ชายชุดดำ

          ประตูห้องผ่าตัดถูกเปิดอีกครั้ง กว่า6ชั่วโมงที่มันถูกใช้เพื่อช่วย 'วิภา' ภรรยาของผม ณ วันนี้ผมรู้ว่าเหลือเวลาอีกไม่นานสำหรับชีวิตคู่ของเรา มะเร็งกำลังจะพรากเธอไปจากอ้อมกอดของผม ความรู้ของผมช่วยได้เพียงต่อสายใยแห่งชีวิตให้เธอ...เพียงเท่านั้น โดยที่ผมก็ไม่ทราบได้ว่ามันจะขาดลง...เมื่อใด...

"หมอวิสุทธิ์คะ...หมอวิสุทธิ์..."พยาบาลผู้ช่วยพยายามจะดึงสติผมลับมาเมื่อเห็นว่าผมแปลกไปกว่าทุกครั้งหลังการผ่าตัด

"ถ้าเพลียก็กลับไปพักผ่อนก่อนเถอะค่ะคุณหมอ นี่มันก็เที่ยงคืนแล้ว"

"ไม่ได้หรอก วันนี้ผมต้องเข้าเวรด้วย"

"แต่...คุณหมอดูเหนื่อยๆ"

เธอยังไม่เลิกกังวน

"ผมไม่เป็นไร ขอกาแฟแก้วหนึ่งก็พอ"

ผมกล่าวก่อนลุกขึ้นสะบันหน้าแรงๆ เพื่อคลายง่วง

ผมเดินจิบกาแฟพลางมองไปรอบกายซึ่งเต็มไปด้วยความหดหู่ ท่อแท้ ผมใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่แห่งนี้มากว่าครึ่งชีวิตแล้ว ที่ซึ่งคนปกติไม่ปรารถนา ที่ซึ่งมากด้วยความโศกเศร้า แววตาของแต่ละคนช่างหม่นหมองยิ่งนัก มันทำให้กาแฟถ้วยนี้ขมกว่าปกติ รสชาติของการสูญเสียย่อมไม่มีใครต้องการลิ้มลอง แต่ก็ยากที่จะปฏิเสธมันได้

ชายในชุดดำเลื่อมนั้งเฝ้าเพียงลำพังอยู่หน้าห้องICU หลังจากที่เจ้าหน้าที่เพิ่งนำร่างของชายชราเข้าไปไม่นาน สภาพที่ต้องใช้เครื่องช่วยหายใจตลอดเวลาแบบนี้ทำให้ผมต้องหนักใจแทนนายแพทย์บัณเจ้าของเคส

ชายชุดดำยังคงจ้องไปที่ประตูของห้องICUราวกับว่าลมหายใจของ้เขาได้หยุดเพื่อรอค่อยคำตอบที่ตัวเองไม่อาจรู้ได้

 "ลุงแกจะต้องปลอดภัย ผมเชื่ออย่างนั้นครับ"

คำพูดของคนที่ใส่เสื้อกาวน์อย่างผมคงจะพอคลายกังวนได้บ้าง

ไม่มีคำตอบใดๆ ภายใต้ริมฝีปากสีดำเว้นแต่สายตาเย็นเยือกคู่นั้นที่ตอบสนองคำพูดของผม ชายหนุ่มคงกำลังเสียใจมาก ความเงียบอาจจะช่วยให้สภาพจิตใจดีขึ้น ดังคำกล่าวที่ว่า

'พอมีคนปลอบก็ทำให้อยากร้องไห้'

  และนั้นทำให้ผมไม่อยากรบกวนเขาอีก..

นี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องใหม่ของผม  ผมทำมันดีที่สุดแล้ว ผมได้แก้ไข้เรียบร้อยแล้วนะครับ 

เครดิตเพลงนี้เป็นของ kaitoนะขอรับ