แฟนของผมออกมาจากหนังสือการ์ตูน

               วันนี้เวลานั้นผมก็หวนนึกอะไรแทบจะไม่ออกกำลังตกใจกับสถานะการณ์ที่เกินจะคาดฝันเพราะผมนั้น.....ผมนั้น ได้เจอเธออยู่ในบ้านของผมเอง
               "จะทำยังไงดีฉันกำลังต่อสู้อยู่นะแล้วทำไมจู่ๆถึงได้มาที่นี่ได้เราควรจะทำยังไง ?"
               รินเนะ ได้เดินวนไปวนมารอบห้องของเรย์จิจนทำให้เขาที่มองตามแทบจะมึนหัว
               "คุณรินเนะขอรับ" 
               "มีอะไร" !!"หรือว่านายคิดอกแล้วหรอจะพาฉันกลับยังไง ?"
               "เปล่าหรอกขอรับ...  คือเดินไปเดินมามันก็ไม่ช่วยอะไรมันทำให้คนที่มองมึนหัวมากๆเลยขอรับ"
               "อะไรกันเรื่องแค่นี้นายก็อย่ามองฉันสิ คนกำลังคิดวิธีอยู่ อย่ากวนจะได้ไหม ?"
               รินเนะได้พูดจบเธอก็เดินวนไปเวียนมาต่อไปเรื่อยงๆมึนทำให้เรย์จิถึงกับกลุ้มใจ  แต่ยังไงเรย์จิก็ช่วยคิดที่จะหาวิธีพาเธอกลับไปในโลกที่เธอจากมา
 
                ผ่านไป 15 นาที
               "ผมคิดออกแล้ว !!!"
               "คิดออกแล้วหรอมีวิธีไหนมั่งที่จะพาฉันกลับไป ?"
               "ก็เธอใช้เวทมนต์ได้ใช่ม้า ก็ลองใช้เวทมนต์วาปดูซิเผื่อจะไปได้"
               "เป็นความคิดที่ดีมาก งั้นฉันขอลองก่อนนะ ……"
               "อัน เด รา ฮิส อันรุเบส ต้า  โลกแห่งแสงพร้อมพลังอำนาจที่ส่องสว่างจงนำข้าไปสู่ที่ที่ข้าเคยจากมา ......... ฉะวิ้งง"
               จบเสียงการท่องคาถาของรินเนะ  มันทำให้เรย์จิถึงกับต้อง งงง
 
               "อะ เอ๋ ทำไมถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยละ ?"
               "นายก็อยู่กับฉันแล้วฉันจะไปรู้ไหม"
               "มันทำไมกันทำไมฉันถึงใช้เวทมนต์ไม่ได้ ทำไมกัน ฮือๆๆ"
                รินเนะนั่งฟูบลงไปกับพื้นน้ำตาเธอไหลพรางพร้อมเอามือทั้งสอง  ข้างขยี้ตาไปมาเบาๆ เมื่อเรย์จิได้เห็นแบบนั้น เขาก็ทำอะไรไม่ถูกจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงของเขาเพื่อจะยื่นให้เธอ
               "หรือว่า..!!"        "เอ๋ .... !!"
               รินเนะได้ลุกพรวดขึ้นมากระทันหัน  มันทำให้เรย์จิถึงกับตกใจ และเขาเริ่มจะไปกับสถานการ์ณไม่ถูกแล้ว
               หมดเลยบรรยากาศ อันสุดแสนจะโรแมนติก  มันไม่มีแล้ว  หมดแล้วชีวิตตู ความโมเอะซินเดอะเระหายไปหนายยยย  (ความคิดเรย์จิ)
               "พลังเวทของฉันจะหมดกันนะเพราะก่อนที่จะโดนดึงมาที่นี่ก็ใช้ไปมากแล้วด้วยสิมันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นะนายว่าไหม"
               "นะ......  นาย ได้ยินหรือเปล่ากำลังคิดอะไรอีกละเนี่ย"
               "ปะ……เปล่า.... !!!"
               "ละ..แล้วเธอจะทำยังไงถึงจะได้พลังเวทกลับคืนมาละ ?"
               "ก็คงต้องขอพักบ้านของนายสักคืนอ่ะ"
               "อะไรนะ บ้านผมหรอ ?"
               "ก็ฉันไม่เคยมาที่นี่ไม่รู้จักใครก็มีแต่นายเท่านั้นแหละ"
               "ก็นะแบบนี้ก็คงปฏิเสธไม่ได้จริงๆสินะ "
               "งะ...งั้นเธอก็ขึ้นไปนอนห้องของผมแล้วกัน เดี๋ยวผมไปนอนที่โซฟาเอง"
               "ไม่เป็นอะไรหรอกมานอนด้วยกันนี่แหละ"
               "เอ๋ !!"  "มันจะดีหรอ แบบนั้นอ่ะ"
               เรย์จิร้องเสียงหลง  มันเป็นอะไรที่เขาเองนั้นก็ไม่คาดคิดมาก่อนเพราะตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยได้ใกล้แม้แต่ปลายนิ้วของหญิงสาวเลยสักครั้งเดียว มันทำให้เขาเกร็งไปทั้งตัว
               "ก็ไม่เป็นอะไรหรอกอีกอย่างบ้านนายด้วย ฉันรู้สึกไม่ดีน่ะแค่มาอาศัยวันเดียวเองไม่เป็นอะไรหรอก"
               รินเนะยิ้มให้เรย์จิเล็กน้อยมันทำให้เรย์จินั้นรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง แต่ถึงแบบนั้นเขาเองก็ไม่กล้านอนห้องเดียวกันกับผู้หญิงสองต่อสองอยู่ดี
               "มะ..ไม่ดีกว่าฉันนอนที่โซฟาแหละดีแล้วเธอพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ"
               รินเนะได้ลุกขึ้นยืนและตรงดิ่งเขาไปหาเรย์จิที่กำลังทำหน้าเขิลอายและร่างกายของเขาที่กำลังเกร็งเหมือนแทบจะหยุดหายใจรินเนะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกับหน้าของเรย์จิจนทำให้เรย์จินั้นแทบบ้า
               อย่าเข้ามาใกล้ไปกว่านี้เลยขอละ ตูจะเป็นลมอยู่แบ้วแค่เห็นรินเนะในการ์ตูนหัวใจก็แทบจะเต้นระรัวดันมาเจอเป็นร่าง 3 มิติอีกตูช๊อกตายแน่นอน (ความคิดเรย์จิ)..................................
 
               "แล้วตกลง ................"
               "นายโรคจิต ตกลงว่านายชื่ออะไร ?"
               "เอ๋ !!!" ยื่นหน้ามาซะใกล้แค่ถามชื่อเราเนี่ยนะ โอ้ตูจะเป็นลม (ความคิดเรย์จิ)
               "ผะ.... ผมนั้นนะหรอ ?"
               "ก็มีนายอยู่คนเดียวในห้องนี้คงไม่ได้ถาม ผีหรือปีศาจหรอกนะ"
               ตอบแค่นิดเดียวเอาซะเป็นชุดเลยไหนความโมเอะที่ตูฝันนน  ฮือๆตายแพบ(ความคิดเรย์จิ)
               "นี่นายฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ยคิดอะไรอยู่อ่ะ ?"
               "ปะ..ปะเปล่า......ผมชื่อ เรย์จิ โอเซะ เรียกเรย์จิก็ได้ตามสะดวก"
               "อองั้นฉันเรียกนายว่า นายโรคจิตก็ได้สินะ ?"
               "ก็นั้นสินะ  ได้อยู่แล้วตามสะดวก"
               "เอ๋ !!" "โรคจิต  ระ..เรียกผมว่าโรคจิตเนี่ยนะ ?"
               "ใช่นายให้เรียกแล้วนิไม่ว่ากันนะ นายโรคจิต"
               เรย์จิได้ก้มยืนน้ำตาไหลพร้อมกับสีหน้าอันซาบซึ้ง คนนี้ที่เขาปลื้มมาทั้งชีวิตที่แรกเจอก็เกิดความรักแต่ดันมาเรียกเขาว่า โรคจิต มันทำให้หัวใจของเรย์จินั้นแทบสลายหายไปในพริบตา
               "ถ้าจะเรียกกันแบบนี้  มาฆ่าผมเลยดีกว่า ฮือๆๆๆๆ"
               เรย์จินั้นน้ำตาไหลพราง เหมือนทั้งชีวิตนี้จะไม่มีอะไรดีอีกแล้ว.........
               "ความโมเอะน่ารักสดใสร่าเริงและอ่อนโยนมันหายไปหนายยยย  ตูอยากตายยยยยยยยยยย"
 
 
 
โปรดติดตามตอนต่อไป....................