว่านี้นะ....หึ!"คาคาชิลืมตาข้างซ้ายขึ้นเผยให้เห็นเนตรวงแวนที่เกิดขึ้นจากบันดาลโทสะเช่นกัน 
  "โอ้ย!!! ตานาย!!!"คาคาชิแสยะยิ้มในสิ่งที่ซาสึเกะตกใจเพราะหมัดที่กำลังถึงหน้าเขากับหยุดอยู่นิ่งไม่ขยับเขาจับแขนของซาสึเกะแล้วบีบแรงๆจนซาสึเกะร้องเจ็บขึ้นมา
  "ตกใจอะไรพ่อคนเก่งตระกูลอุิวะ?แผงฤทธิ์ออกมาสิ!!!จะได้รู้ไงว่าเก่งแต่ปากรึเปล่า?!"คาคาชิพูดยุซาสึเกะ
  "..!!!!!!"ซาสึเกะยอมหยุดแล้วเดินออกไปอย่างหัวเสีย
  'ถึงฉันจะไม่รู้อะไรกับเนตรนี้มากมาย ยังไงคงต้องหาวิธีใช้ให้ได้!'ซาสึเกะคิดในใจแล้วกลับบ้านไปอย่างโมโห
  
  หลังจากที่ซาสึเกะออกไปได้ไม่นานคาคาชิก็หลับตาซ้ายของตัวเองแล้วรีบไปดูคนรักอย่างรวดเร็ว
 
 
Kakashi talk
  "ซากุระ...ซากุระ!"ผมรีบไปดูซากุระสภาพเธอเหลือแค่ชั้นในกับกางเกงขายาวแค่นั้นผมเลยถอดเสื้อชั้นนอกแล้วคลุมให้เธอก่อน
  "ขอร้องอย่าทำอะไรฉันเลย..."เธอยังตกอยู่ในฝันร้ายที่บ้าที่สุด
  "ฉันเอง!...ซากุระนี่พี่เองตื่นได้แล้ว!"
  "พี่...พี่คาคาชิ!!!"เธอรีบโผลเข้ากอดผมแล้วร้องไห้ฟูมฟาย
  "เรากลับบ้านกันเถอะนะ เหนื่อยมามากแล้ว"ผมบอกเธอเพราะเธอดูอ่อนเพลียไปมาก
  "ฉัน..."ผมพยุงเธอขึ้นมาแล้วเดินไปที่หน้าโรงเรียน
  "ไปกันเถอะ อย่าไปไหนมาไหนคนเดียวอีกรู้มั้ยวันหลังฉันจะไปกับเธอด้วย"
  "ขอบคุณค่ะ..."เธอขอบคุณผม....เดินมาหน้าโรงเรียนได้สักพักก่อนที่เธอจะก้าวขาขึ้นรถเธอหยุดชะงักแล้วมองหน้าผม
  "มีอะไรรึเปล่าซากุระ?"
  "คือ....มะ..ไม่มีอะไรค่ะ"เธอรีบปฏิเสธผมทันทีแล้วเข้าไปนั่งในรถเงียบๆ
  ".....แปลกๆ?"ผมพึมพำกับตัวเองแล้วเดินเข้ารถไป
 
  11:08
  พอกลับถึงโรงแรมที่พัก เธอก็รีบเข้าห้องน้ำไปเปลี่ยนเสื้อผ้า
 10นาทีผ่านไป
  ซากุระเดินมาที่โต๊ะทำงานของผมเธอเห็นโน๊ตบุ๊คที่เปิดค้างไว้อยู่จึงเดินเข้าไปดูแต่โชคดีที่ผมไม่ได้อ่านหนังสือเพลินไปหน่อยดันเหลือบตาไปเห็นเธอที่กำลังจะรู้ความจริงอะไรบางอย่าง
  หมับ!
  ผมเดินไปจับมือเธอจนเธอตกใจแล้วหันหน้ามามอง
  "เอ๊ะ!ยังไง? พี่มีพิรุธนะ!" เปล๊า!!!ใครบอกมี!(-0-||)
  "ไม่มี่!เธอมีอะไรรึเปล่า?"
  "ฉันต้องถามพี่มากกว่าว่าพี่มีอะไรรึเปล่า?"
  "ไม่มีสักหน่อย เธอก็อย่าคิดมากสิ"เปลี่ยนเรื่องคุยจะทันมั้ยวะ?!
  "พี่รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ห้องนั้น?"
  "ก็...."...มีเสียงหรอ? ถึงห้องมันจะปิดเสียงก็เหอะตอบๆไปก่อน
  "ไม่ต้องอ้างว่ามีเสียงเลยนะเพราะห้องนั้นเป็นห้องเก็บเสียง"
  "เอิ่ม..."ดันรู้ทันอีก เฮ่อ~ยอมแล้วจ้า~(-_-||)
  "ฉันก็ไม่อยากจะโกหกเธอหรอกนะ"
  "แสดงว่ามีเรื่องปิดบัง! บอกมา!"
  "ที่ฉันตามเธอไปถูกเพราะนาฬิกาที่ฉันให้เธอไปนั่นแหละฉันติดGPSอันเล็กๆไว้ในกลไกนาฬิกาก็เลยตามถูก"
  "หรอ?"
  "ทำไมเธอถึงดู.....ไม่เสียใจอะไรเลย?"
  "ฉันเจอจนชิน ตั้งแต่ฉันยังไม่คบกับซาสึเกะนู้น!"
  เธอตอบเล่นๆกับผมแต่เธอไม่รู้ว่าผมเป็นห่วงเธอมากขนาดไหน ผมถึงกับทำนาฬิกาเรือนนั้นให้เธอโดยเฉพาะ ที่ทำเพราะเธอยังไม่พ้นขีดอันตรายและไม่นานผมก็ไม่ได้ดูแลเธออีกในตอนที่เธอเรียนมหาลัย
  "ฉันเป็นห่วงเธอซากุระ!! ขอร้องบอกมาดีๆ..."ผมตะคอกใส่เธอจนเธอตกใจอีกครั้งแต่ครั้งนี้ตกใจหนักกว่าเดิม
  "!!!!..."
  ".....ฉันขอโทษ ฉันเครียดไปหน่อยน่ะ"ผมคงเครียดเกินไป
  "พี่....คือ...ฉัน"
  "ฉันขอนอนก่อนนะ ฉันคงเครียดกับงานวันนี้น่ะแล้วก็เรื่องวันนี้ด้วย"
  "....ค่ะ"
  "เดี๋ยวฉันเดินไปส่งที่ห้องเธอก่อนละกัน..."
  "ไม่ต้องหรอก พี่เหนื่อยมามากพอแล้วล่ะพักผ่อนเถอะออกมาจากโรงพยาบาลได้แค่4-5วันเองเดี๋ยวแผลจะอักเสบเอานะ ไม่กี่ก้าวฉันก็เดินถึงแล้วล่ะ"
  "งั้นระวังตัวด้วยล่ะ อีกไม่นานฉันจะพาเธอย้ายไปอยู่ที่บ้านฉัน"
  "...ห๊า! พี่มีบ้านด้วยหรอ?"(-_-#). . . .ก็ต้องมีสิ..เฮ่อ~ เหนื่อยเรื่องงานกับเรื่องที่เจอวันนี้ไม่พอยังจะเหนื่อยกับเธออีกหรอเนี่ย?
  "หมายถึง...บ้านที่ฉันอยู่กับพ่อน่ะ"
  "อ๋อ~ ฉันคิดว่าพี่มาอยู่ที่นี่ถาวรนะเนี่ย?!"
  "นี่มันโรงแรมอุจิวะฉันให้เธออยู่ไม่ได้หรอก มีหวังโดนลักพาตัวแน่"
  "พี่ไม่ได้โกรธฉันหรอกหรอ?"
  "โกรธ โกรธที่เธอตอบคำถามฉันเหมือนเป็นเรื่องตลก"
  "มันเรื่องจริงนี่หน่า!"
  "ฉันเล่าให้เธอฟังแล้วว่าฉันมาที่นี่มาอยู่ตรงหน้าเธอคือมาปกป้องเธอดูแลเธอมันคือหน้าที่ฉัน แต่สิ่งที่ฉันรู้สึกคือฉันรักเธอซากุระ"
  "...ขอโทษที่ฉันประหม่าฉันไม่คิดว่า....เรื่องมันจะบานปลายขนาดนี้แถมพี่ยังมีฉันเป็นภาระอีกด้วย"
  "ฉันไม่คิดว่าเธอเป็นภาระเลยเพราะฉันมีเธออยู่ในใจอยู่ทุกวันทุกเวลาฉันรักเธอตั้งแต่แรกพบ เด็กผู้หญิงผมชมพูตาสีมรกรตสดใสมันเป็นเอกลักษณ์ของเธอและนิสัยที่ร่าเริงมีความคิดเป็นผู้ใหญ่แต่ใจยังเด็ก"
  "แต่ฉันไม่เหมือนใครเลยนะ เหมือนเป็นคนที่มองโลกซับซ้อนตลอดเวลา"
  "เธอเหมือนแม่ฉันเกือบทุกอย่างเลยนะพ่อฉันเล่าว่าแม่น่ะเป็นผู้หญิงร่าเริง รักคนจริง น่ารักแล้วก็ชอบร้องไห้บ่อยๆด้วย แม่ฉันเหมือนเธอมากขนาดไหนรู้ตัวบ้างมั้ย จนบางทีฉันคิดว่าเธอดูไม่มีเสน่ห์มากมายแต่ในใจลึกๆก็ยังมีนิสัยชอบแกล้งชอบยิ้มเนี่ยเป็นเสน่ห์ที่เพิ่มขึ้นเยอะเลยล่ะ"
  "เหมือนขนาดนั้นเลยหรอ?"
  "นิสัยน่ะเหมือน หน้าตาก็คล้ายๆแต่แตกต่างแค่สีผม"
  "งั้น...ฉันจะเตรียมยาไว้ให้นะ ฉันขอกลับไปที่ห้องของฉันก่อน"
  "อืม..."
  เธอออกจากห้องได้สักพัก ผมตอบไปว่าขอนอนแต่ผมก็ตอบไปงั้นๆล่ะแล้วผมก็ไปทำงานที่โต๊ะต่อ
  "โอ้ย!!เวรเอ้ย!!!! มาเป็นอะไรตอนนี้วะ?!!"อยู่ๆตาซ้ายก็กระตุกแรงมากจนผมร้องเจ็บ นานๆครั้งที่มันจะเป็นแบบนี้แต่ครั้งนี้มันหนักกว่าที่เป็นมา ผมไม่มีทางเลือกถ้าบอกซากุระไปเธอคงช็อก บอกคนข้างห้องก็ไม่ได้ดันเป็นพนักงานของอุจิวะอีก คงต้องโทรหาไอหน้าเลือดจริงๆใช่มั้ย?
  "เท็นโซ....มารับฉันไปโรงพยาบาลหน่อย!"
(ช่วงนี้เข้าออกโรงพยาบาลหลายรอบนะรุ่นพี่? เป็นอะไรอีกล่ะครับ)
  "ไม่ต้องถาม…กะ..ก็แค่เรื่องเดิมนี่แหละ..มารับเร็วๆเลย!"
(แต่ว่าผม....)
  "นายจะปล่อยให้เจ้านายของบริษัทในอนาคตตายรึไง?!!"
(...เปล่านะรุ่นพี่!ผมยังไม่ได้พูดอะไรเลย)
  "หรอ? ถ้าไม่ได้พูดไม่ได้คิดก็มารับสิวะ!!!"
(ครับๆ!!)
  กว่ามันจะมารับได้ ป่านนี้ถึงโรงพยาบาลแล้วมั้ง?
 
  ณ โรงพยาบาล
  "มาอีกแล้วหรอเนี่ยคุณฮาตาเคะ? ครั้งนี้เป็นหนักกว่าเดิมด้วยสิ"
  "...."รีบๆตรวจเหอะลูกตาจะติดเชื้ออยู่ละ(-_-**)
  "ลืมตาได้มั้ยครับ?"
  "อะ...โอ้ย!"
  "หนักกว่าเดิมจริงๆด้วย ถ้าลืมตาไม่ได้อย่าฝืนนะครับ"
  "....โอย~"
  "จากที่ดูลูกตาของคุณผ่านการผ่าตัดมาโดยใช้ตาของคุณอุจิวะ โอบิโตะ ลูกตาของเชื้อตระกูลนี้จะสมานแผลได้เองเป็นเรื่องที่แปลกมาก หมอเองก็ตกใจอยู่นะแต่คุณไม่ได้อยู่ในสายเลือดอุจิวะการใช้ลูกตานี้ค่อนข้างเสี่ยงทำให้ตาบอด"
  "ตาบอด?!"
  "ใช่ แต่คุณเหมือนผ่านการทดสอบของเนตรนี้แล้วคุณอาจไม่ได้ตาบอดแต่ตานี้ยังไม่คุ้นชินกับสภาพร่างกาย  หมอก็เคยเป็นคนในอุจิวะแต่การรักษาคงเกี่ยงเรื่องตระกูลไม่ได้ หมอเลยไม่ได้ใช้เนตรวงแหวนเลย คงไม่รู้ว่าการใช้เป็นอย่างไรและอาการเป็นยังไง ถ้าฝึกการใช้เนตรนี้คล่องอาการอาจจะบรรเทาก็ได้แต่ถ้ายังไม่ดีค่อยมาหาผมอีกทีนะ"
  "หมอคือ......อุจิวะ ชิซุย"ตาน่ะมันโอเคขึ้นแต่มีปัญหาคืิอหมอเนี่ยดูเพิ่งจะจบการศึกษานอกระบบ
  "อ่ะ...เอิ่ม....ระ..รุ่นพี่~"หึๆว่าแล้วไม่ผิดรุ่นเดียวกับอิทาจิเลย
  "ใส่ชุดกาวน์แล้วหาผ้าปิดปากมาปิดมันก็ไม่มิดหรอกนะชิซุย"
  "เลิกจับผิดคนอื่นสักทีจะได้มั้ย? ผมขอตัวก่อนนะ คนไข้เคสอื่นมีอีกเยอะเลย"
  "ก็ไปสิ ตาฉันหายตั้งแต่นายให้ฉันลืมตาละ"
  "ครับ"
  "เดี๋ยว! ขอถามก่อน"
  "ว่าอะไรครับ?"
  "นายทำงานให้กับใครกันแน่?"
  "ก็...ไม่เชิงเป็นของฝ่ายอุจิวะหรือฮาตาเคะหรอกครับ ส่วนงานที่เป็นหมอสาขาเป็นของอุจิวะน่ะยังไงก็รักษาทุกคนทุกตระกูลอยู่แล้ว"
  "นกสองหัวเปล่าเนี่ย?"
  "ว่าอย่างงั้นก็ได้นะพี่เพราะผมน่ะ....ทำงานหลักคือเป็นทนายและตำรวจให้ฝั่งอุจิวะ พี่เองก็เป็นทนายฝั่งฮาตาเคะ เราคงใช้เหตุผลกันรู้เรื่องนะครับ"
  "แน่นอนครับหมอ~ ผมขอตัวก่อนนะครับวันหลังจะมาหา"
 
Sasuke talk
 12:45
  หลังจากที่กลับมาจากโรงเรียนกับแผลที่ปาก ที่สนามบินก็ชุลมุนวุ่นวายที่หาผมไม่เจอ ผมเดินฝ่าคนใช้แต่ละคนไปที่ห้องส่วนตัวของอุจิวะ
  "คุณซาสึเกะหายไปครับ!"เสียงของคนใช้คนนึงพูด
  "ห้ะ!? เป็นไปได้ยังไง!"พ่อผมก็โววายไม่หยุด
  "กลับมาแล้วครับ..."ผมเดินเข้าไปในห้อง พ่อของผมมองหน้าผมอย่างเย็นชา
  "ซาสึเกะ..นี่ลูกหายไปไหนมา!?รู้มั้ยว่าลูกเกือบจะตกเครื่องแล้วนะ...แล้วนี่แผล? แผลมาจากไหน?! ใครทำอะไรลูก?!" แม่ผมวิ่งมากอดผมแล้วถามผมเป็นชุด
  "มิโกโตะ..."พ่อเดินมาเรียก แล้วแม่ผมก็เดินถอยออกมา
(มิโกโตะคือชื่อของแม่ซาสึเกะและอิทาจิ:writer)
 
 
 
 
 
 
  เพี๊ยะ!!!!
 
 
 
 
 
.......
 
 
 
 
 
 
 
  "ห๊ะ!!......คุณ...คุณตบลูกทำไม?!!!"แม่เห็นภาพทั้งหมด
  "เอาตัวมิโกโตะออกไป"
  "ครับ" บอดี้การ์ดกำลังพาแม่ออกไป
  "ไม่! ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้น!! ขอร้องอย่าทำร้ายลูก!"
  "ฉันสั่งให้เอามิโกโตะออกไป!!"
  "....แม่ออกไปเถอะ"
  "ซาสึเกะ...แต่ลูก-"
  "ผมไม่อยากให้แม่เห็น ผมเจ็บคนเดียวก็พอ"
  "ซาสึเกะ..."แล้วแม่ก็ยอมเดินออกไปทั้งน้ำตา
 
.....
 
  ทั้งห้องเงียบสงัดก่อนพ่อจะเริ่มพูดขึ้นมา
  "แกไปไหนมา?"
  "...."
  "ตอบ!"
  "โรงเรียน...ครับ"
  "ไปทำอะไร?"
  "บอกลาเพื่อน"
  "บอกลาเพื่ิอน? มันคงไม่ได้แผลกลับมาหรอกนะบอกความจริงมา!"
  "ผมไปหาซากุระมา เธอนัดผมไว้ที่นั่น"
  "แล้วทำยังไงถึงโดนต่อย?"
  "เธอไม่ได้ต่อยแต่คนต่อยคือ...ไอคาคาชิ"
  "ซากุระน่ะเลิกสนได้แล้ว แกปล่อยเธอครั้งนั้นทำให้หมาคาบไป"
  "แต่ผม-"
  "ไม่ได้สั่งให้พูด!ฮารุโนะก็เอามาไม่ได้!อุสึมากิก็ไม่เอา! นี่แกต้องการอะไร?!"
  "ผมก็แค่อยากให้ซากุระกลับมา!"
  "แต่แกทำไม่ได้! ตอนแกไปหาซากุระ ซากุระบอกอะไรแกบ้าง เธอบอกรักแกรึไง เธอยอมแกหรอ?! มันกลับมาเป็นเหมือนเดิมไม่ได้แล้ว เราอยู่ไม่ได้!ถ้าไม่มีตระกูลอื่นคอยช่วย ไม่นานตระกูลของเราจะล้มละลายถ้าไม่มีใครช่วยขยายสาขาให้ แล้วอำนาจก็จะเป็นของฮาตาเคะ!"
  "ความจริงถ้ามันไม่ไปขวางซากุระก็เป็นของผมแล้วด้วยซ้ำ"
  "แกไปทำอะไรซากุระ?!!"
  "อะ...คือ..."
  "แกทำอย่างนั้นได้ยังไง! แกกำลังสร้างศัตรูสร้างคู่แข่งที่เราไม่สามารถสู้ได้ การโต้วาทีที่มีสายลับระดับสูงไปคว้าความลับมาพูดอย่างสบายใจ ฮารุโนะถึงมีชายเป็นผู้นำมาก่อนแต่ในครั้งนี้เป็นหญิงและต่อไปจะไม่ใช่แค่ผู้นำอย่างเดียวแต่จะมีประตูของฮาตาเคะอีก"
  "...."
  "รีบไปเตรียมตัวซะ เครื่องจะออกแล้ว พ่อจะไปกับแกที่อเมริกา2ปีส่วนแกต้องเรียนที่นั่น4ปี"
  "พ่อจะไปทำไม?"
  "บริษัทของอุสึมากิกับที่อเมริกาเขาอยากรู้จักกับเรา"
 
 
Writer วู้ยๆ! ตระกูลไหนกันแน่ที่น่ากลัว?จะเป็นฮาตาเคะหรืออุจิวะหว่า? ต้องถามว่าพระเอกคือใครมากว่าใช่ป่ะล้า~ ไม่บอกหรอก!! ไปละจ้าEp.นี้จบEp.หน้าเจอกัน อย่าลืมโหวต แชร์ จะติหรือชมรับหมดนะจ๊ะ บัย~(>×<)