แฟนของผมออกมาจากหนังสือการ์ตูน

               วันนี้เวลานั้นผมก็หวนนึกอะไรแทบจะไม่ออกกำลังตกใจกับสถานะการณ์ที่เกินจะคาดฝันเพราะผมนั้น.....ผมนั้น ได้เจอเธออยู่ในบ้านของผมเอง

               "จะทำยังไงดีฉันกำลังต่อสู้อยู่นะแล้วทำไมจู่ๆถึงได้มาที่นี่ได้เราควรจะทำยังไง ?"

               รินเนะ ได้เดินวนไปวนมารอบห้องของเรย์จิจนทำให้เขาที่มองตามแทบจะมึนหัว

               "คุณรินเนะขอรับ" 

               "มีอะไร" !!"หรือว่านายคิดอกแล้วหรอจะพาฉันกลับยังไง ?"

               "เปล่าหรอกขอรับ...  คือเดินไปเดินมามันก็ไม่ช่วยอะไรมันทำให้คนที่มองมึนหัวมากๆเลยขอรับ"

               "อะไรกันเรื่องแค่นี้นายก็อย่ามองฉันสิ คนกำลังคิดวิธีอยู่ อย่ากวนจะได้ไหม ?"

               รินเนะได้พูดจบเธอก็เดินวนไปเวียนมาต่อไปเรื่อยงๆมึนทำให้เรย์จิถึงกับกลุ้มใจ  แต่ยังไงเรย์จิก็ช่วยคิดที่จะหาวิธีพาเธอกลับไปในโลกที่เธอจากมา

                ผ่านไป 15 นาที

               "ผมคิดออกแล้ว !!!"

               "คิดออกแล้วหรอมีวิธีไหนมั่งที่จะพาฉันกลับไป ?"

               "ก็เธอใช้เวทมนต์ได้ใช่ม้า ก็ลองใช้เวทมนต์วาปดูซิเผื่อจะไปได้"

               "เป็นความคิดที่ดีมาก งั้นฉันขอลองก่อนนะ ……"

               "อัน เด รา ฮิส อันรุเบส ต้า  โลกแห่งแสงพร้อมพลังอำนาจที่ส่องสว่างจงนำข้าไปสู่ที่ที่ข้าเคยจากมา ......... ฉะวิ้งง"

               จบเสียงการท่องคาถาของรินเนะ  มันทำให้เรย์จิถึงกับต้อง งงง

               "อะ เอ๋ ทำไมถึงไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยละ ?"

               "นายก็อยู่กับฉันแล้วฉันจะไปรู้ไหม"

               "มันทำไมกันทำไมฉันถึงใช้เวทมนต์ไม่ได้ ทำไมกัน ฮือๆๆ"

                รินเนะนั่งฟูบลงไปกับพื้นน้ำตาเธอไหลพรางพร้อมเอามือทั้งสอง  ข้างขยี้ตาไปมาเบาๆ เมื่อเรย์จิได้เห็นแบบนั้น เขาก็ทำอะไรไม่ถูกจึงหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงของเขาเพื่อจะยื่นให้เธอ

               "หรือว่า..!!"        "เอ๋ .... !!"

               รินเนะได้ลุกพรวดขึ้นมากระทันหัน  มันทำให้เรย์จิถึงกับตกใจ และเขาเริ่มจะไปกับสถานการ์ณไม่ถูกแล้ว

               หมดเลยบรรยากาศ อันสุดแสนจะโรแมนติก  มันไม่มีแล้ว  หมดแล้วชีวิตตู ความโมเอะซินเดอะเระหายไปหนายยยย  (ความคิดเรย์จิ)

               "พลังเวทของฉันจะหมดกันนะเพราะก่อนที่จะโดนดึงมาที่นี่ก็ใช้ไปมากแล้วด้วยสิมันอาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้นะนายว่าไหม"

               "นะ......  นาย ได้ยินหรือเปล่ากำลังคิดอะไรอีกละเนี่ย"

               "ปะ……เปล่า.... !!!"

               "ละ..แล้วเธอจะทำยังไงถึงจะได้พลังเวทกลับคืนมาละ ?"

               "ก็คงต้องขอพักบ้านของนายสักคืนอ่ะ"

               "อะไรนะ บ้านผมหรอ ?"

               "ก็ฉันไม่เคยมาที่นี่ไม่รู้จักใครก็มีแต่นายเท่านั้นแหละ"

               "ก็นะแบบนี้ก็คงปฏิเสธไม่ได้จริงๆสินะ "

               "งะ...งั้นเธอก็ขึ้นไปนอนห้องของผมแล้วกัน เดี๋ยวผมไปนอนที่โซฟาเอง"

               "ไม่เป็นอะไรหรอกมานอนด้วยกันนี่แหละ"

               "เอ๋ !!"  "มันจะดีหรอ แบบนั้นอ่ะ"

               เรย์จิร้องเสียงหลง  มันเป็นอะไรที่เขาเองนั้นก็ไม่คาดคิดมาก่อนเพราะตั้งแต่เกิดมาเขายังไม่เคยได้ใกล้แม้แต่ปลายนิ้วของหญิงสาวเลยสักครั้งเดียว มันทำให้เขาเกร็งไปทั้งตัว

               "ก็ไม่เป็นอะไรหรอกอีกอย่างบ้านนายด้วย ฉันรู้สึกไม่ดีน่ะแค่มาอาศัยวันเดียวเองไม่เป็นอะไรหรอก"

               รินเนะยิ้มให้เรย์จิเล็กน้อยมันทำให้เรย์จินั้นรู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาบ้าง แต่ถึงแบบนั้นเขาเองก็ไม่กล้านอนห้องเดียวกันกับผู้หญิงสองต่อสองอยู่ดี

               "มะ..ไม่ดีกว่าฉันนอนที่โซฟาแหละดีแล้วเธอพักผ่อนให้เต็มที่เถอะ"

               รินเนะได้ลุกขึ้นยืนและตรงดิ่งเขาไปหาเรย์จิที่กำลังทำหน้าเขิลอายและร่างกายของเขาที่กำลังเกร็งเหมือนแทบจะหยุดหายใจรินเนะยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆกับหน้าของเรย์จิจนทำให้เรย์จินั้นแทบบ้า

               อย่าเข้ามาใกล้ไปกว่านี้เลยขอละ ตูจะเป็นลมอยู่แบ้วแค่เห็นรินเนะในการ์ตูนหัวใจก็แทบจะเต้นระรัวดันมาเจอเป็นร่าง 3 มิติอีกตูช๊อกตายแน่นอน (ความคิดเรย์จิ)..................................

               "แล้วตกลง ................"

               "นายโรคจิต ตกลงว่านายชื่ออะไร ?"

               "เอ๋ !!!" ยื่นหน้ามาซะใกล้แค่ถามชื่อเราเนี่ยนะ โอ้ตูจะเป็นลม (ความคิดเรย์จิ)

               "ผะ.... ผมนั้นนะหรอ ?"

               "ก็มีนายอยู่คนเดียวในห้องนี้คงไม่ได้ถาม ผีหรือปีศาจหรอกนะ"

               ตอบแค่นิดเดียวเอาซะเป็นชุดเลยไหนความโมเอะที่ตูฝันนน  ฮือๆตายแพบ(ความคิดเรย์จิ)

               "นี่นายฟังอยู่หรือเปล่าเนี่ยคิดอะไรอยู่อ่ะ ?"

               "ปะ..ปะเปล่า......ผมชื่อ เรย์จิ โอเซะ เรียกเรย์จิก็ได้ตามสะดวก"

               "อองั้นฉันเรียกนายว่า นายโรคจิตก็ได้สินะ ?"

               "ก็นั้นสินะ  ได้อยู่แล้วตามสะดวก"

               "เอ๋ !!" "โรคจิต  ระ..เรียกผมว่าโรคจิตเนี่ยนะ ?"

               "ใช่นายให้เรียกแล้วนิไม่ว่ากันนะ นายโรคจิต"

               เรย์จิได้ก้มยืนน้ำตาไหลพร้อมกับสีหน้าอันซาบซึ้ง คนนี้ที่เขาปลื้มมาทั้งชีวิตที่แรกเจอก็เกิดความรักแต่ดันมาเรียกเขาว่า โรคจิต มันทำให้หัวใจของเรย์จินั้นแทบสลายหายไปในพริบตา

               "ถ้าจะเรียกกันแบบนี้  มาฆ่าผมเลยดีกว่า ฮือๆๆๆๆ"

               เรย์จินั้นน้ำตาไหลพราง เหมือนทั้งชีวิตนี้จะไม่มีอะไรดีอีกแล้ว.........

               "ความโมเอะน่ารักสดใสร่าเริงและอ่อนโยนมันหายไปหนายยยย  ตูอยากตายยยยยยยยยยย"

โปรดติดตามตอนต่อไป....................