[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

 

Kakashi talk

 หลังจากที่ผมกับเธอสารภาพความจริงกับคุณพ่อคุณแม่ของเธออว่าเราคบกันทุกอย่างก็ไปได้สวย แต่เรื่องบริษัทคงต้องคุยกันอีกยาว

  "พ่อจะให้หนูเป็นCEOเพราะอะไร แล้วอะไรที่ทำให้พ่อต้องพาคุณพ่อของพี่คาคาชิมาที่นี่?"ซากุระถามพ่อของเธอ เธอเหมือนเด็กน้อยที่ไม่รู้อะไรเลย

  "เพราะว่าตระกูลฮาตาเคะต้องการที่จะเป็นหุ้นส่วนกับเรา"

  "หมายความว่าไง?"

  "ตระกูลของเราเป็นเป้าหมายของหลายตระกูล รวมถึงตระกลูอุจิวะด้วยแต่ตอนนี้ทางฝั่งเขาได้ละฝั่งเราแล้วหันไปพึ่งอุสึมากิแทน..."

  "ห้ะ?!...."

  "ฝั่งเราจึงต้องยกทายาทคนต่อไปมาแทนที่ ตระกูลแต่ละตระกูลก็เหมือนกันต้องยกทายาทเพื่อสืบทอดมรดกต่อไปอย่าง ยามานากะ,นารา,ซาบาคุโนะ,อุจิวะ,อุสึมากิ,ฮิวงะ ,ฮาตาเคะและฮารุโนะ ก็ต้องให้ทายาทคนต่อไปสืบทอดเหมือนกัน แต่ละตระกูลก็ต้องแข่งกัน ครั้งที่ลูกคบกับอุจิวะ ซาสึเกะ ทางอุจิวะก็เตรียมตัวที่จะขอเป็นหุ้นส่วนกับเราด้วยแต่มีตระกูลฮาตาเคะมาด้วยจึงทำให้เกิดการแข่งกันระหว่างฮาตาเคะกับอุจิวะ แล้วทั้ง2ตระกูลเซ็นสัญญาหุ้นส่วนกันเพื่อเป็นการยุติการแข่ง แต่ทางอุจิวะคิดหาทางที่จะหาตระกูลอื่นช่วยให้ฝั่งตัวเองได้นำฮาตาเคะ ฝั่งฮาตาเคะรู้ทันทำให้เกิดการฉีกสัญญาระหว่างฮาตาเคะกับอุจิวะ แต่ช่วงหลังอุจิวะพยายามรั้งฝั่งฮาตาเคะกับฮารุโนะไม่ให้เกิดความสัมพันธ์กัน สุดท้ายก็รั้งไม่ไหวจึงต้องพึ่งพาอุสึมากิอยู่ดี แต่มันมีเหตุผลที่มากกว่านี้ด้วยซึ่งพ่อไม่อยากให้ลูก"

  "แสดงว่าพี่คาคาชิก็เป็นทายาทคนต่อไปของฮาตาเคะ"

  "ใช่แล้วล่ะ ขอโทษที่ต้องปิดบังมาตลอดนะ...."

  "ช่างมันเถอะค่ะ..เรื่องมันมาถึงนี่แล้ว ฉันจะคิดอะไรตอนนี้ก็ไม่มีผลอะไรอีก" ผมไม่รู้นะว่าเธอกำลังสับสนอะไรอยู่รึเปล่า

  "ยังไงฉันก็ต้องขอโทษเธออยู่ดีที่ไม่บอกไม่กล่าวอะไรเลย ว่าพี่ก็เป็นทายาทของฮาตาเคะ"

  "พี่ไม่ได้ผิดอะไรสักหน่อย อย่าโทษตัวเองอีกเลย"

  "อืม..."

  "พ่อคะหนูจะสืบทอดตระกูลของเราต่อไปค่ะ หนูจะเป็นCEOต่อพ่อเองค่ะ"

  "ซากุระ! มันไม่ได้ง่ายอย่างที่เธอคิดนะแล้วเธอก็ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับธุรกิจเลย"

  "เถอะค่ะ ยังไงฉันก็เปิดปากพูดไปแล้วว่าจะสืบทอดตระกูลต่อไป ถ้าพ่อบอกฉันตั้งแต่แรกว่าฉันจะเป็นทายาทคนต่อไปในเร็วๆนี้ เรื่องมันก็ไม่วุ่นวายหรอกค่ะ"

  "สรุปคือ...พ่อผิด?"พ่อของเธอพูดออกมาในเชิงคำถามที่ค่อนข้างต้องการคำตอบมากด้วย

  "ไม่ผิดหรอกพ่อ พ่อพูดตอนนี้ยังไงหนูก็ต้องทำอยู่ดี แต่พ่อต้องให้ฉันเรียนข้ามชั้นนะ"

  "มันไม่ได้นะซากุระ!! คิดอะไรของเธอน่ะยังไงเธอก็ต้องได้พื้นฐานเรื่องธุรกิจก่อน"ผมกั้นความคิดซากุระเอาไว้

  "งั้นไม่ข้ามก็ได้ แต่พี่ต้องสอนฉันเวลาว่างละกัน"

  "จ้าๆ"

  "งั้นพ่อคงได้ทั้งทายาทสืบตระกูลได้ทั้งทายาทสานงานต่อจากพ่อแล้วสิ ถ้าอย่างนั้นซากุระพ่อจะหาที่พักให้ลูกอยู่นะ"

  "ที่ไหนคะ?!"

  "คาคาชิ..."

  "ครับ...เธอต้องไปอยู่ห้องข้างๆฉัน ที่ตึกโคโนะฮะ สาขาอุจิวะชั้น25ห้อง...505มั้งนะถ้าจำไม่ผิด"

  "พ่อจะให้หนูไปตอนไหน?"

  "พรุ่งนี้มั้ง?"

  "งั้นฉันไปเก็บของเตรียมก่อนนะพรุ่งนี้จะได้ไม่วุ่นวายด้วย"

  "อะ..อืม"

  หลังจากที่เธอขึ้นไปเก็บของ ผมก็เดินไปหลังบ้านเพื่อตรวจความเรียบร้อยแล้วก็เดินเล่นนิดหน่อย

 

 ตึกตักๆ.....(เสียงซากุระวิ่งขึ้นไปข้างบน)

  "เธอไปแล้วล่ะ คิซาชิเรื่องอุจิวะจะทำยังไงล่ะ"

(คิซาชิ ชื่อของพ่อซากุระ:writer)

  "ฉันคิดว่ายังไงซากุระก็ตัดใจจากซาสึเกะยากอยู่ดีเพราะเธอคบกับเจ้าซาสึเกะมานาน จนทำให้เธอเชื่อว่าซาสึเกะจะรักเธอตลอดไป"

  "นั้นมันก็แค่ช่วงต้น แต่ช่วงท้ายคงจะไม่พลาดนะ"

  "ว่าอย่างนั้น..ฉันว่าเราเป็นหุ้นส่วนกันได้นะ ขอแค่ซากุระได้มีความสุขก็พอ...ซาคุโมะ"

  "หึ...เรื่องแค่นั้นจะกลัวอะไรคิซาชิ เมบุกิก็ด้วยนะไม่ต้องเป็นห่วงลูกสาวมาก"

(เมบุกิ ชื่อของแม่ซากุระ:writer)

  "ฉันก็แค่อยากให้ลูกสาวมีความสุขกับปัจจุบันและอนาคตเท่านั้นเองค่ะ"

  "ว่าที่ลูกเขยคนนี้คงทำตามอย่างที่พูดได้นะ?"

  "ต้องได้สิ คิซาชิ เชื่อลูกชายฉันหน่อยเหอะ"

  "เชื่ออยู่แล้ว ฉันยกลูกสาวคนนี้ให้เหมือนลูกสาวของนายยังได้เลย"

  "งั้นก็ขอบคุณมาก เหลือแค่การยินยอมและเซ็นสัญญา"

  "ก็เอาเอกสารมาสิ จะได้เสร็จ"

  "ได้...."

  นี่ขนาดผมอยู่ข้างนอกนะยังได้ยินที่เขาพูดกันเลย

  'หึ...ถ้าเธอมีความสุขตัวผมเองก็มีความสุข...และเมื่อเธอเสียน้ำตาให้ใคร คนคนนั้นจะ.....ถูกฝังทั้งเป็น'ผมพูดในใจแต่ประโยคสุดท้ายผมอาจจะทำจริงก็ได้ใครจะไปรู้?

  "ขออนุญาตครับ พ่อได้เวลาประชุมแล้วครับ"

  "อืมเดี๋ยวจะไป...คงต้องขอตัวก่อนนะ สวัสดี"

  "เดินทางดีๆล่ะ"

  "...อย่าลืมเรื่องที่พูดกันไว้ล่ะคิซาชิ"

  "ไม่ลืมหรอกน่า"

  "คุณพ่อครับผมลานะครับ ฝากบอกซากุระด้วยว่าพรุ่งนี้ผมจะมาติวข้อสอบแล้วก็ฝึกงานพื้นฐานเล็กน้อยให้เธอ..."

  "ได้ เดี๋ยวจะบอกให้"

 

  19:00

  ณ บริษัทฮาตาเคะ เซ็นเตอร์...

  ผลั่ก....(เสียงเปิดประตู..)

  "...."

  "มองหน้าฉันมีอะไรรึเปล่าคาคาชิ?"

  "ไม่มีอะไรครับ แค่จะถามว่า...ประชุมเป็นยังไงบ้าง?"

  "คุยกับทางยามานากะ ก็...ปกติ แต่ข่าวดีที่หนูยามานากะ อิโนะ ได้เป็นทายาทของยามานากะต่อด้วย เธอเลยได้สิทธิการขอ เธอขอให้ได้อยู่กับหนูซากุระพ่อของเธอเลยอยากเป็นหุ้นส่วนกับเราด้วย"

  "งั้นเราก็นำอุจิวะได้เท่านึงแล้วสิ…"

  "2เท่าต้องพูดให้ถูก เพราะไม่นานแกก็ต้องแต่งงานกับหนูซากุระ แล้วเธอก็เป็นเพื่อนกับหนูอิโนะ เราก็ได้หุ้นส่วน2ตระกูล...แล้วก็ การแต่งงานจะเป็นสิ่งที่ยืนยันได้ว่าตระกูลเรากับตระกูลฮารุโนะเป็นหุ้นส่วนกันอย่างทางการ"

  "ทราบครับ..."

  "หน้าของลูกดูไม่โอเค บอกพ่อได้เสมอนะคาคาชิ"

  "ครับ..." ผม...รู้สึกผิดกับเธอมากในตอนนี้

  "บอกมาตอนนี้ก็ได้ พ่อไม่ได้มีเวลาให้นายเหมือนสมัยก่อนนะ"

  "ผมควรบอกเธอดีมั้ย?ว่าผมไม่ได้ทำอาชีพครูแต่เป็นบอดี้การ์ดให้เธอ"

  "อยู่ที่นายทั้งนั้น ว่านายบอกไปมันจะทำให้นายหายผิดกับเธอ"

  "แต่ผมเก็บมาตลอด3ปีเพื่อให้เธอได้เห็นผมเป็นครูแต่..."

  "แต่ตอนนี้นายเป็นแฟนเธอแล้ว เธอก็โตพอที่จะฟังเหตุผลของนาย นายรู้บ้างมั้ย?ว่าหนูซากุระเหมือนแม่ของนายมากขนาดไหน ไม่ว่าจะเป็นหน้าตาหรือนิสัย นิสัยที่ใสสื่อและตรงไปตรงมา ตัดขาดจากอดีตยากและหน้าที่สดใสเห็นแล้วก็น่าทะนุถนอม ซึ่งที่พูดมานั้นเหมือนแม่ของนายมาก"

  ".....!"

  "นายไม่เคยเห็นหน้าแม่ของนาย แล้วก็รักแม่ได้ไม่เต็มอกเพราะแม่จากไปในตอนที่ลูกเกิด แล้วเกิดการขาดความอบอุ่นจากแม่ เพราะฉะนั้น...รักษาผู้หญิงอย่างซากุระให้ดีเธอเปรียบเหมือนนางฟ้าที่มาหานายเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนที่2ที่นายอยากเจอ นั่นก็คือคู่ชีวิตของนาย"

  "ขอบคุณครับพ่อ...คำพวกนี้จะอยู่ในใจผมตลอดไป"

  "งั้นพ่อกลับก่อนนะ ลูกก็กลับบ้านดีๆล่ะ"

  "ครับ..เดินทางปลอดภัยนะครับ"

  นานๆครั้งที่พ่อจะคุยกับผมที่ขึ้นต้นและลงท้ายด้วยลูก พ่อไม่ได้ให้เวลาผมแต่ผมต้องกลับมีเวลาให้ท่านบ้าง

  พ่อเป็นคนที่ไม่เปิดเผยลูกตัวเองให้ใครรู้มากมายแต่แค่บอกว่านี่คือลูกของเขาแต่ไม่เคยอวดเก่งว่าลูกตนนั้นเก่ง ได้แต่สั่งสอนและคอยหาเวลาให้ผม จนป่านนี้ผมยังให้ท่านถามว่า"มีเรื่องกังวลอะไร?" ผมนี่น่าเกลียดจริงๆ

  "สวัสดีครับว่าที่ประธาน..."

  "คือเรียกคาคาชิดีกว่าครับ"อยู่ๆก็ทักมาซะอย่างกับเราเป็นนายก(-_-#)

  "ไม่ได้หรอกครับท่านประธานมีลูกชายเก่งๆอย่างนี้ต้องเรียกให้สมเกรียติหน่อย งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ" หึ!...อยากได้โบนัสเพิ่มก็บอกมาเหอะ!

 

  1ชั่วโมงผ่านไป

  ผมก็นั่งทำงานตามปกตินะแต่มีใครบางคนมาเคาะประตู?

  ก๊อกๆ...(เสียงเคาะประตู)

 

  "โย่วเพื่อนรัก!"

  "อ้าว! นักเลงที่ไหนเข้ามาในห้องรองประธานกันล่ะเนี่ยท่าทางต้องเรียก รปภ. มาลาก!"

  "ใจเย็นๆ เราเป็นเพื่อนกันนะเว่ย!"

  "ใครเพื่อนคุณ?"ผมตอบกลับไปฮาๆ

  "อ้าวๆ! หาเรื่องดิ!เอาดิ!"

  "หึๆ ช่างเหอะ มีอะไรล่ะ?"

  "ก็ไม่มีไร แค่ยากบอกว่ารินกับฉันคบกันนานแล้วอยากปรึกษาว่าจะแต่งงานตอนไหน?"

  "แล้วฉันจะรู้มั้ย มันขึ้นอยู่ที่นาย" งานแต่งของตัวเองแท้ๆให้คนที่ไม่เคยแต่งงานมาช่วยคิดเนี่ยนะ?(-_-||)

  "ถ้าไม่ช่วยก็ไม่เป็นไร ฉันคิดไว้ว่าอีก2-3ปีจะแต่ง แต่สิ่งสำคัญมันไม่ได้อยู่ตรงนั้น!!"

  "แล้วยังไง?"

  "ฉันขอนายให้ไปเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวหน่อย"

  "เห้ย! ไม่เอา!นายจะบ้าหรอ?!อาสึมะก็อยู่ไกก็อยู่ไปชวนคนอื่นดิ จะมาชวนฉันทำไม"

  "ช่วยแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเชื่อกู วันหลังมึงมีเรื่องนี้ขึ้นมามึงต้องหันมาหากูคนแรกแน่นอนฟันธง!" พูดถึงแต่งงานเราก็ต้องแต่งหนิ? ซากุระเกิดวันที่ 18 มีนาคม...เราก็15 กันยายน.... ปีนี้เราจะ21เต็มแล้วหรอ~ แต่นั่นมันแค่อายุปลอมๆนี่หว่า ความจริง19ด้วยซ้ำ ความรู้สึกนี้มัน...ความแก่ครอบงำ

  (เรื่องนี้ไรท์ของให้คาคาชิอายุน้อยๆนะจะได้ดูไม่ข้ามรุ่นเกินไป:writer)

  "....ช่วยก็ได้ แล้วใครเป็นเพื่อนเจ้าสาวล่ะ?"

  "ไม่รู้ดิ"

  "อ้าว?!...ตอบมาซื่อๆ ถามรินยัง?"

  "ยังไม่ถาม รินบอกว่า"ถ้าเค้าหาได้แล้วเดี๋ยวเค้าบอก"รินบอกมาอย่างนี้"

  "เฮ่อ...พวกนายนี่เรียกมืออาชีพทางด้านทำก่อนวางแผน"

  "โห่ อีกตั้ง2-3ปีกลัวไร?"

  "เหอะๆกลัวว่านายจะโดนรินลากกลับบ้าน"

  "ว่าแต่นายเหอะมีแฟนยัง?"

  "มีแล้ว.."

  "ชื่อไรวะ?"

  "ไม่บอกให้โง่หรอก มีวาสนาได้เห็นก็ถามเอาละกัน"

  "อย่าทำเป็นงกดิ บอกกูก่อน!"

  "กูว่ากูไม่บอกมึงก็บุญแล้วนะ ถ้าบอกไปวันแต่งมึงอาจจะไม่มีเลยนะเว่ย"

  "แหม! เอารินมาอ้าง ตามวาสนากูแล้วกัน ไปละ"

  "เออไปเหอะ"

 

Writer talk

  21:03

  "3ทุ่มแล้วหนิ งานงอกแล้ว!"คาคาชินั่งทำงานเพลินเมื่อดูนาฬิกาก็พบว่าเวลาที่เขาต้องนอนมันเลยมามากแล้วจึงลุกปิดคอมปิดไฟอย่างรวดเร็วแล้วรีบกลับบ้าน

 ระหว่างกลับบ้านก็เกิดสิ่งไม่คาดฝัน! มีรถมอเตอร์ไซค์คันหนึ่งขับมาอย่างรวดเร็วและมาตัดหน้ารถคาคาชิ

  "มาจากไหนเนี่ย! เล่นตัดหน้ารถต่อหน้าต่อตาเลยเนี่ยนะ คิดว่าฉันตัดไม่เป็นหรือไง หึ..เล่นกับใครอยู่ไอน้อง!"

  หลังจากที่พูดจบคาคาชิก็บิดคันเร่งเพื่อเร่งรถให้ขับเร็วขึ้น

  "รู้แล้ว...ว่าเป็นใคร...มันยังไม่กลับอีกหรอเนี่ย"

 

 

 

  เอี๊ยด!!!

 

 

  รถมอเตอร์ไซค์ทั้ง2คันเบรคเสียงดังสนั่นแล้วถอดหมวกกันน็อกอย่างรู้ใจ

  "ขับเร็วใช้ได้หนิคาคาชิ ฝีมือแข่งรถยังดีอยู่.."

  "ไม่ได้แข่งจริงจังแต่ได้แค่ปาดหน้ารถนายแค่นั้น"

  "โอ้โห! พูดอย่างนี้น่าจะเอาให้คว่ำ!"

  "ถ้าคว่ำนายก็อาจไม่ได้เพื่อนเจ้าบ่าว!"

  "พูดซะไม่กล้าทำ"

  "ฉันขอกลับก่อนนะ พอดีมีสอนพิเศษ"

  "ห๊ะ!? นายเนี่ยนะมีสอนพิเศษ?"

  "ใช่ เอาไว้คุยทีหลังละกัน"

  "อะ..อือ.." หลังจากที่คุยกันคาคาชิไม่ได้ใส่หมวกกันน็อกเพราะบ้านของเขาอยู่อีกไม่ไกล

  แต่ความจริง..มันไม่ได้มีแค่นั้น รถมอเตอร์ไซค์สีดำตัดแดงอีกคันที่กำลังจ้องมองคาคาชิอย่างน่ากลัว ชายปริศนาที่มีตาแหลมคมได้เล็งมองคาคาชิ...และออกรถอย่างรวดเร็ว!

  "เห้ย!!!"

 

 

 

  เอี๊ยด!!!.....

 

 

 

 

 

 

 

  โครม!!!

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ......

 

 

 

 

 

 

 

 

 รถคันนั้นมาตัดหน้าอย่างเร็วเหนือแสงทำให้คาคาชิเบรคแล้วหักมุมรถไปชนกับเสาไฟฟ้า ทำให้เขานอนแน่นิ่งกับพื้น

  "เสียงไรวะ?!"โอบิโตะรีบขับรถไปดูเหตุการแต่กลับเห็นคาคาชิเพื่อนที่คบกันมา20ปีนอนจมกองเลือด

  "คาคาชิ! คาคาชิ!!!"โอบิโตะพยายามปลุกคาคาชิให้ฟื้นแต่กลับไม่ได้ผล 

  "ต้องแบกมึงไปโรงพยาบาลใช่มั้ยเนี่ย?! แข็งใจไว้นะเว่ยเป็นเพื่อนเจ้าบ่าวก่อนค่อยตายนะมึง..."ถึงโอบิโตะจะพูดติดตลกแต่ความจริงนั้นดราม่าหนักมาก เขารีบแบกเพื่อนไปโรงพยาบาล

 

  

  ณ โรงพยาบาล

  "คาคาชิไม่ได้เป็นอะไรมากใช่มั้ย?!!!"

  "ยังไม่ทราบครับคุณอาแต่ตอนนี้หมอกำลังผ่าตัดอยู่ครับ!"

 

  ผลั่ก..เสียงเปิดประตู

 

  "คนไข้เสียเลือดไปมาก ผลตรวจเลือดของคนไข้คือเลือดกรุ๊ปO ญาติของคนไข้ใครเลือดกรุ๊ปOบ้างครับ?!"

  "ผมครับ!"พ่อของคาคาชิหันไปบอกหมอที่กำลังเร่งรีบ

  "เชิญทางนี้ครับ!"

 

  22:10

  "ญาติของคนไข้คือใครครับ"

  "ผมครับ ผมเป็นพ่อของเขาครับ"

  "คือ...ลูกชายของคุณอาการค่อนข้างสาหัสครับ ศรีษะช่วงขมับแตกแต่สิ่งที่หนักกว่านั้นคือ...ช่วงท้องนั้น...ถูกของมีคมแทงเป็นแนวยาวทำให้เสียเลือดไปมาก คงต้องนอนที่โรงพยาบาล2-3อาทิตย์อาจจะถึง1-2เดือนครับ อาการถึงบรรเทาไปบ้างแต่ถ้าคนไข้ฟื้นตัวเร็วก็อาจจะแค่2อาทิตย์"

  "ครับ...ไม่มีอะไรมากไปกว่านี้แล้วใช่มั้ยครับ?..."

  "ไม่มีแล้วครับ"

  "ขอบคุณคุณหมอมากนะครับ!"

  "มันเป็นหน้าที่ครับ หมอขอตัวก่อนนะครับ"

  

  วันถัดมา...

 

  "ซากุระ...พี่คาคาชิไม่ได้มาสอนลูกแล้วนะวันนี้"

  "เพราะอะไรหรอคะ?"

  "เอิ่ม...."

 

  เหตุการณ์ก่อนที่คิซาชิจะบอกซากุระ...

(คิซาชิ...คาคาชิเกิดอุบัติเหตุเมื่อคืนนี้..คงจะไปสอนซากุระไม่ได้แล้วล่ะ)

  "แล้วตอนนี้เป็นยังไงบ้าง?!"

(...ตอนนี้ยังไม่ได้สติเลย คงนอนอยู่ที่โรงพยาบาล2-3 อาทิตย์เลยล่ะ เรื่องนี้อย่าบอกหนูซากุระล่ะ)

  "ทำไมล่ะ?"

(ถ้าบอกไปเธอคงไม่มีสมาธิในการสอบคงได้แต่เป็นห่วงคาคาชิทั้งวัน  เป้าหมายเราตอนนี้คือปล่อยให้หนูซากุระได้ผ่านการสอบ)

  "อย่างนั้นเองหรอ งั้นฉันจะบอกลูกว่าอะไรล่ะ"

(บอกไปว่าคาคาชิมีงานอื่นต้องทำเยอะมาก ตั้งใจอ่านหนังสือไปเถอะ)

  "ได้ ขอให้กลับมาหาซากุระเร็วๆล่ะ"......

 

  "พี่เขามีธุระน่ะประมาณ2-3อาทิตย์ก็กลับ.."คิซาชิรู้สึกผิดเพราะว่าตัวเองโกหกลูกสาวไปแต่ทำเพื่อเพื่อนและความจำเป็น

  "ทำไมมันนานจัง? พี่เขาไปทำอะไร?"

  "ตั้งใจอ่านหนังสือสอบล่ะ พี่เขาฝากบอกมา"

  "อืม...ค่ะ"

 

  วันสอบ...

 

  "ซากุระ!!..."เสียงของเท็นๆดังมาแต่ไกล

  "อ่านหนังสือสอบยังเพื่อน"เทมาริถาม

  "โอ้ยแก~ ฉันอ่านตั้งแต่5โมงถึงเที่ยงคืนนู้น!"ซากุระบอกความจริงที่ตนได้ทำผ่านมา

  "โห~...ตั้งใจอ่านเพื่อใครกันนะ ฉันล่ะอยากรู้จริงๆเลย~.... อยากรู้มั้ยฮินาตะ~!"

  "อยากสิคะ ใครกันที่ทำให้ซากุระจังอ่านหนังสือได้ทั้งวัน~"

  "....เดี๋ยวนี้แกก็เล่นกับเขาด้วยหรอ? ฮินาตะ"

  "ฉันก็ไม่ได้ล้าหลังนะคะ ก็แค่ตามเทรน"

  "จ้า~"

  "เชิญนักเรียนทุกคนอ่านหนังสือเตรียมสอบ ให้เวลาแค่20นาทีเท่านั้น อ่านให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้!"เสียงของครูยามาโตะครูประจำชั้นม.3/2ดังขึ้น ทำให้นักเรียนทุกคนรีบจับกลุ่มอ่านหนังสือ

  "นี่ๆ อิโนะหายไปไหน?" หลังจากที่จับกลุ่มเสร็จ ซากุระจึงเปิดปากพูดคนแรก

  "เห็นบอกไปห้องน้ำตั้งแต่ที่พวกเรากับแกคุยกันแล้วนะ"เทมาริพูด

  "แต่ฉันว่า...มันนานไปนะคะ"ฮินาตะพูดขึ้นมา

  "ใช่! ตกส้วมไม่ก็ลื่นหัวโขกกับคอห่านแล้วมั้ง"เท็นๆพูดประชดแรงๆ

 

  ตึกตักๆ!!!!(เสียงวิ่ง)

  "โอ้ย!นึกว่าต้องอ่านหนังสือคนเดียวแล้ว!"

  "ตกส้วมหรอแก"

  "จะบ้าหรอแก!ฉันแค่ไปส่องเฟสพี่อิทาจิก็แค่นั้น!!"

  "แล้วแกจะไปส่องทำไม?!!"เท็นๆถาม

  "พี่อิทาจิน่ะเขา!..."อิโนะอั้มอึ้ง

  "เขาน่ะทำงานกับทางบริษัทอุจิวะด้วยแหละ!"

  "แล้ว?!"

  "แล้วอีกอย่างนะเขา..."

  "อายุแค่17-18อ่ะนะ"

  "ใช่! คือพี่เขาน่ะทำงานที่กรมสืบสวนคดีพิเศษเลยนะเว้ย!"

  "จริงดิ!"เทมาริพูดด้วยความตกใจ

  "ฉันจะโกหกพวกแกเพื่อ! ถ้าฉันไม่รู้คนอื่นก็ไม่รู้!แล้วถ้าฉันรู้เพื่อนฉันก็ต้องรู้!"

  "เจ๋ง!พี่เขานี่ไม่ต้องไปวนหาอาชีพเลยนะ เรียนจบปุ๊บทำงานปั๊บ!"เท็นๆพูดอย่างอิจฉา

  "นี่แก! ซากุระทำไมไม่สนใจที่ฉันพูดเลยวะ?"

  "อ่านหนังสืออย่าอ้าปากมากกว่าสมองได้มั้ยอิโนะ?" ซากุระพูดไปตาพรางมองตัวอักษรไปด้วย

  "หุ้บ! หุบปากก็ได้!"

 

   12:43

  "ซากุระ!! ซากุระๆ! ซากุร้าาาา!!!! เกิดเรื่องแล้ว!!!"

  "อะไรอิโนะวิ่งมาหาฉันมีอะไร?!"

  "มานี่ก่อน!"

  "อะไร?...เดี๋ยวๆ!"

  "แก.."

  "พาฉันมาทำไมตรงนี้มันเป็นที่ลับตาคนนะ!แล้วถ้าครู..."

  "เรื่องฉันสำคัญกว่าแน่!!!"

  "อะไรล่ะ?"

  "ตั้งใจฟังแล้วทำใจจริงๆ เรื่องนี้จริงจัง!"

  "....?"

  "อาจารย์คาคาชิ…"

  "เขาทำไม?!!"

  "อาจารย์เขา...เกิดอุบัติเหตุทางถนน นอนที่โรงพยาบาล 2-3 อาทิตย์..แล้ว...อาจารย์ก็อาการสาหัสมาก! แล้วตอนนี้เขายังไม่ได้สติกลับมา!"

  "แกเอาอะไรมาพูด!!"

  "ไม่เชื่อแกดูนี่ นักข่าวถ่ายรูปตอนที่อาจารย์นอนที่ห้องพยาบาล"

  'เศรษฐีหนุ่มพันล้านกับอาชีพที่ไม่แน่นอน ทำให้เขาเกิดอุบัติเหตุทางถนนและนอนโรงพยาบาล อาการสาหัส!...'

  "...!!!!..."

  "ซากุระ?..."

  "ฉะ...ฉันขอตัวก่อนนะ.."

  "ดะ..เดี๋ยว!" 

  หลังจากที่สอบวันนี้เสร็จซากุระก็ไม่พูดอะไรเลยซากุระกลับบ้านอย่างรวดเร็ว

  แกร๊ก...แอ๊ด...(เสียงเปิดประตู)

  "ซากุระกลับบ้านมาแล้วหรอ?"เมบุกิเห็นลูกกลับมาก็ถาม

  "....."

 

Sakura talk

 

 แกร่ก!..ปั้ง!!(เสียงเปิดประตูและลงท้ายด้วยเสียงปิดที่แรง)

 

  "...ทะ..ทำไมพ่อต้องโกหกด้วย... ทำไม!!!!!!!!!! พี่เป็นอะไรกันแน่ถึงต้องมาเจอเรื่องอย่างนี้ เป็นเพราะอะไร!!!!!!!" ฉันโวยวายจนเสีียงลงไปถึงข้างล่าง ทำลายข้าวของต่างๆนาๆจนแม่วิ่งขึ้นมาถาม

  "ซากุระ! ซากุระ!!เปิดประตูให้แม่เข้าไปเดี๋ยวนี้นะ!!"

  "หนูอยากอยู่คนเดียวแม่ ฮึด!...แม่ออกไปเถอะ!" ฉันบอกแม่ทั้งน้ำตาแล้วไปนั่งบนเตียงกอดเข่าตัวเองแล้วเช็ดน้ำตาไปพรางๆ

  "บอกแม่มานะว่าเป็นอะไร?! มีอะไรก็บอกแม่สิ"

  "บอกว่าอย่ามายุ่งไง!!!"

  "นี่!! ยัยลูกคนนี้หนิ!!!"

  "คุณนายคะ ดิฉันว่า...อย่าเพิ่งไปยุ่งกับคุณหนูเถอะค่ะ" คนใช้มาบอกแม่ให้ออกไปก่อน

  "งั้นก็ได้.."

 

  "มีธุระงั้นหรอ?...."

  "พี่เขามีธุระน่ะประมาณ2-3อาทิตย์ก็กลับ.."

  วันๆฉันได้แต่นอนอยู่บนเตียงไม่คิดจะไปไหนไม่คิดจะกินข้าวได้แต่เป็นห่วงพี่เขาได้แต่อยากให้เขาหายได้แต่อยากให้เขากลับมาและอยากบอกว่าฉันรักเขาแต่สิ่งที่คิดในใจมันทำให้ฉัน...มีน้ำตาไหลตลอดเวลา...

 

  กิ้งก่อง!……(เสียงกริ่งหน้าบ้านที่ดังถึงห้องฉัน)

  ฉันลุกจากเตียงแล้วเดินไปดูที่หน้าต่าง หน้าห้องฉันเป็นระเบียงค่อนข้างที่จะกว้างมีต้นไม้เล็กๆอยู่เยอะที่สำคัญจะมีขาตั้งบอร์ดวาดรูปอยู่ ปกติฉันจะนั่งตรงนั้นเพื่อสูดอากาศแต่คงไม่ได้นั่งอีกนานเลยล่ะนับจากวันนี้

  "ซากุระอยู่มั้ยคะ?"พวกอิโนะมา....หึ..

  "อยู่จ้ะแต่ว่า...พอกลับมาก็โวยวายร้องไห้ใหญ่เลย แม่เองก็ไม่รู้จะทำยังไงน่ะจ้ะ"

  "เป็นเพราะหนูเองน่ะค่ะ...ซากุระ!"อิโนะเห็นฉันที่ใส่เสื้อสีเทายืนอยู่ที่ขอบหน้าต่าง

  "ขอโทษนะไม่ว่าจะยังไงฉันก็...อ่อนแอ..อยู่ดี"

 

 

Writer เป็นยังไงต่อไป ติดตามต่อสิ ไปแล้วนะบาย~