[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Ino talk

 เครียดมาก หลังจากที่พวกนั้นขอให้ช่วยฉันล่ะไม่ชอบเลย คิดอะไรของพวกมันนะ

  "ซากุระ ฉันมีเรื่องอยากจะคุยด้วย…"

  "เรื่องอะไรล่ะ?"

  "คะ...คือ..มานี่ก่อน"ฉันรีบลากมันไปที่เงียบๆไม่มีคนเห็น

  "ห๋า? อะไรล่ะ?"

  "คือ...แกยังรักซาสึเกะอยู่มั้ย?"

  "ทำไมถามอย่างนั้นล่ะ?"

  "ฉันอยากรู้!!"

  "ไม่!! ฉันไม่ได้รักเขาอีกแล้วถึงจะมีความสัมพันธ์ฉันให้ได้แค่คนอดีตเท่านั้น"

  "ฉันจะบอกอะไรให้! ซาสึเกะน่ะจะไปอเมริกา4ปี"

  ".......ละ..แล้วทำไมล่ะ!ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันนิ!" ยัยนี่ปากไม่ตรงกับใจจริงๆด้วยแห้ะ(-_-#)

  "หึ! มันไม่ยอมให้เธอเห็นหน้าเพราะมันอับอายตัวเองหลบอยู่ในที่มืดไม่มีแสงแดดส่องหามันแม้แต่น้อย เธอเองน่าจะไปบอกลามันหน่อยนะซากุระ"

  "รู้ตัวดีหนิรู้ว่าฉันไม่อยากเห็นหน้า"

  "ซากุระ!!!เธอปิดฉันไม่มิดหรอกว่าเธอยังรักซาสึเกะอยู่!!!แล้วเธอก็อยากเจอมันด้วย!"

  "แล้วคิดจริงๆหรอว่าฉันรักมันอยู่ ฉันเหลือคำว่าเสียรักให้คนเลวไป!"

  "ฉันบอกเวลาให้ละกันจะไปหรือไม่ไปก็เรื่องของเธอ ตอนบ่ายเครื่องออก เธอไปช้าหรือเร็วขึ้นอยู่ที่เธอ!"

  "....อิโนะ...ฉันไม่อยากจะทะเลาะกับแกอีก..."

  "ฉันก็ไม่อยากทะเลาะกับแกเหมือนกัน ถ้าอยากจะไปบอกพวกฉัน"

  ".....ฉันจะเก็บไว้คิด"

 

Sakura talk

  12:30

  จะไป...แล้วคิดจะไม่บอกน่ะหรอ? หึ!ใครสนกัน แต่....ทำไมรู้สึกแปลกๆแห้ะ

  "เป็นอะไรไปซากุระ? กินข้าวไม่ลงหรอ?"

  "เอิ่ม...เปล่าค่ะไม่มีอะไร"

  "เอาอีกแล้วนะบอกว่ายังไงซากุระ?" ดันรู้ทันอีกนะพี่คาคาชิ(-_-#)

  "ซาสึเกะเขา..."

  "ไปอเมริกา4ปี เธอจะไปบอกลาหรอ?"พี่รู้ได้ไง?!

  "พี่รู้ได้ยังไง?"

  "ฉันรู้จากไหนมันก็ไม่สำคัญหรอก ตอบฉันมา"

  "ไม่ได้อยากจะบอกลาหรืออะไรก็แค่...."

  "อย่าปิดบังเลยซากุระ..."

  "ฉัน...." น้ำตาเริ่มปริ่มอยู่ที่ตา ฉันกำลังจะร้องไห้

  "ซากุระ....ฉันเข้าใจว่าเธอยังลืมไม่ได้แต่ฉันยังอยู่กับเธอตรงนี้ ฉันอยู่กับเธอเสมอ ไม่ว่าจะหนักหรือเบาฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอไปไหน แค่บอกความจริงกับฉันแค่นั้นก็พอ"พี่เขารู้ว่าฉันจะร้องไห้พี่เขาเช็ดน้ำตาฉันแล้วจับมือฉัน

  "ฉัน..ฉันอยากเจอเขาในวันที่เขาจะไป"

  "ฉันให้เธอไป แต่ถ้าเธอพร้อมที่จะเจอกับเขา ฉันก็ยินดี"พี่เขาพูดพร้อมก้มหน้า มันทำให้ฉันรู้ว่าพี่เขากำลังเจ็บปวด

  "พี่คาคาชิ...พี่อย่าก้มหน้าอย่างนั้นสิมันทำให้ฉันยิ่งร้องนะ พี่เศร้าเรื่องอะไร?"

  "ใครบอกว่าฉันเศร้ากันล่ะ เธออย่าคิดมากเลย ทัศนศึกษาเสร็จ ก็มีเวลาเตรียมตัวสอบอีก1อาทิตย์ อาทิตย์หน้าค่อยไปหาก็ได้ เลิกร้องไห้ได้แล้วนะคนดี"

  "ค่ะ ฉันรักพี่มากเลยนะเวลาพี่มีเหตุผลแล้วก็เอาใจใส่คนอื่นอย่างนี้" เขินตัวเองฉันพูดอะไรออกป๊ายยยย~  แล้วฉันก็เข้าไปกอดพี่เขา

  "นะ..แน่นไปแล้วมั้ง?"(-///-)

  หลังจากที่เราคุยเรื่องพวกนี้เสร็จก็ไปดูสัตว์ทั้งหลายแหล่ที่สวนสัตว์

 

  "ง่า!!!พี่!!! ไม่เอาๆ เอามันออกไป!! ฉันกลัว!!!!"

  "อะไรกัน ตัวเล็กนิดเดียวเองกลัวอะไรกัน?"(-_-)เล็กอะไรอ่ะตัวเท่าแขนพี่เบย เอาอีน่ากลัวออกไปนะ

(writer:อีกัวน่าจ่ะหนู(-....-) )

  "ก็คนมันกลัวง่า เอามันออกไปไกลๆเลยนะ!!"

  1นาทีผ่านไป

  "งือ~...." ร้องไห้กลบเกลื่อน

  "นี่ เด็กน้อย~ร้องไห้ทำไมห้ะ ฉันคืนเขาไปแล้ว"นี่ยังเห็นฉันเป็นเด็กอยู่อีกหรอ!

  "มานี่มาไม่แกล้งแล้วๆ มาเร็ว"

  "ง่า งืม~กอดเลยนี่แน่!"

  "ยอมๆ ไปที่อื่นต่อเถอะ" (-///-)หน้าพี่ดูแดงๆนะ

  "ไปด้วยกอดด้วยได้มะ?"

  "ไม่ขี่หลังเลยล่ะห้ะ?"

  "เอาป้ะล่ะ?"

  "ไม่ให้ขี่!"

  "หึๆ งั้นกอดก็ได้!"

 

Hinata talk

  13:56

  คุณซากุระจะเป็นยังไงบ้างน้า~

  "คิดอะไรอยู่รึเปล่าฮินาตะ?"

  "คือฉันคิดว่า...คุณซากุระเขาอาจจะไม่ได้ยอมอะไรง่ายๆ แต่สำหรับคุณซาสึเกะล่ะก็…อาจจะยอมก็ได้นะคะ"

   "ฉันเองก็ว่าอย่างนั้น โอกาสที่ฉันขอจากซากุระคือ ขอให้ตัวเธอเองไปเจอซาสึเกะสักครั้ง" คุณนารูโตะ!  กล้าขอโอกาสสำคัญๆให้กับเพื่อนสนิทเลยหรอ?ทั้งๆที่โอกาสพวกนั้นน่าจะเป็นของตัวเองนะ

  "คือ...นารูโตะคุง นารูโตะไม่ได้รักคุณซากุระแล้วหรอคะถึง..."

  "หืม?ฉันก็ยังรักอยู่นะ…"

  "!!!...." แล้วทำไมถึง...อยู่กับเราล่ะ?

  "รักได้แค่ข้างเดียวเท่านั้นแหละ แต่สำหรับฮินาตะ ฉันรักหมดใจเลยล่ะ..."

  "นารูโตะคุง ฉันไม่ได้เสียใจเลยนะคะที่ตอบมาแบบนั้นแต่ฉัน ยังอยากให้คุณไปบอกความในใจให้กับคุณซา..."

  "ถึงฉันจะพูดอะไรตอนนี้ ซากุระจังก็ไม่ได้กลับมาหาฉันหรอก แต่ความในใจของฉันมันกลับบอกว่า...ให้คนที่ใช่สำหรับฉันดีกว่า… ฮิฮิ!" นารูโตะคุง~ ขอบคุณมากนะคะ

  "เฮ่อ~กลับโรงเรียนก็น่าจะบ่ายสามนะ แล้วก็ต้องกลับไปเคลียร์งาน,ไปเตรียมตัวเรื่องงานของพ่อ.....แล้วก็~..." เขานั่งนับงานที่ตัวเองต้องทำ คอยยกนิ้วขึ้นเพื่อนับงานต่างๆ

  "อ่านหนังสือเตรียมสอบค่ะ..."

  "....ไม่จริง..ไม่จริงสิ มันจะสอบเร็วไปไหน สอบวันที่เท่าไหร่ฮินาตะ!"

  "สอบวันจันทร์ พุธ,ศุกร์ อาทิตย์หน้าที่จะถึงค่ะ ส่วนเวลาอ่านหนังสือสอบ เสาร์,อาทิตย์,อังคาร,พฤหัส ค่ะ"

  ".....อืม~....อ่อ! ฮินาตะช่วยมาติวฉันหน่อยได้มั้ย?"

  "วันเสาร์หรือคะ?"

  "ใช่ๆ วันอาทิตย์ด้วยก็ดีนะ"

  "ได้สิคะ"

  "มาที่บ้านฉันนะ! เดี๋ยวขับรถไปรับ"

  "แต่ว่า..."

  "ไม่เป็นไรหรอก แม่ฉันอยู่ด้วยฉันไม่ทำอะไรเธอหรอก"

  "งั้นหรอคะ?"

  "รอวันเข้าหอดีกว่า ฮิฮิ"

  "เห? นารูโตะบ้าไปแล้วหรอคะ!! พูดมาได้อย่างนั้นน่ะ!" หึ้ย~พูดอะไรของเขาก็ไม่รู้ นารูโตะคุงนี่!(-////-)

 (ตั้ลล้าก! มุ้งมิ้งฟินเว้อ!(>///<) :writer)

Writer talk

  เมื่อเวลาผ่านไปอย่างเร็วเหนือแสง เมื่อถึงเวลากลับ...

  "ซากุระ..."คาคาชิที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างรถหันมามองร่างบางผมชมพูที่นั่งเอาผ้าสีเขียวคลุมตัว

  "คะพี่?" เธอขานรับ

  "ตอนจะกลับบ้านน่ะเดี๋ยวฉันไปส่งเธอที่บ้านเองนะ"

  "ค่ะ...ตอนสอบพี่คุมห้องไหนหรอ?"

   "ห้อง2น่ะแต่ก็แวะเอาข้อสอบให้ห้องของเธอด้วยแหละฉันไม่ห่างไกลจากเธอหรอก..."

  "ขอบคุณค่ะที่ตอบแบบนี้"

  "นี่ถ้าหนาวน่ะ มานั่งที่ฉันก็ได้นะเพราะมันไม่ค่อยหนาวเท่าไหร่"

  "ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ"

  "อืม..ไปเถอะ"

  2นาทีต่อมา

  "คาคาชิ? นายคิดจะฉีกสัญญาหุ้นจริงๆหรอ?"ร่างสูงผมสีดำหางม้าต่ำเดินมาทักและถามอย่างเย็นชา

  "เรื่องนี้ฉันว่าคุยที่โรงเรียนดีกว่านะอิทาจิ?"คาคาชิก็ตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชากลับ

  "นายก็รู้ว่าฉันกับนายเจอกันยาก ฉันไม่อยากจะนั่งพิมพ์แชทกับนายให้เมื่อยหรอกนะ"อิทาจิ ตอบกลับแล้วนั่งลงที่ของร่างบาง

  "หึ! ช่วยไม่ได้ น้องนายมันเป็นเป็ดปีศาจ พอฉันจะไปคุยกับนายมันก็ไม่ยอมให้ฉันไปหา หลายรอบแล้ว"

  "ช่างเถอะ เรื่องหุ้นน่ะฝั่งฉันคุยกับพ่อแล้ว พ่อบอกจะขอละฮารุโนะออก เรื่องหุ้นนายก็ค่อยๆคิดก็ได้"

  "อย่าคิดว่าฉันไม่รู้เรื่องแผนของพวกนายหน่อยเลย ฉันไม่ได้สืบหรืออะไร ก็แค่คาดคะเนว่าพวกนายจะเอาอุสึมากิมาแข่งกับทางเรา"คาคาชิจิ้มใจกลางความลับของอีกฝั่งอย่างทีเผลอ

  "..!!..."อิทาจิเบิ่งตามองไปที่คาคาชิอย่างคิดไม่ถึงว่าจะเดาได้ถูกขนาดนี้

  "แค่คาดคะเน มันก็จริงแล้ว...แล้วนับประสาอะไรที่จะให้ทางฉันไม่คิดขอยกเลิกสัญญาล่ะ?"

  "ชิ!.. ถึงจะรู้ตอนนี้ก็ไม่มีผลอะไร"

  "แล้วอีกอย่างนะ ฉันรู้ว่านายส่งคารินไปกับมันด้วยเพื่อให้ความสัมพันธ์เพิ่มขึ้น"

  "ใช่ เดาได้เก่ง...ต้องพูดว่า..รู้เยอะดีหนิ!ถึงจะถูก!"อิทาจิพูดติดโมโหนิดๆที่คาคาชิรู้ทุกเรื่องที่พวกเขาวางแผนเอาไว้

  "ก็แหงอยู่แล้วล่ะ"คาคาชิแสยะยิ้มแล้วหันไปทางหน้าต่าง

  "นายก็เก่งเรื่องโต้วาทีกับด้านธุรกิจอยู่แล้วหนิแล้วทำไมต้องชิงฮารุโนะไปด้วย?"

  "ฉันบอกเลยว่าไม่ได้ทำเพื่อธุรกิจแต่ที่ทำเพราะหัวใจของตัวฉันเองและที่สำคัญที่ฉันทำเพราะ..ฉันรักเธอจริงๆ เรื่องงานมาทีหลังก็ได้"

   "เรื่ิองของนายเหอะ ซากุระน่ะเป็นเป้าหมายของใครหลายคนและ...เธอก็เป็นเป้าหมายของฉันด้วยเหมือนกัน!"

  "นาย!"คาคาชิขึ้นเสียงแล้วเบิ่งเนตร

  "หยุดใช้ตานั่น! ฉันขอให้คู่ของนายไปได้ดีแล้วกัน มาดูกันว่าคู่ของใครงานแต่งจะเริ่มก่อน"

  "หึ! ปัญหาอ่อน!"

  2นาทีผ่านไป

  "พี่คาคาชิ..."ร่างบางเดินมาอย่างโซซัดโซเซก่อนจะเรียกร่างสูง

  "ซากุระ...ซากุระ!!! ทำไมทั้งหัวเปียกอย่างนี้ล่ะ?!! ใครทำอะไรเธอ!! อีกอย่างห้ามอ้างว่าล้างหน้าแล้วน้ำกระเด็น! บอกความจริงมา"

  "เอิ่ม...คือ..."

  "มานี่มาเอาผ้าเช็ดผมก่อนเดี๋ยวไม่สบาย"

  "คือ ตอนนั้นที่ไปเข้าห้องน้ำฉัน...."

 

Sakura talk

  ห้องน้ำๆ~ ฉี่จะราดแล้ว!!ไม่น๊า!~(>0<!)

   เอี๊ยด!...

  "ห้องน้ำนี้มันกว้างจัง ปกติมีห้องเดียวหนิ...โอ้ยช่างมันเหอะค่อยคิด ตอนนี้จะราดแล้ว!~"

  1นาทีผ่านไป

  "เฮ่อ นึกว่าจะราดซะแล้ว "

  ตึก..ตึก..ตึก..ตึก....(เสียงรองเท้าส้นสูง)

  "ยัยซากุระ…"

  "มีอะไรอีกล่ะ คาริน"

  "ก็แค่จะมาบอกว่าซาสึเกะน่ะเขาจะไปอเมริกา4ปี!"

  "แล้วไง?"

  "เขาไปกับฉัน!"

  "......!!!" ไปกับยัยนี่ด้วยงั้นหรอ?!!

  "เพราะฉะนั้นอย่าซ่า! อย่าร่าน! อย่าแรด! ให้คุณคาคาชิเหนื่ิอยใจนะ"

  "เธอเองก็ไปอยู่กับเขาที่นู่นก็อย่าไปอ่อยฝรั่งละกันนะ รักษาเขาดีๆ ถ้าเบื่อ~ก็หาฝรั่งกินข้างถนนนะจ๊ะ! 55555!!"

  "นี่!หาว่าฉันเป็นกระหรี่หรอ?!"

  "ไม่ได้พูดสักคำ อย่าพาลสิ!"

  "ฉันแปลออกย่ะว่าพูดยังไง! มานี่เลยยัยหมาบ้า.."

  "โอ้ย!ปล่อยนะเธอนั่นแหละที่บ้า! บอกให้ปล่อยไง!"ยัยนี่เล่นกระชากผมฉันแล้วดึงไปที่อ่างล้างหน้า

  "เจอน้ำซะหน่อยจะเป็นอะไรไป! หายบ้าได้สักวันก็ยังดี!"

  "อึ้ม!.......แอะแหะๆ .."ยัยนี่เล่นกดหัวฉันลงน้ำ มันจะมากไปแล้วนะ!

  "ว่ามาสิ! พูดอีกสิ! จะได้หายบ้าอีกสักรอบ!"

  "หึ! ถ้าเธอโดนฉันกัดแล้วอย่าลืมไปฉีดกันปากหมาของเธอด้วยละกัน!  นี่ไง!"ฉันจับผมตัวเองแล้วดึงออกจากมือของยัยบ้าแล้วผลักเธอพร้อมเอาขาขัดที่ข้อเท้าของเธอไว้จนรองเท้าส้นสูงของเธอไปติดร่องของกระเบื้องแล้วล้มไปโง่ๆ

  "รองเท้าเธอมันไม่อำนวยให้หรอกนะ!"

  "ยัยนี่! เจอแบบนี้หน่อยเป็นไง!"คารินเล่นจับขาฉันแล้วดึงไปด้านหลังทำให้ฉันล้ม

  "โอ้ย เล่นอย่างนี้ได้~"

  "โอ้ย!!!!"

  ปัก!

  "เจอฝ่าเท้าแมวหน่อยเป็นไงล่ะ หายซ่าเลยหรอ?"

  .......

  "เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้นี่แหละค่ะ"

  "แล้วไม่เป็นอะไรมากใช่มั้ย?"

  "ก็แค่เปียกอ่ะค่ะ คือเอิ่มพี่คะ คาริน..เขาไปกับซาสึเกะด้วยน่ะค่ะ เขาไปด้วยกันแล้วไปเพื่ออะไรล่ะคะ?"

  "เอาไว้สอบเสร็จแล้วจะบอกนะซากุระเรื่องบางเรื่องฉันอาจบอกเธอไม่ได้ตอนนี้"

  "แต่ว่า...."

  "รอหน่อยนะ เดี๋ยวเธอก็จะรู้ความจริงทุกอย่างที่เธออยากรู้แล้ว"เขาพูดแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ฉัน

  "ค่ะ..."

  "เมื่อกี้นี้เธอเดินมาแปลกๆ เป็นอะไรรึเปล่า?"

  "มันก็แค่...โอ้ย!"พี่เขาจับขาซ้ายฉัน ที่คารินดึงไปด้านหลัง ทำให้หน้าแข้งโดนกระเบื้องจนปวด

  "ขอโทษนะ แต่อดทนหน่อย..."

  "พี่มันเจ็บจริงๆฉันไม่ไหว"

  "ไว้ไปถึงโรงเรียนก่อนละกัน หน้าแข้งเขียวเลยนะเนี่ย เธอระวังเข้าห้องปกครองนะ"

  "ใครกันแน่คะที่ได้เข้าก่อน ถ้าเขาไม่มาหาเรื่ิองฉันก่อนก็ไม่เจอฝ่าเท้าอัดหน้าหรอกค่ะ"

  "เธอนี่นะ หาเรื่องป่วนทั้งวันเลย"

  "พี่..."

  "เป็นอะไรไป? เรียกสั้นๆเศร้าๆมันทำให้ฉันไม่สบายใจนะ"

  "ขอโทษด้วยนะคะ แต่..."

  "มีอะไร?"

  "พี่รำคาญหรือเบื่อฉันบ้างมั้ย? เวลาที่ฉันมาบอกเรื่องของซาสึเกะหรือเป็นพวกเรื่องอดีตเก่าๆของฉันกับเขา"

  "ไม่เลย มันไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด ฉันน่ะกลับสงสารเธอที่เธอทิ้งอดีตไม่ได้เพราะแค่ชายคนเดียว แค่คนเดียวกลับทำเธอจมปลักกับสิ่งเดิมๆ ถ้าฉันทำให้เธอลุกขึ้นมาจากอดีตเก่าๆได้ฉันก็จะทำ"

  "พี่...ฉันอยากได้ความทรงจำดีๆกลับมาแต่คงกลับมาไม่ได้ ฉันคิดว่า4ปีที่เขาไปมันอาจจะทำให้ฉันมีความสุขได้แต่ว่า...."

  "มันจะทำให้เธอมีความสุขนะซากุระ ถ้าเธอปล่อยวาง แล้วหันมายิ้มแย้มเต็มใจสักที"

  "ค่ะจะพยายาม!"

  "ดีมาก! ไม่ว่าจะตอนนี้หรือตอนไหนๆ เธออย่าเสียน้ำตากับสิ่งซ้ำๆ"

  "ค่ะ"

  หลังจากกลับจากทัศนศึกษา...

  16:58

  "กลับบ้านกันยัยเถิก"

  "ไม่อ่ะ วันนี้แกกลับกับซาอิเถอะ"

  "อ้าวทำไมล่ะ? อย่าบอกนะว่าฉันนัดซ้อนคนอื่นเขาน่ะ?"

  "ประมาณนั้น? ตามที่เธอคิดนั่นแหละไปก่อนนะ

  "เดี๋ยวก่อนสิ! ตอบมาดีๆเลยนะ!"

 

  .....

 

  "พี่คะกลับบ้านกันเถอะค่ะ..."

  "เดินไหวหรอ?"

  "เดินได้ค่ะ ไม่เป็นไรแล้วฉันเอาน้ำแข็งมาประคบแล้วล่ะ"

  "รู้จักพยาบาลเบื้องต้นด้วยหรอเนี่ย?"

  "แน่นอนสิคะ คนมันจะต่อแพทย์หนิก็ต้องรู้เรื่องพวกนี้บ้างสิคะ"

  "เดี๋ยวเธอก็ต้องเปลี่ยนเป้าหมายอยู่ดีซากุระ…"

  "พี่พูดอะไรนะ?"

  "เปล่าๆ แค่บอกว่ายืนโม้ตรงนี้ก็คงไม่ได้กลับบ้านกันพอดีน่ะ(^_^||)"

  "อ๋อค่ะ ก็รีบไปสิคะ"

  "ไปเถอะ"

  "พี่ขับมอเตอร์ไซค์มาหรอ?"

  "ใช่ ใส่หมวกด้วยนะเดี๋ยวหัวจะกระแทกเอา"

  "ค่ะพี่!"

  "ขึ้นมาเร็ว!"

  "อึ้ม!"

 

  ....

 

  "ว้ายยย!! ทะ...ทำไม..ขับเร็วอย่างนี้ล่ะ?"

  "เร็วหรอ? ฉันว่ามันยังช้าไปด้วยซ้ำ!!"

  "ถ้าพี่ขับเร็วอย่างนี้หมวกที่พี่ให้ฉันใส่มันก็ไม่ได้ช่วยฉันเลยนะ!" มันแรงไปแล้วนะ!ที่ยึดกับเบาะก็จับไม่อยู่แล้ว!!

  "นี่เธอ! นั่งเฉยๆได้มั้ย?"

  "พี่จะขับเร็วทำไมล่ะ?!"

 

  เอี๊ยด!!!....

 

  "ทำไมเบรคกระทันหันอย่างนี้!"

  "ขอโทษด้วยนะที่ขับเร็ว...แต่ถ้ารู้ว่าจะร่วงหรือจับไม่แน่นให้ทำแบบนี้!..."

  "คะ...คือ?..."(0///0) พี่จับมือฉันแล้วให้ฉันจับเอวพี่เขาไว้ เขินนะทำอะไรน่ะ!

  "จับดีๆล่ะจะซิ่งต่อละนะ!"

  "เดี๋ยวๆ เดี๋ยว!..."บอกว่าเดี๋ยวยังจะซิ่งต่ออีกเนอะ! เปลี่ยนจับเป็นกอดได้มั้ย?!(>/////<)

 

  17:47

  "ถึงบ้านแล้วนะตัวเล็ก~"อย่าทำเสียงเหมือนลูกหมาได้มั้ยพี่มันน่ารักเกินไป!

  "งืม แล้วพี่ล่ะ?"

  "พ่อของฉันก็อยู่ที่บ้านเธอน่ะ เข้าไปก่อนเถอะเดี๋ยวฉันขอเดินเล่นรอบๆบ้านเธอก่อนละกัน"

  "อะ..อืม"ทำไมพี่หน้าดูเศร้าๆอีกแล้วล่ะ?

  หลังจากที่พี่เขาให้ฉันเข้าบ้านไปฉันก็เดินดูรอบๆบ้านเหมือนเคยแต่พอถึงห้องรับแขกก็เห็นผู้ชายคนนึงผมสีเทาเหมือนพี่คาคาชิแต่ว่าผมของเขายาวกว่า อายุประมาณ...50-56 มั้งนะ? นั่งที่เก้าอี้รับแขกข้างๆพ่อของฉัน ส่วนแม่ก็กำลังยกน้ำชามาให้

  "เอิ่ม...สวัสดีค่ะคุณ..ลุง"

  "สวัสดี นั่งก่อนมั้ย?"

  "ขอตัวคุยกับคุณแม่สักครู่นะคะ.."

  "แม่!  แม่พาใครมาที่บ้านเราเนี่ย?!"

  "ก็คุณพ่อของคุณครูคาคาชิ ไงลูก ทำไมถามอย่างกับแม่ให้โจรเข้าบ้านอย่างนั้นล่ะ"

  "ก็แค่ตกใจ! แล้วแม่พาเขามาทำไม?"

  "เถอะน่ะ ไปนั่งซะจะได้รู้!"

  "แต่.."

  "ซากุระ!!!"

  "โห่!"

  "ขอโทษนะคะที่ทำให้รอนาน นี่คือลูกสาวคนเดียวของฉันค่ะ ฮารุโนะ ซากุระ"

  "ยินดีที่ได้รู้จักนะ หนูซากุระ"

  "ค่ะ คุณ..."

  "เอิ่ม..เรียกลุงนั่นแหละจ่ะ ดีแล้ว คาคาชิทำไมไม่เข้ามา…"

  "ก็พ่อไม่เรียกหนิครับ"

  "เข้ามา…"

  "ขออนุญาตนะครับ"หลังจากที่พ่อลูกคุยกันอย่างประชดประชันพี่คาคาชิก็เข้ามา...

  "ขอโทษนะคะ คือไม่ทราบว่ามีธุระอะไรหรือคะ?"

  "คือพ่ออยากบอกหนูว่า...คือพ่อ..มีบริษัทเป็นของตัวเองเอิ่ม..เรียกว่าของเราดีกว่านะ คือพ่อก็อยากให้ลูกบริหารบริษัทต่อจากพ่อน่ะ.."

  "ให้หนูเป็นCEOที่บริษัทพ่อหรอ?! แต่หนูมีความฝันของหนูอยู่แล้วว่าจะเป็นหมอ!"

  "คือพ่อก็อยากจะบอกลูกเรื่องนี้นานแล้วล่ะแต่พ่อเห็นว่าลูกยังเด็กเกินไปที่จะฟังเรื่องพวกนี้"

  "พ่อคะ!แต่หนูโตแล้วนะ!"

  "ซากุระครูว่าใจเย็นๆก่อนนะ ค่อยๆคุยดีกว่าเขาเป็นพ่อของเธอนะ" พี่คาคาชิทำหน้ารู้สึกผิดแล้วมาคั่นฉันไว้

   "แต่ฉันทนไม่ไหวแล้วพี่! ทุกๆครั้งที่พ่อมีความลับพ่อก็จะเก็บตลอดทำให้ฉันกังวล พอถามอะไรไป ก็บอกว่า"ไม่มีอะไร"ทุกครั้ง!"

  "เดี๋ยวนะซากุระ เมื่อกี้ลูกเรียกครูเขาว่าอะไรนะ?!!!"แม่ถามฉันแล้วทำหน้าตกใจ

  "คือ..."

  "คืออะไร?!"

  "หนูเรียกเขาว่าพี่น่ะค่ะ"

  "...ละ...ลูกเรียกเขาว่าพี่!"อยู่ๆแม่ฉันก็ทวนคำพูดแล้วหันหน้าไปหาพ่อ

  "หนูซากุระเรียกคาคาชิว่าพี่หรอ?..."

  "ค่ะ...คือหนูกับ..."พี่คาคาชิมองหน้าฉันแล้วทำหน้ามั่นใจ

  "คือผมกับซากุระคบกันอยู่ครับ!!..."พี่เขาจับมือฉัน...แล้วพร้อมที่จะพูดต่อ

  ".......!!!!!...!!!"พ่อกับแม่ฉันทำหน้าอย่างกับเห็นผีขี่คอฉันอย่างนั้นแหละ

  "ผมต้องขอโทษและขออภัยที่คบกันโดยไม่บอกกล่าวและไม่ได้ขออนุญาตคุณ...น้ากับคุณอาที่ขอคบกับซากุระ"พี่เขาดูเกรงๆที่พูดไปแต่เขาเป็สุภาพบุรุษจริงๆนะที่พูดออกมาอย่างนี้ ไม่น่าล่ะที่พี่เขาทำหน้าเศร้า

  "พี่..."

  "ผม....."

  "ไม่ต้องพูดอะไรอีกแล้ว!!!"

  "อ่ะ!!!...คือ.."

  "ฉันไม่ได้บอกให้เธอคบกับซากุระแล้วฉันก็ไม่ได้คิดที่จะให้นายยุ่งกับซากุระ แต่!!!!"

  "พ่อ!!..แต่ว่าพี่เขา..."

  "ไม่เป็นไรหรอกซากุระ ฟังพ่อของเธอพูดต่อเถอะ"

  "แต่ว่า..."

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

  ......

 

 

 

 

 

 

 .....

 

 

 

 

 

 

 

 

  "ฉันไม่ได้บอกว่าห้ามคบกับเธอ.."

  "พ่อ!....พ่อพูดเล่นหรือจริง!"

  "แล้วแต่ลูกจะคิด"

  "หนูรักพ่อที่สุดเลย!~"ฉันกระโดดกอดพ่อจนพ่อแทบหงายหลัง

  "คุณน้าครับ..." พี่เขาหน้าแดงเล็กน้อยแต่ก็ยังคงความเศร้าไว้อยู่

  "เรียกว่าพ่อเถอะ!"

  "ห๊ะ!!! เอ่อ..อะไรนะครับ!???"

  "ฉันให้เธอเรียกฉันว่าพ่อ.."

  "คะ...ครับคุณพ่อ"

  "ดีมากลูกเขย"

  "????!!!!!!!!!!!...."พ่อว่าอะไรนะ!!!!(0/////////0)

  "ส่วนคุณอา..."

  "อะแห้มๆ!...เรียกยังไงพ่อลูกเขย?"

  "คะ..คุณแม่?…"

  "แน่นอน ต้องพูดอย่างนั้น!!ให้แม่กอดว่าที่ลูกชายคนใหม่ให้ชื่นใจหน่อยซิ!"

  "ยังไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ (^////^||)"

  "นะ...แน่นไปแล้วครับคุณแม่..."

  "ชื่นใจจริ๊งจริง เดี๋ยวก็ได้เป็น!! เชื่อแม่สิ"

  "พ่อครับพ่อรับลูกสาวมั้ยครับ?"พี่เขาคุกเข่าแล้วจับมือฉันไปหาพ่อตัวเอง

  "รับสิ!ถ้าลูกชายพ่อไปเอาลูกสาวคนนี้ ต้องพูดให้ถูก ลูกสะใภ้คนนี้มาพ่อก็รับอยู่แล้ว!"

  "นี่คือสิ่งที่ฉันอยากรู้มาตลอด…พี่ทำเพื่อฉัน!"

  "ใช่แล้ว แต่เรื่องบริษัทของเธอน่ะ ยังไม่จบนะ"

 

Writer: ช่วงนี้ค่อนข้างยุ่งนะคะเลยค่อยๆอัพเอาแต่ว่าก็จะพยายามอัพต่อไปเพื่อคนอ่านนะคะ ก็ฝากติดตามเรื่องนี้แล้วก็เรื่องอื่นด้วยนะคะ Ep.หน้าเจอกันจ้า บาย~