คุณพี่ชาย

    " เฮ้ ยัยเมลมานี่เดี๋ยวนี้เลยนะ "
    " ไปก็โง่นะสิ "   
เสียงยัยเพื่อนจอมแสบวิ่งไล่กันอย่างเอาเป็นเอาตายด้วยเรื่องอะไรบางอย่าง ทั้งๆที่ตอนนี้เด็กนักเรียนก็เดินกันวุ่นวายเพราะเป็นเวลาเข้าแถวหน้าเสาธง
    " เดี๋ยวก็ไปชนใครเข้าหรอก " ทั้งคู่วิ่งนำฉันไปโดยไม่สนใจเสียงเตือนของฉันและแล้วยัยนัทตี้ก็วิ่งกลับมาทางฉัน 
    " นิว ช่วยฉันด้วย " ยัยนัทตี้วิ่งตรงดิ่งเข้ามาหาฉันเหมือนกับฉันจะช่วยมันได้อย่างนั้นแหละ
    " เฮ้ย อย่าเข้ามานะ อย่ามาทางนี้ " แต่เหมือนเสียงของฉันจะส่งไปไม่ถึง เพราะทั้งคู่วิ่งเข้ามาชนฉันอย่างแรง ล้มแน่ ล้มแน่นอน ฉันหลับตาปี้ 
     " โอ้ย เจ็บชะมัดเลยเล่นอะไรของแกว่ะเมล " เสียงยัยนัทตี้บ่นอู้อี้ทั้งๆที่ตัวเองก็เล่นด้วยจนมาชนฉันล้มแท้ๆ
       เอ๊ะ!! แต่ทำไมไม่รู้สึกเจ็บเลยแหะ พื้นดินตรงนี้ก็นุ่มๆด้วย ฉันค่อยๆลืมตาขึ้น แล้วพบว่าฉันกำลังอยู่ในอ้อมแขนของใครบางคนที่ฉันล้มทับอยู่ ฉันจึงตั้งสติแล้วลุกขึ้น
    " ขะ ขะ ขอโทษค่ะพี่ " หลังจากตั้งสติได้ฉันจึงกล่าวคำขอโทษพี่ชายคนนั้น เขาเป็นผู้ชายผิวเข้มนิดหน่อย ตัวสูง ผมสีน้ำตาลอ่อน นัยตาของเค้าช่างอบอุ่น รอยยิ้มของเขาช่างดูอ่อนโยนเหลือเกิน
    "ไม่เป็นไรครับ ทีหลังก็ระวังๆหน่อยนะ " พี่เขาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พร้อมกับคลี่ยิ้มเล็กๆแล้วเดินไปหากลุ่มเพื่อนของเขาที่เดินนำไปก่อนแล้ว
   " ฮิ้วๆ เจอเนื้อคู่หรอยัยนิว " เสียงเพื่อนๆที่เห็นเหตุการณ์ร้องแซวฉันกันใหญ่
   " จะบ้าหรอ ก็เพราะใครล่ะที่เล่นกันจนฉันต้องล้มไปด้วย " ฉันมองค้อนยัยเพื่อน 4 คนแล้วรีบเดินไปเข้าแถวทันที
   "เพราะพวกแกเนี่ย ฉันสองคนเลยโดนไปด้วยเลยเห็นมั้ย " เสียงยัยพายและยัยเฟรนกำลังบ่นอู้อี้ที่ต้องโดนว่าไปด้วยเพราะความซนของคู่ยัยเมลและนัทตี้ 
ในห้องเรียน ชัวโมงคณิตแสนสุขสันต์
   กริ่งง กริ่งง  เสียงกริ่งหมดเวลาดังขึ้น นักเรียนทุกคนต่างก็พากันเก็บของแล้วทยอยออกจากห้องไป เพื่อเตรียมเรียนวิชาต่อไป
    " เอ๊ะ สมุดอังกฤษไปไหนนะ " หลังจากหาไม่เจอฉันจึงหันไปถามนัทตี้ที่นั่งอยู่ข้างๆ
    " แกเห็นมั้ย "
    " ไม่เห็นนะ แกลืมไว้ที่บ้านรึเปล่า " ยัยนัทตี้พูดด้วยน้ำเสียงของคนพึ่งตื่น
    " แกคงลืมไว้บ้านอ่ะแหละรีบไปเหอะ รุ่นพี่มาเรียนต่อแล้ว " ยัยพายพูดขึ้นแล้วจึงพากันเดินออกห้องไป ฉันจึงได้แต่เดินตามออกมาคงลืมไว้ที่บ้านจริงๆอ่ะแหละมั่ง
  ระหว่างเดินเปลี่ยนห้องเรียน    
  "เฮ้  ยัยนิวฉันเห็นสมุดอังกฤษแกตกอยู่ในห้องคณิตอ่ะ แต่ไม่ได้เก็บมานะ " ยัยเฟรนที่เดินมาด้วยกันพูดขึ้น
   " แล้วทำไมพึ่งบอก ไปส่งไปเอามั่ง "
   " ฉันไม่ว่างจะไปส่งยัยนัทตี้เข้าห้องน้ำ ยัยเมลก็เอางานไปส่ง ยัยพายก็ต้องขึ้นเรียนเดี๋ยวเราจดงานไม่ทัน แกไปเอาเองดิ " ยัยเฟรนพูดเองทั้งหมด
    ฉันจำใจเดินมาที่ห้องคณิตคนเดียวเพราะเพื่อนๆไม่ว่าง แต่ในห้องรุ่นพี่ก็นั่งอยู่เต็มไปหมด ยังดีที่อาจารย์ยังไม่เข้า ฉันจึงก้าวเข้าไปในห้อง ทว่าสายตาทุกคู่จึงหยุดอยู่ที่ฉัน
    " เออ คือ หนูทำสมุดตกไว้ในห้องมีใครเห็นรึเปล่าค่ะ " ฉันได้แต่ก้มหน้าพูด
    " ใช่เล่มนี้รึเปล่าครับ " เสียงคุ้นๆแหะ  ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของเสียงภาพที่ปรากฎคือใบหน้าที่คุ้นตาเหมือนพึ่งเจอกันเมื่อไม่นานมานี้ ใบหน้าที่ทำให้หัวใจเต้นโครมคราม นั้นมัน พี่ชายคนนั้น พี่ชายคนนั้น นี่มันบังเอิญไปรึเปล่าเนี่ย......