ชายชุดดำ

9.8

เขียนโดย Gilseme

วันที่ 15 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2559 เวลา 18.41 น.

3 ตอน

9 วิจารณ์

6,326 อ่าน

แก้ไขเมื่อ 15 เมษายน พ.ศ. 2559 14.03 น. โดย เจ้าของเรื่องสั้น

3) THE END

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนนี้ผมรู้สึกเครียด แต่จะระบายให้ใครฟังก็ไม่ได้ ผมไม่รู้ว่าจะทำยังไง ได้แต่ภาวนาให้มันเป็นครั้งสุดท้ายสำหรับผม เพราะแค่สองครั้งที่เจอก็ทำให้ผมถูกมองด้วยความเป็นห่วง พวกเขาคงคิดว่าผมคงเครียดกับงานเกินไป หลายคนพูดเช่นเดียวกับวิภาว่าผมควรจะได้พักผ่อน หนึ่งในนั้นคือหมอบัณฑิตเขารับปากว่าจะติดตามอาการของวิภาแทนผม บอกผมไม่ต้องห่วง เห็นที่ผมคงต้องทำตามคำแนะนำของหมอบางล่ะ บางที่มันอาจจะเป็นคำแนะนำคือดีก็ได้ ไม่ทันที่ผมจะตัดสินใจระบบสั่นของโทรศัพท์มือถือก็เกิดทำงานขึ่น

"หมอวิสุทธิ์คะ! คุณวิภาแย่แล้วค่ะ ตอนนี้อยู่ที่ห้องฉุกเฉิน 2"

ผมกลับไปยังห้องฉุกเแินอีกครั้งหน้าตากระตุกเป็นลาง อันที่จริงคืนวานผมไม่ควรผ่าตัดเธอด้วยซ้ำ เพราะเธอมีอาการของโรคหัวใจและความดันต่ำมาก มันยากที่จะควลคุมอัตตราการเต้นของหัวใจเอาไว้ ภาวะแทรกซ้อน มีโอกาสเกิดสูงมาก และสิ่งที่ผมเกรงมันได้เกิดขึ้นแล้ว แต่ผมไม่มีทางเลือก ถ้าไม่ผ่าเอาเนื้อร้ายทิ้ง มันก็จะทำให้เธอทรมานอยู่อย่างนั้นเรื่อยไป ผมถูกบีบให้เดินทางแคบ แต่ผมก็จะเดินให้มันสุดทาง

หน้าห้องฉุกเฉิน การปรากฏกายของชายคนหนึ่งทำให้ผมแทบช็อก การมาของเขานำมาซึ่งข่าวร้าย ทำไมชายชุดดำต้องมาทำร้ายจิตใจผมด้วย ผมจะไม่ยอมให้ใครมาพรากวิภาไปจากผมเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์เอาเธอไป ผมจ้องผู้ทีทำหน้าที่ทูตจากผมโลกด้วยความเคียดแค้นในใจก่อนที่จะเข้าไปในห้องฉุกเฉิน

"เคลียร์...หนึ่ง...สอง...สาม"

เครื่องปั๊มหัวใจถุกนำมาใช้เพื่อดึงชีวิตเธอกลับมา แต่เส้นตรงราบเรียบยังคงแสดงบนมอนิเตอร์

"เคลียร์...หนึ่ง...สอง...สาม"

ผมยังไม่ลดความพยายาม ร่างของเธอเด้งขึ้นตามแรงช็อตของกระแสไฟ

"เพิ่มกระแสอีก เร็ว!"

"เคลียร์...หนึ่ง...สอง...สาม"

ทุกคนนิ่งเงียบความหวังเลือนลางลงทุกที แต่ก่อนที่จะหมดไป บางสิ่งก็เกิดขึ้นเส้นกราฟที่ขึ้นตรงอยู่นานกลับมามีปฏิกิริยาขึ้นอีกครั้ง มันค่อยๆมีหยักเพิ่มขึ้น เป็นสัญญาณว่าหัวใจของเธอกลับมาเต้นอีกครั้งชีพจรทรงตัวอยู่ที่ 68 ครั้งต่อนาที

"ขอเครื่องช่วยหายใจด้วยครับ"

แล้วเครื่องหายใจก็ถูกใส่ให้แก่เธอเพื่อรักษาอัตตราการเต้นของหัวใจไว้

ผมรู้สึกว่าตนเองเหนื่อยมากแทบไม่มีเรี่ยวแรงเหลืออยู่เลย จึงทรุดตัวลงนั้งเอาหลังพิงกำแพง

ห้องเอาไว้ ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ ใช่...ผมควรจะพักผ่อนบ้าง แต่เพื่อให้แน่ใจว่าวิภาปลอดภัยแล้วจริงๆ อีกสิ่งที่ผมจะทำคือการออกไปดูให้เห็นกับตาว่าไม่มีชายชุดดำอยู่แล้วผมจึงวางใจได้อย่างสนิทใจ

ผมค่อยๆ ลุกขึ้นแล้วไปยังประตูก่อนจะเปิดมันออกอย่างช้าๆ ผมแปลกใจที่ชายชุดดำยังไม่ยอมจากไป ผมจึงพูดกับชายชุดดำว่า

"เธอยังไม่ตาย คุณเอาเธอไปไม่ได้หรอก ครั้งนี้คนชนะ คุณกลับไปซะเถอะ"

ชายชุดดำถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะจ้องมาที่ผม

"ไม่ใช่เธอ แต่เป็นคุณครับ นายแพทย์วิสุทธิ์ มณีนพเก้า"

ผมถึงกับพูดอะไรไม่ออก หันกลับไปภายในห้องฉุกเฉินอีกครั้ง

ภาพที่ผมเห็นนั้นผมแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง พยาบาลร้องเรียกชื่อผมดังลั่นเธอบอกว่าผมไม่หายใจแล้ว ผู้คนวิ่งวุ่นกันไปหมด ผมเห็นตัวเองนั้งแน่นิ่งหลังอิงผนังห้องอยู่ แล้วใครบางคนก็วิ่งทะลุร่างผมที่หน้าประตูทางออกไป ผมหันมาสบตากับชายชุดดำอย่างเข้าใจ ผมเดินคอตกตามเขาไปไปน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของผม...

จบไปแล้วนะครับกับชายชุดดำ เล่นเอาเหนื่อยเหมือนกันนะครับเนี้ย