T1.Three day 3วันกับการลืมเธอ

...ตื๊ด . ตื๊ด .ตื๊ด เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้น ผมเอื้อมมือไปเพื่อปิดมัน เมื่อคืนหลับสบายมากๆ คงเพราะแทบไม่ได้นอนมาหลายวัน วันนี้แล้วสิ วันแห่งการกลับมามีชีวิตได้เริ่มต้นอีกครั้ง พร้อมทั้งลุกจากที่นอน ทำธุระและกิจวัตรประจำวัน หลังออกมาจากห้องน้ำ ผมเดินมาที่โต๊ะเพื่อ หยิบสิ่งสุดท้ายขึ้นมา

นั่นคือรูปคู่ของเราที่อัดไว้ วางบนโต๊ะ

  ถึงเวลา ต้องเข้าใจ                   ว่าชีวิตใหม่ กำลังเริ่ม

ลบร่องรอย บาดแผล ที่ซ้ำเติม      ให้กลับมา เป็นเหมือนเดิม โดยไว

  ขอบคุณนะ ที่ทำ ให้เข้าใจ         ว่าไม่มี อะไร ที่เหมือนเก่า

พอกันที อำลา คำว่าเรา              ชีวิตเก่า เรื่องเศร้า ที่มากมาย

...และแล้วรูปคู่ของเราก็ถูกนำลง ไปในกล่องใบใหญ่ สิ่งสุดท้ายที่แทน ความหมายของทุกสิ่ง

"อดีตไม่สำคัญ ปัจจุบันคือเริ่มใหม่ "

  "ขอบคุณนะกับเวลา 3 ปีที่อดทนกันมา เหนื่อยกันมา ลำบากด้วยกัน ยิ้ม หัวเราะ ร้องไห้ด้วยกัน ผมมีความสุขมากตั้งแต่เราได้เจอกันจนถึงวันนี้ ผมรำลึกถึงสองเราเป็นครั้งสุดท้าย และจะขอเก็บเธอไว้ในความทรงจำของผม"  แต่วันที่ผมจะลืมทุกๆสิ่ง เธอก็ได้นำความสุขของผมที่มีอยู่กลับไปกับเธอด้วย ช่างน่าเศร้าจริงๆ

  รอยยิ้ม มันหายไป           เพื่อแลก กับวันใหม่ ที่ดีกว่า

ยืนสู้หน้า อดีต ที่ผ่านมา      แล้วบอก ตัวเองว่า มันผ่านไป

...วันแรกทั้งที สดชื่นไว้ๆ   ผมออกไปเดินเล่นหน้าบ้านรดน้ำต้นไม้ ทำภาระกิจหลายอย่างที่ไม่ได้ทำมานาน อากาศวันนี้ เย็นสบายดีจัง 

*พี่แม๊ค ๆ เป็นอย่างงัยบ้าง ดีขึ้นมั่งหรือยังค่ะ (เสียงตะโกนออกมาจากข้างบ้าน)

**ดีขึ้นมากแล้วละ ขอบใจนะ น้องฟ่า เอ๊ย แอลฟ่า

*เออ นึกว่า ตายไปแล้ว เชอะ

...วันนี้เป็นวันที่ดี กะว่าจะออกไปเที่ยวข้างนอกบ้าง "ไปเที่ยวห้างน่าจะดี เห็นเขาบอกมาว่าเพิ่งเปิดใหม่ ใหญ่มาก เบื่อบรรยากาศ เดิมๆ ไปหาที่ใหม่ๆเดินช๊อบ ให้สบายใจคงจะดี "

**แอลฟ่า ไปเที่ยวห้างกับพี่มั้ย

*ไม่ละ วันนี้ นัดเพื่อนไว้

**ใครหรอ

*ไม่บอก ไม่บอก

...ผมเดินกลับเข้ามาในบ้าน บ้านที่วันนี้ดูเหมือนบ้านที่สุด ในรอบหลายวันที่ผ่านมา ของหลายสิ่งถูกจัดใหม่ หลายอย่างถูกนำมาวางไว้แทนที่ มันแปลกๆไปบ้างแต่อีกไม่นานก็คงชิน

...ตอนนี้บ่ายโมงแล้ว ไปเดินเที่ยวห้างดีกว่า "แต่งตัวพร้อม คนพร้อม รถพร้อม เดินทาง"....

ผมขับรถไปสัก 30นาที ก็ถึง ผมเดินเข้าไปแบบสบายใจ แอร์เย็นฉ่ำ บรรยากาศ น่าเดินมาก ของขายเยอะแยะ แล้วค่อยๆเดินอย่างสบายใจ โดยหารู้ไม่ว่า สิ่งที่อันตรายที่สุด กำลังใกล้จะเกิดขึ้นกับตัวเอง