ชายชุดดำ

        ดังเช่นทุกวัน ผมจะต้องตามอาการของวิภาอย่างใกล้ชิดเพราะเนื้อร้ายมันไม่เคยหยุดนิ่ง กลับลุกลามจนถึงทุกวันนี้วิภามีชีวิตอยู่แต่บนเตียงผ่าตัด ถ้าวันหนึ่งมันลุกลามไปถึงอวัยวะสำคัญ นั้นหมายความว่ามันกำลังรุกฆาตชีวิตของเธออยู่ ทางเดียวที่ผมทำได้นอกเหนือจากการรักษาคืออยู่กับเธอให้มากๆ ดังนั้นทุกวันผมจึงมาให้กำลังใจเธอ แต่วันนี้มีบางสิ่งที่ผมแปลกใจหลังจากที่ได้คุยกับหมอบัณฑิตเมื่อ20 นาทีก่อน

"คุณลุงเมื่อวานเป็นไงบางครับ"

ผมถามไป

"ไม่ไหวครับ ลุงแกหัวใจล้มเหลวร่างกายไม่ตอบสนองแล้วด้วย ผมจนปัญญาจริงๆครับ"

"แล้วญาติแกล่ะครับ น่าสงสารมากเลย นี่คงจะเสียใจมากเลยนะครับ"

ผมถามถึงชายชุดำที่ผมพบ

"ญาติหรอครับ? ลุงแกไม่มีญาตินี่ครับ ผมติดต่อใครมารับศพไม่ได้เลย เห็นที่ต้องให้ทางโรงพยาบาลจัดการแล้วล่ะครับ"

หมอบัณฑิตตอบอย่างงงๆ

"อ้าว  ก็ผู้ชายที่ใส่ชุดคลุมสีดำ ผมเห็เขานั้งเราที่หน้าห้อง...เมื่อคืน?"

"ผู้ชาย...เสื้อคลุมสีดำ...ไม่มีนี่ครับผมออกไปก็ไม่เจอใครเลยนอกจากเจ้าหน้าที่กับพนักงานเท่านั้น"

หมอบัณฑิตยังคงยืนยันคำเดิมแถมทั้งเจ้าหน้าที่และพนักงานที่ปฏิบัติงานอยู่ด้านนอกมาถาม คำตอบเป็นเสีบงเดียวกันว่าไม่มีใครพบเห็นชายปริศนาในชุดดำเลย มันทำให้ผมเย็นสันหลังวาบ และพูดอะไรไม่ออก

"สุทธิ์คะ เป็นอะไรหรือป่าว ดูไม่ค่อยสบายเลยนะ ฉันว่าคุณน่าจะพักผ่อนบางนะ"

วิภากล่าวด้วยความเป็นห่วงหลังจากที่ผมนิ่งเงียบไป

"ไม่ได้หรอกครับ ผมให้คุณอยู่คนเดียวไม่ได้หรอก คุณพึ่งผ่าตักเสร็จนะ"

"ยังไงฉันก็คงไม่มีทางหายอยู่แล้ว คุณเป็นหมอ คุณรู้ดีว่าฉันเป็นยังไง คุณไม่ต้องลำบากเพื่อฉันหรอกค่ะ เอาเวลาไม่พักผ่อนก่อนนะ ยังไงฉันก็อยู่ได้ไม่นานอยู่แล้ว ไม่มีประโยชน์ที่คุณต้องฝืน"

  "คุณอย่าพูดแบบนี้สิครับ ผมจะไม่ต้องให้คุณแบบอะไรไปเด็ดขาดเลย และคุณจะต้องหายผมสัญญา"

สิ้นคำพูดของผมเสียงโทรศัพท์ภายในก็ดังขึ้น

   "หมอวิสุทธิ์คะ เชิญที่ห้องฉุกเฉิน 1 ค่ะ"

"ครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้"

ผมตอบพลางหันมาสบตากับวิภาเป็นสัญญาณบอกว่าผมจะต้องไปแล้ว

"โชคดีนะคะ"

 เธอกล่าว

    ผมเดินออกจากห้องด้วยความเร่งรีบ เพราะมีอีกชีวิตที่รอค่อยผมอยู่ ผมรู้สึกสงหรณ์ใจว่าผมจะไม่ได้เจอผมอีก

        ณ ห้องฉุกเฉิน เจ้าหน้าที่นำร่างของเด็กที่ประสบเหตุจมน้ำเข้าไปก่อนที่ผมจะตามเข้าไป บรรดาญาติๆ ต่างพากันร้องไห้กอดกันด้วยความเสียใจ แต่สิ่งที่ทำให้ผมถึงกับสะดุ้งคือชายชุดดำที่ยืนกอดอกนิ่งอยู่หน้าประตู แต่ชีวิตของเด็กสำคัญกว่า ผมไม่มีเวลาที่จะคิดเรื่องอื่น ตรงกันข้าม ผมต้องสลัดมันจากความคิดให้ได้

      เวลาผ่านไป...ผมได้ทำทุกสิ่งทุกอย่างอย่างสุดความสามารถแล้ว แต่ก็ไม่อาจรั้งชีวิตของเด็กน้อยเอาไว้ได้ เด็กมาถึงโรงพยาบาลช้าไป สุดที่ผมจะเยียวยาได้

          ทันทีที่ผมเปิด ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมจะพูดไม่ใช่สิ่งที่ผมแม่อยากจะได้ยินอย่างแน่นอน  และผมเจ็บปวดที่จะต้องพูดเช่นเดียวกัน แต่ทุกคนยืนบนบรรทัดฐานเดียวกันคือความจริงแล้ว เราก็ไม่อาจที่จะหลบเลี่ยงได้ สิ่งที่ต้องทำคือเปิดใจยอมรับมันยอมรับความเป็นจริงนั่นต่างหากที่จะช่วยให้ชีวิตนำเนินต่อไป

   "ขอแสดงความเสียใจด้วยนะครับ เด็กมาถึงโรงพยาบาลช้าไป น้ำได้ท่วมปอดและอวัยวะภายในทั้งหมด ประกอบกับเด็กขาดอากาศหายใจเป็นเวลานานจนเสียชีวิตและทางเราได้ช่วยอย่างสุดความสามารถแล้ว ขอแสดงความเสียใจจริงๆครับ"

  ผู้เป็นแม่ถึงกลับทรุดตัวลงร้ำไห้ มันเป็นภาพที่ผมไม่อาจทนดูได้ ในวินาทีนั้นบางสิ่งได้แทรกเข้ามาในความคิดของผม ชายชุดดำล่ะ เขาหายไปแล้ว ผมจึงตัดสินใจสอบถาม ได้ความเหมือนเดิม คือไม่มีผู้ชายชุดดำอะไรทั้งนั้น

     คราวนี้ผมแน่ใจแล้วว่าผมกำลังเห็นในสิ่งที่ผมอื่นไปเห็นทุกครั้งที่ผู้ชายคนนั้นปรากฎกายเขาจะไปพร้อนกับชีวิตของคนหนึ่งคนผมเข้าใจแล้วว่าผมเห็นอะไร ผู้ชายที่ทำหน้าที่พรากวิญญาณไปจากร่างกาย เปรียบดังคู่ต่อสู้ที่ผมไม่มีทางเอาชนะได้ ผมคงทำงานไม่ได้ถ้าผมรู้ว่าครไข้จะตายเมื่อใด

---------------------------------------------------------------------------------

จบไปแล้วนะครับ  โอ้ยยยยยยยยยยยยยคิดถึงจังเลยนะครับไม่ได้เข้าเว็บมานานมากเลยแล้วก็คิดถึงทุกคนมากมาย รักเธอมากมาย(เพลงโครตเก่า 5555555)

บะบายนะครับทุกคน