[นิยาย] {Fic Naruto}ซีรีย์รักที่ทรมาน

Sakura talk
   ฉันนั่งคิดเรื่องที่นารูโตะบอกมานานกว่า 2ชั่วโมง เครื่องสำอางเป็นคราบเลยแหะล้างหน้าดีกว่าแล้วก็โทรหายัยหมูด้วย
  "ฮัลโหลยัยหมู อยู่ไหนกัน?!"
(ห๊ะ..อะแหะๆ! เท็นๆคุยแทนหน่อยดิ้!)สำลักอาหารเม็ดหรอยะ!?
(ฮัลโหล..ว่าไงตื่นแล้วหรอยะ)
  "ฉันไม่ตลกด้วย อยู่ไหนกัน"
(อยู่ที่ห้องพักใหญ่ห้องโถงที่แกกินข้าวกับอาจารย์คาคาชินั่นแหละ555)
  "หรอ!ดีเลยฉันไปถึงที่นั่นฉันจะได้กระทืบแกที่นั่นเลยถึงปากทุกคนมีไว้พูดแต่ปากพวกแกมีไว้ให้เท้าฉันประทับ!!"
(ใจเย็นๆ ยัยเถิก...)ฉันตัดสายยัยเท็นๆแล้วรีบเดินไปที่มันบอก
 
  12:40
  คลืด!..(เสียงประตูเลื่อน)
  "ยึ๋ย!ยัยเถิกบุก"ยัยอิโนะงานนี้ไม่รอดแน่!
  "ปั้ง!!...บอกฉันมาหน่อยซิปล่อยฉันนอนคนเดียวไม่คิดจะให้ใครอยู่ด้วยแถมอีกอย่างนะนารูโตะเข้ามาหาฉันแล้วนี่!กุญแจอยู่ที่ฉัน ถ้าพวกแกเข้าห้องไม่ได้ก็เรื่องของพวกแกแน่"ฉันใช้มือทุบโต๊ะอย่างโมโหแล้วพูด
  "ห๊ะ!..อะแหะๆ!!ขอทิดชู่หน่อย! ว่าไงนะ? นารูโตะเข้าไปหาแกหรอ?!"
  "เออ!"  "แต่มันไม่ได้ทำอะไรแกใช่มั้ย?!"
  "ไม่ได้ทำอะไร คิดลึกนะอิโนะอยากโดนเท้าฉันประทับมั้ย?!ห๊ะ!"
  "ไม่หรอกน่าเพื่อน~ยังไงๆเราก็เพื่อนกัน(^_^||)"
  "งั้นแกก็กินข้าวก่อนเถอะมันเที่ยงแล้วนะ"
  "ไม่อ่ะ ฉันจะไปหาพี่..เอ่อ...อาจารย์คาคาชิน่ะ"
  "ไม่ได้นะ!!!!!"เหอะฉันรู้นะว่าจะให้ฉันเจอพี่เขาตอน4โมงแต่ก็ติดหัวอยู่ดีว่าถ้ามันต้องเป็นช่วงนั้น...ช่างมันเถอะคิดไปก็ปวดหัว
  "ทำไมล่ะ?"
  "คือ....เอ่อ.."เทมาริอั้มอึ้ง
  "ถ้าตอบไม่ได้ก็ไม่เป็นไร ฉันไม่ว่าอะไร หิวข้าวจะตายอยู่ละ"
  "โหย..."พวกนี้ถอนหายใจก่อนจะนั่งดูฉันกินกุ้ง30กว่าตัว
  "โห..ยังดีนะเนี้ยที่กินฟรีเล่นจนฉันร้องไห้เลยนะแกถ้าแกเล่นกินกุ้งอย่างนี้นะไปกินที่บ่อเลี้ยงเลยป้ะ"
  "ถ้าเรียกฉันมาด้วยตั้งแต่แรกคงจะไม่เป็นอย่างนี้หรอก"
  "กลับกันเหอะ พวกเรายังไม่ได้เล่นน้ำกันเลยนะ!"เทมาริออกความคิดเห็น เออว่ะพวกเรามาทะเลเพื่อเล่นน้ำนะแต่กลับมานั่งมาเดินโดยไม่เล่นน้ำเนี่ยนะ!!บ้าชัดๆ
  "เออว่ะ ลืมเลยแต่ฉันขอไม่เล่นนะไม่ได้เตรียมชุดมา"ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันใบประกาศก็บอกอยู่นะให้เผื่อของไปด้วยแต่ดันไม่เชื่อไงเลยไม่ได้เล่น! น่าตบให้เถิกหายเลยนะเนี่ย!
  "ว่า..เสียดายจังดูพวกฉันเล่นกันก่อนละกัน555"ได้ทีเอาใหญ่นะเท็นๆ
  "กลับกัน!"
 
  13:00
  "เปลี่ยนเสร็จยังเนี่ย!? รอจนรากงอกแล้วนะเท็นๆ"อิโนะตะโกน
  "เดี๋ยวดิวะใจเย็นดิ!"เท็นๆตะโกนกลับ
  "เสร็จแล้ว เย้ไปกันเลย!!"ทุกคนตะโกนด้วยความดีใจที่จะได้เล่นน้ำแต่..ฉัน..ไม่ได้เล่นน่ะสิ!!เลยเงียบแล้วฉันก็ไปยืนดูพวกอิโนะเล่นน้ำกันตรงชายหาดให้เท้าโดนน้ำลมเย็นๆที่พัดมาเฮ่อ..สบายจังเลย
  "สบายจังเลย...ได้ผ่อนคลายอย่างนี้ดี๊ดี"
  "ซากุระ!!!" หือ?!..ใครมันเรียกเนี่ยกำลังเพลินเลย คิบะโบกมือเรียกฉัน
  "อ้าว!..พวกนายเองหรอ? เล่นน้ำกันด้วยหรอนึกว่าจะอยู่แต่ห้องพักนะเนี่ย?"
  "ช่างเถอะ! มาเล่นด้วยกันสิ"คิบะเรียกฉันให้ไปเล่นด้วยแต่ฉันกลับไม่เห็นผู้ชาย2คนคือ พี่คาคาชิกับ..ซาสึเกะ
  "ฉันไม่ได้เตรียมเสื้อมาน่ะสิเลยเสียดายอยู่เนี่ย คงต้องยืนตากลมอย่างนี้ไปก่อน 555"
  "เสียดายเนอะ เห้ยๆ!! ไอนารูโตะ!!! บุ๋ม!!..."นารูโตะขี่คอคิบะจนตอนนี้คิบะจมกับน้ำไปแล้ว
  "555!! สนุกน่าดูเลยแหะ?อยากเล่นบ้างจัง"
  "แล้วทำไมหล่อนไม่เล่นล่ะยะ!"เดี๋ยวนะ…คะ คาริน?!
  "คาริน? เธอมาหาฉันมีธุระอะไร?"
  "ก็ไม่มีอะไรหนิ ก็แค่มาทักเธอเฉยๆแล้วก็.."ยัยนี้เอามือมาสัมผัสผิวฉันเบาๆแล้วกระซิบว่า..
  "หน้าด้านเนอะ?แย่งของของฉันไปแล้วยังอยากร่านที่อื่นอีกน่ะ!"
  "คำพูดต่ำๆอย่างนั้นน่ะมันสมควรจะใช้กับฉันหรอ? ฉันเคยบอกว่าอะไรคารินถ้ายังใช้คำพูดไม่ถูกกับบุคลควรใช้ให้ถูกเพราะที่เธอพูดออกมาดูสารรูปของเธอก่อนมั้ย?"
  "หึๆ คำพูดที่ฉันพูดมันควรพูดกับเธอเพราะเธอเป็นจริงๆเอาซาสึเกะไปแล้วยังด้านไปเอาคาคาชิมาอีกนะเธอน่ะ ห๊ะ!!"
  "ฉันบอกกี่พันครั้งกับเรื่องพวกนี้แล้วว่า..ฉันไม่ได้แย่งของของใครมาถ้าจะโทษฉันเรื่องนี้คงไม่ใช่ฉัน โทษตัวเธอเองดีกว่าเพราะรักษาไม่ดีไงรักเขาไม่พอไงถึงโดนเขาทิ้งมาอย่างนี้!"
  "มึงอย่าอยู่เลยซากุระ!!!"
  "คิดว่าฉันกลัวหรอเข้ามาสิตบของเธอมันกากกว่าที่ฉันคิด!!"
  เพี้ยะ!!!
  "ยัยซากุระ!! ทุกคนไปช่วยซากุระกันเร็วซากุระโดนยัยคารินตบแล้ว!!!"
  "ปล่อยฉันนะ ไอพวกบ้า!ฉันจะตบมันให้ปากหายหมาเลย!!"ตอนนี้ฉันโดนยัยคารินตบจนเลือดกบปากแล้วคารินก็โดนคิบะกับลีลากไป
  "คุณซากุระไม่เป็นอะไรใช่มั้ยคะ?"
  "ฉัน..โอ้ย!..มะ..ไม่เป็นไร"
  "กล้ามากนะอี..แรดร่านชะนีร้องหาผัวไม่เจอ!"ยัยอิโนะด่าคารินซะอยากกดไลค์เลยว่ะ
(นางด่าแรงว์มากเลยบอกตรงๆ:writer)
  "ขืนแกมาหาซากุระรอบที่3ละก็ฉันจะจับฉีกปากให้หายแรดเลยอีบ้า!!!"เทมาริจะโหดไปไหนเนี่ย!
  "ทำแผลก่อนเถอะค่ะ"
  "ไม่เป็นไร..อ้า!!.."แค่อ้าปากเองนะเจ็บชิบ
  "นะคะคุณซากุระเดี๋ยวแผลจะติดเชื้อเอา"
  "ก็ได้ๆ"
  "ซากุระจังไม่เป็นไรนะ?"นารูโตะเดินมาถาม
  "อืม"ต้องตอบโดยพยักหน้ากับส่ายหน้าเอาเนี๊ยนะจะบ้าตาย(-_-||!!)
  แล้วฉันก็โดนอิโนะเทมาริเท็นๆฮินาตะลากกลับห้องพัก
 
  13:17
  "ขอโทษด้วยนะที่ทำให้ความสนุกของพวกแกต้องจบลงอย่างนี้น่ะ"
  "แก..เอาตรงๆเลยนะมีปัญหาอะไรอ่ะบอกพวกฉันนะแล้วฉันก็ไม่รู้เรื่องด้วยว่าแกจะตายร้ายดียังไงถ้าเธอไม่บอกพวกฉัน!"
  "เออน่ะ โอ้ย!"
  "คุณซากุระคะอย่างเพิ่งไปอ้าปากมากนะคะเดี๋ยวแผลมันจะมากว่านี้"
  "ขอบใจนะฮินาตะตอนนี้OKขึ้นมากเลย"
  "เอ่อ..ค่ะ"
  "งั้น...ฉันขอไปเล่นน้ำต่อนะ"
  "เอาที่สบายใจพวกเธอเลย"ฉันตอบแบบเบื่อๆ
  "เย่!"
  แล้วตอนนี้ฉันก็นั่งดูเพื่อนๆเล่นน้ำกับแฟนอย่างโรเมนติกกันแต่ละคนก็มีคู่บางคนถึงจะไม่มีก็อยู่กับเพื่อนสนิทกัน....แล้วฉันล่ะไม่มีใครเลยถึงจะรักพี่คาคาชิแต่เขาไม่อยู่ตรงนี้ถ้าอยู่ก็ดีนะหึๆ..พูดแล้วก็คิดถึงอดีตจัง...
  ตอนนั้นที่เราคบกันอยู่และมีอยู่ที่นึงมันทำให้ฉันมีความสุขมากเพราะเขาและครอบครัวมาเที่ยวกันที่ทะเลแล้วฉันก็ติดรถมาด้วยเพราะฉันโดนแม่ของซาสึเกะบังคับ..
  "ซากุระดูนั่นสิ พระอาทิตย์กำลังจะละขอบฟ้าแล้วนะ"ซาสึเกะพาฉันมาที่ชายหาด
  "จริงด้วยสวยจังเลย ซาสึเกะฉันอยากจะถามอะไรนายหน่อย?"ซาสึเกะเอามือกอดที่เอวฉันแล้วดูพระอาทิตย์ตัวฉันเองก็กอดเขาแล้วเอาหน้าซบ
  "อะไรหรอ?"
  "ถ้าโลกนี้ไม่มีแสงของพระอาทิตย์และพระจันทร์แล้วโลกของเราจะเกิดอะไรขึ้น?"
  "หึๆ โลกนี้ก็ไม่มีแสงสว่างแล้วโลกนี้ก็จะมืดมิดแต่จะมีแสงๆนึงที่ทำให้โลกมีแสงสว่างได้"เขาขำแล้วตอบฉัน
  "ห๋า? แสงอะไรหรอ?"
  "ก็แสงที่เรามีให้กันไง"
  "ห๋า?"
  "อย่าทำหน้างงอย่างนั้นสิ มันคือแสงแห่งความรัก"เขาหันมาหาฉันแล้วกุมมือฉันไว้
  "เดี๋ยวนะ แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยล่ะ?"
  "ถ้าแสงของความรักระหว่างเรามันยังไม่ดับโลกนี้ก็ยังมีแสงสว่างของเราอยู่ไง"เขาจับคางฉันแล้วจูบที่หน้าผาก อย่างอ่อนโยน
  "ขอบคุณสำหรับคำตอบนะซาสึเกะ ฉันรักนาย..."
  "ฉันก็รักเธอนะซากุระ ถ้าแสงของเราสิ้นสุดลงโลกนี้คงมืดบอดสนิท..."
   'ตอนนี้มันมืดมิดเหลือเกินฉันไม่ไหว แสงของพระทิตย์ดับลงแสงของเรามันก็ดับลงเหมือนกัน ฉันเองก็อยากหาแสงมาแทนแสงที่ดับไปแต่ฉันเลือกไม่ได้ว่าจะให้นายเป็นแสงของฉันอีกมั้ย'น้ำตาของฉันไหลลงอย่างไม่มีความหมายก่อนจะเห็นเพื่อนๆที่มีความสุขกับแสงอาทิตย์ที่กระจ่างบนท้องฟ้า
  "ซากุระ...น้ำตาไหลน่ะ"อิโนะทักฉัน
  "อะ..อ๋อ ฉันแค่นึกเรื่องเก่าๆน่ะน้ำตาเลยไหลออกมา แล้ว..เธอไม่ไปสวีทกับซาอิหรอ?"
  "แหม~ เรื่องนี้ฉันเอาไว้ทีหลังย่ะ...ว่าแต่ฉันแล้วเธอไม่ไปหาคู่ล่ะห๊ะ!แม่สาวน้อย?"
  "ไปไหนก็ไปเหอะ ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า"
  "เออๆ"หลังจากอิโนะบอกลาฉันก็นั่งดูเท็นๆที่นั่งกับเนจิที่ชายหาด
  "นี่นาย!ตอนที่ฉันไม่อยู่น่ะนายไปเหล่ใครรึเปล่าห๊ะ?!"เสียงของเท็นๆดังขึ้นมา
  "ไม่มี่!! เธอก็อย่าระแวงมากเลย ที่รักคิดไปเองน่า!!"เนจินายไม่รอดแน่เลย
  "ตอบเสียงสูงแสดงว่ามี!"
  "พี่เนจิคะ!"นั่นไงพูดปุ๊บก็มาปั๊บเลยแหะ
  "ไหนนายบอกไม่มีแล้วอีชะนีนั่นคือใครห๊ะ! อธิบายได้มั้ยห๊ะ!เนจิ!!"
  "ที่รักใจเย็นก่อนนะเค้าอธิบายได้นะ"
  "เหรอ?! งั้นเอาไว้อธิบายกับคนอื่นเถอะเพราะฉันกะจะให้มันได้ลาจากกันบ้าง"
  "หมายความว่าไง?"
  "เราเลิกกัน!!!"(0_0!!)ตกใจแทนแป๊บ โหดอ่ะ!
  "เดี๋ยวก่อนสิเท็นๆมันก็แค่เด็กนะเธออย่างซีเรียสสิ ฉันขอร้องเรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ!ขอร้องล่ะ"
  "แล้วนายจะอธิบายยังไงคำสัญญาที่เราให้กันนายกำลังละเลยแล้วฉันกำลังจะละเลือนจากสมองนายไป!"
  "ฉันขอโทษฉันเองก็อยากมีอิสระบ้างขอแค่บางครั้งก็พอเพราะทุกเวลาฉันก็อยู่กับเธอตลอดแน่นอน"
  "อิสระเหมือนอยู่คุยกับเพื่อนหรืออยากได้อิสระออกจากคำสัญญาล่ะ!"
  "เราหยุดทะเลาะกันแล้วหาข้อตกลงกันเถอะเท็นๆ"
  "ว่ามา!"
  "เธอจะให้ฉันมีอิสระได้อยู่กับเพื่อนเวลาจำเป็นจริงๆ"
  "ได้ตกลงแต่ถ้านายทำนอกเหนือกว่านั้นหรือนายคิดจะละเลยคำสัญญาของเราเราสองคนจะขาดกันทันที"
  "ตกลงเพราะฉะนั้นเลิกสนใจยัยนั่นได้เลยแล้ว.."
  "แล้วอะไรของนาย? อย่ามาทำหน้าหื่นนะไอหื่นกาม ตานี้นายไม่ได้แอ้มฉันแน่เนจิ"หนสุดท้ายก็หายกันแล้วสองคนนี้ก็วิ่งไล่จับเหมือนเดิมน่ารักดีเนอะ หึๆ แล้วฉันก็หลับคาเปลนั่งที่มีร่มบังแดดให้
  14:43
  "ซากุระตื่นได้แล้ว พวกฉันเปลี่ยนเสื้อผ้ากันแล้วนะ!"
  "พวกแกไม่ยอมปลุกฉันอีกแล้วหรอเนี่ย?"
  "นี่พวกฉันผลัดกันปลุกแกกันทุก2นาทีแกก็ไม่ตื่นอย่ามาว่าฉันนะ แกไปอาบน้ำเหอะเสื้อนี้น่ะพวกฉันซื้อให้แกอีกอย่างนะซื้อตัวใหม่มาแล้วไปเร็วไปกันเถอะ อยากเห็นแกใส่ชุดใหม่ที่พวกฉันซื้อมา"
  "อืม..ค่อยไปได้มั้ยอ่ะง่วงมากเลย~"(﹋0﹋)
  "เทมาริจัดมาเลย"
  "เห้ย!!นี่เล่นเอาน้ำทะเลใส่ฟ็อกกี้มาฉีดเลยหรอ?!!"
  "ก็เห็นแกไม่ได้เล่นน้ำไงก็เลยฉีดให้"กวนละเทมาริ(-0-)
  "ก็ได้ๆไปก็ได้"พวกอิโนะลากฉันกลับไปที่ห้องพักให้ฉันอาบน้ำโอกาสนี้เลยขอสระผมด้วยเลยแล้วพวกเธอรอฉันออกมากับชุด ชุดที่เลือกก็เป็นเสื้อเปิดไหล่สีขาวมีลูกไม้นิดหน่อยกับกระโปรงสั้นสีพีช...จะบ้าหรอ!เตรียมเสื้อเตรียมชุดก็เป็นกระโปรงหมดเลยเปลี่ยนบ้างไม่ได้หรือไงนะ!
  "ซากุระอย่าช้าเลยเดี๋ยวไม่สบายฉันเห็นแกนอนตัวหดอยู่ข้างนอกด้วย.....แต่แกก็สวยเหมือนเดิมเลยนะเนี่ย"
  "สวยกับผีแกล่ะสิแผลติดปากมาด้วยเนี่ย!"
  "เทมาริจัดการให้หน่อยนะ"เทมาริไม่พูดมากทำเพลงก็หวีผมฉันจนตรงหวีหน้าม้าที่ยาวให้ไปฝั่งซ้ายให้หมดแล้วจัดการดัดผมให้เป็นลอนตรงปลายแล้วทักเปียคาดหัวให้ เทมาริเก็บรายละเอียดแล้วฉีดสเปยร์จัดทรงผม เร็วกว่าทรงแรกอีกนะเนี่ย
  "ฮินาตะที่เหลือคือของเธอนะ"
  "ค่ะ!"ฮินาตะแต่งหน้าฉันให้เป็นโทนสีพีชสีเดียวกับกระโปรง
  "เสร็จแล้วนะคะ ไปข้างนอกกันเถอะค่ะ"
  "อืม.."ฉันออกมาพร้อมกับฮินาตะส่วนคนอื่นก็เดินไปกันหมดแล้ว
  "ฮินาตะ นารูโตะน่ะเขาชอบเธอนะเรื่องที่เธอมโนว่าหมอนั่นรักฉันมันก็จริงอยู่หรอกแต่มันรู้สถานะดีว่าฉันคงไม่ได้ให้โอกาสสำหรับมัน..มันเลยขอชอบเธอดีกว่า"
  "พูดอะไรอย่างนั้นคะ! คุณ..สะ..ซากุระก็.."เขินอีกแล้วๆพูดเรื่องนารูโตะแล้วหน้าแดงตลอด
  "ไปกันเถอะ.."
 
Sasuke talk
  14:58
  ผมกลัวว่าเธอจะไม่มาตามนัดกลัวจริงๆ กลัวว่าจะไม่มีโอกาสอีก กลัวว่าเธอจะไม่ให้โอกาสผมผมไม่เคยเศร้าขนาดนี้ตอนนี้ผมไม่คิดที่จะออกไปไหนเลยอยู่ในห้องเงียบๆคิดเรื่องที่พวกนั้นบุกเข้ามาในห้อง..ย้อนกลับไปที่พวกมันบุกเมื่อตอน12:46
 
  .....
 
  "ซาสึเกะออกมาคุยเดี๋ยวนี้นะเว่ย!! นายจะยกเลิกแผนตามอำเภอใจไม่ได้นะ!"หนวกหูชะมัดไอคิบะ 
  "อะไรของพวกมึงเนี่ย!? กูหมดหวังแล้วซากุระเป็นของคาคาชิแล้วเข้าใจมั้ย!! ฉันไม่มีโอกาสได้บอกเธอว่าทำไมต้องทำแล้วทำไมฉันถึงต้องคบคารินบังหน้า"
  "มึงฟังพวกกูนะซาสึเกะที่พวกกูทำแผนให้มึงเพราะอยากให้ซากุระได้มีมึงอยู่ในใจด้วย"ชิกามารุบอกผม
  "แต่กูรักซากุระที่ทำก็เพราะคำสั่งของพ่อแต่สมัยก่อนที่ยังไม่มีซากุระกูยอมรับว่ากูเล่นไปทั่วแต่ตอนนี้หัวใจของกูมันหยุดที่เธอแล้วชิกามารุ!!"ผมเริ่มมีน้ำตาไหลออกมา
  "ซาสึเกะ!"นารูโตะเดินเข้ามาต่อยผมแต่แผลไม่มีเพราะไม่ได้ลงแรงมากมาย
  "ทำอะไรของมึงเนี่ย? นารูโตะกูเจ็บนะเว่ย!"นารูโตะมากระชากคอเสื้อผม
  "เจ็บน่ะดีมึงจะได้จำ!รักจริงของมึงคืออะไรซาสึเกะ?ซากุระน่ะร้องไห้ทุกครั้งที่ย้อนอดีตแล้วพูดถึงมึง มึงยกเลิกแผนอย่างนี้ไม่ได้แล้วเพราะกูก็บอกซากุระไปว่ามึงมีเรื่องคุยกับเธอถ้าเธอไม่มาตามนัดเท่ากับเธอเลือกคาคาชิแต่เธอมีความทรงจำดีๆกับนายในความทรงจำ"
  "ปล่อยกู! กูบอกให้เรื่องไปอเมริกามันคือเรื่องจริงนารูโตะกูถึงบอกไงกูไม่มีโอกาสแล้ว!!!กูต้องไปอเมริกาสิ้นเดือนนี้ถ้ากูกลับมาที่นี้ก็อยู่ปี1แล้วซากุระคงจะหมั้นกับคาคาชิไปแล้วเรียนได้ไม่นานเธอก็ต้องแต่งงานแล้วก้ต้องไปอยู่กับคาคาชิแค่กูไปอเมริกา3-4ปีความทรงจำพวกนั้นก็จะละเลือนหายไปจากหัวของเธอ!!"
  "ซากุระรักมึงมากบางครั้งก็ร้องไห้โดยไม่มีเหตุผลแล้ววันนี้นายเองก็ไม่ออกไปไหนเลย!!ม่านก็ปิดไม่มีแสงสว่างอยู่เลย ออกไปให้ซากุระเห็นหน้าว่านายไม่ได้เป็นอะไรว่านายเองก็มีเรื่องคุยหน้าของนายมันบอกแล้วว่านายไม่มีความสุขเลยเวลาไม่มีเธอ"แล้วพวกนารูโตะก็เดินออกไป
 
  "ซากุระ...ฉันขอโทษที่ทำอย่างนั้นทุกสิ่งทุกอย่างที่มันเกิดมามันมีเหตุผลเสมอนะ"ผมเดินออกจากเตียงแล้วไปล้างหน้าเซ็ตผมให้เรียบร้อยหาชุดใส่ผมดูหน้าตัวเองในกระจกมันดูเย็นชาไม่มีเยื่อใยอะไรเลย...เนตรวงแหวน..พูดถึงเนตรก็นึกถึงคาคาชิทำไมมันถึงมีเนตรล่ะไม่ใช่คนในอุจิวะแต่กลับมีได้?
  "คาคาชินายมีเนตรวงแหวนได้ยังไง? คงจะไม่ใช่แค่นี้ที่ต้องทำแต่ต้องหา..คำตอบของเนตรของคาคาชิด้วยซะแล้ว.."
  "เฮ่อ~...บ่าย2จะบ่าย3แล้วเวลานัดก็กำลังจะถึงแล้วสิ ต้องคุยกับมันอีกแล้วหรอเนี่ย?!"ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหา....ไอแมว
  "ฮัลโหล..อยู่ไหนกัน?"
(จะออกมาดูโลกภายนอกรึไงซาสึเกะ?)
  "อย่ามากมึงอยู่ไหน?!"
(ห้องพักใหญ่ที่ห้องโถงตอนนี้มีกิจกรรมอยู่เร็วๆเลยเพนที่อยู่แสงอุษากำลังจับคู่เล่นเกมอีกอย่างคาคาชิไม่ได้เล่นด้วย)
  "ขอบใจ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ"ผมเดินออกไปแล้วล็อคประตูจากนั้นก็ไปที่ห้องพักใหญ่
 
  คลืด..(เสียงประตูเลื่อน)
 
  "ขอโทษที่ขัดจังหวะอีกรอบนะครับ"
  "อ้าย!!!!!!! ซาสึเกะมา!!!!"เสียงผี เสียงเปรตร้องน่ารำคาญโครตๆ!ก็หน้ามันหล่อถึงเป็นอย่างนี้ก็น่ารำคาญชะมัด
  "คุณซาสึเกะครับเชิญจับสลากได้เลยนะครับกำลังจะอธิบายการเล่นอยู่พอดีเลย" 
  "ได้แล้ว แล้วไงต่อ"เบอร์9แหะ
  "อย่าบอกใครนะครับแล้วเขียนชื่อไว้ครับ หลังจากได้เขียนชื่อไว้..เออๆลืมๆ..เชิญนั่งเลยคร้าบ!!"ผมกระซิบเพนว่า
  'จะให้รากยึดห้องโถงเลยมั้ยถ้าจะให้ยืนอย่างนี้?'
  "แยกไว้แล้วนะครับชาย60คนหญิง58คน ซึ่งชายอีก2คนก็ต้องจับคู่กันแต่ไม่ใช่เกย์นะ!!อย่าคิดลึกเพราะผู้หญิงอีก2คนเขาไม่เล่นนะครับเพราะไม่สบายพอดี.."เพนพูดด้วยไมค์
  "เห้ย!!..รากจะงอกแล้วมึงเร็วๆ"เดอิดาระหยิบโทรโข่งพูด
  "ถ้ามึงรอไม่ได้มึงก็ไปกอดซาโซริเลยokมั้ย?พูดมาก! ครับพี่จะสุ่มหยิบสลับกันนะครับชาย-หญิงไปเลื่ิอยๆถ้าใครโดนเรียกให้มายืนข้างหน้าเพื่อนๆเอาง่ายๆตรงที่พวกพี่ยืนอยู่"
  3นาทีผ่านไป
  "เบอร์10อินุซึกะ คิบะกับเบอร์3ฮารุโนะ ซากุระ"
  "เดี๋ยวนะ ไอเป็ดทำไมคู่ก่อนหน้านี้ทำไมมันตามบั้ดดี้วะ"นารูโตะถามผม
  "ไม่รู้เหมือนกัน"
  "เบอร์30ฮิวงะ ฮินาตะกับเบอร์42อุสึมากิ นารูโตะ"
  "ชื่อนายแล้วรีบไปเหอะ!"
  10นาทีผ่านไป
  "แต่ละคนต้องฟังคำสั่งพี่นะ คู่ไหนโกงแล้วถ้าพวกพี่จับได้มีทำโทษ"
  "สนุกเนอะมึงอ่ะ กูนี่ไม่เลย ถามสักคำมั้ยว่ากูอยากเล่นด้วยเปล่า?!!"ซาโซริตะโกนจากหลังมาข้างหน้าทำให้ทุกคนขำกันยกใหญ่แต่ผมไม่ขำด้วยหรอกเพราะสิ่งที่ผมต้องทำอะไรบางอย่างหลังจากจบชั่วโมงนี้
  "ไม่รู้ล่ะมึงลงชื่อไปแล้ว!"เพนตะโกนกลับไป
  "ครับคำสั่งมีอยู่ว่า ทั้งคู่ต้องเลี้ยงลูกสตอเบอรี่โดยต้องมีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งต้องใช้ปากประครองและอีกฝ่ายต้องใช้แก้มประคอง น่ะเป็นไง?! ถ้าหล่นก็แจ็กพอตกันเลยทีเดียวนะครับผม!!ประคองสตอเบอรี่ให้ไปใส่ตะกร้าข้างๆให้มากที่สุดให้เวลา1นาที หมดเวลาเมื่ิอไหร่ก็หยุดเลยนะครับคู่ไหนมากสุดก็เข้ารอบไปเลย!!"
  "เกมบ้าอะไรวะเนี่ย!! แล้วคู่กับนักเรียนชั้นม.3/2ด้วย"
  "คุณ..ซาสึเกะมีอะไรรึเปล่าคะ"
  "อ่อ..ไม่มีอะไรหรอก"
  15:58
  "กิจกรรมของเราวันนี้มีแค่นี้นะครับกลับไปพักและเตรียมเก็บของเลยนะรถจะออกประมาน4โมงหรือ5โมงนะครับ"งานได้จบลงอย่างสนุกสนานซากุระก็เดินออกมาแล้วเข้าห้องน้ำไป เธอเดินเข้าห้องน้ำ?แต่สีหน้าเศร้าหมอง
  "อีกแค่2อาทิตย์สุดท้ายของฉันแล้วสินะที่จะไม่ได้เห็นหน้าเธออีก"
 
Writer talk
  "ต้องเลือกแล้วสินะ..งั้นคงต้องเป็น....."ซากุระอยู่ในห้องน้ำแล้วตัดสินใจ
  ร่างบางเดินออกมาที่ชายหาดด้วยความไม่ตั้งใจเธอได้เห็นร่างสูงที่ยืนตากลมเย็นๆที่ชายหาดผมที่เป็นเอกลักษณ์ทำให้เธออึ้งไปครู่หนึ่ง
  "ซากุระ?"ร่างสูงหันมาเห็นร่างบางก้มหน้าอยู่
  "ทำไม...ทำไมถึงจากฉันไปอย่างนี้ ไปอยู่ไหนมา!!!รู้มั้ยว่าฉันเป็นห่วง!!!แล้วรู้บ้างมั้ยว่าฉันคิดถึงมากขนาดไหน?!!"เธอโผเข้ากอดร่างสูงข้างหน้าพร้อมน้ำตา
  "เป็นห่วงฉันขนาดนั้นเลยหรอ? ร้องไห้อีกแล้วนะเดี๋ยวไม่สวยหรอก"
 
 
  คนที่เธอเลือกก็คือ.....
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
       คาคาชิ...
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
  "พี่คาคาชิ...พี่หายไปไหน?! หลังจากที่พี่บอกให้ฉันไปเดินเล่นฉันก็ไม่เห็นพี่อีกเลยตอนนั้นพี่อยู่ไหน?!!"คนที่เธอเจอคือคาคาชิชายที่มีตาข้างซ้ายเป็นเนตรวงแหวน
  "รู้แค่ว่าฉันอยู่ตรงนี้ก็พอซากุระ"
  "อย่าไปไหนอีกนะ ฉันเป็นห่วง"
  "ครับ~จะไม่ไปไหนแล้ว~ ของของเธอฉันให้อิโนะไปเก็บแล้วนะ"
  "ค่ะ..พี่"เธอยังไม่ละมือออกจากคาคาชิเธอยังคงกอดต่อไปเธอคิดถึงเรื่องอดีตเรื่องที่เธอคุยกับซาสึเกะที่ชายหาด
  "ซากุระ..ฉันอยากบอกเธอว่า..ฉันเองก็รักเธอเหมือนกัน"
  "หืม?!!...(0/////0)ขอบคุณนะคะที่บอก ฉันก็รักพี่ตั้งแต่พี่เข้ามาสอนแล้วล่ะ"
  "หา? ว่าไงนะ!(0///0)"
  "อย่างที่พูดนั่นแหละค่ะ ฉันรักพี่ตั้งนานแล้ว"
  "แล้วซาสึเกะล่ะ? ถ้ารักฉันขนาดนั้นเรียกว่าปลื้มมากกว่านะ?"
  "เขาคือแสงสว่างที่ดับไปแล้วเขาคืออดีตค่ะ ฉันปล่อยมันได้แล้วฉันเก็บแต่ความทรงจำที่มีให้กันเท่านั้นแต่ตอนนี้พี่ก็เหมือนแสงสว่างของฉัน...ไม่ได้ปลื้มไม่ได้ชอบแต่รักเลย!"
  "หึๆ ครับๆ~"คาคาชิขำกับคำตอบช่วงท้าย
  "เธอมั่นใจแล้วหรอ?ว่าฉันคือ…แสงสว่าง ฉันรู้ว่าเธอเองก็ลืมซาสึเกะไม่ได้แล้วเธอเองก็ยังรักเขาอยู่"
  "ถึงจะใช่แต่ฉันไม่อยากให้มันซ้ำรอยเดิม เขาเองก็มีใหม่แล้วเธอมาพร้อมกว่าฉันตั้งหลายเท่าเธอคือคารินแล้วฉันจะมีใหม่ไม่ได้หรืิอไง" ทั้งสองเดินจับมือกันและสนทนาไม่มีใครร้องไห้หรือดีใจเพราะซากุระเองก็ยังสละใจนั้นให้คนเก่าไม่ได้และคาคาชิเองก็เข้าใจที่ซากุระบอกมา
  "จริงของเธอนะ ถึงจะลืมซาสึเกะไม่ได้แต่เธอก็มีเหตุผลว่าทำไมถึงไม่ลืมเขานะ" ทั้งคู่หยุดเดิน
  "กลับกันเถอะค่ะ ทุกคนคงรอกันนานแล้ว"ซากุระเองก็อยากรู้ว่าร่างสูงอีกคนจะบอกอะไรเธอแต่เธอไม่กล้าไปเพราะหลังเจอเหตุการณ์นั้นซากุระก็ไม่อยากเจอเขาอีก
  "เดี๋ยว!จะรีบไปไหน~ นี่ช่อดอกไม้สำหรับเด็กดื้อ!"ร่างบางรีบจูงมือร่างสูงให้ตามเธอแต่ร่างสูงดึงเธอกลับทำให้เธอกลับไปอยู่ในห้วงแขนของร่างสูง
  "พี่ง่า~ขอบคุณนะคะ(>/////<)"ซากุระขอบคุณแล้วรับมันมาอย่างดีใจก่อนทั้งสองจะเดินจูงมือกันไปที่ลานจอดรถ แล้วเสียงเรียกเข้าในโทรศัพท์ของคาคาชิก็ดัง
  "เฮ่อ!~~ พวกตัวแสบ!"
  "มีไร?"
(หวานมาก!!! โรเม้นมากอะครูพวกหนูเก็บของเสร็จแล้วแล้วก็เอาไปเก็บที่รถให้ด้วยเพราะไม่อยากทำลายความหวาน เอ่อ..แล้ว..ทำไมซากุระได้สิทธิเรียกครูเป็นพี่ได้ล่ะ?!)
  "ขอบใจ เรื่องนั้นฉันไม่บอกหรอกเสียใจด้วย ขืนบอกไปเธอก็เรียกฉันแล้วซาอิมารู้ล่ะก็...ตามกรรมเธอละกันนะอิโนะ"
(แหม ครูก็นะ..)
  "อีกอย่างฉันให้ซากุระเรียกได้คนเดียว แล้วอยู่ไหนกันถึงได้ยินที่ฉันพูดกับซากุระ?"
(ก็พลางตัวเอาสิคะเลยได้ยินนี่หน่า)
  "เหรอ? แค่นี้นะ"
(เดี๋ยว-..)
 
  ตัดไปที่ซาสึเกะ
 
  ร่างสูงผมสีน้ำเงินเข้มมองพระอาทิตย์ที่กำลังคล้อยลับขอบฟ้าได้มีน้ำตาไหลออกมา
  "เธอไม่ให้โอกาสฉัน...เธอ...มีแสงใหม่มาทดแทนเธอรักเขา...ฉันมันแย่มากเลยใช่มั้ยซากุระ?เธอถึงทิ้งฉันไป ทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันทำก็อารมณ์ชั่ววูบและข้อบังคับของพ่อ แค่2อาทิยต์ฉันก็จะจากเธอไป ฉันจะไม่มีหน้าของเธออีกเธอรู้บ้างมั้ยว่าที่ฉันตื่นมาทุกครั้งฉันอยากเห็นหน้าเธอมากที่สุดเธอคือผู้หญิงคนที่สองรองจากแม่ที่ฉันรักที่สุด จากเธอไป4ปีฉันก็ทรมานแล้วยิ่งต้องมาทรมานเธอฉันก็...เจ็บเหมือนกับเธอ...ขอโทษนะซากุระทุกอย่างคือคำสั่งของพ่อฉัน ฉันอยากให้เรากลับมาเป็นแสงให้กันและกันอีก"
     ร่างสูงร้องไห้น้ำตาไหลดั่งสายเลือดเขาเสียใจที่เขาพาเธอกลับมาไม่ได้ โอกาสของเขาสลายไปอย่างไม่เหลือเยื่อใย ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิท
(เป็นไงบ้างเพื่อนซากุระกลับมาใช่มั้ย?จะได้เลี้ยงราเม็ง)
  "..........."
(ซาสึเกะ? ซาสึเกะ! เห้ยได้ยินรึเปล่าวะ)
  "........."
(เห้ย!เงียบอย่างนี้ดิ มันไม่ดีนะเว่ย!)
  "....โอกาสของฉัน....ไม่เหลือแล้ว..ซากุระไปกับคาคาชิ..."
(ห๊ะ!เท่ากับแผนล่ม! ซาสึเกะนายกลับมาหาพวกฉันเลยนะ ซาสึเกะ!-....)ร่างสูงตัดสายไป แล้วเช็ดน้ำตาเขาไม่ได้กลับไปกับรถทัวร์ที่มาแต่กลับด้วยรถแท็กซี่เขาโบกรถแท็กซี่แล้วกลับโรงแรม
 
 
 
 
 Writer บอกเลยว่าอยากร้องไห้โฮแต่งไปร้องไห้ไปแต่หัวมันบอกอย่างนี้ก็เลยตามสมองที่คิดละกันเนอะแต่สุดท้ายจะเป็นยังไงก็ติดตามนะคะเพราะซาุระเองก็รักคาคาชิแต่ยังรักซาสีเกะที่เป็นแฟนเก่าอยู่นิดหน่อย ติดตามได้ในEp.หน้าว่าเธอจะลงเอยอย่างไรก็ฝากกดติดตาม กดแชร์ กดโหวต comment ให้ด้วยนะEp.นี้ไปก่อนนะคะ บ๊ายบาย จุ๊บๆ ♡♡  ::>_<:!!