[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

 

Ino talk

  15:58

  หลังจากที่ซาอิ..กลบเกลื่อนทุกคนว่ามีแข่งวาดรูป ฉันก็โทรไปหาเขาหลายรอบ

  ตื้ด....ตื้ด....

  "ทำไมไม่รับนะ ฉันขอโทษนะซาอิ..."

  "อิโนะปล่อยเขาไปเถอะ ซาอิน่ะเสแสร้งเก่งจะตาย"

  "แต่เรื่องนี้ฉันคุยกับซาอิแล้วว่าจะช่วยกันบริหารงานย่อยของซาอิ...แต่ฉันกับนอกสัญญา ฉันเสียใจ...."

  "แก ซาอิน่ะเป็นลูกชายคนที่2ของเจ้าของผลงานจิตรกรรมระดับประเทศเลยนะ แต่น่าเสียดายที่ลูกชายคนโตของเขาเสียชีวิตเพราะโรคประจำตัวคือโรคหอบ ที่มีอาการเหนื่อยง่ายและเกิดอาการไอรุนแรงทำให้เสมหะที่ออกมาขับออกมาเป็นเลือดแทน แต่ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต เขาก็ปิดบังมาตลอดเพื่อให้ครอบครัวสบายใจ ไม่นานเท่าไหร่พ่อของเขาก็เสียชีวิตเพราะโรคเดียวกันกับที่เขาเป็น ทุกวันเขาต้องอยู่กับซาอิตลอด มีครั้งนึง....ที่ซาอิคิดอยากไปเที่ยวในป่า เขารู้ตัวว่าเขาเป็นอะไรอยู่แต่อยากให้น้องชายของเขามีความสุขก็เลยต้องไปด้วย การเดินทางในป่าเขาก็ไอเป็นระยะๆและเริ่มเหนื่อยเรื่อยๆจนขอพัก เขาคุยกับซาอิ ว่า"ถ้ามีบางอย่างที่พี่ไม่ได้บอกก็ขอให้นายยกโทษให้ด้วยนะ ถ้าพี่ไม่อยู่ นายจะต้องอยู่ต่อไปให้ได้นะ" ซาอิสงสัยเล็กน้อยก่อนอาการของพี่ชายเขาจะรุนแรงขึ้น อาการไอเป็นเลือดของเขาก็ออกมาให้ซาอิเห็น ซาอิก็รีบขอกลับไปที่บ้านแล้วรีบไปส่งพี่ชายของเขาไปโรงพยาบาล..."

  "มันคือเรื่องจริงหรอ?"ฉันขอตัดช่วงของเทมาริออกทั้งหมด

  "จริง...ฟังต่อนะ...หลังจากที่ไปส่งที่โรงพยาบาลพี่ของเขาก็นอนที่ห้องICU หมอบอกซาอิว่า"ผู้ชายคนนี้น่ะมาหาหมอหลายรอบแล้วนะแต่โรคที่เขาเป็นนั้นมันหายยากมาก อาจจะไม่รอดคืนนี้ก็ได้นะ" ซาอิตกใจมากเพราะที่พี่ชายหายไปหลายวันกลับบ้านช้าเพราะ...แอบไปหาหมอแล้วไม่ยอมบอกอะไรให้คนในบ้านฟัง ซาอิเข้าไปหาพี่ชายของเขาแล้วพี่ชายก็บอกเขาว่า"ไม่ว่า...โลกของเราจะร้ายแค่ไหน...ก็ยิ้มให้ไปก่อนนะเพราะการยิ้มบางครั้งก็อาจทำให้โลกเข้าใจบ้างก็ได้ พินัยกรรมที่พ่อ.....เขียนเอาไว้...สมบัติและมรดกทั้งหมด...อยู่ในนี้ทั้งหมดแล้ว" ซาอิหยิบขึ้นมาอ่านปรากฏว่า...พินัยกรรมทั้งหมด ที่มีชื่อพี่ชายของตัวเองทั้งหมดกลับถูกปรับเปลี่ยนเป็นชื่อของตัวเขาเอง ซาอินิ่งเงียบก่อนน้ำตาจะไหล พี่ชายของเขายิ้มให้ก่อนจะจากไปอย่างสงบ"

  "ทุกอย่างตอนนี้เขาก็แบกภาระอยู่คนเดียวงั้นหรอ?"

  "ใช่ซาอิแบกภาระการรักษาพี่ชายตัวเองอยู่ทั้งหมดรวมของพ่อเขาด้วย ประมาณ...350,000"

  "ห๊ะ! ซาอิ...ทำไมเขาไม่บอกฉันบ้างในเวลาอย่างนี้?!!"

  "มันไม่ใช่ความผิด แต่มันเป็นแค่การปิดบังที่ทำให้อีกฝ่ายสบายใจ ที่ซาอิทำอยู่คือการที่ทำให้เธอสบายใจ"

  "แต่ฉัน!...แต่ฉันไม่สบายใจเพราะเขา...เพราะเขาทำอย่างนี้กับฉัน..."น้ำตาของฉันไหลเป็นทางยาวก่อนจะนั่งลงกับพื้น

  "พวกนายออกไปก่อนเรื่องน้ำเน่าดราม่าเดี๋ยวฉันจะจัดการเอง"

  "เทมาริ!แกเห็นเป็นเรื่องน้ำเน่าหรอ?!"เท็นๆถาม

  "ที่ฉันเห็นว่ามันเป็นอย่างนั้นเพราะไม่อยากให้ไอพวกนั้นต้องมานั่งฟังเสียงผู้หญิงอย่างพวกเราร้องไห้ไง"

  "ขอบคุณที่พูดมาแต่ฉันว่ามันก็น้ำเน่านั่นแหละ"

  "...."

  "ฉันน่ะควรเอาใจใส่ชีวิตของเขาให้มากกว่านี้ฉันไม่ควรมานั่งเศร้าหรือนั่งพูดเรื่องบ้าๆด้วยซ้ำไป"

  "ถ้าความรักมันจะทรมานขนาดนี้...มันควรไม่ต้องมีด้วยซ้ำไป ความรักมันซับซ้อนและมันยังให้มนุษย์หลงผิดอยู่ตรงนั้นเป็นชาติ"เท็นๆพูดให้ฉันฟัง

  "มันก็ถูก แต่บางทีเราก็ต้องการมันนะ"เทมาริจับไหล่ฉันแล้วมองเท็นๆ

 

Shikamaru talk

  หลังจากที่โดนแม่...ทูนหัวไล่ออกมาข้างนอกผมก็กลับเห็นซาอินั่งอยู่ที่ขั้นบันได

  "นายเป็นอะไรรึเปล่า?"

  "เปล่าครับผมไม่ได้เป็นอะไร แค่...."

  "บอกมาตรงๆก็ได้รอฟัง"ผมเอามือท้าวคางฟัง

  "...คือ...ผมมันเป็นแค่ลูกนักจิตรกรคนนึงที่มีหนี้อยู่350,000 แล้วตอนนี้เหลือ200,000ที่ต้องผ่อนต่อ ผมน่ะคบกับคุณอิโนะไม่ได้หมายความว่าผมจะเกาะเธอกินหรอกนะแต่เป็นเพราะเพื่อนแล้วก็เป็นเพราะความรักด้วยส่วนหนึ่ง"

  "ที่เพราะเพื่อนคือยังไง?"

  "ผมก็อยากเป็นส่วนนึงที่ช่วยเพื่อน แต่คุณอิโนะไม่บอกผมเลยว่าเขาจะเป็นหุ้นกับทางฮาตาะเคะ หึๆแต่มันก็ไม่เกี่ยวหรอกนะที่ว่าเป็นหุ้นกับทางไหนแล้วต้องบอก แต่คุณอิโนสัญญากับผมไว้ว่าจะเป็นคนช่วยให้ธุรกิจอีกส่วนหนึ่งของผมดีขึ้นแต่เธอนอกสัญญาที่ให้กันไว้ อีกอย่างนึงคือผมเป็นเพื่อนของคุณซาสึเกะด้วยแหละถึงอยากช่วย"

  "นายงอนเรื่องแค่นี้หรอ?"

  "เปล่าครับ...แต่ผมดูเป็นตัวประกอบมากกว่าถึงขอออกมา" ปิดบังชัดๆ(-_-#)

  "นายงอนอิโนะ ฉันรู้-"

  "เปล่านะครับ! ผมไม่ได้งอนเธอสักหน่อย!"ซาอิรีบพูดแทรกผม

  "ถ้าไม่ได้งอนแล้วจะรีบพูดแทรกทำไม?"

  "เอิ่ม....แค่...."

  "พูดไม่ออกล่ะสิ อิโนะน่ะสนิทกับซากุระมากไม่ว่าฝ่ายไหนจะมีความเศร้าหรือความสุขอีกฝั่งก็จะมีความรู้สึกเหมือนกันตลอด แล้วก็อีกอย่างอิโนะยังมีร้านดอกไม้ อิโนะบริหารทุกอย่างรวมถึงบริษัทในอนาคตของเธออีกด้วย นายเองก็อย่าพึ่งเธอมากมายเลย เรื่องหุ้นส่วน,ธุรกิจส่วนตัวที่เป็นร้านดอกไม้และบริษัท แค่นี้ยัยนี่ก็จะบ้าตายอยู่แล้ว ถ้าจะให้เธอมาดูแลธุรกิจนาย.....นายคงรู้นะว่าเธอลำบากขนาดไหน"

  "....."ซาอิหลบตาผม

  "ถ้าซากุระรู้ว่านายทำอิโนะร้องไห้ นายไม่เหลือซากให้ฝังแน่ซาอิ เตือนด้วยความหวังดีไปหาอิโนะซะ"

  "ผม....ผมผิดเอง ผมไม่เคยถามเกี่ยวกับบริษัทหรือสิ่งที่เธอรับผิดชอบอยู่เลย ผมเอาแต่พึ่งเธอ…"

  "....งั้นก็ไปง้อซะสิ รอเป็นคุณชายอยู่ได้"

  "....ครับ!"

  "ฉันจะรอดูผลงานนายละกัน"

 

Sai talk

 "อิโนะ....."

  "ออกไปไกลๆส้นเท้าเพื่อนฉันนะซาอิ!"เท็นง้างเท้าขึ้นมาก่อนจะพูด

  "เท็นๆเรื่องของพวกเขา เราควรออกไปดีกว่านะ"

  "เทมาริ!!! แกไม่เห็นหรอว่ามันทำให้อิโนะร้องไห้น่ะ!"

  "เนจิ!!! มาลากแฟนนายไปดิ!"เทมาริเปิดประตูไปเรียกเนจิ

  "ปล่อยฉันนะ!! ฉันบอกให้ปล่อยไง!!!!...."ไม่นานเสียงของเท็นๆก็ดับลงหลังจากที่เนจิอุ้มออกจากห้องไป

  "ซาอิ...อิโนะน่ะหลับไปแล้วล่ะอยู่ที่ห้องม.3/3 นายไปคุยกับอิโนะเถอะ ยัยนั่นหลับพร้อมน้ำตาเลยล่ะ ส่งข่าวมาด้วยนะ พวกฉันจะไปรอข้างล่าง"

  ...ห้องม.3/3

  อิโนะไม่ได้หลับแต่ร้องไห้ริมหน้าต่างแสงของตะวันที่กำลังคล้อยตกดินสะท้อนกับเส้นผมสีทองของเธอ เสน่ห์ของเธอไม่ได้มีแค่นั้น ที่ผมกลับรักเธอคือรอยยิ้มและใบหน้าที่สดใสของเธอ 

  "ฮึด!....ซาอิฉันขอโทษ...."

  "...."

  "ฉันแค่อยากให้เพื่อนมีความสุขก็เท่านั้น...ฉันขอโทษ..."

  "หยุดร้องไห้เถอะครับ..."

  "ซาอิ!!!...ฉันขอโทษ!!!!ที่ฉัน-"เธอได้ยินเสียงของผมเธอหันมาในท่าทีตกใจแล้วโผลเข้ากอดผมแล้วรีบพูดความในใจทั้งหมดก่อนที่เธอจะพูดออกมาทั้งหมดผมใช้นิ้วชี้ปิดปากเธอไว้แล้วปาดน้ำตาเธอออก

  "ไม่ต้องพูดแล้วล่ะ หึๆยูว์แค่คิดมากไปเท่านั้น...ความจริงยูว์ไม่ต้องร้องไห้หรือขอโทษเค้ามากมายหรอก"

  "ซาอิ!...ทำไมถึงพูดเล่นอย่างนี้ล่ะ?!"

  "อะไร? ผมไม่ได้พูดเล่นสักหน่อย  ความจริงผมก็เอาแต่พึ่งคุณคนเดียวไม่เคยคิดอะไรนอกเหนือจากนั้นเลย ผมควรขอโทษคุณมากกว่า ขอบคุณที่คิดจะช่วยผมอยู่หลายครั้งแล้วก็ขอบคุณที่ทำทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำให้เรามาเจอกัน..."

  "...ซา...อิ ขอบคุณที่ไม่โกรธฉัน ฮือ~" อิโนะถึงจะมีความคิดเป็นผู้ใหญ่แต่จิตใจก็ยังเป็นเด็กอยู่ดี เฮ่อ~

(-_-||)

  ....

  "เห้ยๆ! ออกมาแล้วๆ!"คิบะสะกิดเท็นๆ

  "อิ...อิโนะ!!!"เท็นๆรีบพูด

  "เบาๆสิยัยหมวย!"เทมาริหันมาว่าเท็นๆ

  สุดท้ายผมก็เข้าใจทุกอย่างว่า บางทีเราควรช่วยกันมากกว่าพึ่งกันและกัน บางอย่างที่เราเข้าใจควรเข้าใจให้มันลึกซึ้งมากกว่านี้

 

 

Sakura talk

  เมื่อวันที่ซาสึเกะต้องไปก็มาถึง....

  08:39

  ตอนเช้าที่ดูเศร้าหมอง แต่ในวันนี้ฉันจะเป็นคนทำให้มันสดใสเอง!

  ตอนนี้พี่คาคาชิอยู่กับฉันที่ห้องพักของเขา เขาฟื้นตัวเร็วมากจนหมออนุญาตให้กลับมาได้

  "ซากุระ...."เขาเดินมาด้านหลังฉันแล้วพูดกับฉันด้วยเสียงที่เรียบเฉย

  "คะ?"

  "วันนี้ซาสึเกะน่ะ...."

  "ทราบค่ะ ฉันจะไปโรงเรียนค่ะ แล้ววันนี้ฉันจะต้องมีอิสระ"

  "....เฮ่อ~"เขาถอนหายใจออกมาก่อนจะตีหน้านิ่ง

  "เป็นอะไรไปคะ?"

  "เปล่า"

  "จริงหรอ?"

  "ครับ"

  "ฉันจะไปบอกซาสึเกะว่า-"

  "เธอแน่ใจหรอว่าจะบอกซาสึเกะได้ว่าเธอจะตัดขาดกับเขาแค่นั้น?"เขาใช้นิ้วชี้แตะปากฉันแล้วทำหน้าเศร้า

  "ตัดขาดอดีตค่ะ แต่ที่ตัดไม่ได้คือเพื่อนแต่ฉันไม่ได้คุยกับเขามานานแล้วคงเป็นได้แค่คนที่เคยรู้จักน่ะค่ะ"

  "ขอให้มันผ่านไปด้วยดีนะฉันเป็นห่วง ใส่นาฬิกาเรือนนี้ไปด้วยนะฉันซื้อมาให้"เขาหยิบนาฬิกาเรือนหนึ่งที่มีเพชรดอกซากุระสีขาวกับเกสรสีแดงอยู่ตรงกลางหน้าปัดนาฬิกาให้ฉัน ถึงมันจะเล็กแต่มันล้ำค่ามาก

  "หา?! ฉันรับมันไม่ได้!"...สะ..ใส่ให้ไปซะแล้ว~(•///•)

   "ใส่ไปเถอะ ขอให้เธอได้มองเวลาจากนาฬิกานี้ก็พอ ถึงแม้คนจีนจะมองว่าการให้นาฬิกาเป็นการทำให้วันที่เรามีให้กันจะลดน้อยลงเหมือนนาฬิกาที่มีเวลาแค่24ชั่วโมง แต่สำหรับฉันคือขอให้กาลเวลาที่เรามีให้กันเดินหน้าต่อไปเหมือนนาฬิกาที่วนอยู่365วันของทุกปีในวันนึงที่มีเวลาอยู่24ชั่วโมง"

  "ความหมายของนาฬิกาเรือนนี้มีค่ากับฉันมาก ขอบคุณที่ซื้อมาให้นะคะ"ฉันยิ้มให้เขาก่อนจะเดินทางไปโรงเรียน....

 

  โรงเรียนโคโนฮะ

  09:43

  ฉันโทรไปหาอิโนะให้เธอโทรหาซาสึเกะต่อ

  "โทรหาซาสึเกะด้วย ฉันรอที่ดาดฟ้า"

(ทำไมนัดเร็วจังไหนบอกตอนบ่าย?)

  "เดี๋ยวเขาจะตกเครื่องแล้วจะไม่ได้ไปกับว่าที่ภรรยาเขา"

(โห~เอางั้นเลยหรองั้นก็ได้) คุยกันได้สักพักฉันก็ต้องตัดสายลงเพราะชายที่ฉันต้องเคลียร์ปัญหาในวันนี้เขามาถึงที่นี่แล้ว

  "รอนานมั้ย?"

  ".........."ฉันไม่ตอบเขาเพราะตอนที่ฉันคบกับเขา เขาก็ทำอย่างนี้ทุกครั้งในเวลาที่ฉันถามอะไรไป

  "คือ....."มัวแต่อั้มอึ้งอยู่นั่นแหละ

  "อย่าให้ฉันต้องพานายเข้าเรื่องซาสึเกะ...."

  "ฉันถูกพ่อบังคับให้หมั้นกับคาริน ที่ฉันเลิกกับเธอเพราะเหตุผลนี้-"

  "...แค่นี้หรอ? นายควรจะรั้งพ่อของนายไม่ก็ต่อลองนะ?"

  "ฉันไม่ทันคิด ฉันรู้อย่างเดียวคือ...พ่อจะส่งคนไปทำร้ายพ่อกับแม่ของเธอรวมถึงเธอด้วยซากุระ"

  "หึ! นี่คือตระกูลอุจิวะหรอ? ทำไมป่าเถื่อนและรุนแรงอย่างนี้ล่ะ นี่คือการหาหุ้นส่วนของอุจิวะ วิธีการคือส่งคนมาข่มขู่ไม่ก็ฆ่าทิ้งเสีย?"

  "ที่ฉันต้องทำอย่างนั้นมันเพื่อเธอทั้งนั้นนะซากุระ ที่เลิกเพราะมีตระกูลอื่นมาเล็งตระกูลเธอไว้ด้วย ฮาตาเคะเองก็ต้องการเธอเหมือนกัน เพื่อเอาเธอมาเป็นเครื่องมือในการพัฒนาบริษัทของตนเอง"

  "แต่การเป็นเครื่องมือของฮาตาเคะมันยังดีกว่าพวกป่าเถื่อนอย่างนายเลย ขนาดกรมตำรวจอุจิวะแต่ละที่ยังไม่รู้จักพัฒนาตัวเองแล้วจะให้ตระกูลอื่นมาช่วยอีกหรอ?"

  "ซากุระ....วันนี้ฉันจะไปอเมริกาเธอไม่ลองคิดหน่อยหรอว่าฉันอยู่ที่นั่นจะเป็นยังไง?"

  "ฉันไม่คิด....เพราะนายเองก็มีว่าที่ภรรยาของนายอยู่แล้ว ถ้านายจะไปล่ะก็ฝากบอกคารินด้วยนะว่า 'ฉันไม่ได้แย่งของของเธอมา' ส่วนนาย....ฉันขอให้เราจบกันแค่นี้!!! ไม่มีอะไรทั้งนั้นแล้ว เราเป็นแค่เพื่อนห่างๆก็พอ"เขาก้มหน้าลง

  "หึ...หึๆ ซากุระเธอรู้อะไรมั้ย?"ซาสึเกะขำในลำคอแล้วเงยหน้าขึ้นมาพร้อมแสยะยิ้มมาให้ฉัน

  "..!!!!!!"ตาของเขาเปลี่ยนจากสีนิลเย็นชากลายเป็นสีเลือดที่ดูน่ากลัวมันทำให้ฉันยืนแข็งทื่อเหมือนโดนสะกดจิต

  "กลัวอะไรหรอซากุระ?"เขาแสยะยิ้มพร้อมเดินมาหาฉัน ตาสีเลือดมองฉันอย่างเอาเป็นเอาตาย

  "ฉันเจ็บนะ! ปล่อยฉัน!"ซาสึเกะจับข้อมือฉันลงบรรไดไปชั้นสามอย่างรวดเร็ว

  "เจ็บหรอ?.....เธอรู้อะไรมั้ย?!ว่าเวลาที่เธอไปอยู่กับคนหลอกลวงอย่างคาคาชิฉันจะเป็นยังไง แล้วเธอรู้มั้ย?ว่าฉันอยู่คนเดียวมาตลอดฉันไม่ได้อยู่กับคารินด้วยซ้ำไปแล้วฉันยังถูกพี่ชายแท้ๆอย่างอิทาจิขู่ฆ่าฉันอีก แล้วยังถูก'เนตรวงแหวน' ครอบงำอีก เนตรที่ได้จากต้นตระกูล...คนที่มีเนตรนี้ได้มีแค่คนในอุจิวะเท่านั้นส่วนคนหลอกลวงอย่างคาคาชิมันเป็นแค่.....เศษสวะ!"

  "พูดอะไรของนายซาสึเกะ!!!!"ฉันโกรธในสิ่งที่เขาพูดแต่มันก็จริงที่ฉันยังงงและสงสัยมาตลอดที่ผ่านมาเขามักจะมีผ้าปิดตาซ้ายอยู่ตลอดถึงไม่มีผ้าเขาก็มักจะใช้มือปิดไม่ก็หลับตาข้างซ้ายตลอด

  "สิ่งที่เธอฟังต่อจากนี้คือความจริงทั้งหมด.....อุจิวะกับฮาตาเคะไม่ได้เป็นตระกูลที่ช่วยเหลือกันจริงๆอย่างที่ใครๆเห็น ความจริงอุจิวะกับฮาตาเคะเป็นคู่แข่งกันด้วยซ้ำผลัดกันนำและล้าหลังกันมานับไม่ถ้วนแต่ที่มาเป็นหุ้นส่วนกันได้คืออุจิวะขอยุติการแข่งทั้งหมดแล้วเซ็นสัญญาระหว่างตระกูลอุจิวะกับฮาตาเคะ ตอนแรกมันก็ดีๆอยู่แหละ แต่ดันพลาดท่าฮาตาเคะดันเห็นทายาทอุจิวะคนที่สองอย่างฉันกำลังคบกับลูกสาวของฮารุโนะที่เป็นตัวการที่จะฉุดให้สูงและฉุดให้อีกฝ่ายตกต่ำได้ ฮาตาเคะก็วางแผนที่จะครอบครองฮารุโนะ โดยส่งทายาทของตัวเองมานั่นก็คือ... ฮาตาเคะ คาคาชิ ถ้าคาคาชิได้ตัวเธอมาฮาตาเคะก็จะฉีกสัญญาทางอ้อมได้ง่ายๆ!"

  "ฉันไม่เข้าใจกับสิ่งที่นายพูด!"

  "แล้วนี่ก็คือความจริงที่ฉันต้องเลิกกับเธอ...อุจิวะกำลังล่มสลายเพราะฉะนั้นก็ต้องหาตระกูลอื่นมาช่วยแทนเพราะถ้าฮาตาเคะได้เธอไป ฮาตาเคะก็จะฉีกสัญญาแล้วได้เธอไปง่ายๆ อุจิวะก็ต้องสำรองตระกูลอื่นอยู่แล้วจริงมั้ย?" เขาทำให้ฉันหลงกับคำพูดและตาของเขาก็ทำให้ฉันคล้อยตาม

  "...นะ...นายพูดความจริงหรอ?"เขาใช้มือไล้แก้มฉันแล้วเช็ดน้ำตาออก

  "จริงสิ ฉันจะโกหกเธอทำไมอีกล่ะ....อีกอย่างนะ คนที่ทำให้เราต้องพรากจากกันไม่ใช่คาริน...ไม่ใช่พ่อฉัน แต่เป็น.........คาคาชิที่เธอเทิดทูนนักหนาว่าเป็นคนเริ่มต้นชีวิตใหม่ให้ต่างหาก....."

  "ซะ...ซาสึเกะ....."เขาจูบที่แก้มฉันแล้วไล่ไปที่คอ....

  "หืม? มีอะไรอีกซากุระ?"ฉันเริ่มคล้อยตามกับสิ่งที่เขาทำ ฉันจนมุมกับผู้ชายคนนี้จริงๆ.....

  "........."

  "เป็นอะไรไป?"ฉันกลับไม่พูดหรืออะไรทั้งนั้นฉันร้องไห้แล้วหลับตาอย่างเดียว ฉันขัดขืนเขาไม่ไหวจนต้องร้องไห้ซ้ำๆ

  "ขอร้องล่ะ....ปล่อยฉันไปเถอะ"

  "คำขอน่ะจะเป็นจริงแน่ถ้าเธอเป็นของฉันก่อน..."โรงเรียนที่เงียบสงบไม่มีเสียงของลมหรือคนเดินแม้แต่น้อย เพราะปิดเทอมที่2ต่างคนต่างไปพักผ่อนแม้แต่ภารโรงก็ยังกลับ

  

 

Writer ค่อยๆอัพไปนะคะเพราะwriteกำลังจะสอบปิดเทอมก็ยังมีกิจกรรมอีกแต่ถ้าว่างๆ ว่างมากๆเลยนะจะมาอัพรัวๆเลยจ้า เจอกันEp.หน้านะจ้ะ บาย~~♡♡