คุณพี่ชาย

   3 วันผ่านมา วันนี้แล้วสินะ 
 " นิว การบ้านคณิตเสร็จยัง ขอดูมั่งดิ " 
   .......................
    " เฮ้ ยัยนิว " เสียงตะโกนเรียกของเพื่อนทำให้ฉันสะดุ้งหลุดออกจากความคิดฟุ้งซ่าน
    " ใจลอยไปไหนแล้ว แกเป็นไรรึเปล่า บอกพวกเราได้นะเว้ย ยังไงเราก็เพื่อนกัน " ยัยนัทตี้พูดกับฉันด้วยสีหน้าเป็นห่วง
    " นั่นดิ ช่วงนี้แกก็เหม่อบ่อยๆด้วย เครียดไรรึเปล่า " ยัยเมลกับยัยพายพูดเสริม
 ฉันอ้ำอึ้ง คิดอยู่ไม่นานก็พูดออกไปเพราะยังไงพวกเราก็เป็นเพื่อนกันนี่หน่า ดีกว่าเก็บไว้คนเดียว
   " ฉันสับสน ฉันยังลืมทีมไม่ได้ ได้แต่หวังว่าเค้าจะกลับมา " เพื่อนในกลุ่มทุกคนต่างเงียบมองหน้าฉัน
   " แล้วพี่แทนล่ะ " ยัยเฟรนพูดขึ้นในที่สุด
   " ฉันก็รู้สึกดีกับพี่เค้านะ พอไม่ได้คุยฉันก็รู้สึกแย่ แต่ถ้าคบกับพี่เค้าแล้วทีมกลับมาล่ะ"
   " ถ้ามันกลับมาแกจะกลับไปหามันหรอ "
   " ฉันอยากกลับไป "
   " ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าแกรู้สึกยังไง เพราะฉันก็ไม่เคยเจอเหตุการณแบบนี้มาก่อน แต่แกอย่าปิดโอกาสตัวเอง เพราะกลัวว่าทีมจะกลับมาเลยนะโอกาสที่ทีมจะกลับมามันมีอยู่กี่เปอร์เซ็นกัน ถ้าแกไม่ลองจะรู้ได้ยังไง บางทีถ้าแกได้คบกับพี่เค้าแกอาจจะไม่อยากกลับไปหาทีมก็ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเราจะอยู่ข้างแกเอง ถ้าเจ็บกลับมาเราจะปลอบใจแกเอง ลองคิดให้ดีดีนะ ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเลือกทางที่มีโอกาสที่จะเป็นไปได้มากที่สุด " 
    ยัยเฟรนพูดร่ายยาวให้ฉันฟัง นี่อีกไม่นานฉันคงจะตรัสรู้แล้วนะเนี่ย แต่มันก็ช่วยให้ฉันสบายใจขึ้นจริงๆ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่างน้อยฉันก็จะยังมียัยพวกนี้อยู่สินะ 
     แสงไฟสลัวจากโครมไฟที่ส่องอยู่บนโต๊ะมุมห้องที่มืดสนิท ฉันนั่งมองพวงกุญแจและรูปถ่ายของฉันกับทีมสลับกันไปมา พร้อมกับน้ำตาที่หยดกระทบพื้นโต๊ะ ฉันควรจะทำยังไงดีนะในใจว้าวุ้นไปหมดไม่รู้จะทำยังไงต่อ น้ำตาก็ไหลออกมาเรื่อยราวกับมันจะไม่มีวันหมด ฉันทั้งสับสนและกลัวไม่รู้จะพึ่งใคร แต่ วูบ นึงที่คำพูดของยัยเฟรนแวบเข้ามาในหัว ( ถ้าเป็นฉัน ฉันจะเลือกทางที่มีโอกาสที่จะเป็นไปได้มากที่สุด ) ภาพของพี่แทนไหลเข้ามาในหัว คนที่ทักฉันมาทุกวัน คอยเป็นห่วง โทรมาบอกฝันดีทุกคืน คนที่ทำให้ฉันยิ้มไม่มีเหตุผล คนที่งอนเวลาฉันพูดถึงผู้ชายคนอื่น คนที่ยิ้มอ่อนโยนให้ฉันเสมอ 
  " นั้นสินะ " ฉันพึมพำกับตัวเอง แล้วเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์กดเบอร์โทรออกหาใครบางคน
   ตู๊ดดด... ตู๊ดดด.... ตู๊ดดด....