[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Sasuke talk
 ผมคงต้องไปจริงๆ ไปจากเธอ...
  ก๊อกๆ...
  "ซาสึเกะ...พอนายสอบเสร็จ วันนั้นอาจเป็นวันสุดท้ายที่นายต้องลาไอพวกบ๊องของนายแล้วนะ"
  "รู้แล้วน่า! เลิกพูดถึงเรื่องนี้เหอะขอร้องล่ะอิทาจิ เพราะวันนี้ฉันต้องจัดของแล้วก็ตัดสินใจอีกเยอะแยะ"
  "แล้วพอใจกับการจากลา...หรอ?"
  "นี่!...เรื่องนั้นน่ะฉันปล่อยไปถึงไหนแล้ว ซากุระอยู่กับคาคาชิแล้ว พอใจยัง?"
  "ฉันเชื่อว่านายทำได้มากกว่านี้แน่ซาสึเกะ..."เสียงนี้ไม่ใช่เสียงของอิทาจิแต่เป็น....พี่ชิซุย
  "ชิซุย นายมาทำอะไรที่นี่?"ผมถามเขา
  "คุยเรื่องธุรกิจแล้วก็อะไรอีกมากมาย~"
  "ฉันไม่เชื่อหรอก!"
  "ก็แล้วแต่..."
  "บอกมาว่ามาทำอะไรที่นี่?"
  "บอกให้ก็ได้ว่ามาทำอะไร ฉันมาสืบว่าใครเป็นคนขับรถชนคาคาชิแถมอีกอย่าง..."
  "อะไร?"
  "รถที่ชนน่ะเป็นของอุจิวะ...เพราะฉะนั้นคนร้ายต้องอยู่ที่ตระกูลใหญ่ รถที่ชนน่ะเป็นรถสีดำตัดกับสีแดง"
  "ห๊ะ!!แล้วเหตุเกิดวันที่เท่าไหร่"
  "2วันที่แล้วนี้เอง" ห้ะทำไมฉันไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ ได้ยินแต่ข่าวว่าเศรษฐีพันล้าน.....อะไรนี่แหละโดนรถชน?่อย่าบอกนะว่าเป็น...คาคาชิ!
  "แล้วรู้ยังว่าใครชน?"
  "ก็สันนิฐานว่าเป็นคนรอบตัวนายอ่ะนะ"
  "หมายความว่าไง?"
  "ก็ช่วงนี้นายเองมีเรื่องกับคาคาชิหนิ คนที่มีเรื่องกันส่วนใหญ่ก็มักถูกสันนิฐานเป็นคนแรกอยู่แล้วว่าอาจเป็น-"
  "แต่ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลยนะ รถที่ฉันใช้ก็สีดำตัดกับสีน้ำเงินด้วย"
  "ฉันก็ไม่ได้บอกสักหน่อยว่านายเป็นคนทำ แต่แค่บอกว่าคนที่มีเรื่องส่วนใหญ่ก็ถูกสันนิฐานว่าเป็นคนที่ทำแต่คนสนิทของคนที่มีเรื่องกันอาจจะแค้นแล้วรอบทำร้าย"
  "งั้นหรอ..."
  "คนที่ทำอาจจะเป็นคนรอบข้างไม่ก็คนสนิทของนายก็ได้"ชิซุยมองผมแล้วเหลือบไปมองอิทาจิที่ยืนพิงขอบประตูอยู่
  "..........."อิทาจิมองชิซุยเพื่อนเก่าอย่างเย็นชาก่อนจะเดินออกจากห้องไป
  "นายจะบอกว่าอิทาจิทำหรอ..."
  "บอกแล้วว่าแล้วแต่นายจะคิด รถมอเตอร์ไซค์น่ะมันเป็นหลักฐานว่ามันเป็นของใคร"
  "ให้ฉันคิด! เหอะ!...ฉันว่าต้องคุยเลยมากกว่า"
  "เอาให้ได้ข้อมูลนะ...ไปล่ะ"
  ผมขออธิบายก่อนเลยว่า อุจิวะ ชิซุย คือตำรวจของคนในตระกูลอุจิวะที่ทำหน้าที่จับคนร้ายทั่วๆไปแต่กลับกันก็เป็นตำรวจของทุกๆตระกูล มันคือเรื่องปกติเพราะตำรวจคือผู้ที่ทำให้บ้านเมืองสงบสุข แต่.....การจับคนในตระกูลเดียวกัน มันก็แหม่งๆอยู่นะ เพราะอิทาจิก็เป็นเพื่อนกับชิซุยกันมานานแถมยังสนิทกันอีกด้วย สงสัยคงต้องคุยกันเองแล้วมั้ง
 
  ก๊อกๆ.....
  "ใคร?"อิทาจิถามกลับมาหลังจากที่ผมเคาะประตู
  "ซาสึเกะ...."
  "เข้ามา..."
  "มีอะไรอีกล่ะ ซาสึเกะ?"
  "นายเป็นคนขับรถชนคาคาชิใช่มั้ย?"
  "ถ้าใช่แล้วจะทำไม?"
  "นายทำบ้าอะไรของนายรู้ตัวบ้างรึเปล่า!!!!"
  "..........."
  "นายกำลังพังตระกูลตัวเองอยู่นะเว่ย!!!!!!"
  "..........."
  "ฉันไม่อยากให้นายต้องติดคุก ไม่อยากให้ครอบครัวต้องพัง"
  "......แล้ว?"
  "ถ้านายทำอย่างนี้เพื่อตระกูลละก็....คำว่าพี่น้องและสายสัมพันธ์ของเราขาดกัน!!!"ผมใช้เนตรวงแหวนมองมันก่อนจะพูดด้วยความโมโห
  ".............ฉันยอมตัดขาดกับนายก็ได้ แต่คำว่าความหวังของนายจะมีมากกว่าครั้งแรก"
  "ไร้สาระน่ะ ยอมบอกความจริงกับชิซุยซะ ไม่งั้นนายจะโดนมองว่าเป็นพวกทรยศตระกูล"
  "หึ! รู้อะไรมั้ย?....ฉันไม่ได้ทำเพื่อนายซาสึเกะ แต่ทำเพื่อผลประโยชน์ของฉันเองเพราะฉันต้องการที่จะทำให้นายเป็นCEOหลังจากนั้นฉันก็จะออกจากตระกูลเพื่อแยกไปทำธุรกิจส่วนตัวแล้วก็เหยียบนายให้ตกต่ำไปเรื่อยๆแล้วฉันจะเป็นผู้คลุมตระกูลอุจิวะ!!"อิทาจิมองผมแล้วแสยะยิ้มก่อนผมจะรู้ความจริงที่มันทำมาทั้งหมด
  "อิทาจิ!!!!!"ผมกำหมัดง้างมือเตรียมต่อยหน้ามัน
  "ซาสึเกะ ฉันจะช่วยให้นายได้เป็นCEOของอุจิวะก่อนก็ได้แล้วฉันจะสัญญาว่าฉันจะไม่ทำร้ายนาย....."
  "ถอนคำพูดนั้นซะ!!ก่อนที่นายจะโดนต่อย"
  "........."
  "ฉันจะพูดเป็นครั้งสุดท้าย!!!!"
  "......"
 
 
 
 
 
  !!!!(เสียง???)
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  " !!!!!!............"อยู่ๆมือผมก็หยุดไปเองทั้งๆที่มือกับหน้าของอิทาจิห่างกันคืบเดียวเอง
  "นายคิดหรอว่ามือสกปรกของนายจะถึงหน้าฉันได้ง่ายๆ?"อิทาจิหลังจากที่หลับตาเมื่อเขาลืมตาขึ้นมามันทำให้ผมแทบช็อก!!!! ตาของอิทาจิก็เปลี่ยนไป
  "นะ.....นาย...??"
  "หึอย่าคิดเลยซาสึเกะ นายอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีฉัน...."
  "อึก!!!..." มันบีบคอผมจนหายใจไม่ออก
  ".......นายคงทรมานล่ะสินะที่เห็นพี่ชายที่แสนดีกลับกลายเป็นปีศาจ คนรักก็ไปอยู่กับคนอื่น พ่อแม่ให้หมั้นกับคนที่ตนไม่ชอบ รันทดซะจริง!!! หึๆ......55555"
  ผลั่ก!....
  "อะแหะๆ!......นายทำเพื่อตัวเองงั้นหรอ....ฉันอยู่ได้โดยที่ไม่มีนายด้วยซ้ำไปเพราะในวันที่ฉันเดือดร้อนนายเองก็ปล่อยให้ฉันผ่านเองมันมาคนเดียวอยู่แล้ว"
  "...........ฉันจะคอยดู......ในวันที่นายไม่มีฉันเหมือนกัน"
    
 
 
   แกร่ก!(เสียงปิดประตู)
 
 
 
 
 
 
 
  ตัดไปที่ซากุระกับคาคาชิ
 
 
 
 
Sakura talk
  11:25
  หลังจากที่มีบุรุษพยาบาลมาเช็ดตัวให้พี่คาคาชิเขาก็นอนมองฉันตลอด......
  "มะ...มองอะไร? ฉันเขินนะ"(-////-)โรคจิต! ขนลุกอ่ะ
  "เปล้า!!....ก็แค่มอง"
  "เสียงสูงทำไม?"ฉันถามแล้วค่อยๆเดินไปหาเขา
  "ดะ....เดินมาทำไม?!(0////0)"
  "ตอบมา"
  "ก็.....บุรุษพยาบาลน่ะ...เขามองฉันด้วยสายที่น่ากลัวยังไงก็ไม่รู้ เธอช่วยเช็คให้หน่อยได้มั้ยว่าทุกคนที่เข้ามาเช็ดตัวให้ฉันเขาไม่ใช่....เก้ง,กวางหรือ....เกย์น่ะ"
  "ห๊ะ!!!! 55555 โอ้ย!พี่!!เรื่องพวกนี้น่ะฉันจะไปรู้ได้ยังไง???"
  "ก็มันขนลุกหนิ!! เธอไม่ได้เป็นฉันเธอจะไปรู้อะไร"
  "เอาเป็นว่าฉันเข้าใจพี่ก็แล้วกันนะ เดี๋ยวฉันไปเอาน้ำก่อนนะจะได้เช็ดตัวให้มันเสร็จๆ"
  "เอิ่ม....ครับ"
  "นอนเฉยๆนะ จะเช็ดให้ละนะ"
  "(0///////0)"
  "หน้าพี่แดง พี่ตัวร้อนรึเปล่า?"
  "มะ...ไม่ใช่สักหน่อย..ก็แค่....อาย(-//////-)"
  "ถ้าพี่อายฉันต่อหน้าพ่อของพี่นี่ ท่านคงขำทั้งวันแน่ๆ เฮ่อ...เลิกเอาแขนมาบังสักทีเถอะเดี๋ยวก็ไม่ได้ใส่เสื้อผ้าพอดีหรอก"
  "คือฉันขอถามอะไรเธอหน่อยสิ"พี่คาคาชิหน้าดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่เลย ท่าทางต้องถามอะไรแทงใจตัวเองอีกแน่เลย
  "ว่ามาสิคะฉันรอฟังอยู่นะ ไม่สบายใจหรือไม่เชื่อใจอะไรตัวฉันอีก?"
  "ไม่ได้หมายความว่าฉันจะไม่เชื่อใจเธอแต่สิ่งที่ฉันอยากถามคือ..ในวันนึงถ้าฉันไม่ได้อยู่กับเธอหรือ......ตายไป... เธอจะเป็นยังไง"
  "ฉันคงเสียใจและอยู่ไม่ได้ ฉันรักพี่นะ คำถามเหมือนในละครแต่คำตอบมันอาจมีมากกว่าที่พี่ได้ยินจากปากฉันก็ได้ เพราะสิ่งที่อยู่ในใจคืออยู่ในใจอธิบายให้ฟังไปคงจะเข้าใจยาก แต่ในวันนึงที่พี่รู้ว่าฉันรู้สึกยังไง ความรู้สึกพวกนั้นมันมากกว่าที่พี่ได้ยินที่ฉันพูดในวันนี้"
  ".....คำตอบน่ะเป็นแค่ผลลัพธ์แต่สิ่งที่ทำให้ฉันมั่นใจคือความจริง"
  "ฉันรักพี่....ฉันรักผู้ชายที่ชื่อว่า ฮาตาเคะ คาคาชิ และจะรักตลอดไป"
  "ฉันก็รักเธอ รักผู้หญิงที่ชื่อว่า ฮารุโนะ ซากุระ รักเท่าที่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้"มือของเขามาลูบที่แก้มของฉัน ความอ่อนโยนของเขาทำให้ฉันรู้สึกโหยหามันมานาน ผู้ชายคนนี้เป็นผู้ชายคนสุดท้ายที่ฉันจะอยู่กับเขาฉันเชื่อว่าไม่มีชายคนไหนแล้วที่อ่อนโยนกับผู้หญิงอย่างฉันอีก
  "ซากุระ....เธอเป็นผู้หญิงคนแรกและคนสุดท้ายที่ฉันอยากอยู่ด้วย..."
  "แต่พี่ไม่ได้เป็น-"เขาเอานิ้วชี้มาแตะที่ปากของฉันเพื่อไม่ให้ฉันพูดต่อ
  "มาทีหลังไม่สำคัญแต่อยู่ที่ว่ามาแล้วดี ไม่ทอดทิ้งเธอ อยู่กับเธอแล้วจะรักเธอตลอดไป แค่นั้นก็พอ"
  "ขอบคุณที่พี่พูดคำๆนี้นะคะ" น้ำตาที่ไหลเป็นน้ำตาที่ปลื้มปิติยินดีกับสิ่งที่เขาพูด มือหนาของเขาเช็ดน้ำตาให้ฉันแล้วยิ้มด้วยความอ่อนโยน
  ฉันเริ่มคล้อยตามเขา หน้าของฉันเริ่มเข้าไปใกล้หน้าของเขาเรื่อยๆและใกล้เรื่อยๆก่อนที่ปากของฉันจะประกบกับริมฝีปากบางเฉียบของเขาอย่างเบาบาง จูบครั้งแรกมันเป็นจูบที่อ่อนโยนและบางเบาแต่มันช่างนานเหลือเกิน...
 
 
 
 
 
 
Writer talk
 
 ......
 
 
  แกร่ก!!!!(เสียงประตู)
 
 
 
  "ยัยถะ-.....ซากุร้า~"อิโนะเปิดประตูเข้ามาโดยที่ไม่ได้เคาะประตูก็กลับเห็นอะไรที่หวานตาของตัวเองพร้อมกับอึ้งและตกใจไปพร้อมๆกัน
  "ทำหน้าอย่างกับเห็น-.....OMG!!!!"เท็นๆที่เดินมาก็สะกิดอิโนะที่ยืนแข็งและของที่ถือมาก็ตกเกลื่อนกลาดไปหมด
  "ยึ้ย!! อะ..คือ..."ฮินาตะที่เดินตามหลังมาก็เขินไปด้วยแล้วไปหลบหลังเท็นๆ
  "หา?!!!!!!!"เทมาริก็รู้สึกเขินน้อยๆกับพวกเพื่อนของตัวเองด้วยที่เห็นเพื่อนสาวอีกคนของเธอกำลังจูบชายที่นอนอยู่บนเตียงคนไข้
 "(>/////////<)/ (0///////////0)" หน้าของแก๊งสาวๆหน้ากลับขึ้นสีแทนซะอย่างงั้น
  "ฉันว่าเรามาผิดจังหวะ~...แต่มันก็ใช่เลย~"
  "เหมือนในซีรีย์เกาหลีเป๊ะ~"
  "อยากเห็นฉากนี้ให้มันนานๆนะคะ~"
  "ช็อตเด็ดกีฬาแชมป์เลยล่ะแก~ พลาดฉากนี้ไม่งาม"
  คาคาชิถอนจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่งแล้วกระซิบข้างหูเธอว่า...
  "เพื่อนของเธอเห็นหมดแล้วนะ" เธอหันตามสิ่งร่างสูงบอกก็พบเพื่อนที่ยืนขาอ่อนกันอยู่
  "พวกแก!! หะ...เห็น...รึเปล่า?"
  "เห็นจังๆ2ตา แกต่ออีก10นาทีก็ได้นะ อยากดูนานๆ"เท็นๆกวนพูดประชดซากุระจนอาย
  "โรคจิตรึเปล่าเนี่ย!"
  "ใครโรคจิตกันแน่!? มาจูบกันที่โรงพยาบาลเนี่ยห้ะ! เล่นอย่างนี้ฉันไปหาซาอิก็ได้!!"อิโนะพูดติดอิจฉานิดๆ
  "เรื่องอย่างนี้ฉันว่าน่าจะออกไปข้างนอกดีกว่านะ รบกวนเวลาพวกเขาเปล่าๆ ฮิๆ"ฮินาตะอดใจไม่อยู่ที่จะแกล้งเพื่ิอนสาวผมชมพูไม่อยู่
  "เอิ่ม....คือถ้าขัดจังหวะจริงๆก็ขอโทษด้วยนะซากุระ" ร่างบางยืนเขินอายเหงื่อออก ส่วนร่างสูงก็มัดเสื้อตัวเองแต่เหลือบตามองไปทางอื่นเพราะความอายด้วย
  "ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวอยู่นานๆไปพวกฉันก็ชินเองนี่แหละฮิๆ  เนอะๆ"เท็นๆพูดพร้อมใช้ศอกสะกิดอิโนะ
  "ว่างั้นอ่ะนะ 555 เฮ่อใช่มั้ยเทมาริ?"อิโนะใช้ศอกสะกิดเทามาริต่อ
  "เฮ่อ....คงมีอีกหลายฉากฉันว่าเนอะฮินาตะ?"แล้วเทมาริใช้ศอกสะกิดฮินาตะต่อ
  "เอิ่ม....มั้งคะ? ขอให้อยู่จนงานแต่งงานเริ่มเลยนะคะ..."คำพูดที่พวกอิโนะต้องการคือสิ่งที่ฮินาตะพูดไปเมื่อครู่
  "ฮินาตะ!!!! เดี๋ยวฉันเลี้ยงไอติม!!"เท็นๆรีบพูด
  "เดี๋ยวซื้อกระเป๋าให้เลย!!!"ก่อนจะตามด้วยอิโนะ
  "พวกเราไปก่อนนะคะอาจารย์~ ไปก่อนนะซากุระ~"แล้วลงท้ายด้วยเทมาริที่ผลักให้ทั้ง3คนเดินออกจากห้องไปพร้อมบอกลาร่างบางและร่างสูง
  หลังจากที่เพื่อนทั้ง4กลับไป ร่างบางได้แต่เขินอายก่อนจะเดินวนไปวนมาที่เตียงของร่างสูง
  "ฉันเวียนหัวแล้วนะซากุระ เลิกเดินสักทีเถอะ"
  "ก็ฉันเขินอ่ะ(>////<)"
  "พูดอย่างกับฉันไม่เขินอย่างนั้นแหละ(-////-)"
  "....ทำไมไม่บอกตั้งแต่ทีแรกว่าพวกอิโนะมา!"
  "ฉันก็เพิ่งรู้ตอนที่มีเสียงประตูเปิดเอง"
  "....คือ...แบบว่า...จูบเมื่อกี้คือสัญญานะคะ.."
  "ใครว่าสัญญา?"ร่างสูงทำหน้าเจ้าเล่ห์แล้วมองร่างบาง
  "เอ๋? หมายความว่าไง?!!"
  "สัญญาของจริงคือ....อย่างนี้ต่างหาก!"คาคาชิดึงซากุระเข้าหาตัวเอง หน้าของซากุระกับคาคาชิห่างกันไม่กี่คืบก่อนที่เขาจะจับจองปากของเธออีกครั้งแต่จูบครั้งนี้มันหนักกว่าครั้งที่แล้ว
  "อึก...อึ้ม!.."ซากุระส่งเสียงออกมาเพื่อแสดงว่าเธอกำลังหมดลมหายใจ
  คาคาชิถอนจูบออกมาแล้วพูดว่า
  "นี่คือสัญญาของจริง!"
  ".....เล่นอะไรของพี่เนี่ย!?"
  "ของจริง..ไม่ใช่ของเล่นไง"
  "ฉันว่าฉันสอบตกแน่ๆเลย เป็นเพราะพี่นี่แหละ!!"
  "อย่าเดาอนาคตสิ เธออาจจะสอบผ่านทุกวิชาก็ได้เพราะนี่ก็เป็นของขวัญอวยพรด้วย..."
  "งั้นฉันขอให้พี่หายเร็วๆนะ....พักผ่อนนะคะ (-////-)" ซากุระจับคาคาชิให้นอนดีๆแล้วจูบแก้มเบาๆพร้อมบอกให้พักผ่อน
 
 
 
Writer ลาก่อยกับตอนนี้ ตอนหน้าเจอกันนะจ้ะ บาย~