T1.Three day 3วันกับการลืมเธอ

...นานแล้วสิที่ไม่ได้เดินดูอะไรที่ชอบได้นานแบบนี้ ร้านหนังสือที่ชอบไปยืนอ่าน ร้านอาหารที่ชอบนั่งเล่น ร้านอาหารนั่งจิบเบียร์ ฟังเพลงเบาๆ
 
  รู้อีกที ก็สาย                             รักมันแตก แหลกสลาย เป็นชิ้นชิ้น
ทำใจ ยอมรับ ให้มันชิน                 ว่ารักเรามันสิ้น จบลง เหมือนหมอกควัน
 
...ผมเข้าใจดี และไม่โกรธที่เธอจะไป ไม่ไช่ว่าไม่รักเธอ ผมรักเธอมาก แต่หากการรั้งเธอไว้มันไม่ทำให้เธอมีความสุข เค้าคนนั้นคงมีอะไรที่ผมไม่มี เธอคงอดทนไม่ไหว และเลือกจากไปดีกว่าร่วมผ่าฟันไปพร้อมกัน สิ่งดีๆคงอาจรอเธออยู่ เมื่อวันนี้เธอเลือกแล้วว่าคนๆนี้ไม่มีอะไรดี แล้วจะมีสาเหตุอะไรที่ จะรั้งหรือพูดว่า ...อย่าไป...
 
  เราเดิน ด้วยกัน มาไกล                        เธอคง ก้าวต่อไม่ไหว เพราะเมื่อยล้า
แยกเดินออกไป ในเส้นทาง ที่สั้นกว่า         บอกลา ขวากหนาม และพยายามถึงจุดหมาย
  เดินกับฉัน มันเหนื่อย                           มันเมื่อยมันเบื่อ เจ็บปวด จนล้า
เธอหยุดเดิน พร้อมกับคำ ว่าร่ำลา              รอเขาเดินเข้ามา แล้วพา เธอไป
 
...ผมเดินไปเรื่อยๆจนถึงร้านเสื้อผ้า ผมเดินเข้าไปข้างในเพื่อหาชุดใหม่สัก2-3ชุด เลือกอยู่นาน สุดท้ายก็ได้เสื้อผ้าเรียบง่ายแบบเดิมๆ ที่เคยใส่ พร้อมทั้งเดินไปรอบๆ เผื่อมีอะไรถูกใจ
 
**ผมหยุดนิ่ง กับสิ่งที่ผมเห็นอยู่ข้างหน้า พยายามไม่สนใจแล้วมองผ่านไป แต่แล้วก็มีเสียงดีงขึ้นมาจากตรงนั้นว่า "พี่แม๊คๆ ไม่ได้เจอนานเลย บังเอิญจริงๆที่พบกัน" ผมยิ้มพร้อมทั้งตอบกลับไป "สบายดี"  "พร้อมทั้งเดินไปหา ด้วยใบหน้าที่สดใส ที่เปรียบกับหน้ากากอันใหญ่ที่หนาและไร้ซึ่งความเจ็บปวด" ไม่นึกเลยว่าจะเป็นเขาคนนี้ คนที่ผมรู้จักเธอเลือกคนที่เธอจะรักได้เจ็บปวดหัวใจผมจริงๆ
 
...ใบหน้าเธอเหมือนจะบ่งบอกให้ผมออกไปไกลๆ เธอแค่เสแสร้ง ถาม "สวัสดีค่ะ" ผมตอบกลับไปด้วยท่าทีทีนิ่งมาก "สวัสดีคับ ยินดีที่ได้รู้จักนะคับ" พอดีผมมีธุระต้องขอตัวไปก่อนขอให้มีความสุขมากๆนะทั้งสองคน พร้อมหันหลังเดินจากมา
 
  หน้ากาก ที่ใส่ภายนอก                 ไม่ต้องบอก ว่าเสแสร้ง แค่ไหน
ภายใต้นั้น มีอะไร ซ่อนมากมาย       ที่เธอ ไม่สามารถ รับรู้ได้ ด้วยสายตา
  มันหนัก และหนา                         เวลา ที่ใส่ อยู่ต่อหน้า
หน้ากาก แห่งความเงียบและเย็นชา   หน้ากาก คนไร้ค่า ที่เธอ ไม่อยากมอง
 
...ผมเดินหันหลังกลับมาพร้อมทั้งพูดว่า "มันจะเซอร์ไพร์ อะไรขนาดนั้น โลกมันแคบไปที่เราได้เจอกัน" ภาพหลายสิ่งมันย้อนเข้ามา เหมือนเวลาถูกย้อนกลับไป ทำไม ทำไม และทำไม ผมต้องเจอกับภาพเหล่านี้
 
แต่ผมก็ดีใจที่เธอดูดีมีความสุข ดูดีกว่าที่เธอเดินกับผม "เธอเปลี่ยนเป็นอีกคน เป็นอีกคนที่ไม่เหมือนเดิม กลายเป็นอีกคนที่ผมไม่รู้จัก และเป็นอีกคนที่เธอไม่อยากรู้จัก"
 
 
 
..สุดท้าย ก็ทำได้แค่นี้ แค่หยุดคิด..เพราะชีวิตยังต้องเดินต่อ